ราชินีพลิกสวรรค์ - ตอนที่ 458 ยังมีอีกคนหนึ่ง
“ฆ่าข้าให้ตายเยี่ยงสุนัขอย่างนั้นหรือ” ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาช่างเยือกเย็นเสียดเข้าไปถึงกระดูก
“ชิ่งชิ่ง!” ลู่เสวียนที่ยืนอยู่ข้างเจียงหลีเมื่อเห็นเหวินเหรินชิ่งชิ่งก็ตะโกนเรียกด้วยความตื่นตระหนก
เหวินเหรินชิ่งชิ่งมองลู่เสวียนด้วยขอบตาอันร้อนผ่าวแล้วฝืนยิ้มตอบกลับไป “ข้าไม่เป็นไร เจ้าทึ่ม”
“พี่ใหญ่ ข้าจะถ่วงเขาเอาไว้ ท่านช่วยลู่เสวียนพาเหวินเหรินชิ่งชิ่งออกไปก่อน” เจียงหลีกระซิบกับเจียงเฮ่า
เจียงเฮ่าปราดตามองประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงแล้วส่ายหน้า “ข้าเอง เจ้าพาพวกเขาไปเถิด”
เจียงหลีเอ่ยค้าน “ไม่ ข้าจะต้องฆ่าเขาด้วยน้ำมือของข้าเอง!”
เจียงเฮ่าหรี่ตาแล้วเหลือบมองแววตาของประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงอีกครั้งซึ่งนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยแววอาฆาตเสียแล้ว เขารู้แค่ว่าผู้ที่ทำให้น้องสาวของเขาโกรธแค้นจะต้องเคยรังแกน้องสาวของเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตามเขามิอาจต่อต้านคำพูดของเจียงหลีได้ จึงทำได้เพียงเอ่ยถาม “มีความหวังว่าจะสำเร็จหรือไม่”
เจียงหลีพยักหน้าแน่นอน ครั้งเมื่อนางประทับฝ่ามือพลังปีศาจใส่ร่างของมู่เหยี่ยนฉือ นางยังเก็บพลังเอาไว้ในตอนท้าย เพราะนางไม่ได้มีเจตนาฆ่ามู่เหยี่ยนฉือ แต่สำหรับประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงแล้วนางไม่มีความปรานีใดๆ มอบให้
“ได้! ข้าจะรีบกลับมา” เจียงเฮ่าเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง
“เช่นนั้นข้าก็จะฆ่าเจ้าก่อนนน!” หลายคนสื่อสารกันแต่ทว่าแทบจะอึดใจเดียว ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงก็พุ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตเจียงหลีแล้ว
ตั้งแต่เจียงหลีปรากฏตัว สายตาของเขาก็ไม่มีใครอื่นอีกนอกจากเจียงหลี
ความเจ็บปวดความทุกข์ทรมานที่เขาได้รับในช่วงเวลานี้ ในขณะที่เจียงหลี ‘ตายแล้วฟื้นคืนชีพ’ ออกมาปรากฏตัวให้เห็นอีกครั้งเพื่อย้ำเตือนเขาว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้
เจียงหลีสบถเสียงเย็น เงาร่างกลายเป็นลำแสงทะยานไปข้างหน้า
ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงรีบตามไป โดยที่ไม่ได้สนใจสามคนที่เหลือในห้องตั้งแต่แรก
ลู่เสวียนรีบวิ่งไปหาเหวินเหรินชิ่งชิ่งแล้วแก้มัดมือทั้งสองข้างของนาง
“ลู่เสวียน!” เหวินเหรินชิ่งชิ่งรีบโถมเข้าใส่อ้อมกอดของลู่เสวียนทั้งน้ำตา ขณะนี้ความหวาดกลัวในใจของนางถึงจะผ่อนคลายออกมา
“ไม่เป็นไรแล้ว! ไม่เป็นไรแล้วนะ! ไม่ต้องกลัวมีข้าอยู่ทั้งคน” ลู่เสวียนลูบหลังปลอบโยนนาง
เจียงเฮ่าเร่งเร้า “ตอนนี้มิใช่เวลาพูดพร่ำทำเพลง ข้าส่งพวกเจ้าออกไปจากที่นี่แล้วยังต้องรีบกลับมาอีก”
สองคนที่กำลังกอดกันกลมผละออกจากกันทันที เหวินเหรินชิ่งชิ่งเช็ดน้ำตาแล้วยืนขึ้น จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด “เพราะข้าเป็นตัวถ่วง”
“เกี่ยวอะไรกับเจ้า มันเป็นเพราะความชั่วช้าสามานย์ของคนพวกนี้ต่างหากเล่า” ลู่เสวียนพูดด้วยน้ำเสียงข้นแค้น
“ไป ออกไปจากที่นี่ แล้วไปหาที่ๆ ปลอดภัยซะ” เจียงเฮ่าพูดจบก็หันหลังและนำพวกเขาให้หลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่อยู่ด้านหน้าคลำทางออกไปยังด้านหลัง
