ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 102

สีของห้องนอนหรอ! ห้องนอนพียศพลเป็นสีเข้ม สีของ ผ้าปูที่นอนอันเก่าหลายๆผืนนั้นปิดเกินไปน่าเบื่อเกินไป มีแต่ รูปลายเหมือนๆกัน ฉันไม่ชอบเลย ฉันอยากเปลี่ยนเป็นสอุ่น เธอคิดว่าดีไหม?”

นิชากาพูดอย่างไม่เกรงใจ จารวีรู้สึกอึดอัดมาก

ไม่ชอบผ้าปูที่นอนเขา? ถ้าอย่างนั้นอยู่ด้วยกันเลยสิ! แต่ ก็เนาะ ผู้ชายอย่างยศพลที่ชอบกินผู้หญิงเป็นประจำ เห็น ผู้หญิงทั้งคนจะไม่จับจ้องได้ยังไร แต่ว่าผ้าปูที่นอนของเขา เกี่ยวไรกับเรื่องเธอ

“นิชาภา กินผัก”

ยศพลเหมือนจะทนไม่อยู่ ถึงแม้จะเรียกขันกันอย่างสนิท สนม แต่คำพูดเย็นชามาก มีความขู่อยู่เหมือนจะเตือนเธอ ว่าอย่าพูดต่อ

” ออ ได้คะ หนูกิน!” นิชาภาเชื้อฟังเป็นอย่างดี ผู้หญิงแบบนี้ คงจะได้ใจยศพลมากสินะ

เขาชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง ชอบผู้หญิงที่เอาใจเขา

“จารวี หากวันไหนไม่ยุ่ง มาช่วยฉันเลือกแหวนเพรชหน่อย ได้ไหม เมื่อกี้ฉันดูไปหลายแบบ พี่ยศพลก็บอกทุเรศ เธอมา

ช่วยฉันเลือกหน่อยน่ะ

จารวีปฏิเสธเธอทันที “ไม่ได้ ฉันยังมีธุระที่จะต้องทำ
ขืนปล่อยเธอตามใจกฝูง ไม่แน่เธอยังจะพาจารไปทํา เรื่องไรที่ไม่คาดคิด อย่างนั้นก็คงหน้าแตกมาก

“โอ!” ในตานิชาภา ความเศร้าเสียใจออกมา

“จารวี ฉันเพิ่งมาจากใต้หวัน ยังไม่คุ้นชินกับที่นี่ และไม่มี เพื่อนด้วย นอกจากเธอฉันก็ไม่รู้จักใครอีกเลย เธอจะรังเกียจ เราไหม?

จารวีแกล้งยิ้ม ไม่นิ ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้ติดธุระแล้วก็ฉันจะ อยู่เป็นเพื่อนให้ถึงที่สุดเลย โอเค ฉันควรไปแล้ว ขอบคุณ สําหรับมื้ออาหารเย็น

จารวียืนขึ้น และมองไปทียศพล แล้วล้าลา

*โอ จะกลับแล้ว ดี พี่ยศพล เราไปส่งเธอกลับกัน!”

จารวีรู้สึกเหงื่อแตก ถ้าไม่ใช่ว่าวันนั้นเห็นนิชาภากับเขา จูบกัน

เธอคงอาจจะยังคิดว่านี่เป็นเพราะยศพลง้อเธอ เลยได้ แสดงละครออกมา

จารวี ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งรถกลับเองได้!”

นิชาภาถือกระเป๋าขึ้นเธอขึ้นยังเต็มใจ แล้วกยศพลออก จากประตู

จารวีหยักไหล่อย่างขี้เกียจ โอเค ไหนๆยศพลก็มีคนใหม่ แล้ว เขาคงไม่สนใจเธอหรอก
ส่งแบบคงไม่เป็นไร

รถค่อยๆลอก นใดนั้นจารวีได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอ ดังขึ้น เธอกำลังจะหยิบ นิชาภาก็หันหลังกลับมา แล้วเขา โทรศัพท์เธอ ยิ้มแล้วพูด, จารวี ไม่ต้องรีบ ฉันโทรเอง เลข มือถือบนนั้นเป็นของเรา ถ้าเธอว่าง ก็ชวนฉันออกมาเดินช็อป บ้าน ยศพลเลอะเทอะมาก ฉันจะจัดใหม่ หลายอย่างคงจะ ต้องการเธอมาช่วยตัดสิน

จารวีสงสัย “เธอมีเบอร์โทรศัพท์ฉันได้ยังไง?”

