รักลิมิเต็ดของคุณชายเลอค่า - บทที่ 97 วันนั้นที่ตรอกด้านหลังโรงเรียน ยังตื่นเต้นไม่พอ

 วางใจเถอะ ถ้าชีวิตของฉันด่วนตายจากไป ก็จะลากคุณเข้าไปในโลงศพด้วยกัน 

บรรยากาศภายในเปลี่ยนกลายเป็นคลุมเครือกำกวม และน้ำเสียงของธาวินก็เหมือนว่าจะหนักหน่วงขึ้นอยู่หลายส่วน

ธิชาร่างกายเกร็งแน่น มีความรู้สึกตระหนักได้ว่าเขานั้นน่าจะเริ่มทำแล้ว

อย่างไรก็ตามเธอรอมาสักพักใหญ่แล้ว ธาวินมีท่าทีถ่วงเวลาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขากระทำการอย่างเอื่อยเฉื่อย เกือบจะพรมจูบไปทั่วทั้งร่างกายของเธอ ธิชาที่อยู่ด้านล่างกายของเขานั้นอ่อนยวบเหมือนแอ่งน้ำหนึ่งแอ่ง……

เขาอยู่ดีๆก็พลิกกายมานอนข้างกายเธอ และโอบกอดร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอไว้ในอ้อมแขน

ธิชาไม่รู้สาเหตุ จึงไม่กล้าพูดออกไป

ขณะตอนที่เธอรออย่างเงียบงันอยู่นั้นเอง……นึกไม่ถึงว่าจะมีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของผู้ชายเปล่งกลับมา

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความงุนงง ประหลาดใจในสิ่งที่คาดไม่ถึง

นึกไม่ถึงเลยว่าธาวินจะผล็อยหลับขณะที่กอดเธอแบบนี้

และดูเหมือนกับว่า……ยังหลับสนิทด้วย?

ธิชารู้สึกสับสน ไม่รู้จะตอบโต้ยังไงออกมา แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ผู้ชายที่แทบจะอยากมีสัมพันธ์กับเธอตลอดเวลา…..ไม่คิดว่าแค่จูบลูบคลำก็พอใจแล้ว?

หรือคงเพราะเธอเพิ่งจะกลับตระกูลธนาภูวนัตถ์เป็นคืนแรก

……

ในคืนนั้น สุดท้ายธิชาก็หลับไปอย่างหงุดหงิดไม่สบายใจ

หลังจากที่รอเธอตื่นขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเมื่อคืนความสงบนิ่งของธาวินนั้นคงจะแค่เรื่องคาดไม่ถึงเท่านั้นเอง วันนี้รอให้เขากลับมาปกติก่อนก็คงจะเริ่มการทรมานต่อไปแล้วละ

แต่ทว่าตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้นธาวินก็ออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว และไม่ได้ทิ้งข้อความอะไรไว้ด้วย

ป้าจันขึ้นมาส่งอาหารยามสายให้เธอ และยังถามด้วยความเป็นห่วง คุณหนูวันนี้ไม่มีเรียน มีเตรียมจะไปทำอะไรหรือเปล่าคะ? 

ธิชาส่ายหน้า

เธอไม่ได้คิดว่าจะทำอะไร

ช่วงที่ผ่านมาเดิมทีได้ถือครองธุรกิจของไพลินครั้งหนึ่ง ได้เรียนรู้การจัดการธุรกิจ แต่หลังจากเรื่องนั้น อำนาจที่อยู่ในมือของเธอนั้นก็ถูกไพลินยึดกลับไปโดยปริยาย ตอนนี้เวลาที่ธอไม่มีเรียนก็ไม่มีเรื่องจะต้องทำเป็นธรรมดา

ธิชาผ่านวันเวลาที่เรียบง่ายอยู่ในคฤหาสน์เป็นเวลาสองวัน

สองวันนี้ธาวินเหมือนว่าจะยุ่งมาก กลับมาตอนค่ำก็ดึกมากแล้ว

ธิชารอเขาสะสมแรงตัวเองให้ได้ก่อน…..แต่ก็รอเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที

คืนนี้ธาวินกลับมาเวลาประมาณห้าทุ่ม

ห้องครัวเตรียมอาหารค่ำ เขานั่งอยู่ที่ห้องอาหารกินอาหารมื้อค่ำ และพลั้งปากกำชับให้ธิชาลงมา

ให้คนรับใช้ขึ้นไปแจ้ง ธิชาได้ฟังแล้วจึงลงมาด้านล่าง

ในใจคิดมาโดยตลอดว่าสองวันที่ผ่านมานี้เขาคงจะยุ่งมาก ไม่มีเวลาจะมาสั่งสอนเธอ สุดท้ายคืนนี้ก็คงว่างแล้ว……

พอเธอเข้ามาในห้องอาหารเห็นธาวินกำลังเกี๊ยวหนึ่งชาม เหมือนว่าคงจะหิวมากจริงๆ กินรวดเร็วมาก

ธาวินเห็นเธอเข้าแล้วเลยเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงราบเรียบ:  นั่งสิ 

เขาหันศีรษะกลับไปสั่งคนรับใช้  นำมาให้คุณหนูอีกชาม 

ธิชานั่งอย่างอึดอัดอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา กินเกี๊ยวเข้าไปสองชิ้น เพราะว่าจิตใจกระวนกระวาย เลยไม่รู้ว่ากินเกี๊ยวไส้อะไรเข้าไป

จนธาวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย:  พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง 

ธิชาตกตะลึง พูดตามความจริง:  พรุ่งนี้มีเรียนเช้า กลางวันก็เลิกเรียนแล้ว แต่ว่าฉันจะต้องไปโรงพยาบาลเยี่ยมแม่ของฉัน…… 

ธาวินตอบ  อือ ออกมา  คุณออกจากโรงพยาบาลมาหาฉันที่บริษัทด้วยตัวเองนะ ตอนเย็นมีงานเลี้ยง 

ธิชาสับสนงงงวยมากขึ้น เมื่อก่อนธาวินแทบที่จะไม่เคยพาเธอออกงานสังคมใดๆเลย คงจะไม่ชอบให้เธอขายหน้า อยู่ดีๆจะมาเตรียมการแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกัน?

เธอในใจเกิดความสงสัย ถามเสียงเบา:  ไม่ไปได้หรือเปล่า…… 

ธาวินเขวี้ยงช้อนซุปลงมา  เพล้ง  ใบหน้าอันหล่อเหลาแสดงออกว่าทนไม่ได้อีกต่อไป  เลี้ยงคุณจนโตขนาดนี้ ออกสังคมเป็นเพื่อนฉันมันไม่ใช่หน้าที่ของคุณอย่างนั้นเหรอ? 

ธิชาถูกเขาดุจนไม่กล้าเปล่งเสียง

นานพักใหญ่จึงค่อยๆพูดออกมาอย่างอ่อนโยนใส่ใจ:  ไปก็ไป คุณอย่ามารังเกียจที่ฉันสร้างปัญหาให้คุณเพิ่มก็แล้วกัน…… 

ธาวินก็กินเกี๊ยวของเขาต่อ  กล้าสร้างปัญหาให้ฉันละก็จะหักขาคุณทิ้งซะ! 

ท่าทางของเขาถึงแม้จะดูดุร้าย แต่ธิชารู้สึกว่าจากน้ำเสียงของเขานั้นไม่ได้แสดงออกถึงความโกรธเลย

เธอกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

ดูจากนิสัยใจคอของธาวิน

เธอหนีจากเขาไปอย่างโจ่งแจ้ง แล่นไปหาศัตรูของเขาดนัยกฤต……

และยังก่อความวุ่นวายให้คนรอบข้างสับสนวุ่นวายกันไปหมด

ถึงธาวินจะไม่ถึงกับฆ่าเธอ แต่อย่างน้อยจะต้องถลกหนังเธอออกมาถึงจะคลายโมโหลงไปได้บ้าง

แต่ว่าเธอกลับมาได้สามวันแล้ว ธาวินไม่เพียงแต่ไม่ใช้เวลากับเธอ แม้แต่หลับนอนกับเธอก็ยังไม่ทำ……

ความจริงแล้วธิชานั้นรับไม่ได้กับความรู้สึกร้อนรุ่มหงุดหงิดใจแบบนี้

เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างดุร้าย รีบตรงเข้าไปเอ่ยปากถามเขา  คุณใจเย็นลงแล้วใช่ไหม หลายวันมานี้……เหมือนว่าคุณจะยุ่ง ไม่มีเวลามาสนใจฉัน…… 

ธาวินขมวดคิ้ว  ใจเย็นอะไรกัน? 

เธอกะพริบตา  ก็……ก็หลายวันก่อน…… 

ธาวินมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า  ฉันไม่ได้พูดไปแล้วเหรอ? ถ้าคุณกลับมาอย่างว่าง่าย ฉันจะถือซะว่าเรื่องที่แล้วมาก็แล้วกันไป ทำไม หรือว่าคุณไม่ชอบวันนั้นที่ตรอกด้านหลังโรงเรียนของคุณเย็ดกันตื่นเต้นไม่พอ ยังอยากจะเล่นอะไรที่เร้าใจน่าสนุกมากกว่านี้? 

ธิชาหน้าแดงก่ำขึ้นมา เธอเขินอายจนคอร้อนผ่าวขึ้นมา สายตาสอดส่องระแวดระวังมองไปทั่วทุกทิศทาง โชคยังดีที่ไม่มีคนรับใช้เดินไปเดินมาอยู่ใกล้ๆบริเวณห้องอาหาร

เธอเลิกคิ้ว ทนไม่ไหวจนต้องบิดนิ้วมือของตัวเอง

ผ่านไปสักพักใหญ่ถึงจะมีเสียงบ่นเล็กๆออกมา  คุณไม่พูด ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณหายโกรธแล้วหรือยัง 

ธาวินเหล่ตามอง รอยยิ้มบนใบหน้าอันหล่อเหลาแปรเปลี่ยนเป็นความทะลึ่งลามกอยู่หลายส่วนขึ้นมาทันที  หายแล้ว หลังจากวันนั้นทำเสร็จเรียบร้อย…..ก็อารมณ์ดีขึ้นมาหลายส่วน แถมคุณก็แน่นซะขนาดนั้น เค้นซะจนผมเคลิบเคลิ้มจนจำอะไรได้ไม่ชัดเจน ความเกลียดชังเก่าใหม่ก็เลยหายไปหมดเลย 

ธิชาขุ่นเคืองจนแทบจะกระอักเลือด  คุณ……คุณนี่มันหน้าไม่อายจริงๆ! สถุล!