ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 899 ม็อกโกมาแล้ว
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 899 ม็อกโกมาแล้ว
“ใช่แล้ว ถ้าพวกเรามีความสามารถอันนั้น ยังจะต้องทำแบบนี้อยู่ที่นี่?”
“ช่างเถอะ พูดกับเธอก็ไม่เข้าใจ เธอก็แค่คนเปิดบาร์คนหนึ่ง จะมาเข้าใจเรื่องงานศิลป์จัดดอกไม้อันสูงสง่าได้อย่างไร”
“……”
ประโยคสุดท้ายนี้ อย่าดูถูกมากเกินไป
งานศิลป์ดอกไม้ก็สูงสง่าแล้ว?
งั้นเหมือนเธอที่เป็นคนว่างไม่มีอะไรทำแบบนี้ตัดดอกไม้จากในสวนของตัวเองมาปักสองดอก งั้นไม่ใช่ว่าทำเรื่องสูงศักดิ์ทุกวัน?
แสงดาวรู้สึกว่าน่าขำสิ้นดี
มองไปรอบๆยังคนที่บนใบหน้ากำลังยิ้มเยาะเธอ ยังมีหญิงสาวที่สวมชุดสีขาวที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น แววตาของเธอยิ่งโหดร้าย มองมาที่เธอแสงดาว อย่างกับมองมายังแมลงที่น่าสงสารยังไงอย่างงั้น
เธอแสงดาวคือแมลงที่น่าสงสาร?
แสงดาวก้มลงหยิบกุหลาบขึ้นมาสองสามดอก หลังจากนั้น หยิบกรรไกรขึ้นมาตัดไปที่ก้านของดอกไม้เหลือเอาไว้นิดหน่อย เธอลูบไปบนกลีบดอกเบาๆ
ทุกคนต่างได้เห็นดอกไม้เหล่านั้นบานออกมาประหลาดใจเป็นอย่างมาก บานออกมาแล้ว
แต่ว่า นี่ยังไม่ใช่จุดสำคัญ จุดสำคัญคือ หลังจากเธอลูบเสร็จแล้ว จึงให้คนในของร้านไปหยิบลวดเล็กๆมา
หลังจากนั้น ในขณะที่ทุกคนเบิกตาอ้าค้างอยู่ หลังจากนั้นลอดผ่านก้านดอกไป แล้วค่อยดึงให้แน่น จึงกลายเป็นดอกไม้หนึ่งช่อที่เหมือนกับว่าเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ
นี่……นี่มันสุดยอดจริงๆ！
พวกเขานำเอาดอกไม้แต่ละดอกมัดเข้าด้วยกัน ก็เพื่อให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้ หลังจากนั้นนำเอาดอกไม้แต่ละช่อติดไปบนกำแพง แบบนี้ก็กลายเป็นทะเลดอกไม้แล้ว
แต่ว่า สิ่งที่พวกเขาไม่สามารถทำได้ เถ้าแก่ร้านเหล้าคนนี้กลับทำได้
“นี่……เหมือนกับว่าเป็นงานศิลป์จัดดอกไม้แบบของไทย นี่ไม่ใช่แค่ปักดอกไม้แล้ว แต่เป็นงานฝีมือแล้ว”
“จริงเหรอ?”
มีคนหนึ่งยังถือว่าเคยเห็นโลกภายนอก หลังจากเห็นดอกไม่กลุ่มนี้แล้ว ก็พูดออกมาอย่างตกใจ
ทันใดนั้น คำพูดของเธอหล่นออกมา คนทั้งงานต่างแสดงสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา อับอายจนไม่กล้าส่งเสียงแล้ว
รวมทั้งนิษา มองเห็นดอกไม้กลุ่มนี้แล้วสีหน้าก็ไม่ค่อยดีอย่างขีดสุด
เถ้าแก่ร้านเหล้า กลับเข้าใจเรื่องนี้?
งานศิลป์จัดดอกไม้แบบของไทย เธอเคยได้ยินมาก่อน นั่นเทียบกับของประเทศเราแล้ว ยากยิ่งกว่า เพราะว่า เธอได้ยินมา มีเพียงคนที่มีฐานะร่ำรวยเท่านั้นถึงจะสามารถสั่งจัดงานศิลป์ดอกไม้เหล่านี้ได้
งั้นเถ้าแก่คนนี้ทำอันนี้เป็น งั้นหมายความว่าอะไรล่ะ?
นิษาเบนสายตากลับอย่างเคียดแค้น
แสงดาวถือว่าใจกว้าง ทำให้คนที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอกเหล่านี้ ได้รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าการจัดดอกไม้อย่างแท้จริง ทันใด เธอโบกมือ สั่งให้ลูกน้องทำแบบนี้แล้ว
หลังจากนั้นสิบนาที มองดูว่าพอประมาณแล้ว แสงดาวจึงเตรียมตัวออกไป
“เส้นหมี่ ออกมา ไปทานข้าว！”เธอเริ่มเรียกเส้นหมี่แล้ว
แต่เวลานี้ หน้าบาร์ของเธอทันใดก็มีคนหนึ่งเข้ามา คนร่างสูงใหญ่ บนร่างกายยังสวมใส่ชุดทหารสีเขียวขี้ม้า หลังจากเข้ามา แววตาเฉียบคมของเขามองไปรอบๆ จึงมองมาที่เธอแล้ว
“แสงดาว?”
