ย้อนเวลากลับมาเป็นเทพยุทธ์ - ตอนที่ 421

สิ่งของใต้สระสายฟ้า
หุ่นไล่กา
ใต้สระสายฟ้า

จิวโมไป๋กำลังลอยอยู่ในสระสายฟ้า เขาถอนสายตาออกจากร่างของคิยูมิที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมที่เกิดจากกฎสายฟ้า พยายามปลอบใจตัวเอง ที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบของกฎสายฟ้าเหมือนคิยูมิ อย่างน้อยเขาก็สามารถตระหนักกฎแห่งธาตุสายฟ้า

เป็นธาตุที่สามหลังจากตระหนักกฎแห่งธาตุไม้ และ ธาตุลมได้

เขาใช้เนตรพลังจิตกวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาทางออกจากสระสายฟ้า แต่ก็ไม่พบทางออกมีแต่ต้องปีนผนังย้อนกลับขึ้นไปข้างบน ทางเดียวกับที่ตกลงมาเท่านั้นถึงจะออกไปได้

เขามองไปรอบๆเลือกทางที่ใกล้ผนังที่สุด แต่ก่อนที่เขาจะว่ายออกไป ในตอนนั้นเองสระสายฟ้าก็เกิดละลอกคลื่นอย่างรุนแรง เสียงฟ้าร้องฟ้าแลบดังกระหึม ความหนาแน่นของกฎสายฟ้าพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กฎแห่งธาตุสายฟ้าเริ่มเข้าจู่โจมจิวโมไป๋อีกครั้ง

ละลอกคลื่นสายฟ้าหมุนวนอย่างรวดเร็วพาวายุ โดยมีร่างของคิยูมิเป็นศูนย์กลาง สายฟ้านับไม่ถ้วนไหลเข้าไปในร่างของหญิงสาวราวกับน้ำป่าไหลหลาก แต่มันไม่สร้างความเสียหายใดๆกับร่างกายของเธอเลย

จิวโมไป๋เริ่มรู้สึกเจ็บตามผิวหนังอีกครั้ง เขารีบดูดซับกฎแห่งธาตุสายฟ้า เพื่อลดความเสียหาย แต่ความรุนแรงของกฎสายฟ้าทวีขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเขาดูดซับไม่ทัน ทำให้ความเสียหายที่ได้รับเพิ่มมากขึ้น ผิวที่ขาวเนียนหลังจากทะลวงขั้นที่ 5 กระดูกสูงสุดเริ่มกลายเป็นสีดำไหม้

ใบหน้าของจิวโมไป๋เปลี่ยนไปทันที เขากวาดสายตามองไปรอบๆสระสายฟ้าเพื่อหาทางหลบหนี แต่ระยะทางไปถึงผนังนั้นไกลเกินไป เขาอาจถูกทำลายกลายเป็นขี้เถ้าก่อนไปถึง

เขาเสียเวลาคิดเพียงครู่เดียว ผิวของเขาเริ่มมีกลิ่นไหม้ เขาเหลือบมองคิยูมิเห็นว่าเธอไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อยและความแข็งแกร่งที่แผ่ออกมาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาตัดสินใจทิ้งให้เธออยู่ที่นี่ เขากวาดตามองอีกรอบด้วยเนตรจิต ก่อนจะพบว่าพื้นใต้สระสายฟ้าด้านล่างมีความลึกไม่ถึง 10 เมตร ถ้าเขาว่ายไปด้านข้างจะมีระยะไกลกว่า และด้วยแรงดึงดูดจากร่างของคิยูมิ มันทำให้การว่ายผ่าออกไปยากขึ้น เขาจะต้องถูกพลังแห่งกฎสายฟ้าทำลายก่อนไปถึงแน่

มีทางเดียวที่จะออกไปได้ เขาตัดสินใจดำดิ่งลงไปด้านล่างด้วยพลังทั้งหมด

กฎสายฟ้าส่งเสียงหวีดร้องบาดหู ปะจุสายฟ้าปะทุตามผิวหนังราวปะทัด ความเสียหายเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จนร่างของจิวโมไป๋ปกคลุมไปด้วยรอยเผาไหม้สีดำ เขาก็มาถึงด้านล่างของสระสายฟ้า มันปกคลุมไปด้วยโคลนสีดำ เมื่อเขาเหยียบถึงพื้น โคลนสีดำสูงถึงเอว

