รักวุ่นวายของ Cool Guy สายเนี้ยบ - บทที่ 9 คนที่เคยลิ้มลองเนื้อย่อมรู้รสชาติ

บทที่ 9 คนที่เคยลิ้มลองเนื้อย่อมรู้รสชาติ
Xiaobei
อะไรชื้นๆ สากๆ ทั้งแสบและจั๊กจี้ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ถูกสัมผัสยังเปลือกตา จมูก และแก้มเรื่อยมาตามลำดับ จีฮวันตกใจถึงกับลืมตาตื่น

ใช้มือปัด ‘ป้าบ’ นึกว่าแมลงไต่หน้า แต่สิ่งที่จับได้มีแต่หน้าตัวเอง จีฮวันปรับท่าหนุนหมอนก่อนสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

ใบหน้ากลมๆ ของจีองอยู่ตรงหน้า

“จีอง เมื่อกี้หนูทำอะไรลูก แต่งขนให้พ่อเหรอ”

ความรู้สึกสากๆ และเปียกชื้นที่เลียหน้าก่อนหน้านี้เมื่อครู่ต้องเป็นลิ้นของจีองแน่ๆ

“ใช่ไหม เป็นจีองใช่ไหมลูก”

จีฮวันถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความตื้นตันใจ จีองสะบัดหน้ากลมๆ ขวับ เหมือนไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ก่อนจะโดดลงจากเตียงออกไปจากห้องนอน

เห็นหนูของเล่นสีเทาวางอยู่ข้างหมอน จีฮวันถึงกับอมยิ้มออกมา ให้ของขวัญแล้วยังแต่งขนให้อีก เกรงใจจังเลย

อย่างไรเหล้าก็ไม่เป็นมิตรกับเขา เมื่อวานวนไปสามร้าน ร้านหนังหมู ร้านคราฟท์เบียร์ ไปจบที่ร้านรถเข็นกับซอกยอง ดื่มไปเกินลิมิตตัวเอง เช้ามืดยังมาทำตัวน่าอับอายร้องห่มร้องไห้

น่าอายที่ต้องให้จีองมาเห็นในสภาพนั้น แต่ก็ได้หนูของเล่นมาเป็นของขวัญปลอบใจ ถ้ารู้ว่าจะได้รับการดูแลดีแบบนี้ น่าจะร้องไห้ต่อหน้าจีองให้เยอะๆ หน่อย

นาฬิกาตั้งโต๊ะบนหัวนอนบอกเวลาหกโมงสิบนาที จะวันหยุดหรือวันธรรมดา เวลาตื่นนอนของจีฮวันก็คือหกโมงเช้าเป๊ะๆ แต่วันนี้สายกว่าปกติ จีองคงสงสัย หรือไม่แน่อาจกลัวว่าทาสจะตาย ถึงได้มาเลียหน้าปลุก เขาคิดแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ลูกเขาช่างเป็นแมวที่ฉลาดแสนรู้อะไรอย่างนี้

ดึงผ้าห่มมาคลุมถึงศีรษะ กะจะนอนต่ออีกหน่อย แต่สุดท้ายก็ตื่นอีกรอบ นอนไปสามชั่วโมงหน่อยๆ แต่จะให้นอนสี่ชั่วโมงกลับนอนไม่หลับ ทั้งๆ ที่จะนอนเท่าไหร่ก็ได้ ทำไมน่ะเหรอ ก็ตั้งแต่วันนี้ไปเขากลายเป็นตกงานแล้วน่ะสิ!

ได้ยินเสียงแกร๊งๆ จากข้างนอก

“เมี้ยววว!”

ความร้อนใจของเจ้าของที่ต้องให้ข้าวทำให้จีฮวันดีดตัวลุกไปยังห้องนั่งเล่น จัดเตรียมอาหารของจีอง ทำความสะอาดห้องน้ำของจีอง และเททรายให้ใหม่

หลังจากทำสารพัดสิ่งของจีองเสร็จ จีฮวันก็เตรียมอาหารเช้าของตัวเอง อาหารเช้าทั้งหมดมีไข่ดาว กาแฟ แล้วก็ซีเรียลใส่นม

เขามักจะกินอาหารเช้าพร้อมดูข่าวเสมอ วันนี้ก็ด้วย แต่อารมณ์และความตั้งใจแน่วแน่นั้นผิดกัน จนถึงเมื่อวาน เขามีใจเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและกระตือรือร้นราวกับทหารที่พร้อมจะออกไปรบ อยู่ท่ามกลามสนามรบมาหลายสิบปี สุดท้ายตอนนี้ก็เหมือนทหารแก่ๆ ที่ถูกปลดระวางกลับบ้านนอก จิตใจได้พักผ่อนคลาย

“งั้นมาทำงานบ้านกันหน่อยดีไหมนะ”

การซักผ้าหรือทำความสะอาดใหญ่ ปกติจะถูกผลัดให้ไปทำวันหยุดสุดสัปดาห์ หรือถ้ารอไม่ไหวจริงๆ ก็แก้ปัญหาด้วยการเรียกแม่บ้านมาทำ จากนี้ไปเขาสามารถทำงานบ้านตอนไหนก็ได้แล้ว

“จะได้ทำความสะอาดได้ตามใจ แค่นี้ใช่ไหมจีอง ข้อดีของการลาออกจากงาน”

ถึงพูดไปอย่างนั้น แต่จีฮวันเป็น ‘พวกรักการทำความสะอาด’ งานอดิเรกคือชอปปิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาด และชอบทำความสะอาดปัด กวาด เช็ด ถู

เขามีนิสัยเป็นระเบียบเรียบร้อยมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ตั้งแต่อยู่กับจีอง เขายิ่งบ้าทำความสะอาด จวนเจียนเข้าขั้นเป็นโรครักความสะอาดมากเกินไป ปัดก็แล้ว กวาดก็แล้ว หลังจากหาทางแก้ปัญหาขนแมวที่กระจายอยู่ทุกที่ ทำให้ได้ข้อสรุปว่าทำได้แค่กวาดมันไปตามซอก

แต่ก่อนตอนออกไปทำงาน เขาจะเปิดหุ่นยนต์ทำความสะอาดไว้ เลิกงานกลับมาก็ใช้เทปทำความสะอาดไล่แปะตามห้องนี้ห้องโน้น

จีฮวันกดเครื่องซักผ้า เปิดหน้าต่างทั้งหมดในบ้าน และเริ่มลงมือทำความสะอาด จัดการตั้งแต่ของรีไซเคิล เจอโพสต์อิทยับยู่ยี่ในกองเอกสารและนิตยสารที่โยนไว้บนโต๊ะกินข้าว

โพสต์อิทที่ยัยอึนั่นเอามาติดไว้

ความคิดวาบขึ้นมาทันใด จีฮวันเปิดประตูบ้านออกไป ถุงหูหิ้วสีดำยังแขวนอยู่ที่ลูกบิดหน้าประตู

จีฮวันถือถุงเข้ามา เอาผลไม้ออกมาเรียงบนโต๊ะกินข้าว มีโพสต์อิท ผลไม้ ถุงหูหิ้ว เหมือนหลักฐานที่ฆาตกรต่อเนื่องทิ้งไว้เลย แค่มองต้นคอก็แข็งเกร็งขึ้น ตอนถือเข้ามาก็คิดจะเอาทิ้ง แต่ทิ้งไปเฉยๆ ก็เหมือนทำผิดต่ออาหาร คิดไปแล้วก็หั่นแอปเปิ้ล

“ใช่ ผลไม้ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย”

ลองชิมดูหน่อยก็ได้ ไม่อร่อยก็ค่อยทิ้งไป ไม่มีข้ออ้างที่ดีกว่านี้อีกแล้ว แต่พอได้กัดแอปเปิ้ลไปหนึ่งคำ ตาของจีฮวันก็เบิกโต เดิมทีแอปเปิ้ลเป็นผลไม้ที่สดกรอบขนาดนี้เลยเหรอ

