CatNovel
  • หน้าหลัก
  • แทงหวย24
  • มังงะ
  • นิยายทั้งหมด
Advanced
  • หน้าหลัก
  • แทงหวย24
  • มังงะ
  • นิยายทั้งหมด
  • โดจิน
  • นิยายทั้งหมด
  • จบแล้ว
  • นิยายวาย Yaoi
ตอนก่อน
ตอนต่อไป
สล็อตเว็บตรง

ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界] - บทที่ 451

  1. Home
  2. ราชันเทพสงคราม[唐寅在异界]
  3. บทที่ 451
ตอนก่อน
ตอนต่อไป

บทที่ 451

บทที่ 451

ดาบของฮ่าวจ้าวฟาดใส่จ้านอู่ตี้อย่างรุนแรง ในความคิดของเขา อีกฝ่ายนั้นหมดแรงแน่แล้ว ทว่าในความเป็นจริงมันหาเป็นเช่นนั้นไม่ เพราะเมื่อใบมีดของฮ่าวจ้าวกำลังจะเฉือนเข้ากับลำคอของจ้านอู่ตี้ ดวงตาสีเทาของอีกฝ่ายก็พลันเปลี่ยนสี และโดยไม่มีการเตือนใด ๆ ดาบแสงม่วงในมือของจ้านอู่จี้ก็ได้กวาดออกไป

ถึงจ้านอู่ตี้จะออกตัวช้ากว่า แต่การโจมตีของเขาก็เข้าถึงตัวฮ่าวจ้าวก่อน….

ร่างของฮ่าวจ้าวล้มลงกับพื้นในฉับพลันนั้น ก่อนที่ความเจ็บปวดจะแล่นขึ้นมาจากเบื้องล่าง ด้วยกลายเป็นว่าขาทั้งสองข้างของเขาขาดออกในแนวเดียวกัน จนมีเลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำตก

“อ๊ากกกกกก ?!” ฮ่าวจ้าวกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงด้วยความกลัว

แคร็ก !

จ้านอู่ตี้แทงดาบปราณลงกับพื้น ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อพยุงร่างกายขึ้น และเมื่อลุกขึ้นยืนได้ ร่างกายของเขาก็พลันสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้ ก่อนที่เลือดสด ๆ จะไหลซึมออกมาจากเกราะปราณ

จ้านอู่ตี้ก้มหัวลงมองไปที่ฮ่าวจ้าวที่กำลังร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ก่อนที่เขาจะดึงดาบปราณขึ้นมาจับตั้งมั่นเมื่อยื่นได้แล้ว

….โดยทั่วไปการสูญเสียขาทั้งสองข้างมันก็เท่ากับการสูญเสียทุกสิ่งอย่าง ไม่มีอะไรจะโหดร้ายไปกว่านี้ได้อีกแล้ว และตอนนี้… การจะฆ่าฮ่าวจ้าวมันก็ถือเป็นเรื่องง่ายดั่งปอกกล้วย ทว่าจ้านอู่ตี้ไม่ได้ให้ความสนใจกับอีกฝ่ายอีกต่อไป เขาหันกลับมาและมองไปที่ถังหยินตรงหน้า !!

เนื่องจากเขาเสียเลือดมากเกินไป การมองเห็นของจ้านอู่ตี้จึงพร่ามัวยิ่ง ชนิดที่ว่าไม่สามารถบอกได้ว่าถังหยินอยู่ที่ไหน จึงได้แต่ใช้ใบดาบพยุงตัวเองขณะที่พยายามลากขาไปข้างหน้า

“เจ้ากล้าออกมาสู้กับข้าหรือไม่ ถังหยิน ?” เสียงแหบพร่าและเหนื่อยหอบของจ้านอู่ตี้ดังขึ้น

บาดแผลในระดับนี้คนธรรมดาคงจะเสียชีวิตจากการบาดเจ็บไปนานแล้ว แต่จ้านอู่ตี้กลับยังมีใจที่จะต่อสู้กับถังหยินอีก !

แม้ว่าแม่ทัพและทหารของกองทัพเฟิงจะอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพวกหนิง แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแอบยกย่องจ้านอู่ตี้ในใจ !

จ้านอู่ตี้เดินเป๋ไปมา ทำให้ถังหยินหัวเราะเยาะออกมา ก่อนจะชี้ไปยังจ้านอู่ตี้ที่มองไม่เห็นอะไรตรงหน้า และตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะที่ดังลั่นยิ่งกว่าเดิม !

…ในสนามประลองที่อัดแน่นไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงถังหยินเท่านั้นที่หัวเราะ ซึ่งเสียงหัวเราะของชายหนุ่มนั้น มันก็ช่างฟังดูเสียดหูเสียเหลือเกิน

น่าเสียดายที่จ้านอู่ตี้ในตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงใดอีกต่อไปแล้ว เขายังคงเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ในขณะที่พึมพำกับตัวเอง “ถังหยิน.. ! มา… สู้กับ.. ข.. ข้า”

ถังหยินหันศีรษะและโบกมือให้ทหารยามคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาก่อนพูดว่า “เอาธนูมา !” ทหารยามผู้นั้นได้สติและหันมองไปที่ถังหยิน ด้วยเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ถังหยินพูดในตอนแรก

เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาใด ๆ จากอีกฝ่าย ถังหยินจึงหรี่ตาของเขาและพูดอีกครั้ง “ธนู !”

“อ๊ะ ! ขอรับ ๆ!” คราวนี้ทหารยามเข้าใจ เขารีบดึงคันธนูและลูกศรมาส่งมอบให้ถังหยินอย่างรีบร้อน

ถังหยินหยิบมันขึ้นมาและเคาะลูกศรลงบนสายธนู เขาเหลือบมองไปที่จ้านอู่ตี้แล้วยิ้มให้อีกฝ่าย “ท่านแม่ทัพ เขาอยู่ห่างออกไปแค่ไหน ?”

มูฉิงกระพริบตาวัดสักพักแล้วตอบว่า “ราว ๆ ร้อยก้าวขอรับ !”

“อืม… !” ถังหยินพยักหน้าและถามอีกครั้ง “แล้ว… คิดว่าข้าจะยิงเขาโดนไหม ?”

จ้านอู่ตี้เป็นแม่ทัพผู้สง่างามแห่งแคว้นหนิง มากไปด้วยความกล้าหาญและแข็งแกร่งเกินใคร แต่ในสายตาของถังหยิน อีกฝ่ายนั้นไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำไป หากแต่เป็นเพียงเหยื่อที่ชายหนุ่มสามารถเพลิดเพลินและย่ำยีได้ตามที่ต้องการ !!

บางครั้งถังหยินก็ดูเหมือนจะมากไปด้วยคุณธรรม แต่บางครั้งเขาก็เลือดเย็นจนน่ากลัว แม้แต่มูฉิงก็ไม่อาจเข้าใจบุคลิกภาพตามอำเภอใจเช่นนี้ของถังหยินได้…

เขากลืนน้ำลายแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจง “ฝีมือการยิงของนายท่านนั้นยอดเยี่ยมในหมู่มนุษย์อย่างไม่ต้องสงสัยขอรับ !” ถังหยินกลอกตาของเขา และก่อนที่มูฉิงจะพูดจบ เขาก็ได้ปล่อยสายธนูไปแล้ว

ฟิ้ว !

ลูกธนูพุ่งออกไปพร้อมกับสายลมตรงเข้าหาจ้านอู่ตี้

ฉึก !

ลูกศรแทงทะลุต้นขาของจ้านอู่ตี้ และเพราะร่างกายของเขาไม่มีเกราะปราณแล้ว ดังนั้นอีกฝ่ายจึงไร้ทางต่อต้านได้อย่างสิ้นเชิง

“ฮึ ?” จ้านอู่ตี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาแกว่งไปมาทว่าไม่ได้ล้มลง ก่อนที่จ้านอู่ตี้จะจับดาบในมือแน่นพลางกวัดแกว่งมันไปมาและคำรามเสียงแหบแห้ง “ถังหยิน ! เจ้าจะมุดหัวอยู่อีกนานเท่าใด ! ออกมาสู้กับข้าซะสิ !?” เมื่อพูดจบ ลูกศรดอกที่สองจากถังหยินก็มาถึงพอดี

ฉึก !

ลูกศรดอกนี้พุ่งเข้าที่ซี่โครงด้านซ้าย มันเจาะลึกเข้าไปในร่างกายของจ้านอู่ตี้จนเหลือเพียงหางศรที่อยู่ด้านนอก…

หลังจากเห็นภาพนั้น ถังหยินพลันส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะหยิบลูกที่สามออกมาอีก โดยในขณะเดียวกันนั้นเขาก็หันไปหามูฉิงแล้วพูดว่า “ถ้าบอกว่าข้ายิ่งได้แม่น งั้นทำไมศรถึงไม่ทะลุคอหอยของมันไปเล่า… ?”

