ราชาซากศพ - บทที่ 304 ปีศาจแมว 9 ชีวิต
บทที่ 304
ปีศาจแมว 9 ชีวิต
เมื่อเห็นดวงตาของหลินเว่ย ทั้งสองแก้มของกวนเยว่แดงเรื่อเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ว่ากันว่าสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตนั้น มันจะมีเก้าชีวิต ทุกครั้งที่พวกเขาตายลงไป
พวกมันฟื้นคืนชีพ อย่างไรก็ตามหลังจากการเกิดใหม่ สัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตจะมีช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอ และความแข็งแกร่งของพวกมันจะลดลงทีละระดับโดยตรง ”
“ เช่นนั้น หากต้องการสังหารสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต เจ้าต้องสังหารมันเก้าครั้งหรือ?” หลินเว่ยขมวดคิ้วและถามด้วยความประหลาดใจ
“ข้าไม่แน่ใจ” กวนเยว่พยักหน้า แล้วส่ายหัวเนื่องจากนางไม่เคยเห็นกับตาตนเอง
“โอ้! ช่างมันเถอะ! แม้ว่ามันจะมีเก้าชีวิต แต่ทุกครั้งที่มันตาย ความแข็งแกร่งของมันจะลดลงหนึ่งครั้ง เนื่องจากมีคนสามารถสังหารมันได้เป็นครั้งแรก จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสังหารมันเป็นครั้งที่สอง ครั้งที่สาม และครั้งต่อๆไป
ความสามารถราวกับซี่โครงไก่ของมัน ทำให้มันมีชีวิตยืนยาวต่อไปอีกไม่กี่วินาที” หลินเว่ยพยักหน้า จากนั้นมองไปที่แมวดำในมือของ เสี่ยวชิง ขมวดคิ้วและพูดด้วยความรังเกียจ
“ไม่! หากมันเป็นสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตจริง ๆ และตำนานของสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตก็ย่อมเป็นเรื่องจริง! มันอาจจะมีค่าที่สุดสำหรับเจ้า! มันควรจะบอกว่า สำหรับนักรบทั้งหมด สัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต นั้นมีค่าที่สุดล้ำค่ายิ่งกว่าสมบัติใด ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย กวนเยว่มองไปที่เมิ่งหูลู่ และคนอื่น ๆ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“อืมทำไมเป็นเช่นนั้น” หลินเว่ยเอ่ยถาม แต่เขาไม่สนใจมากนัก
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องการสังเวยวิญญาณหรือไม่?” กวนเยว่ไม่ตอบคำถามของ หลินเว่ยแต่ถามหลินเว่ยโดยตรง
“อืม!” หลินเว่ยพยักหน้าเบา ๆ แต่ไม่ได้ถามต่อ แต่มองไปที่กวนเยว่ อย่างเงียบ ๆ รอคอยคำพูดของนางต่อไป
“ตามตำนานเล่าว่า ผู้ที่ทำสัญญาสังเวยวิญญาณ กับสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต สามารถแบ่งปันพรสวรรค์จากการกำเนิดใหม่นี้ กับสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต” กวนเยว่พยักหน้าเพื่อกล่าวยืนยันคำพูดของนาง
“งั้นหรือ! เจ้าหมายถึง … ” เมื่อได้ยินคำพูดของ กวนเยว่ หลินเว่ยก็ตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นช้าๆ เขามองไปที่ กวนเยว่ ด้วยความตกใจบนใบหน้าของเขา ปากของเขาพูดอะไรไม่ออก เพราะข้อมูลที่อีกฝ่ายให้มานั้น ดูไม่สมจริงเกินไป
