ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 81คืนนั้น ที่จริงเขาจำเธอได้

“เจ็บมากเหรอ？”
“——ไม่เจ็บ！！”เส้นหมี่โกรธ ปฏิเสธว่าตัวเองเจ็บมากอย่างไม่ยอมแพ้
แต่ว่า จะมีประโยชน์อะไร！
ผู้ชายระยำคนนี้พอได้ยินเธอบอกว่าไม่เจ็บ ก็อุ้มเธอไปบนอ่างล้างหน้าโดยตรง จากนั้นภายใต้การมองที่ตกตะลึงของเธอ ก็ถือยาทาด้วยมือข้างหนึ่ง และบีบคางเธอด้วยมืออีกข้าง：“อ้าปาก！”
เส้นหมี่：“……”
แค่วินาทีเดียวจริงๆ หลังจากในหัวเธอรู้สึกเหมือนมีเสียงอะไรดัง“ตูม”ออกมา ความคิดทั้งหมดของเธอก็หยุดทำงาน เธออยู่ใกล้เขาจนสามารถได้กลิ่นลมหายใจของเขาอย่างชัดเจน อ้าปากตัวเองออกอย่างเชื่อฟัง
นี่เป็นการสัมผัสครั้งแรกของเธอกับเขาที่ใกล้ชิดกันขนาดนี้
ไม่ว่าจะเป็นห้าปีก่อนหรือห้าปีต่อจากนี้
หัวใจของเส้นหมี่ ในที่สุดก็ว้าวุ่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่
ตอนแรกแสนรักไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เขาแค่อยากทายาให้ผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอโง่มาก เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้มาก่อน
แต่ว่า หลังจากเขาบีบยาไปที่นิ้วตัวเอง และแตะริมฝีปากนุ่มๆของผู้หญิงคนนี้แล้ว ทันใดนั้น ความรู้สึกเหมือนเดจาวูก็เข้ามาจากนิ้วมือเขา เขาตะลึงไป แล้วในหัวก็นึกถึงคืนวันแต่งงานเมื่อห้าปีก่อนทันที
เขาเป็นคนที่ไร้อารมณ์อยากจะทำอะไร ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมากเท่าไหร่
ดังนั้น ห้าปีมานี้ ผู้หญิงที่เขาเคยแตะต้อง ที่จริงแล้วก็คือเธอเนี่ยแหละ
เขาจำได้ เพราะคืนนั้นถูกวางยา เขาจึงจำไม่ได้หลายๆเรื่อง แต่เกี่ยวกับผู้หญิงที่ถูกเขาทับบนตัวแล้วเอาแต่ข่มขู่ เขากลับพอจำได้บ้าง เขาจำได้ว่าเธอนุ่มนิ่มราวกับแมว โดยเฉพาะอย่างยิ่งริมฝีปากของเธอ เหมือนลูกพีชชมพูหวานนุ่มนวลใสๆแบบนั้น จนตอนนี้เขายังจำกลิ่นของเธอได้
สายตาของแสนรักดูลึกซึ้งขึ้นมา จ้องมองริมฝีปากสีซีดที่อยู่ใต้ปลายนิ้วตัวเองแต่อวบอิ่มอย่างมาก ครู่หนึ่ง เขาก็มีแรงกระตุ้นอยากจะจูบไป
เขาอยากจะดูว่า กลิ่นของเธอยังเหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนหรือไม่？
“แสน……รัก？คุณเสร็จ……หรือยัง？”
เส้นหมี่เองก็ทนไม่ไหวแล้ว
เธอไม่เคยใกล้ชิดเขามากขนาดนี้ ลมหายใจอุ่นๆของเขารดไปที่ใบหน้าของเธอ มือข้างหนึ่งของเขาก็บีบคางเธออยู่ด้วย
เธอร้อนมาก ใจก็เต้นแรง เธอไม่กล้ามองดวงตาของเขาเลย เพราะว่าเธอกลัวตัวเองจะชอบเขาอีกครั้ง
ดวงตาคู่นั้น ห้าปีก่อน เพราะว่ามัน เธอจึงไม่อาจฟื้นคืนได้อีก！
ดีที่ พอเธอพูดไปแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ได้สติคืนมาเช่นกัน หลังจากนั้นจึงเห็นความไม่เป็นธรรมชาติที่ปรากฏบนใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของเขาอย่างรวดเร็ว แป๊บเดียว เขาก็เอายาทาบนนิ้วมือไปทาบนมุมปากของเธอ แล้วปล่อยเธอ
“คนโง่อย่างคุณนี้ กลายเป็นหมอได้ไง？”
หลังจากปล่อยเธอ เขาก็ก้าวออกจากห้องน้ำ และเริ่มดูแคลนทันที
เส้นหมี่ยังตื่นตระหนกอยู่บ้าง สักพัก หลังจากลงมาจากอ่างล้างหน้า เธอก็เห็นติ่งหูตัวเองยังแดงอยู่เล็กน้อย จึงรีบเปิดก๊อกน้ำ หลังจากควักน้ำเย็นมาตบไปที่หน้าตัวเอง ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
“ฉันกลายเป็นหมอเกี่ยวกับสิ่งนี้ด้วย？ฉันไม่ใช่พยาบาลสักหน่อย งานพวกนี้พยาบาลทำทั้งนั้น”
“แถไปเรื่อย！”
แสนรักพูดแค่นี้ จากนั้นไม่นาน เขาก็ออกไป
เส้นหมี่ก็ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไร หลังจากจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จ ก็ออกมา เตรียมจะลงไป
“คุณเส้นหมี่？คุณ……ออกมาจากห้องนอนคุณผู้ชาย？”
เธอแปลกใจเล็กน้อย เพิ่งออกมา ก็เจอกับพี่ภาที่ขึ้นมา เธอกำลังถือสูทผู้ชายตัวหนึ่งขึ้นมา ดูท่าแล้ว จะช่วยผู้ชายคนนั้นเอาขึ้นมา
หรือว่าเขาไปแล้ว？
เส้นหมี่จึงพยักหน้า：“ใช่ค่ะ เพิ่งทายาด้านใน ทำไมเหรอคะ？พี่ภา？”
พี่ภา：“……”
ทำไมเหรอคะ？
แน่นอนว่ารู้สึกแปลกน่ะสิ คุณชายของพวกเขานี้ ปกติจะไม่ให้ใครเข้าไปในห้องนอนได้ พอเข้าไปแล้วจะให้คนฆ่าเชื้อทั่วทั้งหมดทันที แม้แต่เมื่อก่อนหน้านี้ก็ยังไม่เว้น
แต่ว่าทำไม……เมื่อกี๊คุณชายไม่บอกเธอว่าจะฆ่าเชื้อ？
พี่ภาก็สงสัยขึ้นมา
เส้นหมี่ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ พอเห็นเธอไม่พูดอะไรแล้ว จึงลงไป
เธอยังต้องกลับบ้านอีก
เส้นหมี่ทิ้งโน้ตไว้ให้ลูกชายคนโตที่หลับอยู่ จากนั้นก็กำชับพี่ภาว่าตอนค่ำให้ดูแลลูกดีๆ จากนั้นเธอจึงออกไป
เพราะเวลาตอนนี้ยังเช้าไป หลังจากเส้นหมี่กลับมา ถือโอกาสตอนที่โรงเรียนอนุบาลยังไม่เลิกเรียน ตัดสินใจทำอาหารค่ำหลากหลาย มาชดเชยให้ลูกสุดที่รักทั้งสองของตัวเอง
เธอไม่ได้ทำอาหารมื้อดีๆให้เขานานแล้ว
เส้นหมี่จึงไปซูเปอร์มาร์เก็ต
“สวยใส บังเอิญจัง？”
กำลังก้มหน้าเลือกอยู่นั้น จู่ๆด้านข้างก็มีคนเข้ามา พอเห็นเป็นเธอ ก็ร้องออกมาอย่างตกใจ
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้น จึงเห็นคนด้านข้าง：“ใช่ ธิป ฉันเพิ่งมา มาซื้อเนื้อไปทำเกี๊ยวตอนเย็นน่ะ คุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะ？”
“ผมมีลูกค้าอยู่แถวๆนี้ เพิ่งไปคุยกับเขาเรื่องคดีน่ะ”
คณาธิปยังดูอ่อนโยนและสง่างามเหมือนเดิม เขาสวมแว่นกรอบทอง บนตัวสวมเสื้อกันลมขนสัตว์สีเทาอ่อน ดูสง่างามอย่างมากไปทั้งตัว