ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 103

โดยเฉพาะตั้งแต่นักข่าวประกาศข่าวว่าเขากับสรีย์วัลย์ เลิกกัน บางหน่วยงานราชการกับหน่วยงาน เห็นได้เลยว่า กําลังโจมตีบริษัทซัวกรุ๊ปจํากัด ในขณะที่เราได้ตรวจเช็ค ตีแล้ว แต่ก็ยังนำไปสู่ความเพี้ยนและขายไม่ออก ผลกําไรลด ลงเกือบ 50%

และยังมียศพลคอยขีดกั้นเป็นขู่แข่ง ทุกการลงทุนผม ล้วนมียศพลคอยขีดกั้น แย่งชิงกันถึงกับไม่เสียดายต้นทุนที่มี ดูออก ว่ายศพ ไม่เพียงแต่จะแก้แค้นเขา และยังคิดที่จะแย้ง จารวีไปจากเขาอีก

ช่วงระยะเวลานี้ แทบจะเป็นช่วงเวลาที่รางน้ำชีวิต ด้าน หนึ่งต้องสู้กับความกดดันของพ่อ ไปดูแลสุรีย์วัลย์ อีกด้าน หนึ่ง ยังต้องเตรียมพร้อมต่อสู้กับสภาวะตอนนี้ในบริษัท แล้ว ยังคงต้องยุ่งกับเรื่องงานแต่จาร

ความกดดันที่ผู้ชายคนหนึ่งควรรับ ตอนนั้นเขาได้รับมา ทั้งหมด

เพื่อจารวี เขารู้สึกคุ้มเสมอ เขาเชื่อในสิ่งที่เขาได้ตัดสิน ลงไป

5 อย่ากังวลเรื่องอื่นเลย คิดแค่กำลังจะเป็นเจ้าสาวก็พอ

“อืม!” จารยิ้มหวานๆ เธอหลับตา และจินตนาการภาพ แต่งงานในวันนั้น มันคงจะโรแมติกและมีความสุขมาก

พิธีการขั้นตอนงานแต่งผมเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว หลัง

เสร็จงานแต่งเมืองS ผมจะพาคุณไปเกาะปารีส ต่อมา ลองคูว่าจะมีโรงเรียนที่ชอบไหม…… ปารีสเป็นเมืองที่บุกเบิกเรื่อง แฟชั่น ผมก่ว่าจะให้เธอไปอยู่โน้นสักสองปีไหนๆคุณก็ยัง

สาวอยู่

หรือว่า มนต์จะคิดรอบคอบขนาดนี้เพื่อเธอ หัวใจจาร โดนการกระทําเหล่านี้เติมเต็ม

คุณหนู นโทรศัพท์

ตามเสียงร้องของเจ้าขาว ปาลวิ่งเหยิบมือถือมนต์ตรีที่วาง อยู่ในห้องอาหารออกมา

มนต์ตรีนิบสาย วัสดีครับ!”

“อะไรน่ะ? ได้ ผมจะรีบไป

มนต์ตรีวางสายอย่างรีบ “ขอโทษวี สุรีย์วัลย์เธอไม่เจอ ผม ไม่ยอมกินข้าว ตอนนี้เธอวิ่งขึ้นหลังคาบนชั้นดาดฟ้าโรง พยาบาล หากผมไม่ไปเธอก็จะกระโดด

จารวี งจนปิดปากไม่ได้ อีกแล้วมาอีกแล้ว เหมือนที่พ่อ พูดไว้ไม่มีผิด

จารสีจะร้องไห้ เธออยากจะพูด พี่มนต์ หนูไม่อยากให้พี่ไป

แต่เธอก็พูดไม่ออกมา เธอรู้ว่าถ้าพี่มนต์แคร์ความรู้สึกเธอ จริง เขาจะไม่ไป

สุดท้ายเธอทนเห็นมนต์ตรีเดินจากไปอย่างเร่งรีบ น้ำตา เธอไหลออกมาอีกครั้ง
ทันใดนั้นเธอได้กลิ่นเหม็นขึ้นมา

เหมือนมีกลิ่นที่เหม็นมากมายิ้มจมูกเธอ เธอวิ่งออกมา อย่างรวดเร็ว พอถึงข้างนอก เธอนั่งยองๆอยู่หน้าต้นไม้ต้นเล็ อกแล้วอาเจียน

อาจจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้เสียใจเกินเหตุ ทำให้เกิดความ ผิดต่อร่างกาย

จารวีนั่งยองอยู่สักพัก ก็ไม่ได้อาเจียนอะไรออกมา เธอ ลุกขึ้นมา แล้วเช็ดปาก ได้มีเสียงรถเบรด์ขึ้นมา

เธอหันหลังมองไป รถเราะห์สีขาวจอดอยู่หน้าถนน

เปิดประตูรถออกมา มีคนวิ่งมาหาเธอ

จารวี นี้เธอจริงใช่ไหม!”

