ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 770 ลูกพี่ลูกน้อง(สาว)

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 770 ลูกพี่ลูกน้อง(สาว)?
เส้นหมี่หันหลังกลับและเดินไปยังอาคารหลักทางนั้น

จริงๆด้วย หลังจากที่เดินมาถึงที่นี่ พวกคนใช้ต่างยุ่งกันพัลวัน บ้างก็เช็ดทำความสะอาดเฟอร์นิเจอร์ บ้างก็ปูพรม หรือแม้กระทั่งยังมีบางคนที่ตกแต่งลูกโป่งอยู่บนผนังห้องโถง

เอิกเกริกขนาดนี้ คงไม่ใช่เฉพาะแค่เพื่อต้อนรับการกลับมาของนายท่านไชแล้วล่ะมั้ง?

เกรงว่าจะไม่ใช่นะ

จู่ ๆ คนของตระกูลเทวเทพก็มาอยู่พร้อมหน้ากัน จากที่เธอดู ราวกับว่าเพื่อสิ้นสุดเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตระกูลเทวเทพในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา!

เหอะๆ…..

เส้นหมี่หัวเราะเยาะ และก้าวเท้าเดินเข้ามา

“น้าแจ๋ว วันนี้ยุ่งจังเลยนะ? ให้ฉันช่วยอะไรไหม?”

“หา? คุณคุณหมอสวยใสนั่นเอง ไม่ต้องไม่ต้องค่ะ จะให้คุณมาช่วยได้ยังไงกันล่ะคะ”

คนใช้ที่ชื่อน้าแจ๋วคนนี้ตอบปฏิเสธอย่างเกรงใจ

เส้นหมี่เห็นเข้า ก็ยิ้มตอบรับ จากนั้นก็หยิบผ้าบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดถู

กำลังที่ยุ่งกับการทำงานอยู่นั้น จู่ ๆ ด้านนอกม็อกโกก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนคนหนึ่งที่ถือมาทั้งถุงน้อยถุงใหญ่

“น้าแจ๋ว รีบมารับของหน่อย นี่คือกับข้าว”

“อ๋ออ๋อ ได้ค่ะ มาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

น้าแจ๋วเช็ดมือให้สะอาดแล้วรีบเดินไป และเส้นหมี่ก็เดินตามมาด้านหลังของเธอ เพราะหลังจากที่เห็นว่าสองคนนี้ถือของมาเยอะแยะจริงๆด้วย ก็เดินตามด้วยกัน

“คุณชายม็อกโก อรุณสวัสดิ์ค่ะ นี่คืออะไรเหรอคะ?”

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหมอสวยใส“

เมื่อม็อกโกเห็นเธอแล้ว ก็เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันอ่อนโยนทันที : “เป็นวัตถุดิบที่ซื้อมา น้องขวัญของผมซื้อมาครับ”

เขาพูดจบ ก็ชี้ไปยังด้านหลัง

เส้นหมี่โฟกัสไปมอง ถึงจะพบว่าด้านหลังของเขามีเด็กสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วย และตอนนี้ มือทั้งสองข้างของเธอก็เต็มไปด้วยสิ่งของ

“ให้ฉันถือเถอะค่ะ”

เส้นหมี่ยื่นมือออกไปแล้วรับของในมือเด็กสาวคนนั้นมาถือไว้เอง

ขวัญเมืองที่กำลังถืออยู่จนเหงื่อท่วมตัว จู่ ๆ มีคนอาสามาช่วยเธอ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างซาบซึ้ง : “ขอบคุณค่ะ คุณคือ…. คุณหมอสวยใสเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ คุณรู้จักฉันเหรอ?”

เส้นหมี่เห็นเธอมองดูตัวเองอยู่ตลอด ก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความแปลกใจเล็กน้อย

แต่ก็เพียงประโยคนี้เอง เด็กสาวคนนี้ก็เลยหลบสายตามองต่ำลงไปทันที จากนั้น จนกระทั่งเส้นหมี่ถือของเข้าไปในห้องครัวแล้ว สายตาของเธอก็ไม่กล้าที่จะมองไปที่เธออีก

“เปล่าค่ะ ก็คือได้ยินพี่พูดถึงเมื่อสองวันมานี้ค่ะ บอกว่า….คุณชายเล็กทางนี้มีหมอคนหนึ่ง เป็นคนที่ละเอียดรอบคอบมาก ดูแลเขาเป็นอย่างดี ก็อดไม่ได้ที่จะสนใจหน่อยค่ะ”

“พี่ของคุณพูดเกินไปแล้วค่ะ นี่คือหน้าที่ความรับผิดชอบในงานของฉันค่ะ”

เส้นหมี่ได้ฟังเหตุผลอย่างนี้แล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกสงสัยอย่างอื่น และก็ถือสิ่งของในมือเดินถือเข้าไปในครัว

