ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 933 ทางตันของตระกูลเทวเทพ

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 933 ทางตันของตระกูลเทวเทพ

“ใช่….คือพวกเขามาหาผม เขาบอกว่าขอแค่รักเกิดเรื่องขึ้นอีกสักครั้ง พ่อก็จะไม่ยึดอำนาจของตระกูลเทวเทพที่อยู่ในมือผมไป ผมจึงได้บอกพวกเขาไป”

เขาชี้ไปยังกลุ่มสมาชิกคณะรัฐมนตรีที่นั่งอยู่ในห้องรัฐสภาอย่างสั่นเทา

“บูม——!“

ห้องรัฐสภาแห่งนี้ระเบิดขึ้นอีกครั้ง

แต่เพราะว่าห่างกับการตกใจช็อกโลกครั้งที่แล้วได้ไม่นาน คนเหล่านี้ก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาที่รุนแรงมากเกินไป พวกเขาแค่อ้าปากกว้างแล้วมองไปยังกลุ่มคนของสมาชิกคณะรัฐมนตรีเหล่านั้น

สีหน้าท่าทางคือแทบจะตกใจจนช็อก

แม่งเอ๊ย

นี่คือจะทำให้โลกเกิดความโกลาหลแล้วหรือไง?

ผู้อำนวยการสำนักงานอัยการเองก็อึ้งไปเหมือนกัน ผ่านไปสักพัก เขานั่งอยู่ตรงนั้นและจ้องมองอยู่ที่กลุ่มคนเหล่านี้และได้ยินเสียงตัวเองถามประโยคหนึ่งขึ้นว่า : “ท่านหัวหน้ารัฐมนตรี เรื่องนี้เป็นความจริงไหม?”

หัวหน้ารัฐมนตรีส่ายหน้าปฏิเสธ : “ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ!”

เขากลับมีสีหน้าท่าทางที่ไร้เดียงสามาก และก็ยังสงบนิ่งมากด้วย

หัวหน้าสำนักงานอัยการสูงสุดเห็นแล้วถึงกับอึ้งไป

รวมทั้งไชยันต์ หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้แล้วก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ : “แกหมายความว่ายังไง? หรือว่าลูกชายของฉันจะยังพูดโกหกอีกงั้นเหรอ? แม้แต่ความผิดแบบนี้ของตัวเองเขายังกล้าที่จะยอมรับ หรือว่าเขายังพูดโกหก?”

“นั่นผมก็ไม่ทราบครับ ผมไม่ทราบจริงๆ” หัวหน้ารัฐมนตรียักไหล่ขึ้นลง

“แต่ ถ้าหากคุณท่านไม่เชื่อคำพูดของสมาชิกคณะรัฐมนตรีพวกเรา ผมสามารถเรียกพวกเขาทั้งหมดมา จากนั้นให้เผชิญหน้ากับลูกชายของท่าน ดีไหมครับ?”

จู่ ๆ เขาก็เสนอข้อเสนอแนะนี้ออกมาอย่างใจกว้าง

ไชยันต์เองที่กำลังโกรธเดือดดาลอยู่นั้น ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็รีบพูดโพล่งออกมาทันที : “งั้นแกจะรออะไรอยู่? ยังไม่รีบเรียกพวกเขาเข้ามา?”

นายพลทหารที่ผ่านศึกมาทั้งชีวิต สุดท้ายก็ไม่ทันเกมคนชั่วเหล่านี้ที่วันๆ เอาแต่สุมหัวอยู่ในสำนักงาน

หัวหน้าสำนักงานอัยการสูงสุดเห็นท่าไม่ปกติ

แต่ในเวลานี้ จากคำพูดของคุณท่านที่กำลังโกรธอยู่นั้น คนของคณะรัฐมนตรีนั้น ก็ได้ออกไปจากห้องรัฐสภาแห่งนี้อย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ก็พาตัวคนของสมาชิกคณะรัฐมนตรีเข้ามา

“เรียบร้อย คนของผมมาแล้ว พันโทม็อกกี้คุณลองดูสิ มีคนที่คุณต้องการหาหรือเปล่า? แต่ผมจะเตือนคุณให้นะ ทำอะไรก็ต้องมีหลักฐานนะ”

หัวหน้ารัฐมนตรีคนนี้ ทางที่ดีคือไม่ลืมที่จะเตือนไชกุไปหนึ่งประโยค

ไชกุในเวลานี้จะคิดอะไรเยอะแยะได้ขนาดนั้น?

เขาในเวลานี้ รู้ดีว่าแท้จริงแล้วพ่อของเขาคนนี้ให้โอกาสรอดกับเขาแล้วหนึ่งครั้ง เขาทำผิด เขาจับตัวเขาออกมา แต่ขอแค่เขายอมรับแล้ว

ชีวิตของเขา เขาก็ยังคงรักษามันไว้ได้!

ไชกุกวาดตามองหน้าของคนเหล่านี้ ทันใดนั้น เขาก็ชี้ไปยังรองรัฐมนตรีรูปร่างอ้วนเตี้ยคนนั้นที่อยู่ด้านขวาสุด

“คือเขา! พ่อครับ วันนั้นก็คือเขาที่มาหาผม ผมยังมีบันทึกเสียงของเขาในตอนนั้น!”

จากนั้นผู้ชายคนนี้ที่เหมือนกับว่าคว้าเส้นฟางช่วยชีวิตไว้ได้ ก็รีบรนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา กดเปิดบันทึกเสียงที่ตนเองบันทึกไว้ตอนรับสายโทรศัพท์

พอเครื่องบันทึกเสียงถูกเปิดออก เสียงของรองรัฐมนตรีคนนั้นก็ปรากฏออกมาจากข้างในจริงๆ ด้วย

“พันโทม็อกกี้ เรื่องนี้คือเรื่องที่พวกเราได้ประโยชน์ร่วมกัน คุณได้รับในสิ่งที่ผมต้องการ ผมก็ได้รับในสิ่งที่คุณต้องการ นี่ไม่ใช่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเหรอ?”

“แต่ว่า……..”

“คุณสบายใจได้ ผมไม่ได้ต้องการชีวิตของหลานชายคุณ ผมก็แค่ขู่ขวัญเขาก็แค่นั้น”

สุดท้าย เสียงนี้ก็หัวเราะอย่างลึกลับสองครั้ง

ทันใดนั้น คนในห้องรัฐสภาต่างก็จับจ้องมองไปที่รองรัฐมนตรีคนนั้น

เพราะว่า เสียงนั้นมันเป็นเอกลักษณ์อย่างมาก ถ้าไม่ใช่รองรัฐมนตรีคนนี้แล้วจะเป็นใครอีกได้ล่ะ?

รองรัฐมนตรีก็กรีดร้องขึ้นมา : “แกพูดเหลวไหล! ไชกุ เรื่องนี้เห็นอยู่ชัดๆว่าแกเข้ามาหาฉันก่อน แกให้ฉันไปจัดการกับหลานชายของแก จากนั้นรับปากฉันว่าจะให้พ่อของแกช่วยฉันให้ได้นั่งในตำแหน่งหัวหน้าคณะรัฐมนตรี นี่ต่างหากที่เป็นความจริง!”

“แกพูดอะไรของแก? แกพูดอะไรของแก?!!”

“ก็เพราะแบบนี้ แกคิดอยากจะฆ่าหลานชายของแกให้ตายมาโดยตลอด เพราะว่าตอนนั้นพ่อของเขาก็คือถูกแกฆ่าตาย แกกลัวว่าหากเขาอยู่ในตระกูลเทวเทพนานๆ และจะค้นพบกับความลับนี้ ดังนั้นแกจึงต้องการฆ่าเขาให้ตาย”

มันคือสายฟ้าฟาดตอนกลางวันแสกๆ!

ใครก็คาดคิดไม่ถึงว่า ตอนที่รองรัฐมนตรีคนนี้กำลังเห่าหอนเหมือนสุนัขบ้าอยู่นั้น กลับมีความลับอันน่าตกใจนี้หลุดออกมาจากปากของเขา

ห้องรัฐสภาเงียบกริบลงในพริบตา

วินาทีนี้ หลังจากที่สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่รองรัฐมนตรีคนนี้ ทั้งสีหน้าท่าทางก็เหมือนกับถูกฟ้าผ่า และไม่พูดอะไรต่ออีกเลย

รวมทั้งแสนรักเองก็จับจ้องอยู่ที่เขาด้วยดวงตาพญาอินทรีคู่นั้น!

“แก…แกพูดจาเหลวไหล! วินัยหากแกยังใส่ร้ายคนอื่นอีก ฉันจะฆ่าแก!! “ สีหน้าของไชกุขาวซีดราวกับกระดาษ เขาชี้ไปยังคนคนนี้และพุ่งเข้าใส่อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

แต่การกระทำของรองรัฐมนตรีคนนั้นกลับเร็วกว่า

หลังจากที่เห็นเขากระโจนเข้ามา เขาก็รีบหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมา

“แกยังอยากจะแก้ตัวอีกใช่ไหม? แกลองดูว่านี่คืออะไร? นี่ก็คือจดหมายฉบับที่แกส่งไปให้กับขุนนายน้องชายของแกที่เขาไปอยู่แนวหน้าในตอนนั้น ด้านบนแกพูดไว้อย่างชัดเจน ภารานินน้องสะใภ้ของแกถูกพ่อของแกฆ่าตายแล้ว ลูกชายของพวกเขาก็ไม่รอดแล้ว ผลคือทำให้เขาต้องกระสับกระส่ายเสียสมาธิ สุดท้ายก็ต้องตายเพราะโดนศัตรูยิง ข้างบนนี้ยังมีคราบเลือดของเขาติดอยู่เลยนะ!”

เขายกมือขึ้นแล้วฉีกจดหมายฉบับนั้น จากนั้นก็เปิดออกมาต่อหน้าต่อตาของทุกคน