ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 755 เอาตัวลูกไปแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 755 เอาตัวลูกไปแล้ว
ความโมโหที่อดกลั้นเอาไว้ ได้ยินไม่กี่คำนี้ ทันใดก็เหมือนกับภูเขาไฟยังไงอย่างงั้น“บึม”ปะทุออกมา
ผู้หญิงคนนี้ ที่แท้สองวันนี้ที่เธอไม่มา ก็เพราะว่าไปหางานใหม่ตั้งนานแล้ว！
เธอรนหาที่ตายแท้ๆ！
“ใช่แล้ว หม่ามี๊ไปทำงาน ฉันทำการบ้านอยู่ที่บ้านค่ะ”รินจังไม่ได้รู้สึกถึงความโมโหของแด๊ดดี้ ยังบอกกับแด๊ดดี้ออกไปอย่างภูมิใจ ว่าเธอเก่งมาก
แสนรักอึ้งไป
ในที่สุด หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงปัญหานี้แล้ว
“คุณจะบอกว่า……คุณอยู่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“แม่ของคุณไปทำงาน หลังจากนั้นทิ้งคุณเอาไว้ที่บ้านคนเดียว！！”โมโหออกมามากกว่าเดิม อีกทั้งครั้งนี้ เพราะว่าปัญหาของเด็กน้อย ประโยคหลังที่เขาพูดออกมานั้นเหมือนลอดฟันออกมา
รินจัง：“……”
แด๊ดดี้เป็นอะไรเหรอ?
ทำไมน้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วดูน่ากลัวขึ้นมา?
เธอไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย อาธีก็อยู่ด้วย เพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถให้เขารู้เรื่องเหล่านี้ได้ ถึงได้พูดโกหกออกไป
รินจังถูกแด๊ดดี้ทำให้ตกใจเข้าแล้ว
ในขณะเดียวกัน แสนรักที่อยู่ในสายโทรศัพท์ ได้หมดความอดทนลงแล้ว เขาพูดออกไปในสายโทรศัพท์ว่า：“รอผมอยู่ที่นั่นแต่โดยดี อย่าขยับไปไหน！”
หลังจากนั้น เขาก็วางสายโทรศัพท์ไปอย่างอารมณ์เสียอย่างมาก
รินจังแสดงความกระวนกระวายออกมา……
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ในตอนที่ดลธีกลับมาจากไปซื้อกับข้าวสองชุดอย่างที่เด็กน้อยชอบมา เขามองเห็นตรงหน้าประตูใหญ่ของอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ มีไมบัคสีดำคันหนึ่งเข้ามา
“คุณชาย อพาร์ทเมนท์ที่คุณพูดถึง ก็คือที่นี่แหละครับ”
“พยุงผมลงไป！”
หลังจากนั้น ร่างสูงใหญ่ก็ถูกคนพยุงลงมาแล้ว ไม่นาน นั่งลงบนวีลแชร์ก็ถูกคนเข็นเข้าไป
พระเจ้า ท่านประธาน？！！
ภายในใจของดลธีเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง
อยากจะตามเข้าไปทันที แต่ว่ามาคิดดูแล้ว ตอนนี้เขากับคุณผู้หญิงทั้งสองอยู่ในสถานะที่“ไม่รู้จักกัน” ทันใด เขาจึงหยุดลงอยู่ที่เดิมอีกครั้ง
ปรากฏว่า สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ประมาณสิบกว่านาที ในตอนที่เขาเห็นเขาอีกครั้ง ในอ้อมกอดของเขากอดเด็กน้อยตัวป้อมที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูเอาไว้แล้วถูกเข็นออกมา
คุณ……คุณหนู?