ม็อกโกเองก็เดินตามเข้ามาด้วย

ที่เขาถือคือตะกร้าอาหารแห้งระดับพรีเมี่ยม ยังมีถังน้ำมัน ดูท่า ก็เพื่อเตรียมไว้สำหรับอาหารมื้อกลางวัน

“คุณหมอสวยใส รักเขาเป็นยังไงบ้าง?” หลังจากที่วางของลงแล้ว ม็อกโกก็รีบอาการของแสนรักขึ้นมาทันที

คนคนนี้ ดูแล้วเหมือนจะห่วงใยเขาจริงๆ

เส้นหมี่สะบัดฝุ่นละอองตามร่างกาย อมยิ้มและพูดว่า : “ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ เมื่อคืนมีไข้นิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ถ้าคุณอยากเยี่ยมเขา ตอนนี้ก็สามารถขึ้นไปดูได้ค่ะ”

“ได้”

ม็อกโกได้ยินเข้า ก็รีบตกลงรับปากทันที

ตอนนี้ชายคนนั้นไม่ยอมให้เธอตามไปด้วย ช่วยไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยให้คนคนนี้ไปดูสถานการณ์แทน

เส้นหมี่หันหลังกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง

ขวัญเมืองที่กำลังถือตะกร้าที่ใส่อาหารแห้งอยู่ เธอเตรียมที่จะตุ๋นกระเพาะปลา แต่ คุณหมอที่อยู่ตรงหน้านี้ กลับไปไม่ออกไปไหน

“คุณหมอสวยใส คุณ….คือยังมีธุระอะไรอีกไหมคะ?”

“อืม ฉันอยากจะต้มโจ๊กข้าวฟ่างให้คุณแสนรักทานค่ะ เมื่อวานเขามีไข้ ทานอาหารมันๆไม่ได้ ฉันจะทำอย่างอื่นให้เขาทานค่ะ”

เส้นหมี่กลับไม่ได้สังเกตสีหน้าท่าทางของสาวน้อยคนนี้เลยแม้แต่น้อย เธอคิดถึงชายคนนั้นที่อยู่ชั้นบน ก็เริ่มค้นหาของที่อยู่ในครัว เตรียมที่จะทำอาหารให้เขาทาน

ขวัญเมืองได้ยินแล้ว รู้สึกอึ้งไปชั่วครู่

ทันใดนั้น เหมือนกับว่าเธอหาข้ออ้างได้ กระเพาะปลาที่กำลังถืออยู่ในมือพอดี ก็เอามันยัดใส่กลับเข้าไปในตะกร้าอีกครั้งทันที

“ใช่ วันนี้ฉันซื้อข้างฟ่างมาแล้ว ฉันหยิบให้คุณค่ะ”

ราวกับว่าเธอฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาในทันใด หลังจากที่กระตือรือร้นที่จะบอกเธอเองว่า ตัวเองซื้อวัตถุดิบตัวนี้มาแล้วพอดี เธอก็นั่งยอง ๆ ลงไปควานหาของในกองที่ตัวเองซื้อกลับมา

เส้นหมี่เห็นเขา ก็รีบพุ่งเข้ามาดู

จริงๆ ด้วย ไม่นาน ข้าวฟ่างก็ถูกหาเจอ

“คุณหมอสวยใส ถ้าหากต้องการที่จะบำรุงกระเพาะอาหาร ยังสามารถใส่พุทราลำไยพวกนี้ได้อีกนะ แบบนี้จะดียิ่งกว่า” ขวัญเมืองชูถุงวัตถุดิบสองถุงในมือขึ้นมา มองดูเธอด้วยท่าทางสดใสร่าเริง

หญิงสาวคนนี้ แทบดูไม่ออกเลยว่าก็เป็นคนที่อบอุ่นใจดีคนหนึ่ง

ต่อมา เส้นหมี่ก็หยิบสิ่งของเหล่านั้นใส่ลงไปในหม้อดินเผาแล้วทำการตุ๋น

และขวัญเมือง ก็รู้สึกได้ถึงความโล่งอกโล่งใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอไม่ได้สนใจกับกระเพาะปลาและเหล้าเก่านั่นอีก และจดจ่ออยู่กับการทำอาหารของเธอเอง

“คุณหมอสวยใส คุณรีบไปดูลูกสาวของคุณเถอะ เธอล้มอยู่ที่ด้านนอก ร้องไห้น้ำมูกไหลอยู่” จู่ ๆ คนใช้ก็รีบวิ่งเข้าจากในสวนด้านนอกอย่างเร่งรีบ

“หา?”

เส้นหมี่ที่กำลังต้มโจ๊กอยู่ในครัวได้บินเข้า ใครจะทนไหวล่ะ ทันใดนั้น เธอก็วิ่งออกไปทันที

ขวัญเมืองเห็นอย่างนั้น ก็ช่วยเธอดูไฟบนเตา