นิยาภายิ้ม ในรอยยิ้มเธอไม่มีอะไรต้องระวัง ในมือก้าวที่ ยศพลมีเบอร์โทรศัพท์เธอ! ฉันค้นก็เจอ”

สีหน้าจารวีเริ่มไม่ดี

ตลอดทั้งทาง นิชากาพูดไม่หยุด ในขณะที่แนะนําจุดเด่น ของบ้านเกิดตัวเองใต้หวันเป็นยังไง ก็ยังถามจารวีถึงเรื่องจุด เด่นของเมือง อีก

ในที่สุดรถก็หยุด จารมองออกไป เป็นหน้าซอยพอดี

“ลาก่อนน่ะ นิชาภา……”

“ฮี บ้ายบาย!”

รถเลี้ยวกลับไปแล้ว แต่ครึ่งตัวของนิชาภาก็ยังอยู่นอก หน้าต่าง เพื่อโบกมือให้กับจารอย่างเต็มที่

ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่ใช่ใจกว้าง ก็คงสมองไม่เต็ม…
ขณะนี้ เป็นเวลา4ทุ่ม ปกติชุมชนเงียบสงบอยู่แล้ว แทบ จะไม่มีไฟอะไร

มีรถข้นสีขาวคันหนึ่งขับผ่านออกมาจากที่มืด โรลส์รอยซ์

สวนทางกัน

มนต์ตรีมองไปตรงกระจกรถด้วยความเคยชิน เห็นป้าย รถนั้นพอดี เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

เมื่อโทรติดจารวี

* อยู่ไหน?”

* ออ พี่มนต์ หนูถึงบ้านแล้ว สุริย์วัลย์เป็นไงบ้าง?

“เธอพ้นจากอันตรายแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง 3 ขอโทษ ที่ทำให้ ตกใจ วางใจได้ ไม่ว่าสุรีย์วัลย์จะยังไง เราก็ไม่มีทางจากกัน ความรู้สึกผมที่มีต่อคุณก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

จารวีนั่งอยู่ในห้องนอน หัวเราะแล้วพูด :”พี่มนต์ หนูเชื่อพี่”

วี กลับมาเองจากโรงบาลหรอ?”

ใช่แล้ว พี่มนต์ หนูกล้วรบกวนพี่ ก็เลยยังไม่ได้โทร

ใจนมต์ตรีเหมือนสูบอากาศมาเยอะ ทำให้ใจเธอไหวสั่น

วี!! ทําไมไม่บอกความจริงกับผม! หรือว่าเธอยังปล่อยเขา ไม่ได้?
ถึงแม้งานแต่งจะจัดขึ้นในเดือนหน้าวันที่ 7 แต่เพราะว่า สรุปวัลย์ฆ่าตัวตายยังไม่หาย และความทรมานจากภาวะซึม เศร้า การถูกบังคับจากพ่ออีก มนต์ตรีจึงลาออกจากงาน เดี่ย มาเอาเวลาส่วนมากมาเฝ้าสุรีย์วัลย์ กันเธอทำร้ายตัวเองอีก

ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ทั้งสองยังไม่มีความพร้อมใดๆ

วี ขอโทษ วันนี้สุรีย์วัลย์เธอดึงหัวเข็มออกเอง ผมคงไปไม่ ได้สักพัก แต่ผมจัดคนไปตกแต่งหอนอนโรแมนติกเข้าส์แล้ว พรุ่งนี้คุณไปสถานที่แล้วไปควรจดูหน่อย แล้วสามารถทำ ตามแบบที่ตัวเองชอบ……

“อืม ฉันไม่เป็นไร พี่มนต์ ไปดูแลเธอเหอะ!”

จารวีตัดสาย ชยรพกำลังจะนำอาหารไปวางบนโต๊ะ และ คําพูดของจารวิเขาก็ได้ยินหมด

5 มากินข้าวเร็ว

ชยรพหลังขันหนึ่งคำ จารวีเดินเข้ามาด้วยปากจู่ๆ

“เรื่องงานแต่งไปถึงไหนกันแล้ว?”