ดลธีรู้สึกสันหลังเย็นวาบขึ้นมา！
แต่ว่า มองดูแล้วเจ้าเด็กน้อยตัวป้อมกลับดีใจอย่างมาก
“คุณลุง คุณจะพาหนูไปที่บ้านของคุณจริงๆเหรอ หนูจะบอกคุณว่า หนูเป็นเด็กดีมาก จะไม่ทำให้คุณลุงต้องโมโห”
เด็กน้อยที่ขาวอมชมพูผุดผ่องขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของแด๊ดดี้ ดวงตาใสๆทั้งสองที่โตเหมือนกับผลองุ่นมองไปที่เขาอย่างเปล่งประกาย เป็นเด็กดีน่ารักจนทำให้รู้สึกปวดใจ
ตื้นตันขึ้นมาในหัวใจของแสนรัก
พูดไม่ออกว่าเพราะอะไร? ในตอนนี้รู้สึกเพียงว่าเห็นเธอที่อายุน้อยขนาดนี้ กลับรู้ความขนาดนี้ ภายในใจของเขา เหมือนกับว่ากำลังมีเข็มทิ่มแทงยังไงอย่างงั้น
เจ็บปวดมาก และก็รู้สึกผิด
“แน่นอน ไม่เป็นไร ไม่ว่าหนูจะทำอะไร ลุงก็จะไม่โกรธ” เขาเผยรอยยิ้มออกมา ยื่นมือไปลูบบนศีรษะน้อยๆของเธอ
รินจังดีใจจนยิ้มออกมาทันที
เธอมุดเข้าไปในอ้อมกอดของแด๊ดดี้ มือป้อมทั้งสองกอดเขาเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยอีกแล้ว
ในที่สุดเธอก็สามารถกลับบ้านกับแด๊ดดี้ได้แล้ว-
ในตอนที่เส้นหมี่มาถึงสนามบินของเมืองหลวง ก็เกือบจะเย็นแล้ว
เธอลงจากเครื่องบิน เพราะว่าคิดถึงห่วงหาลูกน้อยที่อยู่ที่บ้าน และก็ชายหนุ่มคนนั้นที่เดอะวิวซี ทันใดจึงรีบออกมาจากห้องโถงของสนามบินทันที เรียกรถคันหนึ่ง
“คุณคะ กลับไปในเมืองค่ะ”
“ได้ครับ”
คนขับรถตอบรับโดยเร็ว สตาร์ทรถทันที
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ตอนอยู่ในรถจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วเปิดเครื่อง
“ฮัลโหล พี่ธี ฉันกลับมาแล้วค่ะ ลูกเป็นยังไงบ้าง”
“เอิ่ม！คุณผู้หญิง เกิดเรื่องแล้วครับ ท่านประธานมารับคุณหนูรินจังไปแล้ว”ดลธีที่อยู่ในสายโทรศัพท์ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเธอแล้ว จึงรีบฟ้องกับเธอทันทีเกี่ยวกับข่าวที่ไม่ดีอันนี้
อะไรนะ?
ผู้ชายคนนั้น……กลับพาลูกไปแล้ว”
ทันใดสีหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนไปทันที เธอจับโทรศัพท์เอาไว้แน่นแล้วถามออกมา：“ทำไมเขาถึงได้มาเอาตัวรินจังไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ สถานที่ที่พวกเราพักอยู่เขารู้ได้อย่างไร แล้วก็เขาเห็นคุณแล้วหรือยัง”
เธอเหมือนกับปืนกลยังไงอย่างงั้น รวดเดียวเธอถามออกมาหลายคำถามในสายโทรศัพท์
แต่ประโยคสุดท้าย นั่นเป็นสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด
ดลธีได้ยินแล้ว จึงรีบปลอบใจเธอผ่านทางสายโทรศัพท์：“อันนี้ยังครับ คุณวางใจได้ แต่ว่าตอนนี้อยากรู้สถานการณ์ของคุณหนูรินจังด้านโน้น คุณผู้หญิง งั้นคุณตรงไปที่เดอะวิวซีเลยไหม”
“ได้ งั้นฉันจะตรงไปที่นั่นเลย”
เส้นหมี่ตอบรับแล้ว
หลังจากนั้น เธอก็วางสายโทรศัพท์ไป เร่งคนขับรถออกมาหนึ่งประโยค ให้เขาเพิ่มความเร็วอีก
เธอเริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมาแล้ว เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้พาลูกออกไปจากอพาร์ทเมนท์อย่างกะทันหันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่านั่นเป็นลูกของเขา เขาพาเธอไป จะทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า?
เธอไม่สงบเป็นอย่างมาก
แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า นี่ยังไม่ใช่จุดเริ่มต้น
“สักครู่นะค่ะ คุณคะ นี่คุณจะไปไหนเหรอ นี่ไม่ใช่ทางที่จะกลับไปในเมืองนี่”ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็พบว่าทิศทางของรถคันนี้ไม่ถูกต้อง หลังจากเขาขึ้นทางด่วนมา เหมือนกับว่าขับไปอีกทาง
“คุณคะ？”
“คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้ผมขับผิดทางแล้ว ผมต้องไปกลับรถที่ทางลงข้างหน้า”
ในที่สุดคนขับรถแท็กซี่คนนี้ก็ตอบกลับมาแล้ว