ที่ผ่านมาไม่มีเวลาได้ปอกผลไม้กิน ไม่เคยซื้อผลไม้มาใส่เต็มตู้เย็น เลยไม่มีทางที่จะมีผลไม้น่ากินในบ้าน

จัดการแอปเปิ้ลหนึ่งลูกเรียบร้อย จีฮวันก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หั่นสาลี่มาครึ่งลูก จากนั้นตากลมโตก็เป็นประกายอีกครั้ง สาลี่หวานอร่อยสดชื่นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

ส่วนลูกพลับนี่เขาไม่แตะเลยจริงๆ ใครเป็นคนริเริ่มเอาเจ้าผลไม้นี่มากินเป็นคนแรกเนี่ย ไม่รู้ทำไมถึงเอามากิน ในความรู้สึกของเขามันดูไม่เหมือนผลไม้เลยสักนิด

แต่พอได้สติก็พบว่าตัวเองฟาดผลไม้สองในห้าลูกไปแล้ว และกำลังปอกเปลือกลูกพลับเป็นลูกที่สาม จีฮวันตกใจ ลูกพลับ ปกติหวานกรอบขนาดนี้เลยเหรอ

ไหนตอนแรกจะทิ้ง มองเปลือกผลไม้ที่กองพูนพลางบ่นเขินๆ

“ก็ อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

เมื่อวานความโกรธแค้นที่มีต่อยัยอึสูงเสียดฟ้า แต่เพราะประธานปาร์คทำให้รู้ซึ้งถึงอนาคตที่มืดมิดยิ่งกว่า เรื่องไร้สาระยังมีที่ไร้สาระกว่า อกหักก็ยังมีรักครั้งใหม่

แม้จะทิ้งเรื่องกล้องวงจรปิดที่ห้องรปภ.ไป แต่ให้ไปหาก็คงหาไม่เจอ บ้านของหญิงสาวน่าจะอยู่ชั้นสิบห้าขึ้นไป เพราะถ้าเป็นชั้นสามหรือชั้นแปดคงไม่จำเป็นต้องเดินขึ้นมาถึงชั้นสิบสี่แบบนี้

“จากที่ลองคำนวณดูแล้ว เหนือบ้านเราไปก็มีชั้นสิบห้าถึงชั้นสิบเจ็ด อีกสามชั้น ชั้นละห้าห้อง ก็ต้องมีทั้งหมดสิบห้าห้องสินะ หนึ่งในนั้นแหละจีอง ที่เป็นคนร้ายน่ะ ต้องไปตามหาตั้งแต่ห้อง 1501 ถึง 1705 ทีละห้องเหรอเนี่ย แต่ไปกดออดแล้วจะให้บอกว่าไง เพิ่งย้ายมาเอาขนมมาทักทาย? ส่งขนมให้แล้วถามว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคุณเข้ามาอึในห้อง 1401 แล้วหนีไปหรือเปล่างี้เหรอ”

นึกภาพตัวเองถือขนมไปถามเรื่องอึแล้วจีฮวันก็อดขำไม่ได้

“ยังไงก็ไม่ได้เรื่องเนอะ เขาไม่ได้แสดงตัวว่า ฉันเป็นคนร้าย! แขวนผลไม้ไว้แล้วอยู่รอนี่นะ แล้วจะให้ฉันทำยังไง ไปยืนรอหน้าคอนโดตั้งแต่เช้าจนมืด หาผู้ต้องสงสัยจากผู้หญิงที่ผ่านไปมา แอบซุ่มอยู่อย่างนั้นสักสามวัน เออ ใช่ ฉันจำหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้นี่นา ฮ่า คงต้องล้มเลิกสินะ”

“เมี้ยววว”

“ยังไงก็ต้องอย่างงี้แหละเนอะ คิดซะว่าเดินไปเหยียบขี้หมา เลิกสน สลัดมันทิ้งไป น่าจะดีต่อสุขภาพจิต”

“เมี้ยววว”

