รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 798 รนหาที่ตายโดยแท้!
บทที่ 798 รนหาที่ตายโดยแท้!
“ข้าสาบาน หลังจากสงครามสิ้นสุดลง ข้าจะต้องตัดหัวสุนัขของเจ้าอย่างแน่นอน!”
บรรพจารย์เฝยอี๋มองสุนัขสีดำด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะถอนหสายตากลับไป ยามนี้บรรพจารย์ดินแดนต่าง ๆ ล้วนปกป้องสุนัขดำ มันย่อมไม่สามารถทำสิ่งใดกับสุนัขดำได้
ทันใดนั้น ความผันผวนจากเส้นทางนั่นยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น ลมหายใจพิศวงอันน่าประหวั่นแผ่กระจายออกมายิ่งทำให้เวลานี้ไม่เหมาะแก่การลงมือกับสุนัขดำมากยิ่งขึ้น
โฮกกก!
พริบตาต่อมา ภายในเส้นทางก็มีเสียงคำรามดังออกมา สิ่งมีชีวิตพิศวงยังไม่ทันจะปรากฏตัว ก็มีแรงกดดันอันน่าหวาดกลัวสั่นสะท้านฟ้าดินแผ่กระจาย!
“นั่นมันสิ่งมีชีวิตอันใดกัน?!”
สีหน้าของบรรพจารย์แต่ละดินแดนต่างแปรเปลี่ยน หนังศีรษะชาวาบ จิตวิญญญาณสั่นสะท้าน แรงกดดันที่แผ่ออกมาน่ากลัวเกินไป มากเกินกว่าที่พวกเขาจะทนรับได้
สีหน้าของบรรพจารย์เฝยอี๋เองก็เปลี่ยนไปเช่นเดียวกัน ลำตัวงูทั้งสองสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ตัวตนเช่นนั้นจะสามารถต่อกรด้วยได้อย่างไร? มีความเป็นไปได้อย่างยิ่งที่จะถูกสังหารสิ้น!
“หือ เหตุใดเจ้าจึงตัวสั่นถึงเพียงนี้? แล้วนั่นของเหลวอันใดออกมาจากตัวของเจ้ากัน? เจ้า… กลัวจนปัสสาวะราดจริงหรือ!?”
สุนัขดำมองไปทางบรรพจารย์เฝยอี๋แล้วกล่าวเยาะเย้ย
มันไม่ได้กลัวจนปัสสาวะราดจริง ๆ ใช่หรือไม่?!
บรรพจารย์เฝยอี๋ไม่แน่ใจ แรงกดดันนี้น่ากลัวเกินไป มีความเป็นไปได้ที่มันจะปัสสาวะราดออกมาจริง ๆ
“สุนัขดำ!!!”
มันโกรธจนอดกลั้นไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร ต้องการจะฉีกสุนัขดำออกเป็นชิ้น ๆ
เจ้าสุนัขดำสมควรตายนี่จงใจเอ่ยวาจามั่วซั่วเพื่อเยาะเย้ยมัน มันจะกลัวจนปัสสาวะราดได้อย่างไร ไม่มีทาง!
ลำตัวที่เป็นงูทั้งสองสะอาดยิ่ง ปราศจากของเหลวใด
“บรรรพจารย์เฝยอี๋ผู้น่าเกรงขาม ผู้อาวุโสไร้เทียมทานในแดนบรรพโกลาหล กลับเอ่ยวาจาแล้วไม่รักษาอย่างนั้นหรือ?”
สุนัขดำพูดขึ้น “เร็วเข้า รีบนำไปสิ อย่าได้ผิดคำพูดของตนเอง!”
โฮกกก!
เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตพิศวงปรากฏตัวออกมาเป็นที่เรียบร้อย พวกมันมีอยู่ทั้งสิ้นห้าตน แต่ละตนล้วนน่าสะพรึงกลัวถึงขั้นสะท้านฟ้า พลังที่ครอบครองอยู่ถึงขั้นห้าขอบเขตลอยชาย!
บรรพจารย์เฝยอี๋ถูกคำพูดของสุนัขดำปลุกเร้าจนต้องการจะพุ่งออกไปยังแนวหน้า
ทว่ามันเพิ่งจะเคลื่อนไหว ก็ถูกทำให้ตกใจกลัวจนต้องหันหลังกลับมา!
น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว ช่องว่างที่มีต่างกันมากเกินไป!
หากมันพุ่งตรงออกไปเช่นนี้ เท่ากับส่งตนเองไปสู่ความตายอย่างสมบูรณ์ ไม่มีจุดจบใดอื่นอีก
“ไร้ประโยชน์ หลังจากนี้ก็อย่าพูดจาคุยโวอีก ช่างน่าขายหน้านัก!” สุนัขดำยิ้มเย้ย
“เจ้าเอาแต่เอ่ยอันใด หากมีความสามารถก็ไปเองเสีย!”
