ราชาซากศพ - บทที่ 188 แค่มายืนดู

บทที่ 188
แค่มายืนดู
“ไอ้บ้า! เจ้ากำลังด่าใคร” หลินกวนซานโมโห และตะโกนใส่หลินเสิ่น

เมื่อได้ยินคำถามของหลินกวนซาน ใบหน้าของหลินเสิ่นเต็มไปด้วยความประชดและพูดช้า ๆ “เจ้าเป็นคนที่มีไหวพริบอ่อนด้อยเสียจริง ไม่ได้ยินหรือว่าข้าด่าทอผู้ใด”

เมื่อได้ยินอีกฝ่ายดุด่าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลินกวนซานแทบจะไม่ได้ระงับความโกรธของเขา หลังจากหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้ง เขาแสดงเพียงใบหน้าที่ดุร้าย: “ไอ้สารเลว! อย่าคิดว่าจะมีอาวุโสหกสนับสนุนเจ้า ข้าจะไม่กล้าขยับ

เจ้าเป็นเพียงลูกชายของนางบำเรอ สำเหนียกตนเองไว้หน่อยเถอะ”

“นี่มันอะไรกัน….เหตุใดพวกเขาทะเลาะกันเสียเองเล่า” ติงเซียนเบิกตากว้างด้วยสีหน้าสับสน

“นี่เป็นเรื่องปกติ อาณาจักรเฟิงหยูของเรา องค์ชายมีสิทธิ์ที่จะได้รับการสืบทอดบัลลังก์ของอาณาจักรนี้ ” ติงหยูเหนียนกล่าวอย่างเงียบ ๆ

“มันเป็นเพราะบัลลังก์!” ติงเซียนพยักหน้าอย่างชัดเจน โดยที่ติงหยูเหนียนไม่ต้องพูดในรายละเอียด ติงเซียนย่อมเข้าใจ

ติงเซียนไม่ได้ถามติงหยูเหนียนอยู่ต่อไป: “จักรพรรดิองค์นี้ หลินป๋าเทียน มีบุตรชาย 17 คน บุตรคนคนโตอายุ 40 คนสุดท้องอายุเพียง 13 ปี คู่แข่งที่มีอำนาจมากที่สุดของบัลลังก์มีห้าคน องค์ชายสอง หลินฉางเทียน องค์ชายสาม

หลินกวนเทียน องค์ชายหก หลินกวนไห่ องค์ชายแปดคน หลินฉางเจียง และคนที่อยู่ข้างหน้าเรา องค์ชายสี่ หลินกวนซาน”

“เอ๊ะ! ทำไมไม่มีองค์ชายใหญ่ล่ะ ตามหลักการแล้วคนโตน่าจะมีโอกาสได้ครองบัลลังก์มากที่สุด?” ติงเซียนถามด้วยความสงสัย

“อืม! แต่เดิมบัลลังก์ขององค์จักรพรรดิถูกมอบให้ องค์ชายใหญ่ หลินติงเทียน อย่างไรก็ตามมีการกล่าวกันว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อน หลินติงเทียนได้หลบหนีไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง หลังจากที่องค์จักรพรรดิทราบ เขาก็ส่งใครบางคนออกไปค้นหาในทันที

ต้องใช้เวลาหลายปีในการพาองค์ชายและหญิงสาว กลับมาจากชายแดนของประเทศเล็ก ๆ แม้ว่าองค์ชายจะนึกคำนึงถึงพ่อ แต่องค์จักรพรรดิต้องการเพียงแค่นำองค์ชายกลับมา หญิงสาวจึงถูกห้ามไม่ให้เข้าไปในตำหนัก

และถูกตัดสิทธิ์การขึ้นครองบัลลังก์ และจนถึงขณะนี้ ยังไม่มีใครได้รับเลือกให้เป็นรัชทายาท ” ติงหยูเหนียนกล่าว

“องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่ ช่างน่าสมเพช เขาเพียงแค่ต้องการอยู่กับคนที่เขารัก องค์จักรพรรดิช่างโหดเหี้ยมเกินไป” หลังจากได้ยินคำบรรยายของติงหยูเหนียน จู่ ๆ ติงเซียนก็แสดงสีหน้าที่เศร้าสร้อย จากนั้นนางก็โกรธและร้องไห้ให้กับองค์ชายใหญ่และภรรยาของเขา

“ตั้งแต่สมัยโบราณ องค์จักรพรรดิได้กักขังพวกเขาไว้ในวัง และไม่ได้ทำร้ายพวกเขา ในบางตระกูลอาจจะมีวิธีการที่รุนแรงกว่านี้มาก” ติงหยูเหนียนลูบผมของติงเซียนและกล่าวขึ้น

ติงเซียนที่กำลังถูกปลอบประโลม เห็นว่าหลินเว่ยดวงตาเลื่อนลอย ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง นางอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปเขย่าหลินเว่ย และถามขึ้นว่า “เอ๊ะ! เป็นอะไรไป ศิษย์น้อง ?เกิดอะไรขึ้น?”

“โอ้….ไม่มีอะไร!” หลินเว่ยได้สติส่ายหัวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

แต่มีเพียงไม่กี่คนที่พบสิ่งนี้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าหลินเว่ยคิดอะไรอยู่

ในขณะนี้ หลินเว่ยยังคงตกอยู่ในภวังค์ เนื่องจาก หลินติงเทียนซึ่งเป็นชื่อของบิดาของเขา ไม่รู้ว่าเป็นคำเดียวกันหรือไม่ และพ่อแม่ของเขาที่อยู่ในเมืองชายแดนของอาณาจักรเฟิงหยูและหายตัวไป

ซึ่งสถานที่คล้ายคลึงกันมาก เมื่อเวลาผ่านไปเรื่องราวดูมีเค้าลางอย่างผิดปกติ ความคล้ายคลึงกันมากมาย ทำให้เขาเดาว่าบางทีนี่อาจจะเป็นบิดาของเขาหลินติงเทียน

ในสิบปีที่ผ่านมามีข่าวคราวของบิดามารดา แม้ว่าจะไม่ได้รับการยืนยัน แต่เขาก็ทำให้เขาตื่นเต้นและมีความหวังมากขึ้น

แต่ในเวลานี้ เนื่องจากครุ่นคิดมากเกินไป หลินเว่ยจึงกลายเป็นคนใจร้อนเล็กน้อย มองดูคนเหล่านั้นด้วยความเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นแสงสีดำก็สว่างวาบไปรอบ ๆ ผู้คน และมีโครงกระดูกสองร้อยร่าง ปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขา และล้อมรอบพวกเขาไว้ตรงกลาง
เมื่อเห็นโครงกระดูกปรากฏขึ้นรอบ ๆ ทุกคนก็ตื่นตะลึง บางคนอ้าปากค้าง แต่พูดอะไรไม่ออก แม้แต่คนที่อยู่ด้านข้างของหลินเว่ย ยกเว้นจูต้าชางก็กลับมาเป็นปกติ

หลังจากเห็นการปรากฏตัวของสัตว์ร้ายโครงกระดูก ส่วนหยางไป๋และคนอื่น ๆ ยังคงตื่นตกใจ

“นี่มันดูคล้ายกับสัตว์อัญเชิญศิษย์น้องหรือไม่?” ครู่ต่อมา หยางไป๋เอ่ยถามอย่างงง ๆ

“นี่ไม่ใช่สัตว์อัญเชิญของเขา? เสวี่ยมู่มองไปที่หลินเว่ย อย่างสงสัย และไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่! เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่า สัตว์พวกนี้เป็นสัตว์อัญเชิญของนายท่าน และพวกมันจะไม่ทำร้ายเจ้า” จูต้าชางกล่าวด้วยความภาคภูมิใจกับหยางไป๋และคนอื่น ๆ ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของโครงกระดูกเหล่านี้

