รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 109 นี่เป็นชุดที่ท่านดนัยอนุญาตให้ดิฉันเอามาให้คุณค่ะ

ธิชาหนาวแทบตาย พอได้ยินเขาเอ่ยปากพูดก็รู้สึกดีใจและซาบซึ้งใจมาก

แต่ตอนที่เธอกำลังจะยกมือขึ้น ก็ต้องชะงักไปเล็กน้อย

สภาพแบบนี้…เธอจะเปิดประตูได้ยังไง

นอกจากนี้ เสียงของอีกฝ่ายก็ไม่คุ้นเลย ถึงแม้ธาวินจะมีผู้ช่วยหลายคน จะให้คนแปลกหน้าเอาชุดมาให้เธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

แต่ถ้าไม่ใช่คนของธาวินล่ะ…

ถ้าเป็นคนที่มีเจตนาร้ายคิดจะแกล้งเธอล่ะ?

ในงานนี้มีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่ชอบหน้าเธอ

แม้ว่าเธอจะทำให้ศิรินภาขายหน้าได้สำเร็จ แต่ลับหลังเธอเองก็ไม่รู้ว่ายังมีผู้หญิงกี่คนที่รอดูเธอขายหน้าอยู่

ไม่ว่า ธิชาจะแข็งแกร่งและอดทนแค่ไหน ในเวลานี้หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและท้อแท้มาก

เธอไม่กล้าพูดอะไร อีกฝ่ายก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็พูดต่อ  ถ้าคุณไม่สะดวก ผมจะวางชุดไว้ที่หน้าประตู แค่คุณยื่นมือออกมาก็หยิบได้แล้ว งั้นผมขอตัวออกไปก่อนนะครับ รบกวนคุณเปลี่ยนชุดให้เร็วที่สุดด้วยนะครับ ประธานธาวิน… ประธานธาวินบอกว่า… ให้เวลาคุณออกมาภายในห้านาที 

สุดท้ายได้ยินอีกฝ่ายพูดจบ เธอจึงเชื่อได้สักที

คำสั่งแบบนี้คงมีแต่ธาวินที่พูด

คงมีแต่สัตว์เดรัจฉานอย่างธาวินเท่านั้น ที่จะสั่งให้เธอจัดการตัวเองให้เสร็จภายในห้านาทีหลังจากทำร้ายเธอจนแทบตาย

ธิชาค่อยๆ ยื่นมือออกไปช้าๆ และสัมผัสโดนถุงบรรจุภัณฑ์ตามที่คาดไว้

เธอแกะถุงออก หยิบชุดเดรสสีขาวชุดใหม่ออกมาสวมใส่

ชุดเดรสสีขาวราวหิมะ ชายกระโปรงยังเป็นสไตล์ผ้าชีฟองโปร่งแสง

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะเปลี่ยนชุดเพื่อไปร่วมงานกับธาวินต่อ

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอได้ชุดใหม่มาเปลี่ยนก็ถือเป็นความกรุณาของธาวินแล้ว

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกไปจัดผมให้เรียบร้อย

หลังจากนั้นจึงรีบก้าวเดินออกไปด้วยสองขาที่สั่นเทา

และไม่มั่นใจว่าตัวเองล่าช้าไปนานแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงอธิษฐานว่าจะไม่เกินห้านาทีที่ธาวินกำหนดไว้…

……

ตอนที่ธิชาเดินกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยง งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการไปแล้ว

ธาวินที่เป็นหัวหน้าองงานกำลังยืนกล่าวเปิดงานอยู่บนเวที

เธออยากจะเดินไปยืนด้านข้างธาวินเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะเธอต้องเดินผ่านครึ่งห้องจัดงานเพื่อไปยังที่นั่งเจ้าภาพหลัก แล้วตามหาตำแหน่งที่นั่งของเธอ…

เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพนักงานจะวางที่นั่งของเธอไว้ข้างธาวินหรือเปล่า

ในห้องจัดงานเลี้ยงไม่มีเสียงแทรกซ้อนอื่น และเงียบมากจนได้ยินเพียงคำพูดของธาวินเท่านั้น

เธอยืนอยู่คนเดียวที่ด้านหลัง เห็นได้ชัดว่ามันกะทันหันมาก จึงได้รับความสนใจจากแขกบางคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง

นอกจากนี้เธอยังเป็นตัวเอกในเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ คงมีหลายคนที่ชอบเรื่องซุบซิบนินทาจะจำใบหน้าของเธอได้ และจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอเป็นน้องสาวต่างมารดาของธาวิน ดังนั้นพวกเขาจึงมองมาที่เธออย่างให้ความสนใจ

