ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น - ตอนที่ 19

ตอนที่19 พบกับคนเลว

ไม่มีความเยื่อใยใดๆ ไม่ได้หันหัวกลับมา เดินไปเสียแล้ว เวลา นั้น ยศพลในใจมีความรู้สึกฟายแพ้อย่างลึกๆ เขาที่เคยมีผู้หญิงมาเยอะ จนนับไม่ถ้วน ตอนนี้กลับมีความรู้สึกที่อึดอัด ตกลงคือตรงไหนมีปัญหา แล้ว ทำไมเธอไม่ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย

จารวีเพิ่งเดินออกประตูใหญ่ของวิลล่า ยศพลก็ขับเฟอร์รารีสี แดงตามหลังมาแล้ว เขากดแตรอยู่หลังเธอ

จารวีหันกลับไปมองเขาอย่างเย็นชา”ตอนนี้นายเสียใจก็ไม่ทัน

แล้ว ฉันจะไม่ค้างคืนที่นี่เด็ดขาด”

ยศพลหยุดรถ”จารวี เธอรู้ไหมจุดไหนคือจุดที่น่าเกลียดของเธอ

ที่สุด”จารวีไม่ตอบ

ยศพลโมโหขึ้น”ก็คือจุดที่ชอบแสร้งทำเป็นมีคุณธรรมสูงส่ง ดีก ขนาดนี้แล้ว เธออยากจะถูกพวกนักเลงจับไปเล่นหรือไง”จารวีฟังรู้ ความหมายที่เขาแฝงในคำพูด ก็ถูก ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว อีกทั้งที่นี่ก็ไกล โพ้นจากตัวเมือง อาจจะมีพวกนักเลงหัวไม้ก็เป็นได้ แต่ว่า เธอหยิ่งยโส แล้วทำไม เกี่ยวอะไรกับเขา

“ยศพล ฉันยอมโดนพวกนักเลงเล่น ก็ไม่ยอมนอนกับนาย..”ทิ้ง ประโยคนี้ไว้จารวีก็กัดริมฝีปากล่างและวิ่งหนีไป

“ไอ้ผู้หญิงโฉดเขลา….”ยศพลไม่เคยโกรธเหมือนตอนนี้มาก่อน ถูกผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้สึกเสียหน้ามาก

จารกอดแขนเดินไปไวๆ ความโกรธในเมื่อกี้ เพิ่มความกล้าหาญให้ แต่พอตอนนี้ลมเย็นๆพัดมา กลิ่นอายร้อนๆหาย ไป ใจก็ค่อยๆสงบลง เธอมองไปรอบ ล้วนเป็นภูเขา ป่าไม้ที่ดำมืด

จารวีเริ่มมีเหงื่อเย็นไหลออกมา หันหัวกลับไปมอง ไม่มีแสงไฟ สักนิด ยศพลไม่ตามมาจริงๆ ข้างหน้ามีป้ายรถเมล์ปรากฏออกมา จาร วีดีใจ รีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น

“สาวน้อย เธอก็รอรถอยู่หรอ”

จู่ๆ ก็มีผู้ชายตัวเตี้ยใส่หมวกแก้ปลิ้นเป็ดจากหลังป้ายรถเมล์โผล่ ออกมา สายตาเปล่งประกายจ้องมองหน้าอกของเธอ..

“ฉัน ฉันไม่ได้รอรถ..”จารวีหันหัวก็วิ่งหนีไป ผู้ชายตัวเตี้ยนั้นก็ กระโดดไป จับเสื้อของจารวีไว้ แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย “สาวน้อยสุดสวย อามีรถนะ จะขึ้นรถอาไหม”

“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ไอ้โรคจิต….”จารวีดิ้งรนอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น มีผู้ชายอีกคนหนึ่งโผล่ออกมาจากข้างหลัง กอดตัว

จารวีให้แน่น

“หิหิ สาวน้อยนี้สวยจัง คราวนี้เราสองคนต้องเล่นได้สนุกแน่ๆ”

จารวีตะโกนเรียก”ช่วยด้วยค่ะ”

ผู้ชายสองคน คนหนึ่งอยู่ข้างหน้าจับขาของจารวี อีกคนหนึ่งอยู่ ข้างหลังจับแขนเธอเอาไว้ หามเธอไปและยัดเข้ารถบรรทุก ขนาดเล็กที่ จอดอยู่ข้างถนน

“ฮาๆ ร้อง สิ ร้องจนลำคอเสียก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ที่นี่มันไกล โพ้นจากตัวเมือง เป็นพื้นที่ไม่มีใครมาปกครอง….เธอนี่ก็อย่าดิ้นเลย จะ ได้ไม่ต้องรับบาดเจ็บเยอะขึ้น…”เสียงยิ้มชั่วร้ายวนเวียนอยู่ในหัวของ จารวี คำพูดที่พูดต่อยศพลตอนอารมณ์เสีย ตอนนี้ก็เกิดผลแล้ว เธอ รู้สึกเสียใจมาก

“ปล่อยเธอ”เสียงเป็นชาดุดาลส่งมาจากความมืด ผู้ชายสองคนนั้นตื่นตระหนก แล้วรีบหนีบคอของจารวีเอาไว้ หันหัวมองไปรอบๆ”ไอ้มึงเป็นใคร”

รูปร่างสูงใหญ่ดุดาลของยศพลปรากฏในสายตาของสองคนนั้น ในมือเขามีปืนเล่มหนึ่ง กำลังเล็งผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เสียงเย็นสาวไม่มี อุณหภูมิสักนิดดังขึ้นอีก”กูพูดแค่ครั้งเดียว ปล่อยเธอเดี่ยวนี้ ไม่งั้นพวก จึงรับผิดชอบผลเอง…

“เฮอะ นายคิดว่าเราจะกลัวหรอ สาวน้อยคนนี้เป็นของพวกเราสอง คน…”ชายคนหนึ่งไม่เชื่อว่ายศพลจะกล้ายิงจริงๆ เลยเดินเข้าไปอย่าง กล้าหาญ