“ฉันไม่ได้ยกโทษให้เพราะผลไม้อร่อยหรอกนะ เข้าใจไหม”

“เมี้ยววว”

“ดีล่ะ งั้นลงมือทำความสะอาดบ้านด้วยอารมณ์ใหม่ๆ กันดีไหม”

จีฮวันใส่หน้ากากและถุงมือ จากนั้นจึงเริ่มทำความสะอาด แน่นอนว่าต้องปัดกวาดเช็ดถูตามซอกทีวี, ชั้นหนังสือ, ชั้นวางของตกแต่ง, กรอบหน้าต่าง เช็ดคอนโดแมวของจีองด้วย ระหว่างนั้นก็ตากผ้าที่ซักแล้วเริ่มซักผ้าห่มต่อ

หลังทำความสะอาดเสร็จเขาก็เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว จีฮวันดูนาฬิกาแล้วก็ตกใจ

“อะไร! ยังไม่สิบโมงเลยเหรอเนี่ย”

ล้างจาน, ซักผ้า, ทำความทั้งบ้าน อย่างน้อยก็นึกว่าบ่ายสองแล้ว แต่นี่ยังไม่ถึงมื้อกลางวันด้วยซ้ำ ทำไมเวลาไม่ค่อยเดินไปเลยล่ะเนี่ย!

จีฮวันนั่งดื่มกาแฟหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ

“ศึกษาบัญชีซะหน่อยดีไหม”

พลางกางหนังสือโดยไม่คิดอะไร แล้วก็สะดุ้งเฮือกจนปิดมัน

“แบบนี้ไม่ได้ รยูจีฮวัน! อยู่ว่างๆ เข้าไว้ จะปล่อยตัวสบายๆ ไม่ใช่เหรอ! แค่ตกงานวันแรกก็จะหาอะไรเรียนอีกแล้วไม่ได้นะ”

จีฮวันลุกพรวดออกมายังห้องรับแขก ล้มตัวนอนบนโซฟาแล้วเปิดทีวี แค่ไม่กี่นาทีก็เปลี่ยนไปช่องนู้นช่องนี้หลายสิบช่อง ตะแคงซ้ายก็แล้ว ขวาก็แล้ว ยกแขนยกขาขึ้นบนโซฟา กระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาตลอด สุดท้ายก็ลุกขึ้นนั่ง

การที่มาดูทีวีตอนสิบโมงเช้าที่จะต้องทำงานเต็มที่ทำเอาอึดอัด ร่างกายไม่คุ้นเอาเสียเลย

“เอาล่ะ มาลองคำนวณกันดูสักครั้ง! ต่อไปถ้าไม่ทำงาน ฉันจะทนได้แค่ไหน!”

คำนวณเสร็จยังไม่ได้ห้านาทีด้วยซ้ำ เพราะในหัวของจีฮวันมักต้องจัดการสถานการณ์เกี่ยวกับสินทรัพย์ให้สมบูรณ์แบบเสมอ จีฮวันขาสั่นเล็กน้อย กัดริมฝีปาก ค่อยๆ งุ่นง่านมากขึ้น และเปิดทีวีอีกรอบ

“IMDb[1] สนุกขนาดนั้นเลย ไหนดูหน่อยสิ”

จีฮวันเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีเลย สุดท้ายก็ต้องปิดทีวี หนังทุกเรื่องต้องมีเนื้อเรื่องยิงกันตาย ระเบิดทำลายล้าง และฆาตกรรมต่อเนื่อง

หลังจากปิดทีวีก็อึดอัดกับความเงียบที่หลั่งไหลเข้ามาทันที คอนโดนตอนสิบโมงเช้าเงียบขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มีเพียงเสียงมอเตอร์ตู้เย็นทำงาน จู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาว่าจะใช้ชีวิตในแต่ละวันทำอะไรดี

แล้วจีฮวันก็ได้เข้าใจ คนที่เคยกินเนื้อถึงจะรู้รส คนที่จะตีโฮมรันได้ก็จำเป็นต้องฝึกซ้อม แต่คนตกงาน ไม่ต้องใช้ความสามารถสูงส่งอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง

รู้สึกเข้าใจอารมณ์คนแก่ที่ทำงานมาตลอดชีวิต มีคนแก่ที่มาออกพวกสารคดีชีวิตมนุษย์ ดูอายุจวนร้อยปีอยู่วันนี้พรุ่งนี้ หลังงอเดินไปทั่วบ้านตั้งแต่เช้าจนค่ำ หางานทำไป ถ้าไม่มีอะไรทำก็นั่งเหม่อมอง จีฮวันเหมือนจะเข้าใจจิตใจนั้นแล้ว

ตอนเช้ามีมีตติ้งกอล์ฟ เสร็จจากกอล์ฟก็มีตติ้งอาหารเช้า ไปทำงานก็ง่วนอยู่กับการประชุมหารือ มีเวลาพักกลางวันเล็กน้อย บ่ายก็ประชุมอีกหลายประชุม เลิกงานแล้วหลังเลิกงานก็ยังทำงาน กลับบ้านก็เตรียมการประชุมวันรุ่งขึ้นกับจัดการพอร์ตฟอลิโอของลูกค้า…

ตอนทำงานเขาได้แต่ปล่อยตัวให้ไหลไปตามเวลาทำงาน แต่เมื่อถูกดีดออกจากงานแล้ว เวลาก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า น่าเบื่อและไร้ความหมาย

“ไม่ได้ จะปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์แบบนี้ไม่ได้ มาทำตารางกิจวัตรประจำวันกันเถอะ!”

จีองเอียงคอ จ้องมองจีฮวันที่ก้มหน้าก้มตาทำอะไรบนโต๊ะอาหารด้วยสีหน้าเป็นห่วง เจ้าทาสวางแผนอะไรอีกแล้วสินะ

“เสร็จแล้ว!”

[6 โมง ตื่นนอน ให้อาหารและทำความสะอาดห้องน้ำให้จีอง

~ จนถึง 7 โมงครึ่ง ว่ายน้ำตอนเช้า

~ จนถึง 9 โมง กินข้าวเช้า / เล่นกับจีอง

~ จนถึง 11 โมง อ่านหนังสือพิมพ์เช็คความเคลื่อนไหวทางเศรษฐกิจล่าสุด, เศรษฐกิจระหว่างประเทศ (CNN, BBC เป็นต้น)

~ จนถึงเที่ยง ทำความสะอาด, ทำงานบ้าน อย่างซักผ้า

~ จนถึงบ่ายโมง กินข้าวกลางวัน / ให้อาหารว่างจีอง

~ จนถึง 4 โมง เรียนภาษา(จีน / ญี่ปุ่น / ฝรั่งเศส / สเปน)

~ จนถึง 6 โมง เวทเทรนนิ่ง

~ จนถึงหนึ่งทุ่ม กินข้าวเย็น

~ จนถึง 3 ทุ่ม เดินเล่นที่สวนริมทะเลสาบ / เล่นกับจีอง

~ จนถึง 5 ทุ่มครึ่ง อ่านหนังสือ or เรียน

~ จนถึงเที่ยงคืน ยืดเส้นสาย อาบน้ำ เตรียมเข้านอน

เที่ยงคืน เข้านอน]

“ดี เพอร์เฟกต์”

จีฮวันมองตารางกิจวัตรแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

“เป็นไงจีอง แจ๋วไปเลยใช่ไหม”

“เมี้ยว?”

เจ้าทาสจะเอาแบบนี้จริงเหรอ จะทำทั้งหมดนี้เลย? นี่มันดูยุ่งกว่าตอนไปทำงานซะอีกนะ

จีองอ้าปากหาวด้วยสีหน้าเวทนา ส่วนจีฮวันเห็นตารางเวลาใหม่สมบูรณ์แบบที่ตัวเองทำขึ้นแล้วรู้สึกพอใจมาก

…………………………………..

[1]IMDb The Internet Movie Database ฐานข้อมูลภาพยนตร์อินเทอร์เน็ต