ในขณะที่ชยรพกินข้าว ก็ได้ถาม ถามอย่างไม่ตั้งใจ

จารวีส่ายหัว “พี่มนต์ไม่ว่าง……..

เพื่อแฟนเก่าของเขา?” คำพูดชยรพพูดด้วยปกติแต่แฝงคำ ” ประชด

จารวีก้มหน้าลง ค่อยๆหย่อนตัวลงกอดถ้วยข้าว เธอไม่รู้ควรอธิบายยังไงกับพ่อ

พ่อ วางใจเถอะ พิมนต์ไม่มีทางเปลี่ยนใจ จารวีมั่นใจมาก

รพวางถ้วยข้าวลง แล้วพูดอย่างจริงจัง ถ้าเกิดพ่อพูด เรื่องมนต์ที่ไม่ดี หนูก็คงจะโกรธพ่อ แต่ถ้าพ่อไม่พูด ก็เท่ากับ มองดูหนูเดินลงนรก ตอนนี้ยังไม่แต่งงาน หนูทนเห็นเขาไป เฝ้าผู้หญิงคนนั้นได้ แล้วถ้าแต่งงานแล้ว เธอจะมาฆ่าตัวตาย มาป่วยมาขู่เขาอีก ให้เขาอยู่คนเดียวกับเธอ ถึงตอนนั้นหนูจะ ทำยังไง? ครั้งที่หนึ่งครั้งที่สองไม่เป็นไร แล้วถ้าแบบนี้เลื่อยๆ หนูจะทนไหวหรอ?”

คำพูดซยรพไม่ได้แรงไม่ได้เบา พอพูดจบก็มองไปที่จาร

จารวียังคงกอดด้วยข้าวไว้ มันก็เหมือนกับเคี้ยวเทียน กิน กอดไปกอดมา ตาก็ไหลออกมา ผสมกับข้าวและกลืน เข้าไปในท้องด้วยกัน

เธอก็ไม่ใช่ต้นไม้ เวลาเห็นเขาไปเฝ้าสุริย์วัลย์ ในใจเธอก็ ไม่เป็นสุข แต่ มีวิธีอะไรอีกหล่ะ เธอก็คงไม่สามารถทนดูสุรีย์ วัลย์ตายไปต่อหน้าต่อตาได้

ชยรพถอนหายใจ เขารู้ว่าลูกสาวเขามีนิสัยที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงลูกสาวเธอได้

“เชื่อฟังพ่อหน่อย รีบๆออกห่างจากผู้ชายคนนั้น

จารวีวางถ้วยลงแล้วพูดจริงจังว่า “ไม่ พ่อ หนูไม่มีวันไป จากเขา

จารวีลุกขึ้นยืนอย่างโมโห หันหลังแล้วเดินจากไป ชยรพมองดูภาพหลังที่เธอเดินจากไป แววตาสั่นไหว

1 ในเมื่อหนูขืนใจจะทำแบบนี้ อย่างนั้นพ่อคงต้องออกท่า ไม้ตายสุดท้ายของพ่อแล้วหล่ะ

ยามเที่ยงของวันที่สอง ตัวมนต์ตรีอยู่ในบริษัท แล้วโทร

หาจาร

5 คนงานบริษัทตกแต่งได้ไปถึงโรแมนติกเฮ้าส์แล้วน่ะ เธอ ยังไม่ได้ไปหรอ?”

เจารวีร้องไห้ในใต้ผ้าห่มทั้งคืน ตาเธอยังบวมอยู่ และ น แหม

แล้วพูดว่า”พี่มนต์ หนูว่าเรื่องแต่งงานของเราเลื่อนช้าไป อีกหน่อยน่ะ!”

มนต์ตรีได้ยินเสียงเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา ข้างในใจรีบ

ร้อนขึ้นมา “วี เป็นอะไร? มีคนมารังแกใช่ไหม?”

