ราชินีพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 29 เต็มระดับในชั่วข้ามคืน

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 29 เต็มระดับในชั่วข้ามคืน
ใกล้แล้ว เจียงหลีลืมตาขึ้นและมองไปที่ผงในมือของตนด้วยสีหน้าลำบาก

นางไม่คิดว่าเพิ่งจะเริ่มต้น ก็ต้องใช้หินวิญญาณจำนวนมากมายเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นตัวนางเองรู้สึกว่าในเวลาที่ดูดซับมันมีพลังจางๆ ในการกลืนกิน

“ต้องคิดวิธีเพื่อหาหินวิญญาณให้เจออีก” การฝึกฝนถูกยุติลงอย่างกะทันหันเนื่องจากมีหินวิญญาณไม่เพียงพอ ทำให้เจียงหลีรำคาญใจเล็กน้อย

ทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หน้าต่างบานเล็กและเห็นร่างที่อยู่นอกหน้าต่างบานเล็กนั้น รอยยิ้มแปลกๆ ได้ผุดขึ้นจากแก้มของเจียงหลี

อย่างไรก็ตามลู่จ้านที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างบานเล็กนั้น รู้สึกขนลุกเล็กน้อยเพราะรอยยิ้มของนาง

อันตราย ต้องหนีก่อน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สัญชาตญาณระหว่างความเป็นและความตายได้พัฒนาขึ้น ทำให้ลู่จ้านมีสัญชาตญาณในการรับรู้ หากในใจของเขาปรากฏความรู้สึก ‘ต้องหนี’ เขาจะไม่ลังเลและหันหลังกลับทันที

…

“ใต้เท้าลู่จ้าน”

แน่นอนว่าเสียงตะโกนนี่ทำให้เขา ‘ขนลุก’ และทำให้ขาของเขาต้องยืนอยู่กับที่

ลู่จ้านยิ้มอย่างขมขื่น เขาทำได้แต่หันกลับไปและถามด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “มีอะไรหรือ”

ทั้งที่รู้แต่ก็ยังจะถาม! เจียงหลีนึกกลอกตาในใจ

ทำไมนางถึงไม่เชื่อว่าลู่จ้านผ่านมาทางนี้โดยบังเอิญ เห็นได้ชัดว่าเขามาที่นี่โดยมีเจตนาและมายืนอยู่ที่นี่มานานแล้วเขาต้องเห็นอย่างชัดเจนถึงกระบวนการดูดซับพลังวิญญาณของนางแล้ว ด้วยระดับของเขาต้องรู้แน่ว่าหินวิญญาณเหล่านั้นยังไม่เพียงพอ

“ใต้เท้าลู่จ้าน ท่านมีหินวิญญาณหรือไม่” เจียงหลีถามด้วยรอยยิ้ม

มุมปากของลู่จ้านกระตุกเบาๆ

เจ้าเด็กคนนี้ ตั้งแต่ที่เข้าสู่ถ้ำเก้าปีศาจไม่เคยเรียกเขาว่าใต้เท้าลู่จ้านและมักจะเรียกโดยที่ไม่ระบุยศตำแหน่ง มาวันนี่กลับสุภาพและเคารพขึ้นมาในทันใด เป็นเพราะมีแผนการอื่นเป็นแน่

อย่างไรก็ตามความเร็วและปริมาณการดูดซับของนางนั้นแปลกจริงๆ ลู่จ้านคิดในใจ เขาเดินไปข้างหน้าและหยุดอยู่ข้างหน้าต่าง “เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนส่วนใหญ่เริ่มการฝึกดูดซับพลังวิญญาณ หินวิญญาณหนึ่งแผ่นก็เพียงพอที่จะดูดซับสามวัน”

และนางเพิ่งดูดซับหินวิญญาณทั้งหมดในมือของนางในคืนเดียว หินวิญญาณเหล่านั้นถูกส่งมอบโดยเขารวมทั้งสิ้นมีสิบสองชิ้น

เจียงหลีตกใจ

ปรากฏว่าการดูดซับของตนนั้นแตกต่างจากคนอื่นแน่ นางสงบสติอารมณ์และตอบด้วยรอยยิ้มว่า “นี่แสดงว่าข้าไม่ใช่คนธรรมดาน่ะสิ”

เหอะๆ

ลู่จ้านหัวเราะในใจอย่างเยือกเย็น นางไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ คนที่มีเนตรญาณเก้าดวงจะธรรมดาได้อย่างไร

“คนธรรมดาที่ฝึกฝนและดูดซับหินวิญญาณสิบก้อนใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือน พวกเขาสามารถบรรลุระดับเต็มและผสานเข้ากับวิญญาณยุทธ์ตัวแรก ตอนนี้เจ้าอยู่ในระดับแรกและยังไม่เต็มระดับ แต่เจ้ากลับสูบหินวิญญาณในจำนวนมากไปแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อไปถึงช่วงท้ายเจ้าจะต้องการหินวิญญาณมากขึ้นเรื่อยๆ” ลู่จ้านกล่าวอีกครั้ง

เจียงหลีขมวดคิ้วเมื่อนางได้ยินและน้ำเสียงของนางก็เย็นลง “ใต้เท้าลู่จ้าน ถ้าท่านไม่ต้องการให้ข้ายืมหินวิญญาณก็ไม่เป็นไร ทำไมต้องมาพูดมากมายเพียงนี้ด้วย ไม่คาดคิดเลยว่าลู่จ้านจะเป็นคนตระหนี่”

ฮึ่มมม ลู่จ้านตะคอกอย่างเย็นชา “พูดจาประชดประชันไปใย หินวิญญาณข้าจะให้แก่เจ้าแน่ นายน้อยสั่งการมาว่าภายในสามเดือนให้ฝึกฝนระดับเจ้าให้ขึ้นมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ข้าจะไม่ฝ่าฝืนคำสั่งของนายน้อย แต่เจ้าต้องเข้าใจว่าตระกูลลู่และนายน้อยให้ความสำคัญแก่เจ้าอย่างไร และใช้ทรัพยากรการฝึกอบรมจำนวนมากเพื่อเจ้า ในอนาคตเจ้าอย่าทำให้เจ้านายน้อยผิดหวัง”

สิ่งที่ลู่จ้านกลัวก็คือการใช้ทรัพยากรเพื่อเลี้ยงดูผู้ที่ไร้มนุษยธรรม

“ท่านลู่จ้านไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้” เจียงหลีกล่าวเบาๆ

ทันทีที่สิ้นเสียง มีเพียงเงาดำที่ถูกโยนเข้ามาจากหน้าต่างบานเล็กและตกลงบนเตียงต่อหน้านางอย่างแม่นยำ

ฟุบ!

เสียงตกพื้นทำให้รู้ว่าน้ำหนักสิ่งของข้างในนั้นไม่เบา

ในดวงตาของเจียงหลีเต็มไปด้วยความยินดี เขาเปิดถุงและเทหินวิญญาณออกมา ในนั้นมีหินวิญญาณทั้งหมดสามสิบสองก้อน

“เจ้าสามารถดูดซับเท่าที่ต้องการ เพื่อจิตวิญญาณจะผสานกัน เจ้าจะดูดซับพลังวิญญาณอย่างไรก็ตาม ไม่สามารถเข้าสู้ระดับที่สองได้ แต่หลังจากที่เจ้าผสานวิญญาณยุทธ์ในระดับแรกเข้าด้วยกันแล้ว เจ้าก็จะรู้ถึงประโยชน์ของมัน” ลู่จ้านพูดเป็นการเตือน

ทุกคนมีความอิ่มตัวต่อพลังวิญญาณหรือไม่นั้นล้วนขึ้นอยู่กับการเหนี่ยวนำ เมื่ออิ่มตัวและถึงขีดจำกัดแล้วจะไม่สามารถดูดซับพลังวิญญาณได้อีกต่อไป เขาต้องการจะดูว่าขีดจำกัดของเจียงหลีอยู่ที่ไหน

ลู่จ้านไม่จากไปและเจียงหลีก็ไม่บังคับเช่นกัน

นางไม่สนใจว่าจะมีใครมาอยู่ข้างๆ เพื่อดูการฝึกของตน เหมาะเจาะกับที่ลู่จ้านอยู่ด้วย เพราะเขาสามารถช่วยพิทักษ์นาง แล้วนางจะไม่ยินดีได้อย่างไรล่ะ

เจียงหลีเริ่มดูดซับพลังวิญญาณอีกครั้ง นางรู้สึกได้ถึงระดับที่เต็มมากกว่าก่อนหน้านี้ แต่คำพูดของลู่จ้านทำให้หัวใจของนางหวั่นไหว

เนื่องจากต้องจำกัดในดูดซับ ดังนั้นนางจึงต้องใช้ประโยชน์จากมันให้ดี

นางไม่สงสัยคำพูดของลู่จ้าน จะดูดซับพลังวิญญาณให้ได้มากที่สุด และจะได้รับประโยชน์จากการหลอมรวมวิญญาณยุทธ์ในครั้งแรก

ดูด ดูดอีก

เจียงหลียังคงบีบอัดพลังวิญญาณในร่างกายของตน เพื่อให้มีที่ว่างสำหรับพลังวิญญาณใหม่

มือทั้งสองข้างของนาง หินวิญญาณถูกเปลี่ยนกลายเป็นผงอยู่ตลอดเวลา นอกหน้าต่างของบ้านหิน ลู่จ้านมองดูด้วยอาการที่ตกใจมาก หลังจากผ่านการฝึกซ้อมมานานหลายปี เขาไปมาแล้วทั่วทุกมุมของพิภพได้เห็นผู้มีพรสวรรค์มาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยพบเห็นคนอย่างเจียงหลีที่ดูดซับพลังวิญญาณมากมายในชั่วข้ามคืนและยังไม่ระเบิดจนตาย

เขากลับรู้สึกว่าเบื้องหลังเจียงหลีมีวังวนขนาดใหญ่ที่กลืนกินพลังวิญญาณอยู่ตลอดเวลาโดยไม่อ่อนเพลีย

เจียงหลีลืมการฝึกฝนของตน ลู่จ้านรู้สึกตกใจอยู่ตลอดเวลา

ในจิตใต้สำนึกของเจียงหลี ‘อีกคน’ ที่นางกังวลอยู่เสมอ เสมือนว่าติดอยู่ในลำคอนั้นก็มีปฏิกิริยาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าภายใต้การกระตุ้นของพลังวิญญาณ มันจะได้รับการหล่อเลี้ยงด้วย

อย่างไรก็ตามเจียงหลีผู้ซึ่งหมกมุ่นอยู่กับการการปฏิบัติของเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นเลย

ท้องฟ้าก็ค่อยๆ สว่าง ลู่จ้านอยู่ที่นอกหน้าต่างของเจียงหลีได้ยืนอยู่ที่นั้นแล้วเป็นเวลาหนึ่งคืน เขามองดูหญิงสาวที่นั่งขัดสมาธิหลับตาทำสมาธิที่ห้องนั้นได้มีความโกลาหลเกิดขึ้นภายในใจ

เต็มระดับในข้ามคืน เขารู้สึกประหลาดอยู่ภายในใจ

ไม่เคยมีใครสามารถฝึกฝนระดับแรกได้ในชั่วข้ามคืน และไปถึงสถานะที่พวกเขาสามารถผสานวิญญาณยุทธ์เข้าด้วยได้ ยิ่งไปกว่านั้นลู่จ้านยังสังเกตเห็นว่าเจียงหลีไม่ได้สูญเสียรากฐานของเขาเนื่องจากการดูดซับพลังวิญญาณจำนวนมาก ฐานพลังวิญญาณของนางแข็งแกร่งและทนทาน

“อัจฉริยะ อัจฉริยะแห่งการฝึกฝนที่ไม่มีใครเทียบได้” ลู่จ้านพูดอย่างรำพึงรำพัน

แน่นอนว่าเมื่อเขาเห็นหินวิญญาณครึ่งหนึ่งที่เจียงหลีทิ้งไว้ เขาก็อดยิ้มไม่ได้ อัจฉริยะก็คืออัจฉริยะ แต่เรื่องราชาท้องโตก็เป็นจริงเช่นกัน

เจียงหลีเสร็จสิ้นการฝึกฝนและเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป ลู่จ้านมองไปที่เจียงหลีอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันจากไปเมื่อเขาจากไปเขาก็ออกจากถ้ำเก้าปีศาจ ออกจากเทือกเขาและไม่กลับมาอีก เพื่อกลับจวนตระกูลลู่ในเมืองซูหนาน

เจียงหลีได้บรรลุความสามารถในการรวมจิตวิญญาณยุทธ์ในขั้นแรกแล้ว เขาคงต้องกลับไปถามความเห็นของนายน้อยเสียก่อน…