ยัยหมอวายร้ายที่รัก - บทที่ 993 เขาบรรจงจูบอย่างไม่แคร์

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 993 เขาบรรจงจูบอย่างไม่แคร์

“ฉันเปล่านะ?”

“เปล่าจริงเหรอ?”

มืออันแข็งแรงของเขาเพียงแค่ดึงตัวเธอเบาๆ ก็ถูกเขาดึงตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมอกเขาแล้ว เขากอดเธอไว้แน่น ลมหายใจอันอบอุ่นนั้นใกล้เข้ามาทุกที ไอร้อนนั้นแผ่ซ่านทำให้ใจเธอนั้นเต้นเร็วแรงขึ้น

ใบหน้าของเส้นหมี่นั้นแดงขึ้นทันที

“แน่……แน่นอนว่าไม่ใช่ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่?”

เธอปฏิเสธด้วยน้ำเสียงอ้ำอึ้ง รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเอง สัญชาตญาณของผู้หญิงที่อยากจะเค้นความจริงออกจากปากเขา

ตอนนี้เป็นช่วงกลางวันแสกๆ ด้านล่างยังมีผู้คนอยู่เต็มไปหมด ตาบ้านี่อยากทำอะไรกันแน่?

แต่เมื่ออยู่ในเอื้อมมือของเขา ใช่ว่าอยากหนีก็จะหนีได้พ้น?

มือใหญ่ที่โอบกอดเธอนั้นทันใดนั้นก็อุ้มเธอขึ้น เธอเสมือนเป็นกระต่ายน้อยที่ไม่มีแรงจะขัดขืน จนถูกอุ้มไปที่โต๊ะแต่งหน้าด้านหลัง

ตายแล้ว ตาบ้านี่จะทำอะไรกันแน่?

เส้นหมี่ตกใจจนไม่กล้าที่จะกระดิกตัว

“ผมไม่คิดอะไรหรอก ผมแค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าใครกันแน่ที่จะเป็นผู้ชายของคุณ!”

จากนั้น เขาก็เริ่มจูบเธออย่างไม่ยั้ง ท่าทางของเขานั้นช่างดิบเถื่อนยิ่งนัก

และมือคู่นั้นของเขา ยื่นไปที่กระดุมเสื้อของเธออย่างไม่รีรอ

แสงดาวและคุณชายม็อกโกเมื่อกลับไปถึงเรืองรอง สองตาเฒ่าที่ยังตกปลาอยู่ในสวนย่อม

ห้องชั้นล่างยังคงมีบรรดาผู้หญิงอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทำอะไรกัน จับกลุ่มกันสามคนบ้าง ห้าคนบ้างต่างนั่งอยู่กันในห้องรับรอง ดูแล้วบรรยากาศเหมือนอยู่ในห้างสรรพสินค้าก็ไม่ปาน

เป็นไปได้อย่างไรกัน เจ้าของบ้านนี้เป็นอะไรไปแล้ว?

เมื่อก่อนสถานที่แห่งนี้ นอกเหนือจากคนในบ้านแล้ว แม้แต่สิ่งมีชีวิตตัวอื่นๆก็ไม่อนุญาตให้เข้ามา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตลาดไปแล้ว?

แสงดาวตกตะลึงจนเบิกตาโพลง

“คุณหนูใหญ่? ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว?”

เธอที่ยืนจ้องอย่างตกตะลึง พี่ภาที่อยู่ในบ้านสายตาหลักแหลมมองเห็นเธอ เวลานั้นพี่ภาวิ่งออกมาจากตัวบ้านอย่างตื่นเต้น เธอรีบวิ่งเข้ามาทักทายแสงดาว

แสงดาวถึงได้เดินเข้าไป

คุณชายม็อกโกก็เดินตามหลังเธอไป

“คุณหนูใหญ่มาแล้ว”

“เร็วเข้า แสงดาวกลับมาแล้ว พวกเรารีบไปทักทายเธอเร็ว”

“……”

ผู้คนที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกของบ้าน แท้จริงแล้วต่างก็เป็นคนของตระกูลหิรัญชา ทันทีที่เห็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลกลับมา ต่างก็รีบลุกจากโซฟาเพื่อจะไปหาแสงดาว

ท่าทีของแต่ละคน เหมือนตอนเจอแสนรักไม่มีผิด

มันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว แสงดาวอาศัยอยู่ในบ้านนี้ ก็ต้องให้ความสำคัญกับเธอเหมือนกัน

เมื่อแสงดาวเห็นคนพวกนี้ ปรากฏว่าสีหน้าที่ดูเย็นชานั้นยิ่งดูไม่ดีอีก: “พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่? แล้วพวกแสนดีไปไหนกันหมด?”