“หืม?”แสงดาวที่มองไปยังด้านในของบาร์ตะโกนเสียงดัง ทันใดหันหน้ากลับมาแล้ว
“ม็อกโก? คุณมาแล้ว？！！”
นั่นเต็มไปด้วยความปลื้มปีติอย่างจะร้องกรี๊ดออกมา หญิงสาวคนนนี้มองไปยังชายหนุ่มรูปหล่อที่เดินเข้ามา ดีใจจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา
ม็อกโกพยักหน้า：“อืม พอดีผ่านมาทางนี้ คุณกำลังทำอะไร? ไม่ใช่ว่าจะไปทานข้าว? ทานหรือยัง?”
สีหน้าแววตาของม็อกโก ความจริงแล้วแอบหลบนิดหน่อย
หรือว่า ก็ไม่สามารถใช้คำว่า“แอบหลบ”มาบรรยายได้ ในตอนที่ตอบคำถามเธอด้วยเหตุผลนี้ ไม่ได้ราบเรียบอย่างเมื่อก่อนนัก
แสงดาวไม่สนใจอะไรแล้ว
เมื่อเธอได้ยินว่าชายหนุ่มคนนี้จะมาทานข้าวกับเธอ ดีใจเป็นอย่างมากแล้ว
“เส้นหมี่ รีบออกมาเร็ว ม็อกโกมาแล้ว พวกเราไปทานข้าวด้วยกัน”เธอมองไปยังในบาร์ตะโกนออกมาดังกว่าเดิมแล้ว
ปรากฏว่า เส้นหมี่ไม่ได้ยิน แต่ว่าเหมาผับที่นั่น วินาทีนี้คนเหล่านั้นต่างโห่ร้องนิษากำลังตัดเค้กสามชั้นอยู่บนกลางฟลอร์เต้นรำได้ยินแล้ว
ม็อกโก?
เธอฟังผิดไปหรือเปล่า? ที่นี่จะมีคนชื่อนี้ได้อย่างไร?
เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้ว
คาดไม่ถึง เธอพึ่งจะเงยหน้าขึ้นมา ทันใด เธอจึงมองเห็นหญิงสาวรูปร่างเซ็กซี่คนหนึ่ง ตะครุบเข้ามาในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ยืนอยู่บริเวณหน้าบาร์
ไม่ จะพูดให้ถูก ไม่ใช่ในอ้อมกอด
ทว่าเพียงแค่เข้าไปกอดแขนเขาเอาไว้แน่น
แต่ว่า เมื่อนิษาได้เห็นฉากนี้แล้ว กระนั้นความโมโหแผดเผาขึ้นมาแล้ว
เธอมองออกแล้ว ชายหนุ่มรูปงามร่างกายกำยำสูงใหญ่คนนี้ กับคนที่เธอกำลังนึกถึงคนนั้น คุณชายใหญ่ของตระกูลเทวเทพ ——ม็อกโก！
ทำไมเขาถึงได้มาที่นี่?
แล้วก็ผู้หญิงคนนี้ยังไงกันแน่? ไม่ใช่ว่าเธอเป็นเถ้าแก่ของบาร์แห่งนี้เหรอ? ทำไมถึงได้สนิทสนมกับเขาขนาดนั้น?
ทันใดใบหน้ารูปไข่ที่แสนงดงามของเธอขุ่นเคืองลง แม้แต่เค้กก็ไม่ตัดต่อแล้ว “เพล้ง”เสียงขว้างมีดพลาสติกดังขึ้น เธอรวบกระโปรงก็เข้ามาแล้ว
ทุกคน：“……”
รวมทั้งลูกคนรวยคนนั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่นั่นในมือถือกล่องอัญมณีสีฟ้าเล็กๆ ก็งงไปเหมือนกัน
แสงดาวยังไม่ทันได้สังเกตเห็นสถานการณ์ทางด้านนี้ เธอยังคงกอดแขนชายหนุ่มคนนี้เอาไว้แน่น：“เดี๋ยวอีกสักพักพวกเราไปทานข้าวที่ไหนเหรอ?”
“ปล่อยก่อน！”
“ไปทานอาหารฝรั่ง? หรือว่าอาหารจีน? ฉันได้ยินว่า ที่นี่ของพวกคุณมีภัตตาคารอองฟองเป็นร้านเก่าแก่มาเป็นร้อยปี อาหารด้านในนั้นต่างไม่เลว ไม่งั้น พวกเราไปที่นั่นชิมดูสักหน่อย?”
แสงดาวไม่ได้สนใจต่อการขัดขืนของชายหนุ่มคนนี้