หลังจากได้ยินคำพูดของจูต้าชาง หลินเว่ยก็พยักหน้าและยอมรับคำพูดของจูต้าชาง คนอื่น ๆ ต่างก็โล่งใจ การแสดงออกของพวกเขาก็รู้สึกวางใจ แม้แต่ความกดดันของคนเหล่านั้นก็หายไป

ด้วยกองทัพของหลินเว่ย …..พวกเขายังต้องกังวลอะไรอีก

หลินกวนซานและคนอื่น ๆ ล้วนไม่ตอบสนองสักครู่ หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็หยิบอาวุธออกมาทีละชิ้น ด้วยความหวาดกลัว เขาสร้างชุดเกราะพลังปราณ และมองไปที่โครงกระดูกตรงหน้าพวกเขาอย่างประหม่า

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าหน้าผากของคนเหล่านี้ก็มีเหงื่อออก ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายอ่อนแอ ทั้งมือและเท้าอ่อนแรง บางคนอาจเป็นอัมพาต ถ้าพวกเขาไม่เอนก็พิงสหายร่วมทาง

เนื่องจากพวกเขาพบว่า ขั้นต่ำสุดของโครงกระดูกรอบตัวพวกเขา คือขุนพล และเกือบครึ่งหนึ่งล้วนเป็นขุนศึก

ในทางตรงกันข้าม จำนวนของพวกเขาน้อยกว่าครึ่งหนึ่ง และการเปรียบเทียบความแข็งแกร่งของพวกเขาก็แตกต่างกันมากเช่นกัน มีเพียงเก้าคนเท่านั้นที่ก้าวขึ้นสู่ระดับราชาแห่งการต่อสู้ ส่วนที่เหลือเป็นความแข็งแกร่งของขุนศึกขั้นที่ห้าและขุนพล

“เกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ โครงกระดูกพวกนี้มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร และล้อมรอบพวกเรา หลินเสิ่นมองไปรอบ ๆ ใบหน้าซีดเผือด

ไม่มีใครตอบคำถามของหลินเสิ่น …..เพราะพวกเขาเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน?

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้ามีคนหนึ่ง พบสถานการณ์ของสถานศึกษาเทียนหยู และเขาก็อดอุทานออกมาไม่ได้: “ดูสิเหตุใด คนของสถานศึกษาเทียนหยูจึงไม่ได้ถูกล้อมไปด้วยโครงกระดูก หรือพวกเขานั้นเป็นคนสร้างโครงกระดูกเหล่านี้ขึ้นมา?”

คำอุทานของชายคนนี้ ทำให้หลินกวนซานและคนอื่น ๆ หันมามองหลินเว่ยทันที ตามที่ชายคนนั้นกล่าวว่า ไม่มีโครงกระดูกอยู่รอบ ๆ หลินเว่ย และใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายมาก และกำลังพูดคุยและหัวเราะ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลินกวนซานและคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้า หลังจากนั้นไม่นาน ผู้นำตระกูลเฉินมีรอยยิ้มที่แข็งกระด้างบนใบหน้าของเขา เขาเรียกหลินเว่ยและสหายของเขา: ” สหายจากสถานศึกษาเทียนหยู

ขออภัยด้วย โครงกระดูกเหล่านี้เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าสามารถนำพวกมันออกไปก่อนได้หรือไม่! มันน่าหวาดกลัวเหลือเกิน”

“ฮ่าฮ่า! เจ้ากำลังจะตายในไม่ช้า และยังทำเป็นไม่รู้เรื่องราว….คิดว่าเราโง่หรือ?” หยางไป๋ยิ้มแย้มพลางพูดประชดประชัน

“จริงๆ คนพวกนี้เป็นคนสร้างมันขึ้นมา” คำตอบของ หยางไป๋ยืนยันการคาดเดาของพวกเขาทันที การแสดงออกทางสีหน้าบนใบหน้า แต่ละคนกลายเป็นไม่อยากจะเชื่อ

หลินกวนซานรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากในใจของเขา แต่เขาก็ยังคงร้องออกมาอย่างใจเย็น:“ ข้าคือองค์ชายสี่ แห่งอาณาจักรเฟิงหยู เจ้าต้องการทำอะไร เจ้าต้องการก่อกบฏหรือ? ถ้าเจ้าไม่รีบนำโครงกระดูกเหล่านี้ออกไป ไม่เช่นนั้น … ! ” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินกวนซาน หลินเว่ยก็เม้มริมฝีปากและพูดด้วยความเย้ยหยัน “ไม่เช่นนั้น จะเกิดอะไรขึ้น?”

“เอ่อ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของ ลินเว่ย สีหน้าของ หลินกวนซานก็แข็งค้างและอ้าปากด้วยความลำบากใจ แต่เขาก็พูดไม่ออก

เมื่อเห็นอาการของหลินกวนซาน ผู้นำของตระกูลเฉินก็ลดท่าทีลงอีกครั้งและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงปรึกษาหารือ: “พี่ชายคนนี้ ข้าเฉินจื่อจากตระกูลเฉิน เรามีความเข้าใจผิดหรือไม่?

พวกเราตระกูลเฉินไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องระหว่างเจ้ากับองค์ชาย 4 เราเพียงต้องการมาดูเรื่องสนุก ถ้าเจ้าหลีกทางให้ พวกเราจะออกไปทันทีและเราจะไม่รั้งอยู่ที่นี่อีกต่อไป ”

“พี่เฉินพูดถูก พวกเราสถานศึกษาตระกูลขุนนาง หลานหลิง, สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูู และองค์ชายคนที่ 4 ไม่ใช่พวกเดียวกัน ตั้งแต่ต้นจนจบเราไม่ได้ทำอะไรกับสถานศึกษาเทียนหยูของเจ้า

เราแค่ดูความสนุกและ ไม่ได้ตั้งใจเป็นศัตรูกับเจ้า”
“ใช่! เย้! หอการค้าหยูหลง ก็เช่นเดียวกัน เราจะออกไปตอนนี้ ยินดีต้อนรับสู่หอการค้าของเรา สำหรับการซื้อสินค้า ข้าสัญญาจะลดราคาให้เจ้าสองส่วน”

หลังจากตระกูลเฉินเป็นผู้ริเริ่มในการแยกตัวออกมาจากเรื่องวุ่นวาย สถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง และหอการค้าหยูหลงก็เริ่มแสดงท่าทีว่าไม่เกี่ยวข้องทีละคน พวกเขาโยนสิ่งสกปรกทั้งหมดใส่หลินกวนซาน และหลินเสิ่นแทน

“ผายลม! เจ้าทั้งสามคนเป็นคนออกควมเห็น ในการร่วมกันแย่งชิงหยางผิงกั่วกลายพันธุ์ ตอนนี้กลับทิ้งข้าเลอะโคลนสกปรกเพียงผู้เดียว มาก็มาด้วยกันตายก็ตายด้วยกันสิ เอาแต่วิ่งหนีหางจุกก้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของคนทั้งสามหลินกวนซานก็โกรธทันที และชี้ไปที่พวกเขาและเริ่มด่าทอพวกเขา นอกจากนี้ เขายังต้องการที่จะลากคนพวกนั้นลงน้ำโคลนไปด้วยกัน

“ใช่! เจ้าต่างหากที่เป็นคนโง่เขลา?” ทันทีที่เสียงของ หลินกวนซานลดลง หลินเสิ่นก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็คว้ามีดขึ้นมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้จัดการกับหลินกวนซาน แต่เขาก็ทำท่าทางคล้ายกับเกลียดชังกันมาแต่ชาติปางก่อน