บรรพจารย์เฝยอี๋ตะคอกออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว ไม่คาดคิดสักนิดว่าสิ่งมีชีวิตพิศวงที่มาจะมีพลังอันน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงมันเลย กระทั่งรวมบรรพจารย์ดินแดนทุกแห่งก็ยังไม่อาจต่อกรได้
“ได้สิ!”
สุนัขดำวิ่งตรงออกไปตามที่พูด เหล่าบรรพจารย์ดินแดนพากันตกตะลึง
“อย่าได้หุนหันพลันแล่น รีบกลับมา!”
“พวกมันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะต่อกรด้วยได้!”
บรรพจารย์ทุกดินแดนร้องออกมา
“ช่าง…ไม่ประเมินกำลังตนเสียจริง!”
บรรพจารย์เฝยอี๋ตกตะลึงไปชั่วครู จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา “ช่างรนหาที่ตาย ตายจริงไปได้ก็ดี!”
ทว่าเพียงอึดใจเดียวมันก็ต้องมองตาค้าง
มันกำลังเห็นสิ่งใดกัน?！
หลังจากพุ่งเข้าไปแล้ว สุนัขดำก็ดุร้ายอย่างถึงที่สุด สิ่งมีชีวิตพิศวงทั้งห้าตนประหนึ่งเป็นเพียงกองโคลน เพียงพริบตาเดียวก็ถูกสังหารเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทันที!
“เรื่องจริงหรือนี่!”
บรรพจารย์เฝยอี๋รู้สึกเหลือเชื่อ เมื่อใดกันที่สุนัขดำดุร้ายถึงเพียงนี้?
เพียงพริบตาเดียวก็สังหารเรียบ ตอนนี้สุนัขดำอยู่ขอบเขตขั้นใดกันแน่?!
โฮก!
มีเสียงคำรามดังขึ้นมาจากเส้นทางอีกครั้ง สิ่งมีชีวิตพิศวงปรากฏตัวอีกครา คราวนี่ก็ยังมีห้าตนเช่นเดิม ทั้งหมดล้วนอยู่ในขั้นที่เก้าขอบเขตลอยชาย!
สร้างแรงกดดันให้สุนัขดำเพิ่มทวี!
ทันทีที่สุนัขดำปรากฏตัวขึ้นในสนามรบ ต้นบรรพจารย์ก็ให้ความสนใจกับสุนัขดำทันที ตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าสุนัขดำไม่ง่ายแก่การรับมือ จึงส่งสิ่งมีชีวิตพิศวงขั้นเก้าขอบเขตลอยชายมาทันที
“ดูข้าจัดการพวกเจ้าทิ้งเสีย!”
สุนัขดำยังคงไร้ความเกรงกลัว มันเหยียดหลังขึ้นตรง ทำท่าเหมือนกำลังรำวิชาหมัดบางอย่าง ดูแล้วแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง!
มันกำลังรำมวยออกมาจริง ๆ พลังอันเหนือชั้นระเบิดออกมา ทำให้ต้นบรรพจารย์พิศวงที่อยู่อีกด้านหนึ่งต่างตกตะลึงทันทีที่เห็น
นี่คือมวยไทเก๊ก สุนัขดำเองก็ได้เรียนด้วย อีกทั้งยังประสบความสำเร็จอย่างมากในมวยไทเก๊ก
หยินและหยางเวียนวน แข็งและอ่อนประสาน พลังชักนำพลัง สุนัขดำค่อย ๆ สำแดงความลึกซึ้งของมวยไทเก๊กออกมา สิ่งมีชีวิตพิศวงทั้งห้าต่างถูกทุบตีจนกระอักเลือดออกมา ต่างไม่อาจต้านทานได้!
“!!!”
ลูกตาของบรรพจารย์เฝยอี๋แทบจะถลนออกจากเบ้า สุนัขดำนั้นดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง หากหมัดนี้ชกใส่มัน เกรงว่ามันต้องดับสิ้นสลายไปโดยสิ้นเชิง
ในตอนนั้นเองหัวใจของมันพลันเย็นเยียบ ความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดปรากฏในใจ!
ก่อนหน้านี้มันช่างรนหาที่ตายเสียจริง มันคิดว่าตนเองจะสามารถสังหารสุนัขสีดำได่ง่ายดาย หารู้ไม่ว่าเป็นตัวมันต่างหากที่สามารถถูกสุนัขสีดำฆ่าตายได้อย่างง่ายดายเพียงยกมือขึ้น!
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ！
เลือดสาดกระเซ็นทั่วทุกหนแห่ง สุนัขดำดุร้ายไร้ผู้ต้านทาน สังหารสิ่งมีชีวิตพิศวงไปตัวแล้วตัวเล่า!
อีกด้านหนึ่ง อีกฟากจักรวาลโกลาหลอันห่างไกล
รูม่านตาของบรรพจารย์ต้นกำเนิดหลายตนต่างหดแคบลงด้วยความคาดไม่ถึง
อันใดกัน!
พวกมันต้องการจะบีบให้หลี่จิ่วเต้าปรากฏตัวออกมา ทว่าหลี่จิ่วเต้ายังไม่ทันปรากฏ สิ่งมีชีวิตพิศวงฝั่งพวกมันก็ถูกกำจัดทิ้งไปทีละตัวทีละตัว!