“ใช่! ตราบใดที่เจ้าสามารถทำสัญญาสังเวยวิญญาณกับสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต เจ้าก็จะมีเก้าชีวิต เช่นเดียวกับมัน หากเจ้าตายแล้ว ก็จะฟื้นคืนชีพ เจ้าก็จะมีช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอและความแข็งแกร่งของเจ้า จะลดลงอย่างมาก” เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของ หลินเว่ย
กวนเยว่ก็ยิ้มพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“หลังจากนั้นไม่นาน หลินเว่ยก็ถามว่า” ข้าไม่ได้ตื่นเต้นกับพรสวรรค์นี้ แต่ข้าไม่อยากพูดถึงมัน ”
“ นี่คือธรรมชาติ ย่อมไม่มีสิ่งใดสมบูรณ์แบบ ในโลกตามบันทึกที่กล่าวไว้ มีสองวิธีในคือ คือการสังหารสัตว์อสูรเก้าชีวิตเก้าครั้ง และอีกวิธีหนึ่งคือการโจมตีไปที่วิญญาณ ตราบใดที่วิญญาณสลายไป
ก็ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะกำเนิดใหม่ ถึงกระนั้นความสามารถของสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิตก็ยังส่งสะเทือนสวรรค์มาก” กวนเยว่พยักหน้าเพื่อกล่าว
“อืม! มันเป็นเรื่องจริง” หลินเว่ยพยักหน้าและตอบ จากนั้นเขาก็เดินไปที่แมวดำ เมื่อเห็นว่าเขามันตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นแสงสีเขียวก็พุ่งออกมาจากแหวนในมือของ หลินเว่ย และพุ่งตรงไปที่แมวดำ
แมวดำที่ปกคลุมไปด้วยแสงสีเขียว ไร้ซึ่งบาดแผลและเลือดออกอีกต่อไป ลมปราณชีวิตของแมวดำก็ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน อย่างไรก็ตามลมหายใจของแมวดำยังคงอ่อนแอมาก
ในการตอบสนองหลินเว่ย เขาเงยหน้าขึ้นมอง เสี่ยวชิง กะพริบตาและพูดว่า “เสี่ยวชิง! เจ้าไม่ได้สังหารไปแล้วใช่หรือไม่”
เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย เสี่ยวชิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น และพูดด้วยความกังวลใจ: “ข้าขอโทษด้วยนายท่าน ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นสัตว์อสูรแมวเก้าชีวิต ดังนั้นข้าจึงพลั้งมือไปเล็กน้อย … ”
“ มิน่าเล่า!” เมื่อได้ยินคำพูดของ เสี่ยวชิง หลินเว่ยก็พยักหน้าเอื้อมมือไปตบบ่าเสี่ยวชิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นอันใด อย่างไรก็เป็นสัตว์อสูรขั้นแปด! มันไม่ใช่เรื่องใหญ่…อย่าโทษตัวเอง ข้าไม่ ‘ ข้าหมายถึงไม่ตำหนิเจ้า แต่ข้าจะมอบสิ่งของตอบแทนเจ้า ”
“ฮ่าฮ่า! เป็นสิ่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชาควรทำ เพื่อแบ่งปันความกังวลของนายท่าน ไม่จำเป็นต้องมีรางวัลใด ๆ ” เมื่อ เสี่ยวชิงได้ยินว่าหลินเว่ยไม่ได้ตำหนิเขา เขาก็พูดว่า ตนเองไม่ต้องการสิ่งของตอบแทน
ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็แสดงสีแห่งความสุข จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง
หลินเว่ยส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาและกล่าวว่า “หนึ่งหลาต่อหนึ่งหลา หลังจากกลับไปครั้งนี้ ข้าจะพยายามหาวิธีที่จะทำให้เจ้าทะลวงไปยังขั้นศักดิ์สิทธิ์ช่วงกลาง ”
“ขอบคุณนายท่าน เมื่อได้ยินว่าหลินเว่ยต้องการช่วยให้เขาฝ่าไปยังช่วงกลางของขั้นศักดิ์สิทธิ์ ทันใดนั้นใบหน้าของ เสี่ยวชิงก็แสดงสีแห่งความตื่นเต้น และพยักหน้าอย่างหนักและกล่าวอย่างขอบคุณ
