ราชาซากศพ - บทที่ 175 เป็นห่วง

บทที่ 175
เป็นห่วง
“ข้าไม่รู้ว่า…..เกิดอะไรขึ้นในตอนนี้กับหลินเว่ย” เสวี่ยมู่พูดด้วยใบหน้าเป็นกังวล

เมื่อได้ยินคำพูดของเสวี่ยมู่ เฉินอิงก็กลอกตาขาวคู่หนึ่งที่ดูเหมือนยอมแพ้ ใบหน้าที่มองเสวี่ยมู่อย่างอดไม่ได้ และถอนหายใจพูดขึ้นว่า: “อา! พี่สาวคนโตของข้า! แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เจ้าพูดแบบนี้มาประมาณ 800 รอบ

ข้าเชื่อเจ้าจริง ๆ ว่าเจ้าห่วงหลินเว่ยมาก เจ้าก็หายจากอาการบาดเจ็บแล้ว แต่ยังคงมีอาการคิดถึงเขาสาหัสจริงๆ

“จริงหรือ….เจ้าคิดว่าเราควรตามไปดูเขาดีหรือไม่?” เสวี่ยมู่ทำหน้าดีใจเอ่ยโยนหินถามทางกับเฉินอิง

“อ่า! มันไร้ประโยชน์สำหรับข้าที่จะคัดค้าน ยิ่งไปกว่านั้น เพราะก่อนหน้านี้มาจนถึงตอนนี้ เจ้ายังคงอยู่ในอาการกระสับกระส่าย และไม่สามารถสงบสติอารมณ์และฝึกฝนได้ ข้าทนดูสภาพของเจ้าไม่ได้เลย “เฉินอิงถอนหายใจ

และคว่ำริมฝีปากของนาง
“อืม! ไปกันเถอะ ทันทีที่เสียงของเฉินอิงลดลง เสวี่ยมู่นางก็ลุกขึ้นยืนทันทีดึงเฉินอิงขึ้นมา และโดยไม่พูดอะไรสักคำ นางกำลังจะไล่ตามไปในทิศทางที่หลินเว่ยจากไป

หลังจากค้นหาหลายชั่วโมง ก็ไม่พบร่องรอยการต่อสู้ เฉินอิงวางแผนที่จะเกลี้ยกล่อมให้เสวี่ยมู่หยุดการค้นหา เพราะท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวและค่ำคืนกำลังจะมาเยือน มันไม่ฉลาดสำหรับพวกนางที่จะวิ่งไปรอบ ๆ แบบนี้ มันอันตรายมาก

ในเวลานี้ พวกนางพบว่ามีเส้นทางข้างหน้า ที่มีเนินเขาขวางทางอยู่ เฉินอิงจึงถือโอกาสพูดว่า “เสวี่ยมู่ ไม่มีหนทางไปต่อ ขอพักผ่อนสักคืนแล้วลองหาทางไปรอบ ๆ พรุ่งนี้”

“ ……”
“พี่เสวี่ย! เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” เฉินอิงเห็นว่า หลังจากที่ตัวเองพูดจบแล้ว เสวี่ยมู่ไม่ตอบอะไรนางกลับ จึงรีบเปิดปากถามกันทันที

“ชู่ว!” ในเวลานี้ เสวี่ยมู่ก็มีปฏิกิริยาในที่สุด นางหันหน้าไปมองเฉินอิง ซึ่งบ่งบอกว่าอีกฝ่ายให้เงียบ จากนั้นนางก็พูดอย่างเคร่งขรึม “ภูเขาตรงหน้าข้า มันดูแปลก ๆ เล็กน้อย ข้าจะไปดูข้างหน้าก่อน เจ้าอยู่ที่นี่และระวังตัวเอง”

“อืม! ข้าเข้าใจแล้ว….เจ้าต้องระวัง” เมื่อได้ยินคำพูดของเสวี่ยมู่ เฉินอิงก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ทันใดนั้นก็มีอาการประหม่าพูดขึ้น

“ดี!” เสวี่ยมู่พยักหน้า จากนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปตรง ๆ แต่การกระทำของนางนั้น ระมัดระวังเป็นอย่างมาก

“นี่คือ…!”
พวกนางอยู่ไม่ไกลจาก “เนินเขา” เพียงสิบกว่านาที ก่อนที่เสวี่ยมู่จะมาถึงเชิงเขา แม้ว่านางจะรับรู้ได้ว่ามันมืดมาก แต่นางก็ยังมองเห็นได้ชัดเจน นางตกใจและพูดไม่ออก
โดยไม่คาดคิดว่า “เนินเขา” ที่อยู่ตรงหน้านางไม่ใช่ภูเขาธรรมดาเลย แต่มันถูกสร้างขึ้นด้วยร่างกายของผึ้งโลหิตขนาดเท่าหมัด ผึ้งเหล่านี้เป็นกลุ่มเดียวกับผึ้งโลหิตที่ไล่ล่าหลินเว่ยมาก่อน

“ตึก ๆ” ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง เสวี่ยมู่รีบหันกลับไปมองนาง เมื่อนางพบว่านั่นคือเฉินอิง นางก็รู้สึกโล่งอกในใจ มีร่องรอยความเสียดายอยู่ในดวงตาของนาง แต่มันก็หายไปในพริบตา

นางคิดว่า มันคือหลินเว่ย!
เมื่อเฉินอิงวิ่งไปตรงหน้านางเสวี่ยมู่ เสวี่ยมู่ก็เอ่ยถามนางตรง ๆ ว่า “เจ้ามาได้อย่างไร ไม่ใช่ข้าบอกให้เจ้ารอข้าหรือ?หากมีอันตรายเกิดขึ้นจะทำอย่างไร” การแสดงออกบนใบหน้าของนางดูจริงจัง

“ข้าเป็นห่วงเจ้า! ข้าจึงตามมา ในกรณีที่เจ้ามีอันตราย ข้าสามารถช่วยเหลือเจ้าได้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงออกอย่างจริงจัง หัวใจของเฉินอิงก็บีบรัดอย่างช่วยไม่ได้ แต่รีบเปิดปากอธิบาย

“อ๊ะ! เด็กโง่! แม้ว่าข้าจะตกอยู่ในอันตราย เจ้าก็ไม่ควรมาที่นี่ ถ้าข้าไม่สามารถรับมือกับมันได้ นับประสาอะไรกับเจ้า” เดิมทีเสวี่ยมู่แกล้งทำเป็นจริงจัง เมื่อได้ยินคำอธิบายของอีกฝ่าย จู่ ๆ หัวใจของนางก็อ่อนยวบ เอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่าย

ถอนหายใจเสียงแผ่วเบากล่าว