ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 902 ตาแก่คนนี้ กินยาผิดแล้วหรือเปล่า
ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 902 ตาแก่คนนี้ กินยาผิดแล้วหรือเปล่า?
【เส้นหมี่：สามี คุณ……คิดอะไรออกแล้วเหรอ?】
【สามีที่รัก：อะไร？】
【เส้นหมี่：ก็คือ…..เมื่อสักครู่คุณพูดว่าพวกเราสองคนแต่งงานกัน สามี คุณคิดอะไรออกแล้วใช่หรือไม่？พวกเราแต่งงานกันได้อย่างไร?】
เส้นหมี่รู้สึกกลัวจนไม่กล้าส่งเสียง ตื่นเต้นจนฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ
แต่ว่า หลังจากข้อความวีแชทอันนี้ส่งออกไป อีกฝ่ายกลับไม่ได้ตอบกลับมา ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธออยู่ในห้องเหมือนกับมดที่รังร้อนรออยู่ตั้งนาน
ก็ไม่เห็นว่าจะมีข้อความตอบกลับ
ไอ้คนนี้จริงๆเลย……
เส้นหมี่กำลังคิดว่าจะโทรศัพท์ไปดีกว่า แต่เวลานี้ ด้านนอกทันใดมีคนขึ้นมาแล้ว
“หมี่ คุณอยู่ข้างบนหรือเปล่า?”
“ใคร?”
เส้นหมี่จึงวางโทรศัพท์ลง หลังจากนั้นออกมาจากข้างในแล้ว
“ป้าพิม？คุณนี่เอง? วันนี้ทำไมถึงได้มีเวลามาแล้ว?”เธอมองไปยังผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ด้านนอกที่มาอย่างกะทันหันอย่างประหลาดใจ แปลกใจนิดหน่อย
ไม่ผิดหรอก ผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่หลังจากงานเลี้ยงวันนั้นพิมเจ้าก็ไม่ได้มาปรากฏตัวอีก
เป็นไปได้ว่าเพราะเรื่องในงานเลี้ยงวันนั้น เวลานี้พิมเจ้ายืนอยู่หน้าประตู ขวยเขินและเก้ๆกังๆอย่างมาก
“ใช่ คุณท่านให้ฉันมาค่ะ เขาบอกว่าให้ฉันมาสอนคุณว่าจะดูแลจัดการเรื่องในบ้านอย่างไร หมี่ เมื่อก่อนคุณเคยดูแลเรื่องในบ้านหรือเปล่าคะ?”พิมเจ้ายืนอยู่ที่หน้าประตูอธิบายอย่างอ่อนโยน
เส้นหมี่ตะลึงงัน
ดูแลจัดการเรื่องในบ้าน?
หมายความว่าอย่างไร? ทำไมตาแก่คนนั้นถึงได้ให้เธอทำเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน?
เส้นหมี่นอกจากจะประหลาดใจแล้วยังสงสัยบางอย่าง จึงอ้าปากถาม：“เขาหมายความว่าอย่างไร คือให้ฉัน……จัดการดูแลเดอะวิวซี?
“ใช่ค่ะ คุณไม่ได้ค้นพบอะไรบางอย่างหรือคะ? ความจริงเดอะวิวซีไม่เคยมีนายหญิงมาก่อน หลายปีมานี้คุณท่านเองก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ พี่ใหญ่ไชกุพวกเขาหลังจากมีครอบครัวก็ได้ย้ายออกไปแล้ว หลายปีมานี้ เรื่องในบ้านเหล่านั้น ก็ยกให้พ่อบ้านสินรับผิดชอบมาโดยตลอด แต่ตอนนี้คุณที่เป็นหลานสะใภ้ได้มาแล้ว ไม่ใช่ว่าควรมอบเรื่องเหล่านี้ให้คุณหรือคะ?”
พิมเจ้ายิ้มแย้มพยักหน้าออกมาเหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่ควรจะเป็นอย่างมาก
เส้นหมี่พูดอะไรไม่ออกแล้ว
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องดูแลที่นี่ นี่เป็นสถานที่แบบไหน? นี่เป็นถึงเดอะวิวซี ที่นี่เป็นอาณาเขตของตระกูลราชวงศ์ เธอเป็นเพียงหลานสะใภ้คนหนึ่งที่พึ่งจะมา มีคุณสมบัติที่จะดูแลที่นี่?
อีกทั้งปีนั้นบ้านของตระกูลหิรัญชาเธอก็ไม่เคยดูแล จะมีความสามารถดูแลที่นี่ได้อย่างไร?
จิตใต้สำนึกของเส้นหมี่ปฏิเสธ：“ป้าสะใภ้คุณชอบล้อเล่นจริงๆ ฉันจะทำเป็นได้อย่างไร? คุณอย่ามาหลอกถามฉันเลย”
พิมเจ้าร้อนรนแล้ว：“ฉันพูดจริงๆค่ะ ตอนนี้ด้านล่างคุณท่านก็รออยู่ด้านล่างแล้ว คุณสามารถไปถามดูได้”
หลังจากนั้น เธอจึงลากเส้นหมี่ออกมาจากในห้องเลย
เส้นหมี่：“……”
ในสมองเต็มไปด้วยความตะลึงงัน
ทำไมไชยันต์ถึงให้เธอมาดูแลบ้าน? ในตระกูลเทวเทพคนที่มีความสามารถมากมาย ไม่ต้องพูดไกล พูดถึงแค่มินตรา ภรรยาของลูกชายคนโต เธอดูแลเดอะวิวซีนี้จะไม่ดีกว่าเหรอ?
พวกเขาสองสามีภรรยา เดิมทีก็ดูแลกิจการของตระกูลเทวเทพอยู่แล้ว
ทว่ามินตรา เธอก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนอยู่ตลอดหวังว่าจะได้ดูแลจัดการเรื่องในบ้านนี้ แล้วทำไมไม่ไปหาเธอซะเลยล่ะ?
ในใจของเส้นหมี่ทั้งตกใจจนหน้าซีดทั้งยากที่จะเข้าใจถูกลากลงมาแล้ว
จริงๆเลย หลังจากถูกพาลงมา แวบเดียวเธอก็มองเห็นตาแก่คนนั้นอยู่ให้ห้องโถงชั้นล่าง แต่ว่านอกจากเขาแล้ว เธอยังมองเห็นพ่อของม็อกโกก็อยู่ที่นั่น
“คุณพ่อ ความหมายของคุณคือ……โรงงานกระจกเหนียวก็จะให้แสนรักดูแลเหรอ?”
“มีปัญหา?”
ไชยันต์ได้ยินว่าลูกชายคนนี้แสดงความไม่ยินยอมออกมา ดวงตาทั้งสองข้างจ้องไปทันที จ้องมองอย่างเคร่งขรึมอีกทั้งมองไปที่เขาอย่างไม่พอใจ
ไชกุหดตัวเล็กลง
ทันใด เขาก็ส่ายหน้า：“ไม่…..ไม่ใช่ ก็แค่อยากถามสักหน่อย คุณพูดว่าส่วนใหญ่ส่งมอบออกมา มีส่วนไหนบ้าง?”
“แน่นอนว่าคือโรงงานกระจก โรงหลอม แล้วก็ยังมีหุ้นส่วนขององค์กรรัฐวิสาหกิจที่ได้ร่วมลงทุน”ไชยันต์พูดออกมาอย่างเหลืออดหนึ่งประโยค
คำพูดนี้พูดออกมา ไชกุนั่งอยู่ที่นั่นสีหน้ายิ่งไม่สู้ดีแล้ว
ทรัพย์สมบัติของตระกูลเทวเทพ ความจริงแล้วก้อนใหญ่ จริงๆก็คือสิ่งเหล่านี้ โรงงานกระจกเหนียวกับโรงหลอม คือใช้ความสัมพันธ์ของตระกูลเทวเทพที่มีกับค่ายทหาร จึงกลายเป็นสิ่งจำเป็นที่ทหารต้องใช้งาน
อีกทั้งหุ้นส่วนขององค์กรรัฐวิสาหกิจยิ่งไม่ต้องพูดถึง
นั่นเหมือนเนื้อชิ้นใหญ่ที่ส่งมาถึงหน้าบ้าน สิ่งเหล่านี้ เป็นแหล่งที่มาของรายได้หลักที่มาจุนเจือตระกูลเทวเทพหลายปีมานี้
งั้นตอนนี้ต่างนำสิ่งเหล่านี้ให้แสนรักแล้ว เขาไชกุยังจะดูแลอะไร? แค่ตึกเล็กๆเหล่านั้น แล้วก็ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็ก? จะมีประโยชน์อะไร?
ไชกุไม่เคยรู้สึกโหวงเหวงขนาดนี้มาก่อน
เส้นหมี่ลงมาแล้ว：“คุณท่าน คุณต้องการพบฉัน?”
“ใช่ พรุ่งนี้ตอนเช้าให้พิมแล้วก็ตาสินไปที่สมรมณ์วัลย์เป็นเพื่อนคุณ ให้คนที่นั่นได้เจอคุณ แล้วก็ลำธารณีณก็ไปด้วย ให้พิมพาคุณไป”
ไชยันต์พยักหน้า ชี้ไปที่เก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้า ให้เส้นหมี่นั่งลง หลังจากนั้นก็บอกกล่าวออกมาด้วยประโยคนี้
เส้นหมี่ตะลึงงัน
สมรมณ์วัลย์？
นั่นเป็นสถานที่แบบไหน?
ยังมี ลำธารณีณเป็นตำแหน่งไหนอีก? ทำไมถึงต้องพาเธอไป?
เส้นหมี่ฟังไม่ค่อยเข้าใจ ยืนอยู่ข้างเธอนั้นคือไชกุ แล้วก็พิมเจ้าทั้งสองคน ได้ยินชื่อสองสถานที่นี้แล้ว สีหน้าของไชกุเปลี่ยนไปแล้ว
สมรมณ์วัลย์ เป็นสถานที่ที่ประพันธ์อาศัยอยู่