ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 167

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง นิยาราห่อตัว ผ้าเช็ดตัวฝันเดียว เดินมาที่ห้องรับแขกอย่างเซ็กซี

เธอก็มนั่งกับพื้น พิงอยู่ข้างกายยศพล ใบหน้ายิ้มแย้ม

“ยศพล คุณยังรักฉันอยู่ใช่ไหมคะ?”

ยศพลอมยิ้ม นมอหยิบแก้วไวน์มา “ดื่มนก่อน จะยิ่งได้ อารมณ์”

มือเล็กเรียวของนิชาภาถือแก้วไวน์ไว้ มองยศพลอย่าง เอียงอาย แล้วมไวน์จนหมด

ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้หน้าเธอแดงระเรื่อ เมื่อ แอลกอฮอลไหลผ่านคอ ผ่านร่างกายอันขาวอวบ ไหลจนถึง ผ้าเช็ดตัว หลวมๆที่ห่อหุ้มหน้าอกอวบอิ่ม ภาพนั้นช่างทำให้ เลือดคนมองจูบฉีดขึ้นมาทันที

นิชาภามองไปยังยศพล ที่กำลังจ้องมองเธออย่างร้อนรุ่ม

เธอปลดผ้าเช็ดตัว ร่างขาวอวบอิ่มเผยอยู่ตรงหน้ายศพล

เธอเลื่อนตัวมานั่งบนบายศพล แล้วยื่นมือปลดซิมกางเกง

เขารีบใช้แรงผลักเธอทิ้ง ใบหน้าหล่อเหลาเปลี่ยนเป็น เยือกเย็นและโหดร้าย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวโยนไปบนตัวเธอ

“เอาผ้าห่มตัวไว้ ทําแบบนี้มีแต่จะยิ่งทำให้ผมรังเกียจคุณ
ในใจนิชาภา… บอาย ง ก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มกาย

ยศพล คุณไม่ชอบร่ายกายของฉันหรอคะ?”

ยศพลเดินหน้าอย่างโหดเหี้ยม แล้วใช้มือบีบคางเธอ มอง

อย่างเครียดแค้น

“ไวน์ทีมเข้าไปเมื่อกี้ มีเลือดเธอผสมอยู่ นั่นก็ หมายความว่า ตอนนี้พิษกำลังกระจายไปทั่วร่างเธอ ฉันกับ เธอล้วนรู้ดีว่า พิษ แบบนั้นร้ายแรงขนาดไหน ตอนนี้เรามา คุยกันตรงๆ กว่า คุณให้ความร่วมมือหน่อย ไม่งั้น เราสองคน ใครก็ไม่ได้รับผลดี ”

คําพูดของยศพล ทําให้ความหวังทุกอย่างของนิชาภาสูญ

ละลาย

นิชาภามองเขาอย่างตกใจ เธอรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ ชะโงก ลงชักโคกแล้วพยายามอ้วกออกมาอย่างที่สุด

แต่ไวน์ ปกติก็เป็นเหมือนนา ดื่มลงท้องแล้ว แบบเดียวก็ มซับกลายเป็นเลือด จะอ้วกออกมาได้อย่างไร

อ้วกอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่มีไรแล้วออกมา นชาภาลัมนั่งกับพื้น อย่างทรมาน

เสียงดังซาตานของยศพลก็ดังขึ้น

“จําไว้ นี่แค่เริ่มต้น ความทรมานทีจาร ได้รับ ฉันจะเอา คืนจากเธอพันหมื่นเท่า ฉันรับรอง ว่าเธอจะมาชีวิตอยู่อย่าง ทรมานยิ่งกว่าตาม
คําพูด เกิดบาดของเขา ทําให้ความหวังเธอแตกละลาย

อย่างละเอียด

เธอรักเขา เธอรักเขาถึงขั้นยอมลดตัวลงอย่างต่ำตอบ คิด ไม่ถึง เพื่อผู้หญิงคนนั้น เขากลับลงมือทำกับเธออย่างเลือ เป็น