ธิชายังคิดไม่ตกว่าควรจะเดินข้ามครึ่งห้องจัดเลี้ยงไปยังที่นั่งเจ้าภาพหลักดีหรือเปล่า ในใจจึงยิ่งร้อนใจมากขึ้น

ในขณะที่เธอกำลังจะล้มเลิกการดิ้นรน และพยายามมองหาที่นั่งซ่อนตัวสักพัก

ใบหน้าเล็กที่แสนงดงามของอี๊ฟก็ปรากฏขึ้นข้างๆ เธอ

ธิชาสะดุ้งตกใจ เริ่มแรกคือตกตะลึง จากนั้นก็อึดอัดใจ

เธอจำสถานการณ์น่าอึดอัดใจในคืนนั้นได้ภายในไม่กี่วินาที…

เธอถูกดนัยกฤตผูกติดอยู่กับเก้าอี้นวม และอี๊ฟกับเธอก็เผชิญหน้ากันตรงไปตรงมา ไม่เพียงแค่นั้น ยัง…

ธิชาไม่กล้าเผชิญหน้ากับสถานการณ์ในตอนนั้นตามตรง อยากจะสะบัดหัวไปมาเพื่อขจัดความยุ่งเหยิงออกจากหัวให้เร็วที่สุด แต่หน้าของเธอยังแดงก่ำมาก

อี๊ฟเป็นคนใจกว้างและวางตัวอย่างเหมาะสมเช่นเคย

เธอใส่ชุดเดรสสีน้ำเงิน พร้อมกับผ้าคลุมไหล่สีขาวครีม ในมือยังถือถุงคลุมเสื้อผ้า ในถุงคลุมเหมือนพองขึ้นมาเล็กน้อย และไม่รู้ว่าข้างในนั้นคืออะไร

พออี๊ฟเห็นเธอ จึงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มอย่างสุภาพแล้วพยักหน้าให้เธอ

ธิชาก็พยักหน้าให้เธอ คิดเพียงแค่ต้องการหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดโดยเร็วที่สุด

แต่ตอนที่อี๊ฟเดินผ่าน เธอจงใจหยุดเดิน และพยายามพูดด้วยเสียงเบา  คุณธิชาคะ ที่แท้คุณก็มีชุดเปลี่ยนแล้ว ชุดที่อยู่ในมือของดิฉันเป็นชุดสำรองที่มีอยู่บนรถ ฉันคิดว่าคุณกับฉันรูปร่างไม่ต่างกัน… น่าจะใส่ได้ ดูเหมือนดิฉันจะกังวลเกินตัวไป 

ธิชาตกตะลึงอยู่สักพัก เธอไม่สามารถตัดสินได้ว่านี่เป็นความหวังดีส่วนตัวของอี๊ฟ หรือว่า…

เห็นได้ชัดว่าอี๊ฟเข้าใจถึงความสงสัยของเธอ เธอจึงรีบพูดด้วยเสียงอ่อนโยน  คุณธิชาคะ คุณควรรู้ว่าดิฉันทำตามคำสั่งของท่านดนัยกฤต ทุกสิ่งที่ฉันทำ จะต้องได้รับอนุญาตจากท่านดนัยกฤตทั้งหมด และชุดนี้… ก็เป็นท่านดนัยกฤตที่อนุญาตให้ดิฉันเอามาให้คุณ… 

ถึงแม้ธิชาจะเดาได้อยู่แล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกกระดากอายและรู้สึกผิดอยู่ดี

ถึงแม้เธอจะไม่มั่นใจว่าเธอรู้สึกชอบดนัยกฤตแล้วหรือเปล่า… แต่การที่เขาช่วยเหลือเธอหลายครั้ง ได้สร้างรอยประทับที่ไม่สามารถลบเลือนออกไปจากหัวใจของเธอได้แล้ว

อีกทั้งเธอยังรู้ด้วยว่าตลอดชีวิตนี้เธอคงไม่มีวันลืมผู้ชายคนนี้ได้อีกแล้ว

แม้ว่าเธอกับดนัยกฤต…จะไม่เคยมีอะไรแน่นแฟ้นกันเลยสักครั้ง

ธิชารู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับความรัก ไม่คู่ควรจะแอบชอบผู้ชายคนไหน

เพราะความรักที่จริงใจที่สุดของเธอถูกความเป็นจริงทำลายไปจนย่อยยับไปแล้ว…

แต่เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้

ช่วงหลายวันที่กลับมาที่ตระกูลธนาภูวนัตถ์

ไม่ว่าเธอจะอาบน้ำ กินข้าว นอนหลับ อ่านหนังสือ หรือไปเรียน…

รวมถึงตอนที่อยู่ภายใต้ร่างของธาวิน

เธอก็ลืมเงาของดนัยกฤตไปไม่ได้