ลำนำยอดหญิงจอมพิษ - บทที่ 195 ตั๊กแตนจับจักจั่น

ลำนำยอดหญิงจอมพิษ บทที่ 195 ตั๊กแตนจับจักจั่น
ฉินโม่เอ๋อร์กำลังทาสีเล็บดอกเทียนบ้านอยู่ในตำหนักบรรทม กล่าวถามขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ: “วันนี้ฝ่าบาทเสด็จไปหาใคร?”

ฉ่ายฉินกล่าวว่า: “คืนนี้ฝ่าบาทเสด็จไปที่หยินเฟย”

ฉินโม่เอ๋อร์โยนน้ำดอกเทียนบ้านที่อยู่ในมือลงไปบนพื้น พื้นที่เต็มไปด้วยสีแดง งดงามราวกับสีโลหิต

ตั้งแต่ที่นางมาถึงวังหลวงก็ผ่านไประยะหนึ่งแล้ว นอกจากตอนที่เพิ่งจะเข้าวังมาจวินฉีเซิ่งโปรดปรานไปสักพักหนึ่งแล้ว จวินฉีเซิ่งไม่ได้มาหานางมาหลายวันแล้ว ไม่ไปที่ตำหนักบรรทมของมู่หรงอี๋ก็ไปที่ตำหนักบรรทมของหยินเฟย แทบจะทำเหมือนลืมนางไปแล้ว

ฉ่ายฉินคุกเข่าอยู่บนพื้น สายตาเหลือบมองเห็นใบหน้าที่โกรธอย่างมากของฉินโม่เอ๋อร์ กล่าวขึ้นมาตามคำพูดที่มู่หรงอี๋สั่งการนางในวันนี้อย่างไม่มีตกหล่นเลยสักคำ: “ทูลฉินเฟย เมื่อเร็วๆนี้จวิ้นจู่ของต้าเยียนท่านหนึ่งมาเยือนวังหลวง มาจากที่เดียวกับฉินเฟยท่าน ฝ่าบาทใส่ใจจวิ้นจู่ท่านนี้มาก วันนี้ยังสั่งให้หยินเฟยเตรียมผลไม้บรรณาการมากมายส่งไปให้ และยังเลือกหยกชั้นดีหลายชิ้นไปมอบให้กับนาง เกรงว่าจะมีใจอยากจะรับเอาไว้เป็นสนม”

“จวิ้นจู่?”

นางก็แค่พักฟื้นจากอาการป่วยในตำหนักบรรทมสองวัน ทั่วทั้งตำหนักจาวหรงถึงกับปิดผนึกข่าวเอาไว้ได้อย่างแน่นหนา เวลานี้คำพูดที่ฉ่ายฉินพูดออกมาทำให้นางระวังตัวขึ้นมา ตำหนักจาวหรงแห่งนี้นอกจากฉ่ายฉินแล้วต้องยังมีคนของมู่หรงอี๋อย่างแน่นอน มิเช่นนั้นเรื่องที่จวิ้นจู่ของต้าเยียนมาถึงแคว้นฉี นางจะไม่รู้ข่าวเลยแม้แต่น้อยได้อย่างไร?

และจวิ้นจู่คนนี้ ก็พอจะทำให้ฉินโม่เอ๋อร์รู้ดีแก่ใจขึ้นมา จวิ้นจู่ของต้าเยียนมีไม่มาก สามารถถูกปล่อยให้ออกจากแคว้นได้ก็น่าจะมีเพียงกู้ชิวเหลิ่งที่กำลังเป็นที่สนใจคนเดียวเท่านั้น

นึกถึงการตายของกู้ชิวเซียงก่อนหน้านี้ บวกกับการตายของฉินเซียงเหลียน ฉินโม่เอ๋อร์ก็รู้แล้วว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่ใช่คนที่จะไปยั่วได้ง่ายๆ นางก็ไม่คิดที่จะทำตามเจตนาของมู่หรงอี๋ สู้กับกู้ชิวเหลิ่งจนถึงที่สุด จากนั้นก็ให้มู่หรงอี๋นั่งรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ นางไม่ได้โง่ ย่อมรู้อยู่แล้วควรทำอะไรตอนไหน ไม่ควรทำอะไรตอนไหน

ตอนนี้ฉ่ายฉินเอ่ยถึงกู้ชิวเหลิ่งต่อหน้านาง แล้วยังบอกเป็นนัยมากมายขนาดนี้ แล้วนางจะฟังไม่ออกได้อย่างไร?