“ไม่มีนิ!” แค่….มนต์ หนูกลัว กลัวว่าสักวันจะสูญเสีย

พูดบ้าไรเนียวี หลายวันนี้เป็นเพราะเรื่องสุรีย์วัลย์ เลย ” ทำให้ไม่ได้ไม่สนใจ ขอโทษน่ะ! แต่สัญญา ต่อไปจะไม่มีเรื่อง แบบนี้เกิดขึ้นอีก “เสียพูดของมนต์ตรีแน่วแน่มาก

จารวิเงียบ “แล้วถ้าสุรีย์วัลย์ไม่หายสักทีหล่ะ จะทำยัง

ไง?”

“หนูรู้ว่าเธอสองคนเคยรักกันมาก่อน คุณก็ตัดเขาไม่ขาดไม่อย่างนั้นหนูว่าเราคิดใหม่กันอีกครั้งไหม…..

ฟังน่ะ 3 ห้ามคิดไรไปมั่วเด็ดขาด ตอนนี้อยู่ไหน? “มนต์ ตรีทั้งงานที่อยู่ตรงหน้าเขาทั้งหมด แล้วเดินออกไปจากห้อง เขาคิดว่าจารวีเป็นคนที่เข้าใจรู้เรื่องว่าเรื่องไหนควรไม่ควร คงไม่มีอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้เขาคิดผิด ผู้หญิง เวลา อยู่มีความรักก็น้อยใจกันหมด

“หนูอยู่บ้าน!

อืม อย่าเศร้าไปเลย อีกครึ่งชั่วโมงผมมารับ!”

มนต์ตรีวางสายทิ้ง

จารวีมองดูมือถือด้วยความงุนงง ถึงแม้บอกกับพ่ออย่าง ใจแข็งก็จริง แต่ในใจก็ยังแคร์อยู่ดี คิดมาทั้งคืน แต่ก็คิดไม่ ออกจริงๆ

หลังจากครึ่งชั่วโมง มนต์ตรีมาด้วยร่างกายที่เหนื่อยหล้า เพื่อรีบมารับเธอ

“พี่มนต์!” จารวีชุบกอดเข้าไปในออมกอดมนต์ตรี นี่เป็น

รอบห้าวันที่ผ่านมาที่เขาทั้งได้เจอกันครั้งแรก

ทุกวันนอกจากโทร แทบจะไม่มีเวลามาเจอกัน

มนต์ตรีจูบตาเธอที่ร้องไห้จนแดงด้วยความปวดใจ “เชื่อ ฟังน่ะ ไม่ร้องแล้วน่ะ ไม่ควรเมินใส่เลย ไป เราไปตกแต่งโรง แมนติกเฮาสกัน!”

ความอบอุ่น เอาใจใส่ของมนต์ตรีทำให้ความรู้สึกแย่ๆในใจจาร จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองได้มาถึงโรแมนติกเฮ้าส์

โรแมนติกเข้าส์เป็นหอนอนสำหรับแต่งงานใหม่ จาก จากออกแบบในแผ่น พนักแขนทั้งหมดในที่นี่ จะเต็มไปด้วย ริบบิ้นและกุหลาบแชมเปญ บนหลังคาก็จะมีแสงไฟที่ออนที่ สวยงามในการแต่งเช่นกัน จะจัดให้เหมือนกับต้นคริสต์มาส

จากถนนไปยังหน้าห้อง ก็จะปูด้วยปูพรมแดง ผนังในห้อง จะเปลี่ยนเป็นสีมงคล แล้วยัง ต็งหลอดไฟ มีจุดต่างๆและของวางต่างๆ รวม

ทั้งหมดนี่เป็นมนต์ตรีหาบริษัทมาออกแบบไว้ก่อน แล้ว ค่อยเริ่มทํา

ในฉาก จารวีกับมนต์ตรีเป็นคนจัดของวางต่างๆด้วยมือ ของเธอทั้งสอง

จารวีหยิบริมขึ้นมาหมุนรอบพนักแขนด้านนอก มนต์ตรี อยู่ข้างเธอพร้อมช่วยเธอ

“พี่มนต์ หลายวันนี้บริษัทยังยุ่งอยู่ไหม?”

มนต์ตรียิ้มอย่างอบอุ่นและสง่างาม รอยยิ้มดูเหมือนมี ความเคลียด ตั้งแต่เขากับจารวีคบกัน บริษัทก็เผชิญกับความ กดดัน