รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 114 ไอ้คนนามสกุลภักดิภูมิเมธีคนนั้นหลงเสน่ห์เธอหัวปักหัวปำ

ญาณินสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เห็นได้ชัดว่าเป็นผลมาจากอารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้

ไม่เพียงแต่เสียงแหลมแสบแก้วหู แม้แต่หน้าอกยังกระเพื่อมขึ้นลง

ธาวินเดินตรงไปนั่งข้างเธอ ยกแขนขึ้นโอบไหล่ของเธอ

 ณิน การใส่ใจเรื่องต่างๆ มากเกินไปมันส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของคุณนะ หมอบอกว่าตอนนี้ร่างกายคุณอ่อนแอ ต้องดูแลตัวเองหน่อย อย่านอนดึก นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว คุณใส่อารมณ์ขนาดนี้มีแต่จะทำร้ายตัวเองนะ 

น้ำเสียงของธาวินทุ้มต่ำอ่อนโยน มีทั้งความอดทนและอดกลั้น

ญาณินถูกเขาโอบกอดในอ้อมแขน มองเขาอย่างออดอ้อนด้วยจิตใต้สำนึก

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง การแสดงออกพลันค่อนข้างซับซ้อน……

ญาณินไม่สามารถต้านทานความอ่อนโยนของชายคนนี้ได้

ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องอึดอัดใจและโกรธจัดแค่ไหน ตราบใดที่ธาวินพูดเพียงสองประโยคก็เกลี้ยกล่อมเธอได้แล้ว

อารมณ์ของเธอจะสงบขึ้นทันที

สีหน้าญาณินค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ จากนั้นน้ำเสียงก็อ่อนลงหลายส่วน แต่ก็ยังคงขุดเรื่องเดิมมาพูด  วิน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ……คุณจะอยากได้เธอไปทำไม ทำไมคะ เธอทำให้ฉันแท้งนะ! เธอทำร้ายฉันจนสูญเสียลูกของเราไป……

วินคะ ฉันไม่อยากยกโทษให้เธอเลยจริงๆ อีกอย่าง……เธอสกปรกไปแล้ว สกปรก ทำไมคุณต้องเก็บผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้เอาไว้ข้างกายด้วย ถึงขนาดที่ว่าคืนนี้ยังพาเธอออกงานเลี้ยงประจำไตรมาสของหอการค้า คุณรู้ไหมว่าทำให้ฉันอับอายมาก! คืนนี้มีเพื่อนหลายคนส่งข้อความมาหาฉันว่าทำไมไม่มาออกงาน ไม่อยากเชื่อว่าคุณพาเธอไป…… 

เธอทั้งสีหน้าไม่เต็มใจและคับข้องใจ

แต่ธาวินแค่หัวเราะเบาๆ ชั่วครู่ ยกมือขึ้นบีบแก้มเธอ

 เอาเถอะ จะบ่นอะไรก็ตามใจ ผมรู้ว่าคุณไม่สบายใจ ก็คุณเพิ่งแท้งไม่ใช่เหรอ ร่างกายอ่อนแอมาก ผมจะยอมให้คุณลำบากเพื่อบริษัทของผมได้ยังไง เอาล่ะๆ วันนี้ดึกมากแล้วก็อย่ากลับเลย ผมจะพาคุณกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะ 

ธาวินแสดงสีหน้าที่ทำให้มัวเมาสับสน ถึงขั้นที่ว่าเขาไม่ต้องพยายามมาก ตราบใดที่ยกยิ้มมุมปาก ผู้หญิงที่หลงใหลในตัวเขาจะตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเต็มใจ

ไม่ง่ายที่ญาณินจะได้รับการดูแลอย่างอดทนจากเขา จิตใจลุ่มหลงมัวเมา แทบไม่ใส่ใจที่จะอารมณ์เสียอีกต่อไป

เธอปล่อยให้ธาวินโอบกอดเธอ ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

ขณะที่เดินผ่านธิชา ญาณินเหล่มองเธอด้วยสายตาดุร้ายและดูถูก ท่าทีเหมือนผู้ชนะดูถูกผู้แพ้

ธิชามองดูพวกเขาขึ้นไปชั้นบน ในจิตใจแค่อยากหัวเราะเยาะ

การแสดงของธาวินดูปลอมมาก รอยยิ้มส่งไปไม่ถึงดวงตาเลยสักนิด

คนโง่ก็มองออกว่าเขาไม่ได้สนใจในตัวญาณินเลย ไม่ใช่แค่ไม่มีความรู้สึก แต่ความต้องการขั้นพื้นฐานของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิงก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ

การแสดงจอมปลอมแบบนี้ ญาณินยังถูกหลอกให้มีความสุขวาบหวามได้

ถ้าไม่มีเรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นในภายหลัง บางทีธิชาอาจจะถือว่าญาณินเป็นเพื่อนสนิทตลอดไป

เพื่อนสนิทที่โตมาด้วยกันโง่เรื่องผู้ชายถึงขั้นนี้ แทบจะเป็นคนที่ตาบอดเพราะความรักไปแล้ว

เดินลากสองขาอันหนักอึ้งขึ้นไปข้างบนช้าๆ ในใจคิดไปถึงญาณินแล้วนึกสมเพชจนน่าหัวเราะ กระทั่งถึงหน้าประตูห้อง ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติพอจะไปหัวเราะเยาะเธอ

อย่างมากญาณินก็ถูกหลอกหนึ่งปี

ส่วนตนล่ะ สิบเอ็ดปี

สิบเอ็ดปีล่วงเลยไปแบบนี้

……

แม้ว่าธาวินจะกลับไปห้องนอนใหญ่พร้อมกับญาณิน แต่โดยปกติแล้วธาวินจะแอบเข้าห้องของเธอในเวลากลางดึก

เขาไม่อยากนอน เธอก็ไม่ได้นอน

อารมณ์เชิงลบในวันนี้ของธิชาได้สะสมมาจนสุดขั้วแล้ว เธอจึงล็อกประตู แล้วตรงเข้าไปในห้องน้ำ

……

ห้องนอนใหญ่

ญาณินสวมชุดนอนผ้าบาง นอนเชื่องในอ้อมแขนของธาวิน

ธาวินจูบลงบนหน้าผากของเธอ ใช้คำพูดอ่อนโยนราวกับกล่อมเด็ก  ยังไม่รีบหลับตาอีก เป็นเด็กดีนอนหลับซะนะ 

ญาณินอ้าปากพะงาบๆ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด

ธาวินหัวเราะเบาๆ ครู่หนึ่ง  คุณนายธนาภูวนัตถ์ใจแคบขนาดนี้เลยเหรอ มันก็แค่งานเลี้ยง ต้องหึงขนาดนี้เลย? 

ทันใดนั้นญาณินพลันดวงตาชื้น ยื่นมือไปผลักแขนของเขาเล็กน้อย ทำท่าทำทางคับข้องใจราวกับเป็นเด็ก

เธอพึมพำเสียงเบา  ฉันเป็นคนใจแคบที่ไหนกัน ฉันเข้าใจทุกอย่าง ด้วยสถานะของคุณ ตลอดชีวิตนี้แน่นอนว่าไม่สามารถมีแค่ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวได้……

ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะหาผู้หญิงแบบไหนมาสร้างความบันเทิง แต่……ธิชาท้ายที่สุดแล้วเธอน่ะอาศัยอยู่กับคุณ ฉันเห็นแล้วขวางหูขวางตา แต่ก่อนฉันถือว่าเธอเป็นน้องสาว ปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ แต่ดูเธอสิโหดเหี้ยมเกินไป แม้แต่ลูกของพวกเราก็ไม่ปล่อย ฉันไม่เคยอยากให้เธอชดใช้ด้วยชีวิต แต่……

ฉันไม่อยากให้คุณไปยุ่งเกี่ยวกับเธออีก วินคะ เราอยู่ด้วยกันมานาน ฉันไม่เคยบังคับอะไรคุณเลย ครั้งนี้เห็นแก่ความรู้สึกของฉันได้ไหม ถือว่าฉันขอร้องคุณแล้วกัน 

ธาวินใช้นิ้วมือเขี่ยจมูกของเธอ  คุณคิดจริงๆ เหรอว่าผมอาลัยอาวรณ์เธอ 

ญาณินชะงักงัน เธอมองลึกลงไปในดวงตาของชายหนุ่ม เกิดความงุนงงขึ้นมาฉับพลัน

ธาวินพูดเลี่ยงประเด็น  ธิชาก็ไม่ต่างกับณิชานาฏ เกิดมาเป็นโสเภณี คุณคิดว่าผมอยากได้เธอจริงเหรอ ที่เป็นเหมือนเธอน่ะ แค่ผมไปตามบริษัทบันเทิงสักที่ เก้าในสิบคนล้วนสวยกว่าเธอทั้งนั้น รูปร่างก็ดีกว่าเธอมาก 

ญาณินไม่เคยพูดคุยเชิงลึกกับเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับธิชา……

ก่อนหน้านี้เธอไม่กล้าพูด เพราะเธอรู้ว่าธาวินกับธิชาได้สั่งสมความรู้สึกกันมาเป็นสิบปี

ไม่ว่าจะเป็นความผูกพันระหว่างพี่น้อง หรือความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง

ช่วงเวลาที่เธออยู่กับธาวินสุดท้ายแล้วยังสั้นกว่า ถึงเธอจะอยากให้ธิชาหายไปแค่ไหน ก็ไม่กล้าเล็งเป้าไปที่เธอชัดนัก

เกรงว่าการกระทำบางอย่างของตนจะไปสร้างความไม่พอใจให้ธาวิน

สำหรับธิชา เธอจะได้ไม่คุ้มเสียไม่ได้……

แต่ตอนนี้มันต่างกันแล้ว

เมื่อไม่นานมานี้เมืองJได้แผ่ขยายออกไปทั้งเปิดเผยทั้งแอบแฝง

แม้จะยังไม่มีชื่อเสียง แต่นโยบายก็แข็งแกร่งพอ

แค่ว่ามีแม่แต่งเข้าตระกูลมหาเศรษฐี ถือว่าเกิดมาสวย แต่ทำตัวชั้นต่ำ ยั่วยวนพี่ชายลูกติดสามีใหม่แม่ ร่านทั้งตระกูล

ทำร้ายพี่สะใภ้จนแท้งลูก ต้องขมขื่นเหมือนถูกเทลงชามยาขม มดลูกถูกทำลาย สูญเสียการเจริญพันธุ์ ทั้งยังถูกไล่ออกจากตระกูล

หลังจากนั้นนางตัวภาระไม่เพียงแต่ได้อยู่อย่างสงบสุข ยังพลิกตัวทิ้งกายเข้าใต้ร่างมหาเศรษฐีอีก

เรื่องราวที่ตื่นตาตื่นใจขนาดนี้……ไม่ใช่ว่าเป็นการสื่อถึงธิชาหรอกหรือไง

ญาณินได้รับการปลุกฝังจากตระกูลตั้งแต่ยังเล็ก

ว่าผลประโยชน์และชื่อเสียงของตระกูลเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

นอกจากนี้ธาวินก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่ไหนก็ชอบผู้หญิงที่มาพลีกายให้ตัวเองถึงที่ทั้งนั้น

ธิชาทำตระกูลธนาภูวนัตถ์เสียหน้าไปแล้ว แถมยังสวมเขาให้ธาวินอีกด้วย

เดิมทีญาณินคิดว่านางคนชั้นต่ำนั่นจะไม่มีวันกลับมาที่ตระกูลธนาภูวนัตถ์เพื่อมามีอิทธิพลต่อชีวิตแต่งงานของเธออีก

คิดไม่ถึงว่ายังไม่ถึงเดือน……

ไม่อยากเชื่อว่ายังไม่ถึงเดือน เธอก็ไสหัวกลับมาอีกแล้ว!

เวลานี้เธอมาได้ยินถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามจากธาวิน จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

หรือว่าที่ธาวินพาเธอกลับมา……เพราะมีจุดประสงค์อื่น?

ญาณินยื่นมือไปคว้าแขนของเขาและเขย่าเบาๆ  วินคะ คุณกับฉันยังไงก็เป็นสามีภรรยากัน ถ้าคุณมีแผนอะไร อย่าปิดบังฉัน กับธิชา……คุณคิดอะไรอยู่กันแน่ 

ธาวินเล่นกับคางของเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย  คุณเดาสิ อีตัวคนนึง ผมจะคิดอะไรได้บ้างล่ะ 

ญาณินรู้สึกอยากรู้อยากเห็นกับท่าทีของเขา ธาวินยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งร้อนใจสงสัยใคร่รู้

เธอเขย่าแขนของเขาไม่หยุด  วินคะ ถ้าคุณไม่บอก ฉันจะเดาได้ยังไง คุณบอกสิคะ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่ 

ธาวินก้มลงไปจูบซอกคอของเธอ จูบจนญาณินจั๊กจี้ หัวเราะอย่างมีความสุข

 วินคะ อย่าวุ่นวายสิ คุณบอกมานะ 

ธาวินเม้มริมฝีปาก พูดเสียงลากยาว  อีตัวโดยธรรมชาติแล้วก็มีประโยชน์ของความเป็นอีตัว เมื่อก่อนณิชานาฏก่อหายนะในแวดวงอำนาจของเมืองJได้ยังไง วันนี้ก็เกิดเหตุซ้ำได้ ก่อนหน้านี้ผมประเมินเธอต่ำไป ยังคิดว่าเป็นได้แค่ของเล่นเท่านั้น ตอนนี้เหรอ……

คุณลองดูสิ ไอ้คนนามสกุลภักดิภูมิเมธีคนนั้นหลงเสน่ห์เธอหัวปักหัวปำ ความสามารถแบบนี้ ผมไม่เก็บไว้เพื่อตัวเองใช้หรอก หรือว่าจะให้ทักษะเธอเสียเปล่าไปล่ะ