ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 820 เธอควรจะปล่อยมือได้แล้ว

สุดท้าย ณคุนก็ปล่อยตัวกาวินไป

ม็อกโกคือผู้สืบทอดของตระกูลเทวเทพคนต่อไป และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นของตระกูลไวท์ แต่เป็นเพียงแค่หลานชายของไวท์รอน เขาไม้กล้าที่จะมีเรื่องกับตระกูลชาติทหารท่านนี้

“ม็อกโก อะไรของคุณ? คุณคิดจะช่วยเธอ? เธอเป็นใครกันแน่? ที่ทำให้คุณชายที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงอย่างคุณถึงขั้นต้องยื่นมือมาช่วยเหลือ”

ณคุนส่งตัวคนมาแล้ว แต่ยังคงไม่ค่อยพอใจนัก

ดังนั้นหลังจากที่ม็อกโกลงมาด้านล่างแล้ว เขาก็จ้องไปที่แสงดาวที่ยืนอยู่ในบาร์ตรงนั้นและถามขึ้นมาด้วยความโกรธ ไม่ใช่เพื่ออย่างอื่น แต่ก็เพราะว่าจนถึง ณ ตอนนี้ เขายังคงไม่เชื่อว่าตัวผู้หญิงตรงหน้าคนนี้จะสามารถนำเงินมากมายขนาดนั้นมาได้จริงๆ

ม็อกโกได้ยินแล้ว หัวเราะเยาะขึ้นมา : “ฉันช่วยเธอ? ฉันกำลังช่วยนายต่างหาก ถ้านายทำให้เธอโกรธขึ้นมา วันนี้เธอก็จะรื้อสถานบันเทิงของนายนี่ราบเป็นหน้ากลองแน่”!”

ณคุน: “……”

เขาทั้งตกใจทั้งโมโหและจ้องมองไปยังผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ในที่สุด หลังจากแสงไฟสว่างขึ้นมาแล้ว เขาพบว่าเธอก็ไม่เหมือนกับคนอื่นทั่วไปจริงๆด้วย

เช่น เครื่องแต่งกายบนตัวของเธอ ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงทั่วไปจะสวมใส่ได้อย่างแน่นอน

อีกอย่างหนึ่งเช่น ออร่าที่ดูสูงส่งของเธอที่ไม่สนใจใครเลยทั้งสิ้น ก็ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่คนทั่วไปจะมีได้

ฉะนั้น เธอเป็นใครกันแน่?

“คุณชายณคุน เธอคือคุณหนูดาวแห่งตระกูลหิรัญชา ซึ่งก็คือพี่สาวแท้ๆของคุณชายเล็กของพวกเรา”

ในช่วงเวลาสำคัญนี้ ขวัญเมืองก็พูดแทรกขึ้นมา เธออธิบายให้ฟังอย่างอายๆ ด้วยประโยคที่แฝงด้วยความอิจฉาบวกกับความโมโห

คำพูดจบลง ในที่สุดณคุนคนนี้ดวงตาทั้งคู่ก็ลุกวาวขึ้นมา!

คุณหนูดาว สำหรับในเมืองหลวงอาจจะมีความไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

แต่ ผู้หญิงคนนี้เอ่ยถึงคุณชายเล็กแห่งตระกูลเทวเทพ คุณชายเล็กคนนั้นเป็นใคร? ก็ไม่ใช่ที่มาจากตระกูลหิรัญชาเหรอ? และตระกูลหิรัญชานี้ ไม่ใช่ กรุ๊ปแห่งเมืองหลวงธุรกิจที่มีชื่อเสียงระดับโลกแห่งเมืองA เหรอ?

บ่ะ!

ที่แท้ผู้หญิงคนนี้เป็นคนมีเงินจริงๆด้วย อีกทั้งยังมีมากจนถึงขั้นสามารถทุบเขาให้ตายได้อยู่ทุกนาที!

ในที่สุด ณคุนก็ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม

หลังจากนั้นไม่กี่นาที กาวินที่ถอดโซ่ที่มัดตัวอยู่ออกแล้ว ในที่สุดก็ถูกดลธีพาตัวออกมา

“คุณหนู พอแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ”

“ได้”

แสงดาวตกลงรับปาก เธอก็ละสายตากลับมาจากบนตัวของชายตรงหน้าอีกครั้ง

อันที่จริงเมื่อสักครู่เธอมองดูเขาอยู่ตลอด ตั้งแต่ที่เขาปรากฏตัวออกมา จนกระทั่งเขาเจรจากับณคุนคนนี้ สายตาของเธอก็ไม่ละจากเขาเลยแม้แต่อย่างใด

แต่ ที่น่าเสียดายที่คนคนนี้ นอกจากตอนแรกที่เธอเห็นเขา สีหน้าท่าทางแบบปวดหัวที่เผยขึ้นให้เธอเห็นแล้ว เวลาอื่นที่เหลือ สาวยตาของเขาก็ไม่ได้สนใจตัวเธออีกเลย

ใช่สิ เธอก็ไม่ควรวิ่งไล่ตามเขาแบบนี้อีกแล้ว

แสงดาวมองชายคนนี้อยู่ ในสมองกลับคิดถึงเรื่องก่อนที่ตัวเองจะมาที่นี่ ว่าออกมาจากเดอะวิวซีอย่างไร เธอยังคงยืนมือไขว้หลังและกำหมัดไว้แน่น

ในที่สุด เธอเตรียมที่จะออกไป

“แสงดาว คุณจะไปไหน? คุณรอสักครู่ ผมไปกับคุณ!”

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ เมื่อเธอหันหลังกลับ ม็อกโกที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งตามเธอมาด้วย

แสงดาวชะงักไปชั่วครู่

เพียงแค่ประโยคอันไร้เหตุผลประโยคนี้ หลังจากที่ความดีใจพลุ่งพล่านขึ้นเต็มในใจของเธอ เธอก็หยุดลงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“พี่ พี่รอฉันด้วยสิ พี่จะให้เธอพาคนคนนี้ไปที่เดอะวิวซีไม่ได้นะ เรื่องนี้ถ้าหากคุณท่านรู้เข้า เขาจะต้องโกรธจนบ้านแตกแน่นอน”

ขวัญเมืองเองก็วิ่งตามมาด้วย

เธอไล่ตามหลังเขามาอย่างเร่งรีบ ตะโกนพึมพำว่าไม่สามารถให้แสงดาวพาคนคนนี้ไปที่เดอะวิวซีได้

สายตาของแสงดาวก็ดูเย็นชาลงในทันที

ทำไมเธอจะพาไปเดอะวิวซีล่ะ? ในเมื่อตอนนี้ตัวเธอเองก็ถูกไล่ออกมาแล้ว

แสงดาวได้สติขึ้นมา เธอมองไปยังผู้ชายที่วิ่งมาหาเธอ : “ม็อกโก ฉันจะกลับบ้านแล้ว พากาวินกลับไปด้วย”

“อะไรนะ?”

ม็อกโกที่เพิ่งมาถึงที่นี่ได้ยินประโยคนี้ ก็ตกตะลึง : “กลับบ้าน? ทำไมอยากกลับบ้าน? ไม่ให้คุณพาเขาไปที่เดอะวิวซีแค่นั้น แต่สามารถพาเขาไปที่อื่นได้?”

เขาที่ยังไม่รู้ความจริง จิตใต้สำนึกก็พูดประโยคนี้ออกมา

ขวัญเมืองได้ยินเข้า ทันใดนั้นสีหน้าก็โกรธจัด

โชคดีก็คือ ผู้หญิงคนนี้ปฏิเสธ

“ไม่ล่ะ พาเขากลับไปน่ะดีแล้ว คุณก็รู้สถานะตัวตนของเขา พาเขากลับไปค่อนข้างปลอดภัยมากกว่า อีกอย่าง คราวนี้หมี่ก็กลับมาพร้อมกันกับน้องชายฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก”

เธออธิบายให้ฟังอย่างใจเย็น สีหน้าเรียบเฉยนั้น แตกต่างอย่างสิ้นเชิงเหมือนคนละคนกับเมื่อก่อนตอนที่เธอคอยตามตอแยม็อกโก

ม็อกโกก็ตกตะลึงไปชั่วครู่อีกครั้ง

ท่าทีแบบนี้ อันที่จริงเป็นที่เขาต้องการเมื่อก่อนหน้านี้ เขารู้สึกรำคาญ ที่ผู้หญิงคนนี้มักจะคอยตามตอแยตัวเอง เหมือนกับหมากฝรั่ง ที่จะสะบัดยังไงก็สะบัดไม่หลุด

แต่ในตอนนี้เธอก็ทำแบบนั้นแล้วจริงๆ

จู่ ๆ เขากลับพบว่า ตัวเองไม่ได้รู้สึกดีใจขนาดนั้น

“งั้นอย่างน้อยคุณก็ควรกลับไปบอกกับคุณปู่สักหน่อย”

“บอกแล้ว เขาตกลงแล้ว ม็อกโก ขอบคุณมากสำหรับการดูแลในช่วงเวลานี้ของคุณนะ มีเวลาว่างไปที่เมือง A เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง”

ในที่สุดแสงดาวก็ยิ้มออกมา เธอโบกมือลากับผู้ชายคนนี้ และเชิญเขาไปเป็นแขกที่นั่นอย่างมีน้ำใจ

ม็อกโกขมวดคิ้วอีกครั้ง

ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ผู้หญิงคนนี้ก็ออกไปพร้อมกับดลธีและกาวินเรียบร้อยแล้ว