ราชาซากศพ - บทที่ 112 สังเวยวิญญาณ

บทที่ 112
สังเวยวิญญาณ

“เจ้ากำลังทำอะไร? เหตุใดไม่ช่วยเหลือข้า ตอนนี้ข้ากำลังรู้สึกเหมือนกำลังจะตายในไม่ช้า” เมื่อเห็นหลินเว่ยจัดการศพของสัตว์อสูรวานร มังกรเหินรู้สึกมีความสุขมาก แต่เขาก็ยังอ้าปากเพื่อขัดขวางหลินเว่ยให้มาช่วยเขา

“เจ้าจะรีบตายไปเพื่ออะไร…เจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่า เกือบครึ่งชั่วโมงผ่านมาแล้วแต่เจ้ายังคงไม่สิ้นใจ “หลินเว่ยกล่าวโดยไม่หันกลับมา

“ดี…ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นล่ะ?” มังกรเหินขมวดคิ้วและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรอบคอบ เขาพบว่ามันเป็นเรื่องจริง เขาจึงถามอย่างสงสัย

“แน่นอนมันคือผนึกที่ระงับพลังงานในร่างกายของเจ้า แต่ร่างกายของเจ้าถูกพิษด้วย ก่อนที่ผนึกจะคลาย เจ้าจะยังไม่ตาย มีเวลาอีกมาก! การตรวจดูจากร่างกายของเจ้าน่าจะกินเวลาเกินครึ่งชั่วโมง ”

คราวนี้เสี่ยวไป๋ที่ยืนอยู่บนไหล่ของหลินเว่ย กล่าวว่าอะไรกับหลินเว่ยบางอย่าง

สิบนาทีต่อมา หลินเว่ยถืออะไรบางอย่าง ซึ่งดูคล้ายถุงน้ำดี ซึ่งพบในร่างของสัตว์อสูรวานร

หลินเว่ยเดินไปหามังกรเหินอย่างรวดเร็วกล่าวว่า “ทุกอย่างเสริมสร้างซึ่งกันและกัน เนื่องจากสัตว์อสูรวานรตัวนี้สามารถวางยาพิษได้ จึงมีวิธีบรรเทามันในร่างกายของมัน สองสิ่งนี้จะยับยั้งพิษในร่างกายของเจ้า”

“ส่งมาให้ข้า!” มังกรเหินได้ยินดังนั้น จึงร้องให้หลินเว่ยส่งมาให้มันทันที

หลินเว่ยเอื้อมมือออกและโยนถุงน้ำดีเข้าปากมังกรโดยไม่ลังเล จากนั้นเขาก็เห็นว่าลำคอของมังกรเหินขยับ และถุงน้ำดีถูกกลืนเข้าไปโดยตรง
“ทำไม….ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย” หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าของมังกรเหินก็แสดงสีหน้าผิดหวัง และถามด้วยท่าทางขมวดคิ้ว

“เมื่อกี้ เสี่ยวไป๋ไม่ได้บอกเจ้าหรือว่า หลังจากที่ผนึกของเจ้าคลายจนสมบูรณ์” หลินเว่ยกล่าวอย่างไม่แยแส

“เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย มังกรเหินตอบรับและหลับตาลง

ภายใต้ความสนใจอย่างเต็มที่ของหลินเว่ย ผนึกบนร่างของมังกรเหินค่อย ๆ จางหายไป จนหมดสิ้น ในเวลานี้ดวงตาที่ปิดสนิทของมังกรเหินก็เปิดขึ้น เผยให้เห็นร่องรอยแห่งความสิ้นหวัง รูม่านตาสีแดงของเขามืดลงอย่างรวดเร็ว

แสดงให้เห็นเป็นสีเทาและสูญเสียจิตวิญญาณ

“ล้มเหลวงั้นหรือ?” เมื่อมองไปที่ดวงตาสีเข้มของมังกรเหิน ลมหายใจในร่างกายของเขาก็สลายไปอย่างรวดเร็ว หลินเว่ยกล่าวโดยไม่รู้ตัว
“ไม่! มันได้ผล ลมหายใจกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ” เสี่ยวไป๋ส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้ม

ไม่นานนัก ดวงตาของมังกรเหินก็กลับมาเป็นสีแดงอีกครั้ง และร่างกายของเขาก็เริ่มผันผวนอย่างสม่ำเสมอ จากนั้นเขาก็กะพริบตาและใบหน้าของเขาก็ดูมีความสุข ในตอนนี้หลินเว่ยรู้สึกโล่งใจ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าถุงน้ำดีจะใช้ได้ผลหรือไม่

“เอาล่ะ! สังเวยจิตวิญญาณของเจ้าซะ หลินเว่ยกล่าวด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย หลังจากที่เขาพูดจบโครงกระดูกและสัตว์ร้ายรอบ ๆ ตัวเขาก็เข้ามาล้อมมังกรเหินเอาไว้

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร กลัวว่าข้าจะผิดคำพูดอย่างนั้นหรือ? เมื่อเห็นโครงกระดูกรอบ ๆ ตัวเขา รอยยิ้มของมังกรเหินก็หายไปและคำรามด้วยความโกรธ

“โอ้…เจ้าฟื้นตัวเร็วมาก! ถ้ามีแรงโกรธข้า ก็เอาเถอะ รีบ ๆ จัดการให้เรียบร้อย “หลินเว่ยมองไปที่มังกรเหิน ด้วยใบหน้าประชดประชัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
“โอ้! เอาล่ะ หลินเว่ยเข้าใจว่ามังกรเหินตั้งใจจะถ่วงเวลา แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าของเขา หลินเว่ยจึงรู้ว่าอีกฝ่ายจริงจัง ก่อนหน้านี้มันยังมีความกล้าที่จะระเบิดตัวเอง แต่ตอนนี้ยินยอมที่จะรับใช้หลินเว่ย จากนั้นมังกรเหินถอนหายใจและยอมรับชะตากรรมของตนเอง

“มาเริ่มกันเลย.” หลังจากนั้นหลินเว่ยก็นั่งลงตรงหน้ามังกรเหิน และมองสบตามันอย่างเงียบ ๆ เสี่ยวไป๋ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และให้ความสนใจกับการกระทำของมังกรเหิน ถ้ามีอะไรผิดปกติกับหลินเว่ย เขาจะโจมตีมันทันที

หลินเว่ยมีประสบการณ์ในการสังเวยวิญญาณมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังมีความกังวลเล็กน้อย แม้ว่าในตอนนี้มังกรเหินจะอ่อนแอมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความกังวลของหลินเว่ยน้อยลงไป

ภายใต้การจับจ้องมองของหลินเว่ย กลุ่มแสงสว่างเล็ก ๆ ปรากฏออกมาจากหว่างคิ้วของมังกรเหิน จากนั้นก็กลายเป็นมังกรเหินขนาดเล็ก อย่างไรก็ตาม มังกรเหินขนาดเล็ก ประกายแสงค่อนข้างสลัว ซึ่งเป็นจิตวิญญาณของมังกรเหิน
จากนั้นความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมังกรเหิน จิตวิญญาณของมันตรึงอยู่กลางหว่างคิ้ว หลังจากส่งเสียงร้องจากปากของมังกรเหิน มันก็กลายเป็นแสงทั้งสองกลุ่ม แยกออกมาเป็นมังกรเหินสลัว ๆ ทั้งสองตัวอีกครั้ง

การได้เห็นมังกรตัวจิ๋วสองตัวเกี่ยวพันกัน ราวกับว่าพวกมันกำลังจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว มังกรเหินขับไล่พวกมันอย่างรวดเร็วและบินไปหาหลินเว่ย ในขณะที่อีกตัวนั้นถูกดูดซับกลับเข้าไปในร่างของมังกรเหิน

หลังจากนั้น และมันไม่อยากที่จะพบกับความเจ็บปวดแบบนี้เป็นครั้งที่สอง

หลินเว่ยดูดซับวิญญาณครึ่งหนึ่งของมังกรเหินและเข้าสู่จิตใต้สำนึกของมังกรเหิน พบว่ามีพลังทางจิตวิญญาณที่ไร้เจ้าของ และพลังงานที่แข็งแกร่งอยู่จำนวนหนึ่ง

การสังเวยวิญญาณในครั้งนี้ อันตรายน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก ชิ้นส่วนจิตวิญญาณถูกดูดซับโดยหลินเว่ยอย่างรวดเร็ว หลินเว่ยไม่ได้เลื่อนระดับของจิตวิญญาณมาระยะหนึ่ง แต่เนื่องจากระดับจิตวิญญาณพื้นฐานของมังกรเหินนั้นอ่อนด้อยกว่าหลินเว่ย

แต่ตรงกันข้ามกับทะเลลมปราณของมันที่มีมากมาย กลายเป็นปัญหาของหลินเว่ย ไม่ว่าพยายามระงับมันอย่างไร ในไม่ช้ามันก็ผุดขึ้นมาและไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา ดังนั้นหลินเว่ยทำได้เพียงนำพลังงานนี้ทะลวงผ่านชีพจรต่าง ๆ
ภายในร่างของเขา

“พรึ่บ … !” เสียงของการดึงจุกฝาขวด ออกมาดังขึ้นหลายครั้ง ร่องรอยของของเหลวสีดำ ถูกบีบออกจากรูขุมขน ไม่นานร่างกายของหลินเว่ยก็ดูคล้ายกับคลานออกมาจากโคลนตม และส่งกลิ่นเหม็นออกมา ระดับการฝึกฝนซวนหยวนเจวี๋ยของหลินเว่ยนั้น ประสบความสำเร็จในทันที เส้นลมปราณทั้งแปดในร่างกายของเขาได้รับการทะลวงจนสามารถเลื่อนระดับ

หลินเว่ยมีความสุขมาก เมื่อเขารู้สึกได้ถึงพลังปราณที่อยู่ในพื้นที่มิติ แม้ว่าพลังงานส่วนใหญ่จะถูกใช้เพื่อเสริมความแข็งแกร่งภายในร่างกาย อีกทั้งยังมีส่วนเล็ก ๆ ที่จะช่วยให้เลื่อนระดับได้ ในตอนนี้หลินเว่ยกลายเป็นขุนศึกระดับสี่
สัตว์ร้ายโครงกระดูกถูกขอให้ช่วยใช้น้ำเพื่อล้างทำความสะอาดร่างกายของหลินเว่ยหลายสิบครั้ง หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดแล้ว หลินเว่ยก็ยืนอยู่ตรงหน้ามังกรเหิน

“นายท่าน มังกรเหินเอ่ยเรียกด้วยสีหน้าเหยเก

“เอาล่ะ เรียกว่านายท่าน ข้าไม่คุ้นชิน อยากจะเรียกอะไรก็ตามใจเจ้าเถอะ อีกอย่างเสี่ยวไป๋ไม่เคยเรียกข้าว่า นายท่านมาก่อน ข้าเคยชินแล้ว” หลินเว่ยโบกมือและกล่าวด้วยการแสดงออกอย่างเปิดเผย