เป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากสำนักพรตเสวียนหมิงก่อน เจียงเฮ่าคิดพาสองคนนี้ไปส่งยังสถานที่ปลอดภัยกว่านี้แล้วค่อยกลับมาช่วยเจียงหลี
ประมุขสำนักคนนั้นเป็นถึงหลิงหวัง ให้เจียงหลีต่อสู้เพียงลำพังนั้นเขามิอาจวางใจได้
และในขณะนั้นเจียงหลีกับประมุขสำนักได้ลงมือต่อสู้แล้ว
วรยุทธ์ของประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงช่างร้ายกาจ ทุกครั้งที่เขาจิกกรงเล็บมักจะนำพาสายลมทมิฬพัดเข้ามาราวกับเสียงร้องโหยหวนของเหล่าวิญญาณร้ายและเสียงหอนของหมาป่า
วิญญาณยุทธ์ที่เขาปลดปล่อยออกมาจากข้างหลังกลับไม่ใช่แสงสีทองธรรมดาแต่เป็นสีทองเข้ม ซึ่งมันแปลกประหลาดมาก
วิญญาณยุทธ์ทั้งห้าปรากฏขึ้นพร้อมกันซึ่งมันสร้างแรงกดดันมหาศาลให้กับเจียงหลี
นางหลบไปข้างหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีแล้วปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ทั้งสี่ออกมาพร้อมกัน ด้วยรูปร่างสีทองประกายและสามารถขับไล่ความชั่วร้ายที่ประมุขสำนักพามาได้ภายในพริบตาเดียว
วิญญาณยุทธ์ระดับหนึ่งทั้งสี่ดวงปะทุขึ้นพร้อมกัน และกระแสลมที่น่าสะพรึงกลัวได้กวาดไปทั่วทั้งตำหนัก แสงสีทองเจิดจ้าทิ่มแทงดวงตาของประมุขสำนักพรตเสวียนหมิง
“ระดับหนึ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าวิญญาณยุทธ์ทั้งสี่ล้วนเป็นวิญญาณยุทธ์ระดับหนึ่ง ทั้งยังเป็นแบ่งเป็นสามประเภทแต่ฝึกฝนเช่นเดียวกันอีกด้วย!” เมื่อประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงเห็นวิญญาณยุทธ์ของเจียงหลีเป็นครั้งแรกก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกตะลึง
ความเกลียดชังในดวงตาของเขาก็รุนแรงขึ้นทันที ในเมื่อเขาเคยปล่อยตู้สมบัติเคลื่อนที่อย่างเจียงหลีไป วิญญาณยุทธ์ระดับหนึ่งเหล่านั้นของนางมันทำให้เขาเต็มไปด้วยความริษยา!
เจียงหลีปล่อยพลังวิญญาณที่รุนแรงออกมาจนทำให้แป้งฝุ่นสีขาวที่บดบังใบหน้าของประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงแตกกระเจิงเผยให้เห็นรอยสักบนใบหน้าของเขา
เมื่อเห็นรอยสักที่น่าเกลียดเหล่านั้น เจียงหลีก็นึกถึงที่กงเสวี่ยฮวาเคยเล่าให้นางฟังเกี่ยวกับรูปแบบในการใช้สัญลักษณ์สังหาร ดังนั้นจิตสังหารที่มีต่อประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงยิ่งเข้มข้นมากขึ้น
“วันนี้ได้ฆ่าเจ้าตายก็จะถือว่าคืนความเป็นธรรมแทนสวรรค์” น้ำเสียงของเจียงหลีช่างเย็นเยียบมิมีสิ่งใดเปรียบ
ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงยิ้มดุร้าย “ฆ่าข้ารึ เจ้าก็แค่ฝันไปเท่านั้น! หากหลังกายเจ้ามีวิญญาณยุทธ์ห้าดวง บางทีข้าก็อาจจะนึกหวาดกลัวบ้าง แต่ตอนนี้ ต่อให้เจ้าเก่งกาจกว่านี้อีกแค่ไหน หลิงจงคิดจะต่อกรกับ
หลิงหวัง ก็ฝันไปเถอะ!”
หลังจากสิ้นเสียงของเขา วิญญาณยุทธ์ทั้งห้าดวงที่อยู่เบื้องหลังประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงก็หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเขาราวกับว่าเขาได้แปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยรัศมีอันดุร้าย
เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง กระโจนเข้าใส่หมายจะฆ่าเจียงหลี
“ของข้า! ทุกอย่างล้วนเป็นของข้า! หลังจากฆ่าเจ้าตายแล้ว ทุกสิ่งของเจ้าก็จะต้องตกมาเป็นของข้า!”