สิ่งนี้ทำให้อารมณ์ภายในใจของพวกมันย่ำแย่อย่างถึงขีดสุด!
“ไม่เป็นอันใด ยิ่งแข็งแกร่งก็ยิ่งดี การสูญเสียเช่นนี้ไม่นับเป็นอันใดได้”
“ใช่ หลังจากจัดการเขาลงได้แล้ว ทุกอย่างจะยิ่งคุ้มค่า!”
พวกมันสงบสติอารมณ์ลงจนไร้ความกังวล ก่อนจะส่งสิ่งมีชีวิตพิศวงออกไปอีกครั้ง!
สิ่งมีชีวิตพิศวงหกตนมุ่งหน้าไปตามเส้นท้าง
ครั้งนี้พิธีบรรพชาพี่พวกมันได้รับกล้าแกร่งเป็นอย่างยิ่ง ทำให้พลังของพวกมันเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ไม่เช่นนั้น กระทั่งสุนัขสีดำพวกมันก็ไม่อาจรับมือได้!
พวกมันมองไปทางโลงกระดูกที่ลอยอยู่กลางอากาศ พลันเกิดความมั่นใจมากยิ่งขึ้น
มีโลงกระดูกอยู่ที่นี่ พวกมันยังต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก?
ไม่จำเป็นต้องกลัวสิ่งใดทั้งนั้น!
…
ภายในสนามรบ สุนัขดำสังหารสิ่งมีชีวิตพิศวงทั้งหมด ทำให้สิ่งมีชีวิตแดนบรรพโกลาหลต้องตกตะลึง
“ราชันสุนัขในตำนาน สุดยอดยิ่งนัก!”
“ดุร้ายแข็งเกร่ง!”
สิ่งมีชีวิตจากแดนบรรพโกลาหลต่างส่งเสียงเซ็งแซ่ สุนัขดำแข็งแกร่งอย่างยิ่งจนดูเหมือนตัวตนในตำนาน!
“แข็งแกร่งยิ่งนัก!”
ภายในใจเหล่าบรรพจารย์ดินแดนต่างเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย ตอนนี้สุนัขดำกลายเป็นตัวตนที่พวกเขาทำได้เพียงแหงนหน้ามอง เหนือกว่าไปไกลลิบ!
บรรพจารย์เฝยอี๋รู้สึกย่ำแย่ สุนัขดำจะมาชำระบัญชีกับมันหรือไม่?
หากสุนัขดำต้องการชำระบัญชีกับตนจริง ๆ เกรงว่าตนเองคงไม่เหลือแม้แต่เศษซาก...
เสียงตะโกนชื่นชมโหมซัดราวทะเลคลั่งทำให้สุนัขดำที่ได้ยินอิ่มอกอิ่มใจขึ้นมาเล็กน้อย
“ยังมีผู้ใดอีกหรือไม่?!”
มันยืดตัวเหยียดหลังตรง ขาหน้าทั้งสองข้างไพล่ไปด้านหลัง ตระหง่านประหนึ่งขุนเขา ให้ความรู้สึกไร้พ่าย！
ทว่ามันก็เปลี่ยนเป็นขลาดเขลาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งหนีไปพร้อมกับรำพึงออกมา “ยัง… มีอีกมาก!”
มันสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันน่าสะพรึงกลัวจากภายในเส้นทาง นั่นไม่ใช่สิ่งที่มันสามารถต่อกรด้วยได้อย่างแน่นอน ช่องว่างแตกต่างกันเกินไป ขอบเขตอยู่สูงเสียยิ่งกว่ามัน!
หากมันไม่วิ่ง เกรงว่าจะไม่อาจรักษาหัวสุนัขของมันไว้ได้!
“เบื้องหลังความพิศวงคือสิ่งใดกันแน่?!”
มันทำสีหน้าแปลกประหลาด ภายในใจคิดว่าเบื้องหลังของความพิศวงช่างไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยหรือ?
เหตุใดสิ่งมีชีวิตที่โผล่มาจึงทรงพลังมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด!
“ไป ๆๆ!”
มันเรียกบรรพจารย์ดินแดนพร้อมกับสิ่งมีชีวิตแดนบรรพโกลาหลอื่น ๆ กลับสู่เมืองบรรพกาล ไม่ให้รั้งอยู่ในสนามรบอีก
ศึกต่อไปจะต้องน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุดแน่นอน!
…
ด้านนอกเมืองชิงซาน ข้างแม่น้ำสายเล็ก
กิ่งก้านต้นหลิวขยับไหว มันเตรียมพร้อมที่จะลงมือแล้ว
ทว่าขณะที่มันเตรียมจะมุ่งไปยังสนามรบ มันก็หยุดลง
“คนพวกนั้นช่างรนหาที่ตายโดยแท้…”
มันกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
คนเหล่านั้นจะต้องเสียใจอย่างสุดซึ้ง มีผู้ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่ามันตรงไปแล้ว!