รักของเราจะเป็นจริงไหม - ตอนที่ 10

     Cr weibo : 北温知有

     ข้าตกหลุมรักทายาทของจวนเสนาบดีสำนักตรวจราชการ

     ครั้งแรกที่พบกัน คือในพระราชวัง นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเข้าวัง เขาเลยหลงทาง ข้ากับนางกำนัลข้างกายบังเอิญเดินผ่าน จึงพาเขาไปส่งยังที่ๆ เขาต้องการ เขาช่างรูปงามเหลือเกิน

     ครั้งที่สอง ข้าได้พบเขาในสำนักศึกษา องครักษ์ของเขาไม่ระวังมาชนข้าเข้า ข้าบอกไม่เป็นไร แอบมองเขาแล้วก็เดินจากไป

     ครั้งที่สามที่เจอกัน ข้างีบหลับอยู่บนต้นการบูร ไม่ระวังพลิกตัวแล้วตกลงมา มีคนรีบวิ่งมารับตัวข้าไว้ เสียดายที่ไม่ได้โอบเอวข้าอย่างในนิยาย แต่กลับอุ้มข้าอย่างซื่อตรงไม่ล่วงเกิน ข้าน่ะสบายดี แต่ข้ารู้สึกว่าเขาต้องบาดเจ็บจากการช่วยข้าเป็นแน่ ข้าจึงได้ส่งคนไปมอบยาบำรุงมากมายให้กับเขา

     ข้าคิดอยู่นาน ในเมื่อทำคนบาดเจ็บ ก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุดใช่หรือไม่ งั้นก็ให้เขามาเป็นพระสวามีของข้าแล้วกัน

     ข้าบอกเรื่องนี้กับเสด็จแม่ นางบอกข้าว่า “พระสวามีขององค์หญิงมิสามารถเข้ารับราชการได้” ข้าเกือบลืมไปเสียแล้ว ว่าเขาเป็นทายาทจวนเสนาบดีสำนักตรวจราชการ วันหน้าย่อมต้องรับช่วงต่อจากบิดา ไม่สามารถแต่งกับข้าได้

     ในวันพิธีปักปิ่นของข้า เขาส่งคนมามอบร่มกระดาษเคลือบมันให้ข้า ประเมินจากฝีมือแล้ว อืม ไม่งาม ดูสีของร่มแล้ว อืม เชยไปสักหน่อย กางร่มออก อืม พอดูได้ ข้าดีใจมาก เขาจะต้องทำร่มคันนี้เองกับมือแน่

     ต่อมาเขาได้เข้ารับราชการ ตำแหน่งขุนนางก็สูงขึ้นเรื่อยๆ ครั้งหนึ่ง ข้าบังเอิญเดินผ่าน เห็นเขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเสด็จพ่อ เหมือนกำลังทูลขออะไรอยู่ สีหน้าของเสด็จพ่อในตอนนั้น ดำคล้ำเหลือเกินเขาทำเรื่องอะไรลงไป เสด็จพ่อจึงได้โมโหถึงเพียงนี้

     ต่อมาไม่นาน มีรายงานว่าเขามาเยี่ยมเยียนข้า แปลกนัก ข้ามีอะไรให้น่ามาเยี่ยมกัน ไม่ได้มาสู่ขอข้าเสียหน่อย มาทำไม

     เขาคำนับข้าพอเป็นพิธี แล้วจึงเบี่ยงตัวหลีก ให้ข้าได้เห็นสินสอดทองหมั้นที่ด้านหลังของเขา “สามหนังสือมีพร้อม หกพิธีการครบครันสมบูรณ์ กระหม่อมอยากสู่ขอองค์หญิงท่าน”

     ข้าถามเขา “ท่านมอบร่มกระดาษเคลือบมันให้ข้า หมายความว่าอย่างไร?”

     “ข้าอยากปกป้องท่านชั่วชีวิตนี้”

     “ท่านห้ามโกหกข้า”

     “ชั่วชีวีตนี้ และตราบชั่วนิรันดร์ กระหม่อมรักองค์หญิงแต่เพียงผู้เดียว”

     จบบริบูรณ์