ราชันเร้นลับ Lord of the Mysteries ราชันย์เร้นลับ - ราชันเร้นลับ 1044 : เอาตัวไปขวางน้ำเชี่ยว

ราชันเร้นลับ 1,044 : เอาตัวไปขวางน้ำเชี่ยว
กรุงเบ็คลันด์ เขตนักบุญจอร์จ ภายในโรงงานที่เต็มไปด้วยเศษขยะ

แสงสว่างปรากฏบนผิวกระจกที่เต็มไปด้วยรอยร้าว ก่อนภาพภายในกระจกจะกลายเป็นสีเข้ม ประหนึ่งกำลังเชื่อมต่อกับโลกอีกใบหนึ่ง

ทันใดนั้น มือขาวๆ ยื่นออกมากระจก ลักษณะคล้ายกับการแหวกผ่านผิวน้ำ

ร่างหนึ่งเดินออกมาจากกระจก มันสวมเดรสสีดำ ไม่ใช่ใครนอกจากทริสซี่ แม่มดผู้มีใบหน้าอ่อนหวานและงดงาม

ใบหน้าของเธอขาวซีดผิดปรกติ คล้ายกับสูญเสียเลือดไปเป็นจำนวนมาก เหงื่อชุ่มกระจายเต็มหน้าผาก

เสียง ‘แปะ’ ดังขึ้น เกิดจากกระเป๋าในมือของทริสซี่หล่นลงพื้น ดวงตาอัดแน่นไปด้วยความกลัวที่ยากจะเก็บซ่อน

จากนั้น เธอก็พึมพำกับตัวเองด้วยสีหน้าเหม่อลอย:

“ผู้ส่งสารของเขา… เป็นเทวทูต”

ทันใดนั้น ทริสซี่รู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง คล้ายกับมีลมหนาวพัดผ่าน

เธอคิดไม่ถึงมาก่อนว่า การอัญเชิญผู้ส่งสารจะอันตรายถึงเพียงนี้ โชคดีที่สตรีสี่หัวทำเพียงจ้องมองอย่างเงียบงันโดยไม่ได้ทำอะไร แค่รับจดหมายและจากไป

…

เขตเหนือ บ้านเลขที่ 160 ถนนเบิร์คลุน ภายในคฤหาสน์ของดอน·ดันเตส

“จากใคร?” ไคลน์รับจดหมายจากมิสผู้ส่งสาร ถามอย่างคาดหวัง

ศีรษะเจ้าของผมสีทองดวงตาสีแดงทั้งสี่ของไรเน็ตต์·ไทน์เคอร์กล่าวเรียงกัน:

“ภาชนะ…” “แห่งความ…” “สกปรก…” “และมืดมิด…”

ฉายาแบบนี้… ไคลน์ผงะเล็กน้อย ยังไม่เข้าใจว่ามิสผู้ส่งสารกำลังหมายถึงใคร

ภายในสมอง รายชื่อของกลุ่มคนที่รู้วิธีอัญเชิญผู้ส่งสารผุดขึ้นทีละหนึ่ง และถูกตัดออกทีละหนึ่ง

ผ่านไปไม่กี่วินาที มันพอจะคาดเดาได้

ทริสซี่!

เท่าที่ไคลน์ทราบ แม่มดผู้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นทริสซี่·ชีค น่าจะเป็นสื่อกลางที่แม่มดบรรพกาลใช้เพื่อลืมตาตื่นหรือเสร็จเยือน

ด้วยนิยามดังกล่าว การจะเรียกว่า ‘ภาชนะ’ ก็ไม่ผิดอะไรนัก

และทุกคนที่เข้าถึงข้อมูลของโลกผู้วิเศษในระดับสูง ย่อมต้องรู้จักแม่มดบรรพกาล และรู้จักว่าท่านเป็นเทพมาร เป็นสุดยอดตัวตนผู้นำพาจุดจบมายังทุกสรรพสิ่ง ผู้สร้างวันสิ้นโลก ผู้ทำลายล้าง ย่อมต้องมีอำนาจในขอบเขตของความปรารถนาและความรู้สึก จึงสามารถนิยามได้ว่า ‘สกปรกและมืด’ ถึงจะไม่ตรงประเด็นนัก แต่ก็พอจะยอมรับได้

ในทำนองเดียวกัน ความสกปรกและความมืดก็สามารถใช้นิยามทริสซี่ ผู้ถูกกัดกร่อนจากเทพมารได้ในระดับหนึ่ง

สมแล้วที่เป็นเทวทูต ถึงได้กล้าเรียกแม่มดบรรพกาลเช่นนั้น… ไคลน์แอบชื่นชม รีบคลี่จดหมายอ่าน

ทันใดนั้น คล้ายกับมันฉุกคิดบางสิ่ง รีบหันไปทางมิสผู้ส่งสารและกล่าว:

“ท่าทีของผู้ส่งเป็นยังไงบ้าง”

“หล่อน…” “กลัว…” “มาก…” สามศีรษะของไรเน็ตต์·ไทน์เคอร์พูดเรียงกัน ปากสุดท้ายที่ไม่มีบทพูดทำได้เพียงอ้าค้างไว้

สีหน้าไคลน์จริงจังขึ้นมาเล็กน้อย ตัดสินใจถาม

“ได้ล็อกตำแหน่งไว้ไหม?”

หัวสุดท้ายของไรเน็ตต์·ไทน์เคอร์ที่ไม่มีบทพูดเมื่อครู่ เปล่งเสียงกังวาน

“ไม่…”

อีกสามศีรษะกล่าวเสริมทันที

“เพราะ…” “หล่อน…” “มี…”

“ออร่า…” “ของ…” “บรรพกาล…”

ไคลน์เงียบงันสักพัก ก่อนจะพยักหน้ารับ:

“เข้าใจแล้ว”

เฝ้ามองมิสผู้ส่งสารก้าวเข้าสู่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มคลี่กระดาษออก อ่านจดหมายของทริสซี่

กลับกลายเป็นว่า เธอเป็นฝ่ายชักชวนให้เราช่วยจัดการกับ ‘นักบุญขาว’ คาร์เทอริน่า… ไม่ใช่ว่าเราอยากทำแบบนี้อยู่พอดีหรอกหรือ… ดวงตาไคลน์กะพริบสองสามหน ก่อนจะรีบรื้อหาก้อนเหนียวๆ สีดำที่คล้ายแป้งเปียก

ทันทีหลังจากนั้น มันแปลงโฉมเป็นเกอร์มัน·สแปร์โรว์ ป้ายก้อนสีดำลงบนผิวกระจกบานเล็กภายในห้องอย่างสม่ำเสมอ

รอคอยอย่างอดทนเกือบสิบนาที จนกระทั่งก้อนสีดำที่เหมือนแป้งเปียกใกล้ระเหย ไคลน์ก็ยังติดต่อกับแม่มดทริสซี่ไม่ได้

อย่างที่คิด… ทริสที่ถูกแม่มดบรรพกาลกัดกร่อนในระดับหนึ่ง จึงสามารถรับรู้ถึงระดับของมิสผู้ส่งสาร ยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเทวทูตและเกิดความตื่นตระหนก… เธอคงไม่ติดต่อหาเกอร์มัน·สแปร์โรว์ไปอีกสักพักใหญ่… เฮ้อ… ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ คงกำชับล่วงหน้าไม่ให้มิสผู้ส่งสารปรากฏตัวต่อหน้าทริสซี่… หรือไม่ก็บอกกับท่านว่า สามารถนำกลับมาได้ทั้งคนและจดหมาย… ไคลน์ถอนหายใจเงียบงัน ได้แต่รำพันในความโชคร้ายของตน

ทันใดนั้น เสียงสวดวิงวอนมายาพลันดังแว่วในโสตประสาท

…

ย่านสะพานเบ็คลันด์ ภายในซอยมืด

ซิลซ่อนมีดเหมันต์ขณะย่างกราย เหลียวซ้ายแลขวาอย่างระแวดระวัง

“ไม่เลว… เธอมีประสบการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

เมื่อเสียงผู้ชายทุ้มต่ำดังขึ้น ร่างหนึ่งเดินออกจากความมืดตรงมุมตรอก

รูปร่างสูงใหญ่ สวมหน้ากากทองคำปกปิดครึ่งบนเว้นช่องตาและรูจมูก ไม่ใช่ใครนอกจากเจ้าหน้าที่ของ MI9 ที่เคยติดต่อกับซิลมาก่อน

“ทำไมถึงต้องนัดพบเร่งด่วน?” ซิลถามอย่างกระตือรือร้น

ชายสวมหน้ากากทองคำไม่มัวเสียเวลาทักทาย ถามกลับทันที:

“ถ้าจำไม่ผิด พักหลังคุณเอาแต่เฝ้าจับตามองไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดอย่างใกล้ชิด ได้พบเหตุการณ์ผิดปรกติบ้างไหม?”