จารวีปวดหัวขึ้นทันที เพราะนั้นเป็นนิชาภา ผู้หญิงคนนี้ ตามหลอกหลอนเธอไม่หยุดจริงๆ ถึงกับมาหาถึงที่นี่

ในช่วงกระพริบตา นิชาภาได้วิ่งมาหาเธอตรงหน้า เธอใส ชุดสีขาวแดงพร้อมกับเสื้อกีฬา

” ยศพลหนูอยากไปขี่ม้า ตอนนี้กำลังเตรียมตัวไป หนู มองดูไกลๆแค่แว๊ปเดียว ก็รู้ว่าเป็นเธอ คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าเราสายตา แค่ไหน นี่เป็นวิลล่าของเธอหรือ? ฉันเข้าไปดู หน่อย

นิชาภาเข้าไปโดยไม่ได้คำเชิญ จารวีไม่ทันได้ตกลงเธอ เธอก็เดินเข้าไปแล้ว
“ร้าว ตกแต่งสวยจัง เหมือนบ้านใหม่เลย!” นิชาภาพูดอย่า

งอิง

มีพนักงานตกแต่งคนหนึ่งหัวเราะในที่เกิดเหตุ คุณค่า สายตาขอองคุณแย่จริงๆ นี่มันเป็นห้องงานแตต่างหากล่ะ! ”

นิยาภาเพิ่งรู้สึกตัว จับมือจารวีไว้ ยิ้มอย่างสดใส “จริง หรอ?วี เธอจะแต่งงานแล้วจริงหรอ? ว้าว ฉันจะเป็นเพื่อนเจ้า สาวน่ะ เธอจะทิ้งฉันไว้ไม่ได้”

นิชากาพูดอย่างได้ใจ แต่กับไม่สนใจสีหน้าจารวีที่ใกล้

ตาย

ต่อมา มีเงาสีดำเดินเข้ามา ความรู้สึกกดดันแบบนั้นทำให้ จารวีไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เธอไม่กล้ามองเขา ไม่รู้ทำไม ทุกครั้ง ที่เรามองตากัน เหมือนรู้สึกมีโดนไฟเผา

สายตานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้

“พี่ยศพล วีกำลังจะแต่งงานแล้วน่ะ พี่ดีใจไหม? หนูจะเป็น เพื่อนเจ้าสาวๆ ได้ยินมาว่าถ้าใครแย้งดอกไม้ในมือเจ้าสาว ได้ คนนั้นก็จะเป็นเจ้าสาวคนโชคดีต่อไป ฉะนั้น หนูจะแย้งให้ ได้…..

“พอที!!

ยศพลพูดแทรกขึ้นมา เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธที่ถูก

ระงับ

ห้องแต่งงานที่เต็มไปด้วยสีสันสีแดง เหมือนกับไฟที่กำลัง

เผาอยู่ในดวงตาเธอ
ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้จะแต่งงานกับไฮต๊ะนำนั้นจริงๆ

เขาบ พลไม่ดีเท่าไอ้คนออนแอนั้นตรงไหน

แต่ว่า ตอนนี้เขาจะโมโหไม่ได้ เขาจะเปิดเผยความรู้สึก ตัวเองไม่ได้ ไม่งั้น จะตกอยู่ในภาวะที่ทําตัวไม่ถูก ก

นิซากามองมองยศพลด้วยสายตาที่ถูกทำร้าย พยศพล หากพี่ไม่ชอบ หนูก็จะไม่ร่วม “ยศพลทำปากจู๋ เสียงพูดออน ลงเยอะ

“นิชา เธอจะเสมอตัวอยู่ใฝ่เดียวไม่ได้ ต้องรู้ เขามีเพื่อน เจ้าสาวแล้ว!” เธอหันหน้ามาถาม : “5 เธอมีเพื่อนเจ้าสาวแล้ว หรอ?” อืม มีแล้ว เพื่อนฉันเอง……”

เพื่อนออ มีแค่คนเดียวใช่ไหม? งั้นเพิ่มฉันอีกคน เพื่อน เจ้าสาวก็มีสองคนแล้ว เรื่องดีต้องควบคู่สวี อย่าปฏิเสธฉัน เลย ฉันมาจากใต้หวัน อยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนสักคน เธอคงไม่ ใจร้ายกับเราขนาดนั้นใช่ไหม!!

นิชาภาหาท่าน่าสงสาร ทำให้จารวีไม่อาจปฏิเสธได้

” หึมๆ ขอฉันคิดดูก่อนน่ะ ถึงเวลานั้นถ้าขาดคน ฉันค่อยมา หาเธอ”

นี่เป็นคําพูดปฏิเสธที่ชัดเจนมาแล้ว แต่นิชาภาฟังไม่ออก เลย แทมยังดีใจมาก

* ได้สิ ได้สิ วีพูดแล้วต้องท่าจริงน่ะ ถึงเวลาฉันควรจะให้ อะไรเป็นของขวัญดี! แบบนี้ดีมั้ย เธอคงไม่ว่าอะไรถ้าฉัน อยากจะเข้าไปดู!!
พอนิชากาพูดจบ ก็ไม่ได้ คําตอบของจาร เธอวิ่งขึ้น

ชั้นสองอย่างดีใจ

ห้องนอนบนชั้นสองตกแต่งเสร็จแล้ว ห้องที่ใหญ่มาก เตียงใหญ่เปลี่ยนเป็นเตียงรูปทรงหัวใจ แล้วยังมีกุหลาบโล ยอยู่เป็นประดับ…

เมื่อจารวีเดินขึ้นตึก เธอพลาดเยียบผิด ตกลงไปอยู่ในออ มกอดที่แน่นหนา

ยศพลกอตเธอไว้อย่างไม่มีผิดพลาดประการใด ค่อยๆ ยืนตรง “มองดูล่างขา บางที…..มันอาจจะเป็นกับดักก็ได้!

เมื่อจารวีได้ยินเช่นนั้นเธอกลัวมาก เหมือนมันน่าหมาย ลึกในคำพู มันแปลว่าอะไรกันแน่?

นิซากาเดินวนรอบทั้งห้องหนึ่งรอบ เธอชอบการออกแบบ โรแมนติกแบบนี้มาก วิ่งออกข้างนอก ยิ้มแล้วพูด “เธอสอง คนย้ายอยู่ด้วยกันแล้วใช่ไหม?”

คำถามนี้ตรงมาก จารวียิ้ม แล้วส่ายหัวไปมา พูด “ยัง!”

ข้างหลังเธอ เงา นั้น เหมือนโล่งใจไป

ขอคิดไม่ถึงเลยน่ะว่าเธอสองคนรักนวลสงวนตัว! ก็ว่า ทําไมที่นี่ไม่เห็นมีเสื้อผู้ชาย!

จาร ทุกข์ใจมาก ก็จริง ที่นี้ถึงมีตู้เสื้อผ้าใหญ่สองสามตั แต่ของที่วางไว้เป็นเสื้อผ้า รองเท้า และของใช้ต่างๆของจารวิจั ทั้งหมด มนต์ตรีเป็นคนเตรียมไว้เพื่อเธอ
แต่ของใช้ต่างๆของเขา ยังไม่ทันขนย้ายมา หลังจากสอง สามวันหมด ละมา

“นิชาภา เธอหาเสื้อผู้ชายจะทําไมหรอ?”

จาร สังเกตว่าเธอนชาภาคนนี้แปลกมาก เธอถึงกับมาหา เสื้อที่นี่ หรือว่านี่จะเป็นยศพลที่สั่งเธอทำ แล้วจารวีเธอ ก็มองไปหาตายศพล

หัวเราะด้วยสายไปมา “เป็นแบบนี้ พล……คือฉันทําเสื้อพี่เขาขา โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาตอน ยังไม่ได้ใส่เสื้อ ฉันเลยอยากหาเสื้อผู้ชายบ้านเธอยืม ก่อน ประชุมต้องเข้าไปในเมืองเจอคนรู้จักมันดูไม่ดีเอา

จาร มองไป ข้างในเสื้อสูทของยศพล เป็นจริงอย่างที่ว่า เธอว่า เขาไม่ได้ใส่เสื้อ

ชุดสูทสีดำ ไม่สามารถห่อร่างกาย หน้าอกที่เปิดไว้ กับทําให้รู้สึกเซ็กซี่ เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชาย

หน้าจารวีเกิดความร้อน มองเขาอีกครั้งด้วยความ

อาย

คําพูดของนิชาภาลึกลับ เธอไม่ตั้งใจฉีกเสื้อเขาขาด? ผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงคนหนึ่งจะต้องอยู่ในสถานการณ์ อะไรถึงจะฉีกเสื้อขาดได้ จารวีอยู่แก่ใจ

“โอเคน เราต้องไปแล้ว ไม่รบกวนเธอแล้วน่ะ แต่งงานวัน ไหนอย่าลืมมาแจ้งให้รู้ด้วยหล่ะ”

อารมณ์ของมาเร็วไปเร็ว สักแปปก็เดินจับมือยศพลออกไป

จาร จึงได้แค่ส่งเธอสองคนถึงแค่หน้า

รถคันสีแดง วิ่งออกไปเร็วมากอย่างกับลูกศร

พูดของยศพล ติดอยู่ในสมองเธออย่างลึก ไม่รู้ว่า ทําไมเขาต้องบอกว่าเป็นกับดัก เขาหมายความอะไรกันแน่? หรือว่า มนต์จะหลอกใช้เธอเพื่อบางอย่าง? เป็นไปไม่

ได้ พิมนต์ไม่ใช่คนแบบนั้น

เธอไม่ควรที่จะไปเขาต่างหากที่เป็นปีศาจที่ โหดเหี้ยม

พอรถเข้าไปถึงในเมือง ก็ค่อยๆขับช้าลง

นิชาภา มหวาน ” พี่มนต์ พี่ชอบจารวีใช่ไหม?”

ยศพลมองเธอด้วยความไม่พอใจ “ฉันไม่ชอบผู้หญิงพูด มาก!

“แต่ว่า พี่ก็อยากรู้ไม่ใช่หรือไงว่าเขาสองย้ายมาอยู่ด้วยกัน หรือยัง ในขณะที่หนูถาม ความตื่นเต้นของพี่มันน่ารักมาก” นิ ชาภาหัวเราะแอ็นตัวไปข้างหลัง

“หากยังพูดมั่ว ฉันก็จะทิ้งเธอลงจากรถ เธอเชื่อไหม? นิสัย ของยศพลก็ได้หมดไปในที่สุด

หยุดหัวเราะ นวดหน้าเธอไปมา “โอเคนา พี่ยศ พล หนูก็ทําตามที่พี่บอก ตอนนี้พี่ก็คงต้องให้รังวัลหนูเหมือนห้สัญญากันไว้

ยศพลพูด นอกจากแหวน ฉันให้เธอได้หมดทุกอย่าง”

ทําไมจะเป็นแหวนไปได้หล่ะ?”

เธอรู้ความหมายของแหวนไหม? ทันใดยศพลพูด ทั้งชีวิต แหวนของเขาจะมีให้ได้แค่ผู้หญิงคนเดียว “หนู หนูก็เลยจะ ให้พี่ให้หนู” นิชากาพูดอย่างใจกล้า

ยศพลมองเธอแล้วพูด “อย่าที่จะคิด พอเสร็จธุระแล้ว เธอ ก็ส่ายหัวกลับใต้หวันสะ ในดวงตาโตๆของนิชาภาน้ำตากระพริบๆ ” ยศพล ที่จะ

ทำแบบนี้กับหนูไม่ได้ หนูจะไม่กลับ” ทันใดนั้น ยศได้จอดรถ

“ลงไป!

ใบหน้านิชากาแสดงออกถึงความหวาดกลัว ” ยศพล หนู ผิดไปแล้ว หนูจะไม่ทําให้พี่โมโหอีก ขอ อย่าดุหนูเลยน่ะ?”

สายหัวลงไป ไม่อย่างนั้นฉันจะลากเธอทิ้งลงไป”