เพื่อช่วยหลินเว่ย การมีพลังมากขึ้น ย่อมช่วยหลินเว่ยอีกทาง
อย่างไรก็ตามในความเป็นจริง เขายังไม่ต้องการไปจากหลินเว่ย เพราะเขาติดตามหลินเว่ยเพื่อทำให้พลังของตนเองแข็งแกร่งขึ้น เนื่องจากในตอนแรกยังไม่ไม่สามารถทะลวงผ่านขั้นศักดิ์สิทธิ์มาก่อน แต่หลังจากติดตามหลินเว่ยใช้เวลาเพียงสองหรือสามปีเท่านั้น
ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อความแข็งแกร่งของหลินเว่ยเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ มันคือคนที่จะได้รับผลประโยชน์มากขึ้นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม มันรู้ตนเองดีว่า พรสวรรค์ของตนเองนั้นธรรมดามาก จึงทำให้เสี่ยวชิงภักดีต่อหลินเว่ยมาโดยตลอด
“ไม่มีอันใด! เจ้าสมควรได้รับมัน” หลินเว่ยส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น เพราะเขาเห็นว่ามีแสงลวงตาพุ่งมาจากระยะไกล และเข้าโจมตีไปที่แมวดำที่อยู่ในมือของเสี่ยวชิง หลินเว่ย และ เสี่ยวชิง ไม่ได้ตื่นตกใจ
ใด ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มองไปที่จุดแสงสีเทาอย่าง เงียบ ๆ และที่กำลังหายไปในร่างของแมวดำ
“มันตายแล้วอย่างนั้นหรือ เป็นไปได้อย่างไรใครสังหารมันกันแน่” หมิงจิ้งเห็นจุดแสงจาง ๆ และเห็นว่า แสงนั้นพุ่งเข้าไปในร่างของแมวดำ และร้องออกมาด้วยความตกใจทันที
กวนเจิ้นก็ตกใจเช่นกัน แต่สีหน้าของเขาก็ตกตะลึง ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็นึกถึงสิ่งที่ผางหลงเพิ่งพูดกับพวกเขา ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาปิดปากอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็หันศีรษะและมองไปรอบ ๆ
“ สวบสาบ … !” เกิดเสียงดังขึ้นกรอบแกรบ เกิดขึ้นจากการเสียดสีกันของกระดูกสีขาว ร่างทั้งหมดออกมาจากป่า และจากนั้นก็ล้อมรอบจากทุกทิศทาง
“นี่มันคือตัวอะไร สัตว์อสูรชนิดใด ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน มันคือสัตว์กลายพันธุ์หรือไม่?
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรเหล่านี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก ข้าไม่รู้ว่าหลินเว่ยจะรับมือกับมันได้หรือไม่? “หมิงจิ้งกลืนน้ำลาย และใบหน้าของเขาดูตื่นตกใจ เขาลอบเคลื่อนตัวไปยังตำแหน่งของหลินเว่ย
และโน้มตัวลง อย่างไรก็ตามเขามีความกังวลอยู่ในใจอย่างห้ามไม่อยู่
ใบหน้าของกวนเจิ้นยังดูตื่นตระหนก แต่เมื่อเขาพบว่าใบหน้าของผางหลง และคนอื่นๆไม่เปลี่ยนไป หลังจากเห็นโครงกระดูกที่ล้อมรอบพวกเขา พวกเขายังคงยิ้มแย้มแจ่มใสกันทั่วหน้า สีหน้าแห่งความหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา
ค่อยๆหายไป จากนั้นเขาก็หันไปมองที่หลินเว่ย คิ้วของเขาก็ย่นขึ้น ทันใดนั้น แววตาท่าทางของการใช้ความคิดก็แวบเข้ามา ทำให้เขาต้องพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
“นี่คือ…..หมิงจิ้งนั้นหลั่งเหงื่อไหลรินบริเวณหน้าผาก ราวกับเปียกฝน หน้าซีด ปากสีม่วง ตัวสั่นอย่างอดไม่ได้