ซิลไตร่ตรองสักพัก:

“มี… เขาสนิทสนมกับสตรีคนหนึ่งซึ่งไม่ทราบที่มา มีการนัดพบกลางดึกหลายครั้งที่คฤหาสน์ของเขา”

“ฉันพยายามสืบหาข้อมูลของผู้หญิงคนดังกล่าว แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง… นอกจากนั้น เมื่อสองวันก่อน ไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดได้ออกจากคฤหาสน์ดึกอย่างกะทันหัน ฉันไม่รู้ว่าเขาไปไหน เพราะไล่ตามไม่ทัน”

ชายสวมหน้ากากทองคำส่งเสียง ‘อืม’ ในลำคอ สอบถามรายละเอียดเชิงลึก และซิลก็ตอบกลับไปอย่างเหมาะสม เพียงปิดบังแค่สองเรื่อง หนึ่งคือเรื่องที่พบกับเชอร์มาเน่ในรถม้า และอีกหนึ่งคือเรื่องที่ไล่ตามไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดไปจนสุดทางด้านนอกของโกดัง

“ไม่เลว… ความพากเพียรของคุณผลิดอกออกผลแล้ว” ชายสวมหน้ากากทองคำพยักหน้าแผ่วเบา คล้ายกับเคลือบแคลงในคำอธิบายของซิล

มันถอนหายใจ กล่าวต่อไป

“ด้วยข้อมูลเหล่านี้ คะแนนผลงานของคุณจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก… ว่ากันตามตรง อีกไม่นานคุณก็จะได้รับสูตรโอสถลำดับ 6 แล้ว แต่ก่อนหน้านั้น คุณต้องผ่านการตรวจสอบคุณสมบัติอย่างเข้มงวด รวมไปถึงการสืบประวัติ… ฮะฮะ… ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ประวัติและชาติตระกูลของคุณคงไม่ผ่านการเกณฑ์ ผมมั่นใจมาก เพราะรับรู้ความจริงทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น… อันที่จริง คุณไม่จำเป็นต้องสืบหาความจริงอะไรอีกแล้ว… ผมรู้ว่าคุณสะกดรอยไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดไปทำไม แต่คำแนะนำส่วนตัวก็คือ… ยอมตัดใจเสียดีกว่า… ด้วยลำดับและฝีมือของคุณในปัจจุบัน ก็เพียงพอแล้วที่จะเลี้ยงดูแม่กับพี่ชายให้เต็มไปด้วยความสุข… ผมสัญญาว่าจะไม่มีใครตามไประรานครอบครัวของคุณ… แต่ถ้าคุณยังคงยืนกราน ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

สำหรับคำตักเตือนดังกล่าว แม้ว่าซิลจะเตรียมใจมาสักพัก แต่เมื่อได้ยินกับหู ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะระงับอารมณ์ซึ่งกำลังเดือนพล่าน จึงโพล่งออกมาเป็นคำถาม:

“คุณเป็นใครกันแน่?”

“ก็แค่ผู้วิเศษระดับกลางธรรมดาๆ …” ชายสวมหน้ากากสีทองเผยรอยยิ้ม “คุณอาจไม่ทราบ แต่ตำแหน่งหัวหน้าราชองครักษ์อยู่ในอำนาจความดูแลของ MI9 เทียบได้รองผู้อำนวยการฝ่ายปกป้องราชวงศ์ ในตอนที่บิดาของคุณยังมีชีวิตอยู่ ผมเป็นลูกน้องของเขา ได้รับความช่วยเหลือจากเขามากมาย แต่หลังจากที่เขาเสียชีวิต ตัวผมที่ไม่เคยกระทำความผิด และไม่เคยรู้เรื่องราวเบื้องลึกหรือความลับ กลับถูกกีดกันออกจากตำแหน่งสำคัญของ MI9 และกลายเป็นคนดูแลสายข่าวภายนอกแบบคุณ”

กล่าวถึงตรงนี้ ชายสวมหน้ากากทองถอนหายใจ:

“บิดาของคุณช่วยผมไว้มาก ดังนั้น หลังจากที่จำคุณได้ ผมจงใจให้คุณกลายเป็นสายข่าวภายในความดูแลของผม ให้ความช่วยเหลือตามสมควร แต่ผมก็มีครอบครัวของตัวเอง มีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่สามารถเสี่ยงอันตรายเพื่อคุณได้มากนัก… ดังนั้น ผมจะช่วยใช้เส้นสายให้คุณได้รับสูตรโอสถ ‘ผู้พิพากษา’ แต่หลังจากนั้น ล้มเลิกความตั้งใจที่จะเลื่อนลำดับ เปลี่ยนไปงานอื่น… สำหรับเรื่องส่วนตัวของคุณ จะไปทำอะไรที่ไหนยังไง ผมไม่ขอรับรู้”

ซิลพลันตะลึงหลังจากฟังจบ ริมฝีปากขยับอยู่สักพัก จึงค่อยกล่าว:

“บิดาของฉัน… ท่านเป็นคนแบบไหน?”

ชายสวมหน้ากากทองคำตอบด้วยน้ำเสียงขื่นขม:

“เขาเป็นวีรบุรุษตัวจริง เปี่ยมด้วยคุณธรรม มีหัวใจสูงส่ง แต่เขาไม่ใช่คนสมบูรณ์แบบ ในบางครั้งก็หุนหันพลันแล่น ขี้หงุดหงิด มุทะลุ…”

ซิลตั้งใจฟังอย่างเงียบงัน ลึกๆ ในใจต้องการถามอีกหลายสิ่ง แต่สุดท้ายกลับพูดเพียงว่า:

“ขอบคุณมาก”

“วันนี้กลับไปก่อน… หลังจากที่ผมได้สูตร ‘ผู้พิพากษา’ จะฝากข้อความเพื่อนัดพบอีกครั้ง” ชายสวมหน้ากากทองคำโบกมือ

รอจนกระทั่งแผ่นหลังของซิลหายไปจากตรอก ชายสวมหน้ากากทองคำเตรียมหันหลังกลับ ทันใดนั้น เสียงที่ค่อนข้างล่องลอยพลังดังแว่วข้างหู:

“เธอโกหก… เธอไล่ตามไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดถึงจุดเกิดเหตุ นี่คือเรื่องที่สามารถยืนยันได้”

ชายสวมหน้ากากทองคำเงียบงันสักพัก หันไปทางเงาดำด้านข้างและกล่าว:

“เธอคงกังวลว่า การเล่าเรื่องนั้นจะทำให้ตัวเองถูกสงสัย… ด้วยลำดับของเธอ ไม่มีทางที่จะเอาชนะไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงตอนที่เขาถือสมบัติปิดผนึกระดับ1… ผมเชื่อว่า เธอคงไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีชีวิตอยู่จวบจนปัจจุบัน”

เสียงที่ล่องลอยพูดตอบ:

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด แต่เธอยังมีจุดที่น่าสงสัย พวกเราจึงต้องสืบสวนต่อไป อย่าพยายามปกป้องอีกเลย”

ด้านนอกตรอก ซิลกำลังเดินไปตามโคมไฟริมถนนด้วยความสงบ

จริงอยู่ เธออาจไม่ได้เล่าว่าตนไล่ตามไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดไป

แต่นั่นไม่ใช่เพราะต้องการปิดบัง หรือเพื่อทำให้ตัวเองพ้นข้อสงสัย จุดประสงค์ที่แท้จริงนั้นตรงกันข้าม

ก่อนชุมนุมทาโรต์ครั้งล่าสุดจะเริ่มขึ้น เธอวางแผนจะสารภาพว่า ตนไล่ตามไวเคาต์สตาร์ฟอร์ดไปจนถึงโกดังสินค้าในเขตท่าเรือ แต่เกิดตกใจกลัวกับพายุทอร์นาโดที่โผล่ขึ้นอย่างกะทันหัน แบบนั้นจะฟังดูน่าเชื่อถือมากกว่า มีโอกาสรอดพ้นจากการถูกสงสัย แต่หลังจากที่ทราบว่า มิสเตอร์เกอร์มัน·สแปร์โรว์กำลังสนใจเรื่องนี้เช่นกัน ซิลเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย ตัดสินใจที่จะ ‘รายงาน’ โดยทิ้งความน่าสงสัยเอาไว้

ซิลทราบดี ด้วยฝีมือของเธอตามลำพัง การจะสืบหาความลับของกษัตริย์ อีกสามปีหรือห้าปีก็คงไม่ได้เข้าใกล้ความจริงมากนัก หรืออาจไม่มีวันสมหวังไปตลอดชีวิต แต่ถ้ามีความช่วยเหลือจาก ‘เดอะเวิร์ล’ บางที จุดมุ่งหมายของเธออาจลุล่วงได้ง่ายขึ้น

เพื่อการนั้น เธอยินดีที่จะเสี่ยง เสี่ยงโยนตัวเองลงไปขวางกระแสน้ำเชี่ยว

และในวันนี้ ก่อนที่จะมาพบกับชายสวมหน้ากากทองคำจาก MI9 ซิลสวดวิงวอนถึงมิสเตอร์ฟูล ขอให้พระองค์ช่วยถ่ายทอดข้อความไปถึง ‘เดอะเวิร์ล’ เกอร์มัน·สแปร์โรว์

……………………