ผู้ชายคนนี้ โหดร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มาก

นิชาภา าตาไหลอย่างเจ็บใจ เหมือนโลกใบนี้กำลังพัง ทะลาย ทันในนั้น เธอลุกขึ้น หัวเราะใส่หน้ายศพล เสียง หัวเราะช่างน่าสมเพช ง ก “คุณท่ากับฉันขนาดนี้ …. ณ กับฉันถึงขนาด ……. ยศพลยีมมือบีบคอเธอ พูดอย่างเยือก เย็น “บอกมา ยาพิษอยู่ที่ไหน เธอทั้งสองจะได้รอด ถ้าเธอ ไม่พูด รับรองว่าเธอจะได้ตาย ก่อนแน่” สายตานิชาภามอง เขาอย่างโกรธแค้น “ในเมื่อไม่ได้ความรักจากเธอ มีชีวิตอยู่ จะมีความหมายอย่างไร? ตายไปก็ยังมีเพื่อน คุ้มล่ะ…” ยศ พลยิ่งโมโหกับคําพูดของเธอ ยื่นมือตบหน้าเธออย่างจัง เพื่ ยะ” ใบหน้าขาวเรียว ประทับด้วยรอยแดงห้านิ้ว จําไว้ถ้า ยังคิดพูดถึงจารวี ฉันเก็บเธอก่อนแน่” “ใช่หรอ?” สายตา ยศพลจริงจัง เขาตรงเข้าไปจากเธอออกมา ” ดูซิว่า ฉัน จะมีวิธีจัดการเธอไหม…” ยศพลมองอย่างเหี้ยมโหด จาร วีนอนไม่หลับ ในฝัน เธอเห็นหน้ายศพลเต็มไปด้วยเลือด เธอตกใจ ลืมตาทําใจอยู่พักหนึ่ง ถึงรู้ว่าข้างกายมีอีกคนนอน อยู่ เขานอนหลับแล้ว แขนของเขาวางบนตัวเธอ กอดเธอ ไว้แนบอกอย่างแนบแน่น

จารวี มที่มุมปาก แล้วขยับเข้าใก็ล แนบชิดอ้อมอกเขา แล้วค่อยๆหลับไป

ในขณะนั้น ความสุขสมก็บังเกิดในใจ ช่างมีความสุขยิ่งก ตีนมาตอนเช้าตรู่วันที่สอง จาร กลับไปเจอคนข้างกาย แล้ว อย่างกับเอดิน เป็นเพียงความฝัน น้าอามเข้ามา ทําความสะอาดห้องนอน สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณจารวี

จารวิพยักหน้า “น้าอาม ยศพลล่ะคะ? คุณผู้ชาย บอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง ให้คุณไม่ต้องเป็นห่วง มีธุระอะไรให้ โทรศัพท์ไปหา ท่านออกไปตั้งแต่หกโมงกว่าแล้วค่ะ จาร ติ้วขมวด เช้าขนาดนี้เลยหรอ? “ใช่ค่ะ คุณจารวีคะ เมื่อเข้า คุณชยรพโทรมาคะ…. น้าอายไม่กล้าพูดมาก กลัวทําให้จารวี โมโห “เรื่องอะไร?”

บอกว่าไม่ค่อยสบาย แล้วถามคุณจารวีอยู่ไหมค่ะ ไม่ ค่อยสบาย?” จารวีคิ้วขมวด ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ ล้าง หน้าแปรงฟัน เงยหน้าส่องกระจกมองตัวเอง เหมือนมีอะไร ผิดปกติ

ทั้งตัวดูเหมือนซีดเซียว เหมือนคนนอนไม่อิ่ม จารวี ก นําเย็นโดหน้า เพื่อให้ตัวเองตื่น ในใจยังนึกถึงเรื่องชยรพ เลยไม่ได้ใส่ใจตนเองมากมาย

“คุณจารวีจะไปเยี่ยมคุณชยรพไหมคะ?” น้าอามถามเผื่อ

จารวีตอบอย่างเฉยเมย แล้วลงไปทานอาหารเช้า ทาน เสร็จแล้วก็นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ไม่พูดถึงว่าจะกลับบ้านเมื่อ ไหร่

จนถึงเที่ยงวัน จารวีถึงนึกขึ้นได้ เธอรีบหยิบมือถือใส กระเป๋า น้าอาม ฉันกลับบ้านแปบนะคะ ถายศพลถาม ให้ บอกว่าฉันอยู่บ้านนะ”
ค่ะ คุณจารวี คุณไปคนเดียวได้จริงหรอคะ?”

วางใจเถอะค่ะ ฉันกลับบ้าน ไม่ได้หนีออกจากบ้าน ไม่ ต้องห่วงค่ะ น้ายามอมยิ้ม เมื่อจารวีออกจากบ้านแล้ว เธอก็ ยังคงโทรศัพท์หายศพล บอกเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกันไว้ เผื่อเกิดเรื่องขึ้นอีก ยืนอยู่บนถนนที่คุ้นเคย จารวีเนอลอย นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้กลับมา เมื่อก่อน เธอคิดว่าที่นี่ เป็นที่ที่อบอุ่นและมีความสุข เธอนึกถึงตัวเองที่กอดพ่ออยู่ รู้สึกว่าตัวเองยังมีความโชคดีอยู่ แต่ตอนนี้ เมื่อต้องยอมรับ สถานะของตน ก็ยังคงรู้สึกทรามาน

นานสักพัก เธอจึงหายใจเข้าปอดล็กๆ แล้วค่อยๆเดินเข้า บ้านไป ในใจยังคงหลงเหลือสิ่งที่ตัดขาดไม่ได้ เธอมายืน อยู่ตรงหน้าบ้านตนเอง ยืนอยู่ตั้งนาน ถึงคิดได้ว่าไม่ได้เอา กุญแจมากำลังลังเลว่าจะกดกริ่งไหม ประตูก็กำลังเปิด ชยรพยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ

วินาทีที่เห็นจารวี ในดาพล่ามัว น้าตาเออ ใบหน้ายิ้มอย่าง คําตอย ‘จารวีกลับมาแล้ว รีบเข้ามา รีบเข้ามา…. จารวีก็ม ศีรษะ ก้าวเท้าเข้ามาอย่างยากลำบาก เมื่อเข้าในบ้าน ก็พบ บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมากมาย จารวีด นิดนึง ยรพยังใส่ผ้ากันเปื้อน เขากำลังยุ่งอยู่กับเตรียมถ้วยให้จาร 3 “รับมา รีบมามากินข้าวกัน พ่อทําอาหารที่หนูชอบทานทั้ง นั้น…. จารวิงุนงง ถามว่า “คุณไม่สบายหรือเปล่า?” ชยรพ อ้ง วางถ้วยชามในมือ หน้าตาไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ

“ไม่มี พ่อไม่ได้ป่วย พ่อแค่…รู้สึกว่าเราสองคนไม่ได้ทาน เข้าด้วยกันนานแล้ว…..” ชยรพพูดๆอยู่ น้ำเสียงก็แหบ พ่อ คิดถึงลูกมาก ขอโทษนะ จารวี ลูกให้โอกาสพ่ออีกสักครั้งได้ ไหมเองรู้สึกผิด

ตี ไปถึง ตอนนี้ฟอกลับหลอกเธออีกแล้ว อ้างความเจ็บ ป่วยหลอกเธอกลับบ้าน “ขอโทษ จารวี พ่อแค่อยากเจอลูก ลูกอย่าโกรธเลยนะ พ่อทํากับข้าวไว้เยอะแยะเลย….. จาก เดินถอยหลัง “ฉันไม่ใช่ลูกคุณ นับตั้งแต่ที่คุณขายฉัน เรื่องนี้ ก็กลับมาแก้ไขไม่ได้แล้ว ไม่ว่าฉันกับคุณจะมีหรือไม่มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือด คุณก็ได้ขายลูกสาวตัวเองไปแล้ว จะ ไม่มีอีกแล้ว” “จาร พ่อแค่อยากเก็บออมเงินไว้ให้ลูก พ่อ แก่แล้ว ตำแหน่งหน้าที่การงานไม่สําคัญกับพ่อแล้ว…” ย รพคร่าครวญอย่างคน ชรา จารยิ้มอย่างเยือกเย็น “จะไม่ สำคัญยังไง?” คุณยังสามารถเลี้ยงดูชู้รัก อีกทั้งยังสามารถมี ลูกชายหรือลูกสาวได้อีก คุณไม่จำเป็นต้องมาหาฉัน

จาร หันหลังกลับอย่างโมโห ชยรพรีบดึงเธอไว้ “จาร ลูกจะให้อภัยอีกสักครั้งไม่ได้หรอ?” “ขอโทษค่ะ ฉันให้อภัย คุณไม่ได้ จารวีพูดจบ แล้วหันหลังกลับ ในใจเธอสับสน มาก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โดนขยรพหลอก เธอเสียใจมาก ทําไม เธอต้องกลับมา? ทั้งที่รู้ว่าโดนหลอก เธอก็ยังกลับมาอย่าง

จาร เดินอย่างรวดเร็ว ราวกลับมีมารซาตานวิ่งไล่ตาม หลัง จนเธอต้องรีบวิ่งให้ห่างไกลสถานที่มืดมนนี่ เธอไม่เอา พ่อ เธอไม่เคยมีพ่อ…. จารวีรีบเดินไปยังประตูใหญ่ เธอ วิ่งอย่างโกรธเคือง ทันใดนั้น เสียงชยรพต็งก็องมาทางข้าง หลัง

“จาร….จารวี… ” จารวี มเย้ย เธอจะไม่หันหลังกลับ เธอจะไม่เชื่อพ่ออีก ในโลกนี้ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่โดนหลอก ได้ถึงสามครั่ง ทันใดนั้นจารวีโดนแรงหนึ่งผลักเธอออกไป เธอโซเชล้มลงกับพื้น เสียงเบรกรถคั่งก็องมาจากข้างหลัง
และตามด้วยเสียงคําค่า
จารวีใส่รองเท้าไม่มีส้น ล้มบาดเจ็บตรงหัวเข่า ค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้วมองไปข้างหลัง “มีรถชนกัน รีบแจ้งตํารวจ เร็วเข้า…” “เลือดไหลเยอะมาก คนคนนี้ตายหรือยัง…” สายตาจารวีมองไปตามฝูงชนที่มุงอยู่ข้างถนน เงาลําตัว ที่กองบนพื้นนั่น ข้างกายเขา มีเลือดไหลออกมาอย่าง มากมาย เปื้อนไปทั่วทั้งถนน รองเท้าเขาหล่นอยู่ข้างทาง ซ้ายข้าง ขวาข้าง… เขานอนอยู่กับพื้นคนเดียวอย่างน่า สงสาร แน่นิ่ง ร่างการโดนชนจนไม่อาจบรรยายทิศทาง สายตาจารวีค่อยๆเบิกโต มือปิดปากตนเอง ใช่ คนคนนี้ก็ คือคนที่ตายแทนเธอตอนที่เธอกําลังข้ามถนน
ใช่ คนคนนี้ก็คือคนที่เฝ้าภาวนาขอให้เธอให้อภัย เป็นคน แก่ที่รอคอยให้เธอไปหา
ใช่ คนคนนี้ก็คือพ่อคนเดียวในโลกนี้ของจารวี “พ่อ…”จารวีร้องเรียกอย่างสุดเสียง โลกใบนี้ของเธอพังทลาย แล้ว