รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 113 ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับคุณนานเกินไปใช่ไหม

ในช่วงครึ่งหลังของงานเลี้ยงธิชามึนเบลอโดยสิ้นเชิง

ภาพลักษณ์อะไรการวางตัวอะไรเธอลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง หาโอกาสหนีออกจากห้องจัดเลี้ยงตั้งนานแล้ว ไปหลบซ่อนอยู่ในรถของธาวิน

สมองของเธอเล่นวนซ้ำคำพูดของดนัยกฤต

เธอนับว่าไม่ได้รู้สึกเสียใจ……

อย่างน้อย ธาวินก็ไม่ได้เปลี่ยนหน้าเพียงชั่วข้ามคืนมากระทำเธออย่างโหดร้ายขนาดนี้

แต่ความรู้สึกแย่ที่ได้รับมันก็ปล่อยผ่านไม่ได้ง่ายๆ

ธาวินทำร้ายเธอดูถูกเธอก็ว่าแย่แล้ว

ตอนนี้แม้แต่ดนัยกฤต……ก็เหมือนจะมีมุมมองเดียวกับธาวินไปแล้ว

บางทีเธออาจเกิดมาเพื่อเป็นอีตัวล่ะมั้ง

เพราะเป็นลูกสาวของสาวสังคมที่มีชื่อเสียง ทุกคนจึงสามารถทำให้เธออับอายได้

ไม่ว่าจะเป็นคนที่ผ่านมาโดยไร้ซึ่งความเกี่ยวข้อง…….อย่างศิรินภา

หรือกับเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน……อย่างญาณิน

และผู้ชายที่นอนกับเธอ

เช่นเดียวกับผู้ชายที่คอยแต่พยายามเอาชนะเธอ

รวมทั้งแม่ของเธอ……แม้แต่ณิชานาฏก็คิดแบบนั้นสินะ

ทั่วทั้งโลกร่วมกันประทับตราตัวเธอ

ธิชารู้สึกว่ามันช่างน่าขำ

เธอทำอะไรงั้นเหรอ

ก็แค่เป็นเด็กที่ขาดความรัก ไม่รู้ว่ารักคืออะไร

หลงรักพี่ชายลูกติดสามีใหม่แม่อย่างโง่เขลา……

เมื่ออายุสิบแปดปีถูกพี่ชายลูกติดสามีใหม่แม่ข่มขืนกักขังหน่วงเหนี่ยว

เพราะแบบนี้ เธอจึงสมควรได้รับความอับอาย ไม่สมควรได้รับความจริงใจ ไม่สมควรได้รับความรักงั้นเหรอ

คนขับรถสูบบุหรี่อยู่ภายนอก เธอนั่งอยู่คนเดียวในรถ

ในรถอบอุ่นเพียงพอ แต่ร่างกายเธอกลับหนาวเหน็บขึ้นเรื่อยๆ

ความรู้สึกเปียกแฉะเย็นชื้นระหว่างขาไม่สามารถบรรยายได้

ผู้หญิงปกติทั่วไปไหนเลยจะเป็นแบบเธอ……

ทั้งชีวิตของผู้หญิงปกติทั่วไปจะไม่มีโอกาส  กลั้นปัสสาวะไม่อยู่  ต่อหน้าผู้คนอย่างน่าอับอายแบบนี้

……

หลังจากธาวินขึ้นรถ มีการเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะสั่งให้คนขับรถขับกลับบ้าน

ธิชาไม่พูดจา หันหน้าออกนอกหน้าต่าง

ตอนแรกชายหนุ่มยังไม่สนใจเธอ หลังจากรถขับเคลื่อนมาสักพัก เขาอาจจะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของธิชา

เขาเม้มริมฝีปาก ยื่นมือไปโอบไหล่ของเธอ

พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี  สะบัดหน้าไปให้ใครมอง 

ธิชาถูกเขากดไหล่ แต่ศีรษะยังคงหันออก ปฏิเสธที่จะมองเขา และยิ่งไม่พูดจาหนักเข้าไปอีก

ธาวินยิ่งโมโห เขาดุเสียงต่ำ  ปีกกล้าขาแข็งขึ้นทุกวันเลยนะ ฉันยังไม่ได้จัดการเธอเลย มาชักสีหน้าใส่ฉันเหรอ! ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับเธอนานเกินไปใช่ไหม

เห็นไอ้คนนามสุกลภักดิภูมิเมธีแล้วตื่นเต้นงั้นเหรอ ทั้งหน้าแดงทั้งเขินอาย สุดท้ายก็เลยปล่อยแม่งออกมาต่อหน้าเขา ธิชาเธอยังมียางอายเหลืออยู่บ้างไหม เป็นเพราะฉันเติมเต็มเธอไม่พอ หรือว่าเธออดคิดถึงเขาไม่ได้ อยากให้ฉันเอาเธอส่งกลับไปประเคนเขาตอนนี้เลยไหม 

ธิชาหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก

เพิ่งลืมตาขึ้นมา สายตาสงบนิ่งก็พลันสบเข้ากับแววตาโกรธจัดของเขา

 เป็นความผิดของฉันอีกแล้วเหรอ เล่นถึงเนื้อถึงตัวกับคุณในห้องน้ำชาย นั่นไม่ใช่ส่วนที่คุณพอใจมากที่สุดหรอกเหรอ ฉันเสียหน้าต่อหน้าดนัยกฤตคุณรู้สึกละอายใจบ้างไหม ไม่สิ พี่ชายคงจะพอใจมากสิไม่ว่า 

เธอยิ้มอย่างมีความหมาย ทันใดนั้นก็ถลกกระโปรงตัวเองขึ้น มือน้อยเย็นเยียบเช็ดด้านในของต้นขา แล้วเอามือไปแตะที่ริมฝีปากของธาวินโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

 คุณดมสิ ล้วนแล้วแต่เป็นกลิ่นของพี่ชายนะ คืนนี้คุณพาฉันมาออกงานเลี้ยง ก็เพื่อประกาศให้โลกรู้ต่อหน้าดนัยกฤตไม่ใช่เหรอ บอกทุกคน แถมยังเตือนเขา……ว่าฉันเป็นเบี้ยล่างชั้นต่ำของคุณ ฉันยอมให้ขนาดนี้ พี่ชายยังไม่พอใจอีกเหรอ 

ธาวินชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็ขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากแล้วด่าว่า  เป็นบ้าอะไร! 

แต่ธิชากลับถลกกระโปรงขึ้น สองแขนเล็กไต่ขึ้นรอบคอธาวิน บิดก้นไปมาบนต้นขาของเขา

เธอนั่งบนตัวเขาอย่างใจกล้า โน้มตัวลงไปเลียหนักๆ บนต้นคอของเขาครู่หนึ่ง

 ถ้าพี่ชายยังไม่พอใจก็ทำฉันต่อสิ ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาทีก่อนจะถึงบ้าน มันเพียงพอที่คุณจะทำจนเสร็จ 

 ……….  สาวน้อยที่สมควรตายคนนี้ถูไถไปมาอยู่บนตัวของเขา

ธาวินหายใจหนักขึ้นเล็กน้อย

คนขับที่เงียบอยู่ข้างหน้าตระหนักได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศในเบาะหลังของเบนท์ลีย์

เขาสร้างพาร์ทิชันขั้นกลางอย่างชำนาญ แล้วเปิดเครื่องเสียงขึ้น

ภายใต้ความมืดช่วงกลางคืน รอยยิ้มของธิชาร่ายมนต์ทุกสรรพสิ่ง คงเหลือไว้เพียงตัวตนที่เสมือนนางจิ้งจอก

เธอนัวเนียธาวิน พูดน้ำเสียงบางเบา  ทำไมพี่ชายไม่ทำฉันล่ะ ไม่ใช่ว่าอยากสอนให้ฉันเป็นของเล่นทางเพศที่ตอบสนองความต้องการได้ทุกที่ทุกเวลาหรอกเหรอ ในที่สุดคุณก็บรรลุเป้าหมายแล้วไง พี่ชายเร็วเข้าสิ มีเวลาไม่มากนะ 

ธาวินหน้าเขียวจนน่ากลัว

เขาเม้มริมฝีปาก ดึงเธอลงจากตักอย่างแรง

รู้ดีว่าเธอจงใจเล่นกับความรู้สึก เขาจึงไม่อยากทะเลาะกับเธอ

 อยากทำก็รอถึงบ้านค่อยทำ ในรถไม่สะดวก ไม่น่าสนใจ 

ธิชาเอนศีรษะพิงหน้าต่าง แกล้งถอนหายใจทำว่าเป็นเสียใจ

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำตารื้นขึ้นเรื่อยๆ

……

หลังจากกลับมาวิลล่า แสงไฟในห้องนั่งเล่นยังส่องสว่าง

ญาณินหน้าตาบึ้งตึง กอดอกนั่งอยู่บนโซฟา

ธาวินไม่ได้คาดไว้ว่าเธอจะเข้ามา พูดด้วยน้ำเสียงเฉกเช่นปกติ  ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังมาที่นี่อีก ไม่ใช่ว่าให้คุณอยู่บ้านเฉยๆ หรอกเหรอ 

ญาณินมองเขาด้วยสายตาซับซ้อน จากนั้นก็เปลี่ยนไปมองธิชาที่อยู่ข้างๆ

เธอพูดเสียงแหลม  วินคะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าคุณคิดอะไรอยู่ คุณอยากเล่นกับผู้หญิง ฉันก็ไม่เคยก้าวก่าย! จะเล่นกับดาราหรือนางแบบก็แล้วแต่คุณ แต่ทำไมคุณต้องพาเธอกลับมา คนทั้งเมืองต่างรู้ว่าเธอกับดนัยกฤต……ร่างกายเธอมันสกปรกไปแล้ว!