ความหนาแน่นของกฎสายฟ้าใต้สระเบาลงเล็กน้อย แต่มันไม่พอที่เขาจะเขาชีวิตรอดได้ จิวโมไป๋กวาดตามองลงไปที่พื้น พลังกดดันไหลไปที่มือขวา เขากวางมือคล้ายดาบแหลม คลื่นพลังอันแหลมคมแผ่กระจายออกมา ทำให้กฎสายฟ้าโดยรอบถูกตัดแบ่งครึ่ง ไม่รอช้า เขายกมือขึ้นกำลังจะเหวี่ยงดาบมือฟันลงไป สายตาที่อาบไปด้วยพลังจิต สังเกตุเห็นบางอย่าง ดวงตาของจิวโมไป๋พลันวาวโรจน์

มือที่กำลังฟันลงหยุดชะงัก ก่อนที่จะสลายพลัง จิวโมไป๋ขยับร่างกายที่เริ่มชา ก้าวยาวๆไปหยุดตรงที่พบอะไรบางอย่าง เขาโบกมือคลื่นพลังกวาดโคลนดำออกไป

ตรงหน้าของเขามีโครงกระดูกนอนอยู่ บนร่างของโครงกระดูก สวมชุดคลุมยาวของผู้บ่มเพาะพลังโบราณสีม่วงอ่อนตัดขาว ชุดคลุมดูงดงามไร้ที่ติ ไม่มีร่องรอยความเสียหายใดๆ ขัดกับพื้นสกปรกเต็มไปด้วยดินโคลนอย่างสิ้นเชิง และน่าประหลาดที่โครงกระดูกและเสื้อคลุมสามารถทนต่อพลังของสระสายฟ้าได้โดยไม่ถูกทำลาย

จิวโมไป๋ตรวจสอบเสื้อคลุมก็พบว่ามันเป็นชุดของผู้หญิง ใบหน้าของจิวโมไป๋เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองคิยูมิอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะก้มลงมองสำรวจโครงกระดูกอีกครั้ง เขาก็พบว่ามือของโครงกระดูกถือดาบสั้นสีดำเล่มหนึ่ง สีของมันกลืนไปกับพื้นทำให้เขาไม่สังเกตเห็นในครั้งแรก ก่อนที่เขาจะสังเกตุเห็นแหวนสีม่วงในนิ้วของโครงกระดูก

แหวนมิติเก็บของ!

ดวงตาของจิวโมไป๋เบิกกว้าง ลืมความเจ็บปวดอย่างสิ้นเชิง

เขาสูดลมหายใจมองแหวนมิติเก็บของอย่างละเอียด เขาก็พบว่ามันเป็นแหวนมิติเก็บของระดับกลาง ระดับของมันสูงกว่าแหวนมิติเก็บของที่เขาสร้างอย่างลวกๆอย่างเทียบไม่ติด

จิวโมไป๋อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปเพื่อจะหยิบมันมาตรวจสอบ แต่เมื่อเอื่อมมือออกไปได้ครึ่งทางความรู้สึกบางอย่างก็ปรากฏขึ้น มันพยายามห้ามไม่ให้เขาสัมผัสกับสิ่งของใดๆบนโครงกระดูก ยิ่งเขาดันทุรังเท่าไหร่ความรู้สึกนั้นก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

มันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดใดๆ แต่ความรู้สึกที่ว่าเขาไม่สามารถเอื่อมไปต่อมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

จนเขาหยุดมือ ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง

เขาคาดเดาว่าสิ่งของจากโครงกระดูดตรงหน้า มันมีไว้เพื่อคิยูมิ แม้จะรู้ว่าสิ่งของจากโครงกระดูกตรงหน้าไม่มีโชคชะตากับตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมาตรวจสอบ แต่ดูเหมือนว่ากฎแห่งสวรรค์และโลกจะไม่อณุญาติให้เขาทำ

ในร่างของเขามีบุญมหาศาล ทำให้กฎแห่งสวรรค์และโลก บอกใบ้บางอย่าง มันไม่อยากให้เขาเอาสิ่งของตรงหน้าไป ถ้าเขาฝืนเอามันมาเป็นของตัวเอง ในอนาคตเขาอาจต้องพบกับความยากลำบากบางอย่างได้ เขาได้แต่ตัดใจเท่านั้น

จิวโมไป๋ถอนหายใจ ก่อนจะยกมือขึ้นและฟันลงพื้น พื้นด้านล่างสระสายฟ้าเกิดรอยแยกน่ากลัว เขากระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล