ราชาซากศพ - บทที่ 262 ลอบทำร้าย
บทที่ 262
ลอบทำร้าย
“ว้าว….ช่างเป็นวานรน้อยที่น่ารัก และหนูน้อยที่น่าเอ็นดู เสียงเด็กหญิงที่ชัดเจนเอ่ยอุทานออกมา
“ กุกกัก … !”ด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและไพเราะ เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา จู่ ๆ จมูกของหลินเว่ยก็ปะทะกับกลิ่นหอมจาง ๆ
หลินเว่ยหันไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาได้ยินบางสิ่ง เขามองลงไปและเห็นหญิงสาว ที่สูงระดับหน้าอกของเขา เขาก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว และเว้นระยะห่างกับอีกฝ่าย หยางไป๋และคนอื่น ๆ มองไปที่สถานการณ์ของหลินเว่ย และหยุดมองทีละคน
แต่พวกเขาก็ไม่ได้เดินเข้ามา พวกเขามองไปที่ หลินเว่ย ที่ทำท่าทางตลก ๆ
เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวอายุน้อยกว่า 15 ปีด้วยซ้ำ นางบอบบางและรูปร่างหน้าตาก็ดูคล้ายซางกวนหรูผิง แต่นางยังเด็กและไม่โตเต็มวัย
“อา! วานรน้อย….หนูน้อย” สิ่งแรกที่หญิงสาวทำ หลังจากที่นางเดินเข้ามาใกล้หลินเว่ย คือไม่ได้เอ่ยขอโทษหลินเว่ย แต่นางมองหลินเว่ยอย่างมีความสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น่าจะเป็นมองเสี่ยวไป๋และ เสี่ยวจินบนไหล่ของ หลินเว่ย
จากนั้นเด็กสาวก็ก้าวไปข้างหน้า เหยียดแขนออกไปแล้วจับเสี่ยวจิน และเสี่ยวไป๋ที่เกาะบนไหล่ของหลินเว่ย
เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของหญิงสาว หลินเว่ยก็ขมวดคิ้ว และเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง จากนั้นเขาก้าวถอยหลังสองสามก้าวและเว้นระยะห่าง
หลังจากที่เห็นดังนั้น เด็กสาวก็เม้มปากของนางและไม่พอใจ แต่หลินเว่ยก็หันกลับมาโดยไม่มีการแสดงออกใด ๆ และเดินไปยังหยางไป๋และคนอื่น ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจที่จะสนใจเด็กสาวคนนั้น
เจ้าต้องล้อเล่นแน่ ๆ. เสี่ยวจินและ เสี่ยวไป๋คือผู้ใด? ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อหลินเว่ยมาถึงเมืองเหยียนจิง เขาไม่ต้องการสนิทสนมกับผู้ใด สำหรับความงาม ถ้าหลินเว่ยต้องการก็มีซางกวนหรูเสวี่ย และเสวี่ยมู่ที่ถูกเขาทุบตี เขาเองก็ยังไม่สนใจ
ถ้าเขาตั้งใจ เขาก็คงสนิทสนมกับพวกนางไปแล้ว
เมื่อเห็นหลินเว่ยหันหนีไป ใบหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน นางวิ่งไปหาหลินเว่ยอ้าแขน และยืนขวางอยู่ตรงหน้าเขา นางมองหลินเว่ยด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าเขา หลินเว่ยก็ทำอะไรไม่ถูก เขาส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น จากนั้นเขาก็เดินหนี เขาเคลื่อนตัวไปด้านหลังของหญิงสาว แต่เขาไม่ได้หันศีรษะไปมอง แต่ก้าวไปข้างหน้า
“อืม…..หายไปที่ใด” เมื่อเห็นร่างของหลินเว่ย ที่จู่ๆก็หายตัวไป สีหน้าของหญิงสาวตกตะลึง จากนั้นนางก็รีบหันศีรษะและมองไปรอบ ๆ เมื่อนางพบร่างของหลินเว่ย นางพบว่า เขาเดินออกไปไกลแล้ว
หญิงสาวกะพริบตา แล้วกัดฟัน ไล่ตามเขาอีกครั้ง คราวนี้นางไม่ได้ยืนอยู่ตรงหน้าหลินเว่ย แต่เดินตามเขาไปรอบ ๆ ตัวเขา
“เจ้าต้องการอะไร?” เมื่อมองไปที่หญิงสาวที่อดทนติดตามเขา หลินเว่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหยุด หลังจากนั้นโบกมือเก็บเสี่ยวไป๋และ เสี่ยวจินแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วมองหญิงสาวข้างๆเขาและพูดอย่างไม่อดทน
“ขายวานรกับหนูตัวน้อยให้ข้าได้หรือไม่?” หญิงสาวกะพริบตาและพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“ไม่! ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าสามารถไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง เพื่อหาซื้อ มีสัตว์เลี้ยงทุกชนิดน่ารักมาก แม้ว่าหลินเว่ยจะเป็นคนใจร้อน แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดอธิบาย
“ แต่วานรน้อยกับหนูน้อยของเจ้านั้น ขายให้ข้าเถอะ….ข้าจะมอบเงินให้เยอะ ๆ ” หญิงสาวจับกระโปรงด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดอย่างน่าสงสาร
“ขอโทษ! ข้าไม่ขายมัน และข้าก็ไม่ได้ขาดแคลนเงิน เจ้าควรไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง และหาดูที่เจ้าชอบ ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาที่นี่” หลินเว่ยส่ายหัวและกล่าวอย่างหนักแน่น
แม้ว่าเด็กหญิงจะแสดงใบหน้าที่ไร้เดียงสาและอ่อนโยน แต่การแสดงออกบนใบหน้าของนางก็จริงใจมากเช่นกัน ถ้า หลินเว่ยไม่ได้เห็นดวงตาของอีกฝ่าย เขาคงจะถูกหลอกไปแล้ว
ดังนั้น หลินเว่ยรู้ดีว่าแม้ว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านางจะดูไร้เดียงสา แต่จิตใจของนางก็ซับซ้อน อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยรู้เรื่องนี้ดี
“ น้องสาว….อย่าสร้างปัญหา!” หลังจากเด็กหญิงห้าคน ชายสามคน และหญิงสองคน อายุยี่สิบต้น ๆ เดินเข้ามา คนหนึ่งหยุดเด็กสาวคนนั้นก่อนแล้ว จึงพูดกับหลินเว่ยว่า “ขออภัย น้องสาวของข้าไม่รู้ความ ขออภัยที่รบกวนเจ้า
“ไม่เป็นไร!” เมื่อมองไปที่คนตรงหน้า รูปร่างหน้าตาของนางไม่ได้ด้อยไปกว่ารูปร่างหน้าตาซางกวนหรูเสวี่ย หลินเว่ยเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับอย่างเรียบง่าย จากนั้นก็หันกลับไปและจากไป
“ …… ！” เมื่อเห็นหลินเว่ยหันกลับมา และจากไป ผู้หญิงคนนั้นก็ประหลาดใจ นางส่ายหัวและไม่ใส่ใจกับมัน
“พี่สาว! ข้าต้องการวานรน้อย เด็กสาวจับมือของผู้หญิงคนนั้น และทำท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู
“น้องสาว! ตามที่กล่าวไป คุณชายไม่ต้องการขายมัน เราไม่สามารถบังคับให้เขาขายมันได้ ข้าจะพาเจ้าไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง น้องสาวต้องการอะไรข้าจะซื้อให้ทั้งหมด “หญิงสาวหันศีรษะและมองไปที่เด็กสาว แล้วพูดด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง
“อืม เมื่อได้ยินคำพูดของพี่สาว ใบหน้าของนางแสดงสีหน้าผิดหวัง แต่นางทำได้แค่พยักหน้า
ในเวลานี้เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ในสามคน ได้ก้าวไปหาผู้หญิงคนนั้นและพูดว่า “มันเป็นเพียงวานรน้อยกับหนูตัวน้อย! มันเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงสองตัวเท่านั้น น้องสาววางใจได้ เนื่องจากเย่เจียชอบ ข้าจะพูดกับเด็กคนนั้น ”
หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็หันตรงไปติดตามหลินเว่ย สาเหตุที่เขาทำเช่นนี้ เพื่อเอาใจผู้หญิงตรงหน้าเขา แม้แต่เด็กสาวข้างๆ เขาก็อยากจะเอาใจนาง
เพราะหญิงสาวทั้งสองคน เป็นลูกสาวของหัวหน้าตระกูลเฉียนคุน ซึ่งเป็นหนึ่งในห้า สถานศึกษาในดินแดนกังหลัน พี่สาวคือ เย่หลิง และน้องสาวคือ เย่เจีย
แม้ว่า เขาจะเป็นบุตรชายของผู้อาวุโสในคฤหาสน์เฉียนคุน แต่สถานะของเขาก็แย่มาก โดยธรรมชาติแล้ว เขาต้องการเป็นบุตรเขยของหัวหน้าตระกูล ในวันหนึ่ง
“อย่าเลย! อย่าสร้างปัญหา ข้าจะพาเย่เจีย ไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง อย่าทำให้เราอับอาย นอกจากนี้ข้าเคยบอกเจ้าหลายครั้งแล้ว โปรดอย่าเรียกข้าว่าเย่หลิง ” เย่หลิงขมวดคิ้ว และรีบร้องเรียกอีกฝ่ายและใบหน้าของนางไม่พอใจ
เห็นได้ชัดว่านางเคยได้ยินพฤติกรรมของอีกฝ่าย ถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นญาติของอีกฝ่าย นางไม่ต้องการจะออกไปไหนมาไหนด้วยแม้แต่น้อย
“โอ้! ไม่ต้องห่วง น้องหลิง ข้าจะไม่ทำอะไรกับเด็กผู้ชายคนนั้น เขาบอกว่าเขาจะไม่ขายมัน เพียงแค่ว่ามองไม่เห็นเงิน มันเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงสองตัว ตราบใดที่ให้ราคาสูงพอ เขาจะไม่ขายได้อย่างไร” เขาพยักหน้าด้วยความมั่นใจ
“ใช่! ในความคิดของข้า เด็กชายคนนั้นน่าจะเห็นน้องสาวยังเด็ก และไม่สามารถรับเงินจากนางได้มากนัก เขาจึงปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า ตราบใดที่เราให้เงินมากกว่านี้ เขาน่าจะประเคนให้เราทั้งสองมือ “ด้านข้างของเย่หลิง นางช่วยสนับสนุน
“รอสักครู่ ข้าจะกลับมา” เขาพยักหน้าให้ผู้หญิงคนนั้นและพูดด้วยรอยยิ้ม
หลังจากนั้นเขาไม่รอให้ เย่หลิงเปิดปาก เขาหันกลับไปและติดตามหลินเว่ย
“นี่…”! ลืมมันไปเถอะ! การแข่งขันศิลปะการต่อสู้กำลังจะเริ่มขึ้น เราต้องไม่ปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นอย่างรุนแรง ไม่อย่างนั้นแม้แต่บิดาของข้า ก็จะไม่สามารถปกป้องเขาได้และเราจะต้องเดือดร้อน “เย่หลิงมองและครุ่นคิด จากนั้นก็รีบเปิดปากพูด
หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็จับมือของน้องสาวที่หน้าตาบูดบึ้ง และวิ่งตามชายคนนั้นไปอย่างเร่งรีบ
แต่หลายคนรอบ ๆ เย่หลิง เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลิง ต่างก็ตกใจและมองหน้ากัน และพยักหน้าด้วยสีที่เรียบเฉย จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางทีละคนเพื่อติดตามพวกนางไป
อย่างไรก็ตาม หากมีเรื่องมีราวในขณะที่จะจัดงานยิ่งใหญ่เชื่อว่านายท่านคงไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป
ส่วนนิสัยดุร้ายและท่าทางหยิ่งทะนงของอีกฝ่าย ในยามปกติ มักจะทำให้มีเรื่องมีราว ในกรณีที่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับศิษย์ของคฤหาสน์เฉียนคุน มันจะทำลายชื่อเสียงของสถานศึกษาเฉียนคุน ไม่ต้องพูดถึงบิดาที่เข้มงวดกับน้อง หรือเย่หลิง
แม้กระทั่งหัวหน้าคฤหาสน์เฉียนคุน ต้องจะต้องรับผิดชอบ
ในเวลานี้ ติงหยูเหนียนและคนอื่น ๆ อยู่รอบ ๆ หลินเว่ย อย่างไรก็ตาม หยางไป๋กำลังกลั่นแกล้งหลินเว่ยอยู่ตลอดเวลา เอ่ยหยอกล้อว่า สองสาวจะซื้ออะไรมาให้หลินเว่ย
แน่นอนว่าหลังจากจบประโยคนี้ หยางไป๋ก็ถูกติงเซียนดุด่าอย่างหนัก อย่างไรก็ตาม เสวี่ยมู่ก็ตื่นตัวเช่นกัน นางไม่ต้องการไปซื้อของ นางพร้อมที่จะติดตามหลินเว่ยและกลับไปยังที่พัก
“สวัสดี! ชายคนนั้นเดินมาถึงเบื้องหน้าของหลินเว่ย และเอ่ยตะโกน
แม้ว่าจะได้ยินเสียงร้องทักเสียงดัง แต่ หลินเว่ยและคนอื่น ๆ ก็ไม่หยุดสนใจ มีเพียง หยางไป๋เท่านั้นที่หันศีรษะและมองดู จากนั้นเขาก็พูดกับ หลินเว่ย”ศิษย์น้อง คนที่อยู่เบื้องหลัง ดูเหมือนจะตามหาเจ้า”
“ ข้าไม่รู้จักเขา” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดขึ้น
“โอ…หยางไป๋พยักหน้าและไม่พูดอะไร เนื่องจากหลินเว่ยไม่ต้องการคุย เขาก็จะไม่สนใจ
“ หวา!”
“ระวัง!” เมิ่งหูลู่เปล่งเสียงอุทาน จากนั้นร่างของเขาก็กะพริบ เขายืนอยู่ข้างหลังหลินเว่ย และมองเห็นชายคนนั้นเหวี่ยงหมัดใส่หลินเว่ย
“บูม ด้วยเสียงอันดัง ร่างหนึ่งก็ไถลไปข้างหลัง และ เมิ่งหูลู่ก็ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นหลินเว่ยก็เอื้อมมือไปด้านหลังของเขา เพื่อช่วยให้ประคองเมิ่งหูลู่
ผู้คนรอบข้างเมื่อเห็นความขัดแย้งที่เกิดขึ้น ต่างก็ปรี่ถอยหลังหนีไปคนละทิศคนละทาง เป็นระยะไกล ทันใดนั้นบนถนนก็กว้างขวาง หลงเหลือเพียง หลินเว่ยและคนอื่น ๆ รวมทั้ง เย่หลิงที่เดินตามมา
“ชายไร้ยางอาย….กล้าโจมตีโดยไร้เหตุผล ข้าคิดว่าเจ้าเบื่อชีวิต!” เมิ่งหูลู่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความโกรธ มองไปที่ชายคนนั้นที่เพิ่งถูกเขากระแทกออกไป และด่าทอเสียงดัง