ใบหน้าของมูฉิงซีดเล็กน้อย เขารั้งตัวเองแล้วกล่าวว่า “คงเพราะว่าใกล้มืดแล้ว ทัศนวิสัยคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะขอรับ !”

“ฮ่าฮ่า… ?” ถังหยินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะกับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิงลูกศรในมือออกไปอีก แต่คราวนี้มันกลับเบนออกไปจนกระทบเข้ากับเท้าของจ้านอู่ตี้ ทว่าถังหยินหาได้สนใจไม่ และในขณะที่เขาดึงลูกศรดอกที่สี่ออกมานั้นเอง เขาก็ได้ตะโกนบอกคนทางซ้ายและขวาไปว่า “เอาเลย ๆ! ใครที่ยิงถูกมันได้ ข้าจะให้รางวัลพวกเจ้าเป็นสินน้ำใจซักหน่อย !” สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม สติของพวกเฟิงก็กลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง เพราะยังไงเสียจ้านอู่ตี้ก็คือศัตรู และศัตรูนั้น… ไม่ควรได้รับความเมตตาใด !!!

ในเวลานี้ทหารกองทัพเฟิงได้พากันชักคันธนูและเล็งไปที่จ้านอู่ตี้โดยพร้อมเพรียงกัน และเมื่อเห็นสิ่งนี้ ถังหยินก็พลันยิ้มก่อนจะตะโกนว่า “ยิง !”

เขาเป็นคนแรกที่ยิงลูกศรออกไป จากนั้นจึงเป็นศรของกองทัพเฟิงที่ตามมาอย่างกระชั้นชิดมุ่งเข้าหาจ้านอู่ตี้อย่างแม่นยำ

ทันใดนั้นเสียงของลูกศรที่เจาะทะลุร่างกายก็ได้ดังขึ้นไม่หยุดหย่อน ทำให้แม่ทัพที่มีชื่อเสียงในแคว้นหนิงเช่นจ้านอู่ตี้ ชายผู้เคยน่าเกรงขาม มาตอนนี้อีกฝ่ายก็ได้สูญสิ้นลมหายใจสุดท้ายไปแล้วภายใต้ห่าฝนลูกศรของกองทัพเฟิง !

ซากร่างของอีกฝ่ายใช้ใบดาบค้ำไว้ ขณะที่บนร่างเต็มไปด้วยลูกศรจำนวนนับไม่ถ้วนปักอยู่ ทำให้ถ้ามองจากข้างนอกแล้วดูเหมือนเม่นสีดำสนิทยังไงยังงั้น

ถังหยินแค่นเสียงอย่างเย็นชาในใจ ขณะที่เขาโยนธนูกลับไปยังทหารยามด้านหลัง ก่อนจะหันไปกล่าวกับมูฉิงอย่างเข้มงวด “รุ่งขึ้น ให้แขวนร่างของจ้านอู่ตี้ไว้ที่นั่นแล้วเขียนชื่อของมันลงไป ถ้าใครในเมืองคิดที่จะเอาร่างของมันลงมา ให้ฆ่าได้เลย !”

“รับทราบขอรับ !” แม่ทัพข้างกายพยักหน้าอย่างกระวนกระวายใจ ด้วยคิดไม่ถึงว่านายท่านของเขาโหดเหี้ยมเพียงนี้ ถึงขนาดที่ว่าจ้านอู่ตี้ตายไปแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมทิ้งศพของอีกฝ่าย !!

หลังจากสั่งการทุกอย่างแล้ว ถังหยินจึงหันมองไปที่ศพของจ้านอู่ตี้และถอนหายใจด้วยความโล่งอก สองพี่น้องจ้านได้นำทหาร 4 แสนนายเข้าสู่แคว้นเฟิง ดังนั้นมันจะมีเลือดและเนื้อของชาวเฟิงทั้งทหารและนายพลมากแค่ไหนกันที่ต้องสังเวยให้กับชายคนนี้ !!

เขาพยักหน้า ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและค่อย ๆ เดินเข้าไปหาฮ่าวจ้าวที่สูญเสียขาทั้งสองข้างไป

ฮ่าวจ้าวเจ็บปวดมากจนแทบสิ้นสติ เขานอนลงบนพื้น ใบหน้าและร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ

ทว่าเมื่อเห็นถังหยินเข้ามาใกล้ ฮ่าวจ้าวซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งรู้สึกตัวก็พลันตื่นขึ้นมาชั่วขณะ ก่อนที่จะร้องถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอและสั่นเทา “ท่าน… ท่านถัง… ? …ช่วยข้าที …ช่วยข …ข้า ?” ถังหยินมองลงไปที่อีกฝ่าย จากนั้นจึงยิ้มและหยีตาพลางพูดว่า “เจ้าในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับคนพิการ ดังนั้นทำไมข้าถึงต้องช่วยเจ้าด้วยกัน ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฮ่าวจ้าวก็พลันเปลี่ยนไป เขาพูดตะกุกตะกัก “ข้า… ? ข้า… เลือกที่จะภักดีกับท่านแล้ว.. ?”

ก่อนที่จะจบประโยค ถังหยินก็พลันเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา “ถ้าไม่จนมุม… คิดหรือว่าเจ้าจะได้มาอยู่ตรงนี้หรือไง ?” ในขณะที่พูด เขาก็ได้เอื้อมมือไปข้างหลังแล้วหยิบเอาดาบวงพระจันทร์ออกมา ทำให้มีดโค้งส่องแสงเย็นกระทบร่างของอีกฝ่าย

ไม่ว่าฮ่าวจ้าวจะโง่แค่ไหน เขาก็ยังมองเห็นความตั้งใจของชายหนุ่มได้ ดังนั้นจึงไม่อาจสะกดกลั้นความกลัว กรีดร้องออกมาในพลัน “นาย… ท… ท่าน ข้า… จัดการจ้านอู่ตี้ตามที่ท่านขอให้…ละ– ?” ถังหยินไม่ได้ให้โอกาสพูดต่อไป เขาเด็ดศีรษะของคนใกล้ตายแทนคำตอบ

ถังหยินเช็ดเลือดบนใบดาบกับเสื้อผ้าของศพ ก่อนที่จะเก็บเข้าฝักและมองไปรอบ ๆ สนามรบที่เต็มไปด้วยกองทัพเปิง ชายหนุ่มหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความพึงพอใจจากนั้นจึงร้องสั่ง “ขังพวกมันเอาไว้ พรุ่งนี้เราจะจัดการขั้นเด็ดขาด”

“ขอรับ !” มูฉิงรับคำสั่งอย่างขันแข็ง

จากนั้นถังหยินก็กล่าวว่า “หลีเทียน !”

“ขอรับ นายท่าน !” หลีเทียนก้าวออกมาตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

ถังหยินถาม “แม่ทัพพลจีหยิงกลับมาแล้วหรือยัง ?”

หลีเทียนตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “เรายังไม่ได้ทำการถอนกำลัง และท่านแม่ทัพก็กำลังทำการจู่โจมลวงเพื่อข่มขวัญอีกฝ่ายขอรับ !”

“ดีมาก !” ถังหยินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะกล่าวเสริมว่า “ให้พวกเขาถอยกลับมาที่ค่ายได้แล้ว !”

“ทันทีขอรับ !” หลีเทียนรับคำสั่งและรีบจัดการในทันที

ถังหยินเฝ้ามองจากข้างสนามเป็นเวลานาน ก่อนที่จะเดินไปยังค่ายทัพหลวงและสั่งมูฉิง “ทำความสะอาดค่ายทั้งหมด ทำลายศพทั้งหมดด้วย ตอนนี้อากาศร้อน ศพอาจทำให้เกิดโรคระบาดได้”

“ขอรับ !”

“อ้อใช่ จงพาเจี๋ยนฟานมาพบข้าด้วย”

“รับทราบขอรับ !” มูฉิงรับคำ

ตอนก่อน
ตอนต่อไป

ความคิดเห็นทั้งหมดของ "บทที่ 451"

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

*

*

  • อ่านนิยาย
  • แทงหวย24

© 2020 cat-novel.com
เว็บอ่านนิยาย นิยาย pdf เว็บ “cat-novel.com” เว็บอ่านนิยายสนุกๆ เพลิดเพลินไปกับนิยายต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น นิยายวาย, นิยายจีน, นิยายรัก, แฟนตาซี, กำลังภายใน, ผจญภัย สุดยอดวิชากำลังภายใน อัพเดททุกวัน พร้อมรองรับการอ่านบนมือถือ คอมพิวเตอร์ ไอแพด หรือแท็บเล็ต อ่านได้ตลอดเวลา ไม่มีโฆษณา อ่านนิยายฟรีต้อง เว็บ ”cat-novel.com”
นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์