“ไม่เป็นไร…นี่คือสัตว์อัญเชิญของศิษย์น้อง พวกมันจะไม่ทำร้ายเรา” แต่ในเวลานี้ผางหลงก็กอดรอบตัวของกวนเยว่ และพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล
กวนเยว่ตกใจกับความกล้าหาญอย่างกะทันหันของ ผางหลง นางอารามรีบร้อน แยกตัวผละออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย นางเหยียบเท้าอีกฝ่ายด้วยความโกรธ เมื่อเห็นความเจ็บปวดของอีกฝ่าย นางก็กระทืบเท้าและพูดด้วยความอับอายและโกรธว่า ” พวกฉวยโอกาส คนเลว!” จากนั้นนางก็หน้าแดงและพูดด้วยเสียงดัง “ฮึ่ม! แน่นอน ข้ารู้ว่านี่คือสัตว์ร้ายของศิษย์พี่ อย่าลืมข้าก็เป็นศิษย์ของสถานศึกษาเทียนหยูด้วย”
“อืม! แค่ก ๆเมื่อเห็นว่าแผนการของเขาถูกเปิดโปง ใบหน้าของผางหลงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง จากนั้นเขาก็พบว่าสายตาของผู้คนจับจ้องมาที่เขา และหัวใจของเขาก็รู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย เขาทำได้เพียงเกาหัวด้วยความอับอายและยิ้มน้อยๆ
“อะไรนะ…เขาใช้ประโยชน์จากเจ้า แม้ว่าเขาจะเป็นศิษย์พี่ของข้า แต่ข้าก็ทนดูการกลั่นแกล้งหญิงสาวไม่ได้หรอกนะ ข้าจะให้เสี่ยวชิงสั่งสอนบทเรียนที่ดีให้แก่เขา” อย่างไรก็ตามหลินเว่ยเงยหน้าขึ้น และแสร้งทำเป็นโกรธ.
“ไม่! โปรดอย่าทำร้ายเขา เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย กวนเยว่ไม่สงสัยเลยว่า นางรีบก้าวไปข้างหน้า เพื่อขวางร่างของหลินเว่ย ใบหน้าของนางแสดงสีหน้าเป็นกังวลและวิงวอน
นางไม่รู้ตัวว่า หลินเว่ยแอบดูพวกเขามานานแล้ว นางคิดว่าหลินเว่ยต้องการสอนบทเรียนให้ผางหลงจริงๆ ด้วยความแข็งแกร่งของหลินเว่ย ผางหลงย่อมไร้ความสามารถที่จะต้านทาน
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผางหลงถูกหลินเว่ยเข้าใจผิด กวนเยว่จึงไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ นางจึงยืนตรงและขวางร่างเขาเอาไว้
“อะไรนะ…เจ้าไม่โกรธที่เขาลวนลามเจ้าหรือ หรือเจ้ากลัวว่า เขาจะตามมาแก้แค้น เช่นนั้น ข้าจะทำลายการฝึกฝนของเขาซะ และขับไล่เขาออกจากสถานศึกษา ด้วยวิธีนี้เขาจะไม่สามารถทำร้ายเจ้าได้อีกครั้ง
หลังจากที่หลินเว่ยพูดจบ เขาก็หันศีรษะและมองไปที่ผางหลง ที่อยู่ด้านหลังกวนเยว่ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“โอ้ๆ…!” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ผางหลงกลอกตาและมุมปากก็กระตุกทันที เขาอดไม่ได้ที่จะสูดอากาศเย็น ๆ ราวกับว่าเขาปวดฟัน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหลินเว่ย เพียงแค่กลั่นแกล้งกวนเยว่ จนนางหวาดกลัว
แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกควักออกมา จนความหนาวเย็นเกาะกุมหัวใจ
“ เปล่า..ไม่ เขาไม่ได้ลวนลามข้า…เป็นข้าที่ชื่นชอบให้เขาทำเช่นนั้น โปรดอย่าทำร้ายเขา” เมื่อได้ยิน หลินเว่ยพูดคำพูดที่น่ากลัว กวนเยว่ก็รีบเปิดปากเพื่ออธิบาย จากนั้นหันไปหากอด ผางหลง เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริง