ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 840 ตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกคาดหวังเอาไว้
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 840 ตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่ใช่คนที่ถูกคาดหวังเอาไว้
นี่เป็นผลลัพธ์ที่ใครต่างก็คิดไม่ถึงมาก่อน รวมถึงไชยันต์ด้วย
“คุณท่าน งั้นคุณนายใหญ่เธอ……?”
“ออกไปให้หมดซะ！！”
เขาคำรามออกมาอย่างโมโหจนฟิวส์ขาด ในที่สุดแล้วช่วงนี้ก็ยังไม่ได้ลงโทษมินตรา
สีหน้าของแสนรักดูไม่ดีเป็นอย่างมาก เขาตามหลังม็อกโกไป ดวงตาคู่นี้มองไปยังชายชราคนนี้อย่างดุร้าย ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารองผู้นำเดชาห้ามเอาไว้ เกรงว่าทั้งสองคงจะทะเลาะกันขึ้นมาอีก
เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
เธอก็คิดไม่ถึงว่าผลลัพธ์จะกลายเป็นแบบนี้ เธอเองคิดว่า เพื่อจะปกป้องความปลอดภัยของเด็กๆ จึงนำเอาฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังหลอกล่อออกมา
ที่เธอทำไม่ผิดหรอก
แต่ว่า ในตอนที่เธอมองเห็นชายหนุ่มคนนี้เพราะว่าม็อกโกโศกเศร้าเสียใจด้วยความเจ็บแค้น หลังจากที่เขาแบ่งบุคลิกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงอารมณ์ออกมาขนาดนี้อีกทั้งโมโหออกมาอย่างมาก
ทันใดนั้น เธอกำลังสงสัยว่า สิ่งที่ตัวเองทำ ถูกต้องหรือเปล่า?
“หม่ามี๊ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”
อิคคิวสังเกตเห็นความผิดปกติ หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ดึงแขนเสื้อของเธอแล้วถามออกมา
เส้นหมี่ก้มหน้าลงไปมองลูกชาย ผ่านไปสักพัก เธอก็ส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร คุณพาน้องสาวไปเล่นด้านนู้นก่อนดีไหม หม่ามี๊ขึ้นไปดูแด๊ดดี้ที่ข้างบนสักหน่อย”
“ได้ครับ”
อิคคิวที่ว่าง่าย ทันใดก็พาน้องสาวยังมีพี่ชาย ไปเล่นที่ด้านนอกด้วยกันแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในตอนที่เส้นหมี่ขึ้นมาที่ชั้นสาม ปรากฏว่า เธอเห็นว่าประตูห้องนอนห้องนี้ถูกปิดลงอย่างสนิท
เส้นหมี่：“……”
ต้องใช้ความกล้าอย่างมาก ถึงได้ยื่นมือออกมาเคาะประตู：“คุณแสนรัก คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า ฉันเอาของกินมาให้คุณนิดหน่อย”
เธอก้มลงไปมองโจ๊กข้าวฟ่างที่อยู่ในมือที่ตั้งใจยกขึ้นมา
แต่ว่า ไม่มีเสียงตอบกลับ
ในห้องนอนที่ถูกล็อกประตูเอาไว้จากด้านใน เงียบสนิทเหมือนกับว่าไม่มีคนอยู่
ภายในใจของเส้นหมี่ยิ่งไม่ดีขึ้นมาแล้ว
เธอยืนอยู่หน้าประตูกัดริมฝีปากเอาไว้ ถามต่อ：“คุณแสนรัก ต้องขอโทษด้วย เรื่องนี้ฉันหุนหันพลันแล่น ไม่ควรที่จะรีบบอกกับคุณท่าน ทำให้ผลลัพธ์ที่ออกมากลายเป็นแบบนี้ ฉันควรจะบอกกับคุณก่อน ให้คุณมาจัดการ คุณแสนรัก ฉันต้องขอโทษจริงๆ……”
เธอที่อยู่หน้าประตูจึงกล่าวขอโทษออกมาเลย
ก็หวังว่าจะสามารถทำให้เขาไม่ขังตัวเองเอาไว้ด้านใน เขาเป็นแบบนี้ ทำให้เขาเธอสงบลงไม่ได้จริงๆ
คำพูดนี้พูดออกมา ด้านใน ก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใด
ความหวังสุดท้ายในแววตาของเส้นหมี่ได้เริ่มมืดมัวลงแล้ว
ดูแล้ว เขาคงจะโมโหจริงๆแล้ว
เธอจึงหันหลังกลับ เตรียมเดินออกไปอย่างคอตก……
“นี่ไม่เกี่ยวกับคุณ ลงไปดูแลเด็กๆให้ดีเถอะ”
ทันใดนั้น จากหน้าต่างบานนั้นมีน้ำเสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยดังออกมา
ถึงแม้จะฟังดูอารมณ์ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ในน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ว่า เส้นหมี่ก็ได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว
เขาไม่ได้โทษเธอ?
ทันใดนั้น เส้นหมี่ที่ยืนอยู่ด้านนอก รู้สึกเพียงว่าหัวใจดวงนั้นที่หล่นวูบลงไปได้กลับขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที
“ค่ะ ฉันจะลงไปดูแลพวกเขาตอนนี้แหละ งั้น……โจ๊กข้าวฟ่างฉันวางไว้หน้าประตูของคุณนะคะ”
เธอดีใจไม่ไหวแล้ว รับปากออกมาแล้วก็ลงไปดูแลเด็กๆทันที หลังจากนั้นเธอก็เอาโจ๊กข้าวฟ่างวางไว้ที่หน้าประตู
เขากลับไม่ได้โกรธเธอ นี่เป็นเรื่องที่เธอเซอไพรส์มากจริงๆ！
ความกังวลของเส้นหมี่ทั้งหมดได้มลายหายไปแล้ว
อีกทั้งความจริงแล้ว เรื่องเรื่องนี้ก็โทษเธอไม่ได้
อีกทั้งยังสามารถพูดได้ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะการเฝ้าระวังของเธอ แล้วพวกเด็กๆนั้นเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆล่ะ
ดังนั้น เธอไม่มีความผิดใดๆ?
แสนรักที่อยู่ในห้อง ทั้งร่างของเขาเหมือนกับถูกปกคลุมไปด้วยลมหนาวพันปีชั้นหนึ่ง เขาจ้องมองไปในโทรศัพท์ ในเวลานี้กำลังนั่งดูเทปบันทึกของกล้องวงจรปิดที่คนอื่นส่งมา
“คุณแสนรัก เทปบันทึกที่คุณต้องการต่างอยู่ด้านในแล้ว ถ้าต้องการอะไรอีก ติดต่อมาได้ตลอด”
คนที่ส่งไฟล์วิดีโอมาหลังจากส่งไฟล์วิดีโอมาแล้ว ก็ส่งข้อความมาหนึ่งประโยคอย่างให้ความเคารพ หลังจากนั้นก็ล็อกเอาท์ออก
แสนรักไม่ขยับ แววตาคู่นั้นแหลมคมเหมือนกับใบมีด กำลังจ้องมองไปในวิดีโออันนี้
อีกทั้งในขณะเดียวกัน ม็อกโกที่ออกมาจากเดอะวิวซี ก็ไปที่เขาภูตาทันที หลังจากนั้นบนยอดเขาในห้องเก็บของด้านข้างของบ้านไม้หลังเล็กๆหลังนี้ มองเห็นแม่ของเขาที่ถูกขังอยู่ด้านใน
นี่พูดขึ้นมาก็รู้สึกแทงใจ
เดิมที ในตอนที่ไชยันต์มาพักอยู่ที่นี่ ทุกคนในตระกูลเทวเทพต่างสามารถขึ้นมาพักอยู่ที่นี่กับเขาได้อย่างภาคภูมิ
รวมทั้งมินตรา
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อเธอถูกอนุญาตให้มาพักที่นี่ได้แล้ว กลับกลายเป็นนักโทษที่สามารถถูกจัดการได้ทุกเมื่อ！
“ลูกชาย！ลูกชาย！！แม่อยู่นี่ ในที่สุดคุณก็มาแล้ว ลูกชายของฉัน……”
มินตราที่ถูกขังเอาไว้ในห้องเก็บของ วินาทีนั้นที่มองเห็นม็อกโกปรากฏตัวขึ้นมา ทันใดนั้น เธอก็เหมือนกับว่าได้คว้าฟางเส้นสุดท้ายในการรอดชีวิตเอาไว้ ทั้งตะโกนและร้องไห้ออกมาอย่างดีใจ
ม็อกโกมาแล้ว
สีหน้าของเขายังคงขุ่นเคือง หลังจากออกมาจากเดอะวิวซี ยังคงไม่ลดน้อยลงเลย
มองดูแม่ที่หลังจากได้เห็นเขาแล้ว ตะโกนออกมาอย่างเสียงดังจากห้องเก็บของที่ทั้งคับแคบทั้งยังรกและสกปรก เขาหรี่ตาลง นิ้วมือกำแน่นจนเห็นกระดูกสีขาวๆ
“ทำไมคุณถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ หรือว่าความเป็นอยู่ในบ้านตอนนี้ยังไม่เพียงพอสำหรับคุณอีกเหรอ”
เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ ในที่สุดก็ถามออกมาอย่างดุดัน
ทันใดนั้นมินตราเหมือนกับถูกน้ำเย็นหนึ่งกะละมังราดลงมา！
ไม่ใช่ เขาเป็นลูกชายของเธอ เขาไม่ได้จะมาช่วยชีวิตเธอเหรอ? ทำไมถึงได้ถามอย่างสงสัยแบบนี้?
บทที่ 839 หมดหวัง