ลมปราณของหลิงหวังกำจายออกมา หัวใจของเจียงหลีราวกับถูกค้อนหนักทุบอย่างรุนแรง และนางก็ตกตะลึงในใจ แน่นอนว่าความแตกต่างระหว่างหลิงหวังและหลิงจงยังคงมีระยะห่างกันมาก
“ฆ่าข้ารึ เมื่อพลังของหลิงหวังเปิดออก แม้กระทั่งเจ้าอยากดิ้นก็ดิ้นไม่รอด แล้วจะฆ่าข้าอย่างไร” ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงเป็นถึงหลิงหวังระดับที่สาม ความพลังความสมารถของเขาไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
ฆ่าไม่ตายอย่างนั้นหรือ
ไม่! ในเมื่อมู่เหยี่ยนฉือมีความสามารถพอที่จะกระโดดข้ามไปต่อสู้กับหลิงหวังได้ นางเองก็สามารถฆ่าหลิงหวังให้ตายด้วยเช่นกัน!
ดวงตาของเจียงหลีเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง และพลังวิญญาณในร่างกายของนางยังคงเดือดพล่าน นัยน์ตาของนางวาวโรจน์ ความแน่วแน่ก็กลายเป็นดาบในดวงตาของนาง
การโจมตีจากประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงได้ประจันหน้าเข้ามาแล้ว เจียงหลียังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน อุ้งเท้าหน้าของวิญญาณยุทธ์เสวียนกังกุยที่อยู่เบื้องหลังของนางเหยียบพื้นอย่างหนักหน่วง เสวียนกังกุยปรากฏอยู่บนร่างของเจียงหลีและนอกร่างกายนางมีเกราะเสวียนกังของเต่าเสวียนกังกุยกลายเป็นเกราะล่องหนป้องกันการโจมตีให้นาง
ตู้มมม!
เมื่อพละกำลังทั้งสองปะทะกัน ตำหนักใหญ่ของประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงถูกทำลาย การเคลื่อนไหวต่อสู้ครั้งใหญ่เช่นนี้ทำให้ทั้งสำนักพรตเสวียนหมิงสัมผัสได้
แล้วในขณะเดียวกัน ทางด้านพวกของกงเสวี่ยฮวาก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว
สัญลักษณ์สังหาร ด้านหลังประตูใหญ่ที่เป็นเหล็กสีดำทมิฬนั้นกำลังเปิดออกอย่างเงียบๆ
วิหารที่อยู่ยอดเขาสูงสุดทรุดตัวลง
ลำธารแห่งแสงสองสายพุ่งออกมาจากซากปรักหักพังขึ้นกลางในอากาศ
ขณะนั้นเอง มีสาวกของสำนักพรตเสวียนหมิงจำนวนหนึ่งพุ่งเข้ามา
วานรกลืนเวหาที่อยู่เบื้องหลังของเจียงหลีคำรามชกหมัดลงบนพื้น แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่นเปลือกโลกแตกแยก สาวกสำนักพรตเสวียนหมิงจำนวนไม่น้อยตกลงไปยังใต้ผืนธรณีส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน
“ไม่เลว! คิดไม่ถึงว่าจะหลุดพ้นจากการบีบบังคับของหลิงหวังอย่างข้าได้ แต่เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี!” ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงมิได้สนใจความเป็นความตายของสาวกสักนิด แล้วได้แต่ขู่เจียงหลีอย่างดุร้าย
“ฆ่าข้ารึ!” เจียงหลียกยิ้มเย็นเยียบ ดวงตายิ่งเป็นประกาย “เจ้ายังไม่คู่ควร!”
พลังของความแน่วแน่จะพุ่งออกมาจากดวงตาของนางมุ่งหน้าไปยังประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงด้วยรัศมีอันเฉียบคม ภายใต้แสงระยิบระยับดูเหมือนว่าแสงทุกดวงล้วนนำพาความไม่ย่อท้อก้าวรุดหน้าไปอย่างกล้าหาญโดยไม่กลัวอุปสรรคใดๆ
ความเฉียบคมที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงหน้าถอดสีและสั่นเทาไปทั้งร่าง “นี่คือสิ่งใด” เขาคือหลิงหวังแต่ไม่ตระหนักรู้ถึงการข่มใจตนเอง
และเจียงหลีเป็นเพียงหลิงจงแต่กลับตระหนักรู้ถึงเจตจำนงแรกของนางแล้ว
แสงระยิบระยับปกคลุมประมุขสำนักพรตเสวียนหมิง เงาร่างของเขาถูกแสงปกคลุมทันทีแล้วได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างในนั้น
แน่นอน ในขณะนี้มีลมปราณที่น่าสะพรึงกลัวอีกชีวิตมาจากระยะไกลอย่างรวดเร็ว
แววตาของเจียงหลีควบแน่น นางหันหน้าไปมองที่มาของลมปราณนั้นแล้วเอ่ยเงียบๆ ในใจ หลิงหวัง