เธอพูดอย่างไม่ไว้หน้าใคร

ญาติๆที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ต่างก็ยืนชะงักอยู่ตรงนั้น

พี่สุภาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ: “คุณหนูใหญ่ พวกเขามาเพื่อเยี่ยมคุณชายใหญ่และคุณชายน้อยค่ะ เขาทั้งสองเหมือนจะขึ้นไปบนตึกแล้วค่ะ คุณหนูใหญ่ค่ะคนที่อยู่ด้านหลังคุณหนูคือ?”

พี่สุภายังคงฉลาดว่องไว เมื่อเห็นสีหน้าคุณหนูใหญ่เริ่มจะเอาเรื่อง จึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดถึงคุณชายม็อกโกที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ใบหน้าเอาเรื่องของแสงดาวนั้นถึงได้เลือนหายไป

“คุณชายม็อกโกเป็นพี่ชายของแสนรัก เธอรีบไปรายงานให้เขาลงมารับแขกด้วย ฉันมีธุระต้องรีบออกไปก่อน”

เมื่อเธอแนะนำคุณชายม็อกโกเสร็จ ก็รีบกลับออกไปทันที

พี่สุภายืนอึ้งไป

รวมถึงคุณชายม็อกโกที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็ตะลึงกับท่าทางหุนหันรีบเร่งเช่นนั้นของเธอ

จวบจนนาทีที่เธอกำลังจะเดินผ่านตัวเขาไป ดูแล้วเหมือนจะรีบก้าวออกจากประตู เขาจึงยื่นมือไปรั้งเธอไว้: “คุณจะไปไหน? นี่เป็นบ้านของคุณ น้องชายคุณยังไม่ลงมา คุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่เหรอ?”

“คุณยังต้องการอะไรอีกหละ? ฉันพาคุณมาถึงที่นี่แล้ว!”

เมื่อแสงดาวถูกรั้งเอาไว้ ทำให้เธอยืนโซเซจนเกือบจะล้มไปอยู่อ้อมอกของคุณชายม็อกโก

เขาต้องการอะไรกันแน่?

เขาบอกอยากมาหาน้องชาย เธอจึงพาเขามา เขายังต้องการอะไรจากเธออีก?

แสงดาวเริ่มรู้สึกโกรธเคือง เริ่มสะบัดมือออกจากเขา

แต่น่าเสียดาย ถึงแม้เธอจะเป็นวิชาหมัดมวยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของผู้บัญชาการกองกำลังพิเศษ ที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วนของผู้นี้ได้ แรงขัดขืนของเธอนั้นเท่ากับศูนย์

“นี่เป็นมารยาทในการต้อนรับแขกของคุณ? ตอนที่คุณไปบ้านของตระกูลเทวเทพของพวกผม ผมต้อนรับคุณอย่างไร? ตอนนี้น้องชายของคุณยังไม่อยู่ที่นี่ ผมก็ไม่รู้จักใครในที่นี้ แต่คุณกลับทิ้งผมไว้ที่นี่ มันสมควรแล้วเหรอ?”

คุณชายม็อกโกพูดอย่างไม่ไว้หน้า เขาอบรมเธอต่อหน้าผู้คนทั้งหลาย

แสงดาว “……”

คุณบ้าไปแล้ว เรื่องเพียงนิดเดียวแต่เขาแสดงสีหน้าอย่างจริงจังในการสั่งสอนเธอ? เขากลายเป็นคนทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แสงดาวประหลาดใจขึ้นมาอีกครั้ง

แต่หลังจากที่ถูกเขาอบรม เธอก็ไม่กล้าแม้จะปริปาก

จากนั้น ก่อนที่แสนดีจะลงมา เธอก็นั่งรอเป็นเพื่อนคุณชายม็อกโกอย่างเรียบร้อย แต่ญาติพี่น้องตระกูลหิรัญชาเมื่อเห็นแสงดาว

นั่งอยู่ต่อ ก็ไม่มีใครกล้าที่จะอยู่ต่อ

เพียงแป๊ปเดียว ต่างก็พากันออกไป

นั่งรอไปประมาณสามสี่ชั่วโมง คุณชายม็อกโกไปสวนหย่อมเล่นหมากรุกกับดิลกจนจบหลายเกม ในที่สุด ก็เห็นแสนดีที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินลงด้วยท่าทีเกียจคร้าน

“แสนดี แกทำอะไรอยู่? ทำไมถึงได้หลบอยู่บนตึกนานขนาดนี้?”

แสงดาวที่นั่งรออย่างอึดอัดอยู่ชั้นล่าง เมื่อเห็นน้องชายเดินลงมา ก็รีบเข้าไปต่อว่าอย่างไม่พอใจ

แสนดีได้แต่หยักคิ้ว