นางก็อยากจะรู้เหมือนกัน ตั๊กแตนจับจักจั่นนกขมิ้นอยู่ด้านหลัง นางต้องการจะเป็นนกขมิ้น ไม่ใช่ตั๊กแตน

ในเวลาเช้าตรู่ กู้ชิวเหลิ่งส่งจีเฟิงไปหยั่งถามสถานะของฉินโม่เอ๋อร์ในวังหลัง และจากนั้นก็ให้จีเฟิงไปดูสถานการณ์ทางด้านเป่ยไห่เฟิง

กู้ชิวเหลิ่งดื่มน้ำชาไปคำหนึ่ง กล่าวว่า: “ตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ด้านหลัง ฉินโม่เอ๋อร์รู้สึกว่านางคือนกขมิ้น มู่หรงอี๋ก็คิดว่าตัวเองเป็นนกขมิ้นตัวนั้น”

กู้ชิวเหลิ่งยิ้มออกมาเล็กน้อย นางก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ใครเป็นจักจั่นตัวนั้นกันแน่

ด้านนอกตำหนักนางกำนัลกลุ่มหนึ่งเดินมาช้าๆ ในมือของนางกำนัลทุกคนล้วนถือถาดเอาไว้ ด้านบนคือเครื่องแต่งกายและรองเท้าของแคว้นฉี ทุกชิ้นล้วนถูกปักด้วยไห่ถังที่มีความโดดเด่นเฉพาะตัว แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเพิ่งจะเร่งทำออกมา วัสดุยังเป็นของใหม่เอี่ยมอยู่ มองไปไกลๆดูราวกับเมฆหมอก งดงามอย่างมาก

“เรียนจวิ้นจู่ นี่คือเสื้อผ้าที่ฝ่าบาทสั่งให้หอหนีชางเตรียมเอาไว้ หวังว่าจวิ้นจู่จะสวมใส่ในงานเลี้ยงแห่งแคว้น”

กู้ชิวเหลิ่งเข้าไปสัมผัสระดับความสบายของเนื้อผ้า แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นของชั้นยอด เนื้อผ้าเนียนละเอียด เห็นแล้วทำให้คนชอบจนวางมือไม่ลง

นางกำนัลมองดูปฏิกิริยาของกู้ชิวเหลิ่งอย่างประหม่า เดิมทีอยากจะเห็นความดีใจหรือไม่ก็ความเขินอายจากใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่ง แต่ว่าไม่มีอะไรเลย

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวขึ้นมาอย่างราบเรียบ: “วางของเอาไว้ พวกเจ้าสามารถกลับไปรายงานได้แล้ว”

นางกำนัลตะลึงงันไปครู่หนึ่ง พบว่ากู้ชิวเหลิ่งไม่มีทีท่าจะแสดงออกอะไรเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวกับสิ่งที่จวินฉีเซิ่งส่งมาเลยแม้แต่น้อย

ต้องรู้ว่าจวินฉีเซิ่งเป็นถึงฮ่องเต้แห่งแคว้นฉี ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ นั่นก็คืออยู่เหนือคนนับหมื่น ในวังหลังแห่งนี้ผู้หญิงคนไหนไม่อยากตะเกียกตะกายช่วงชิงให้ได้มาซึ่งความโปรดปรานของฮ่องเต้ แม้แต่พวกนางก็ยังสามารถดูออกว่าฮ่องเต้ของพวกนางใส่ใจกู้ชิวเหลิ่งผิดปกติ เห็นได้ชัดว่านั่นก็คือความรักแท้ๆ แต่ว่ากู้ชิวเหลิ่งดูเหมือนจะไม่เคยสังเกตเห็น ปฏิบัติต่อจวินฉีเซิ่งด้วยความสุภาพตามมารยาทเท่านั้น

ครั้งนี้จวินฉีเซิ่งส่งพวกนางมามอบของ ยังสั่งให้นางมองสีหน้าท่าทางบนใบหน้าของกู้ชิวเหลิ่งให้ชัดเจน แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองที่เฉยเมยของกู้ชิวเหลิ่งเช่นนี้ ถึงเวลานางจะกลับไปรายงานต่อจวินฉีเซิ่งอย่างไร?

กู้ชิวเหลิ่งเหลือบมองนางกำนัลที่ยังไม่ได้ถอยลงไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วกล่าวว่า: “เจ้ายังยืนอยู่ที่นี่ทำไม?”

นางกำนัลรีบร้อนโค้งคำนับ กล่าวว่า: “บ่าวขออำลา”

เมื่อเห็นว่านางกำนัลจากไปแล้ว กู้ชิวเหลิ่งถึงได้กล่าวกับจีเฟิงที่อยู่ข้างกาย: “ตรวจสอบเสื้อผ้าพวกนี้ทั้งหมดรอบหนึ่ง”

จีเฟิงพยักหน้า เข้าไปตรงหน้าเสื้อผ้าแล้วพลิกตรวจสอบ หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้ว ถึงได้กล่าวว่า: “ยืนยันได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือว่าลวดลาย ล้วนไม่มีปัญหา”

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: “สิ่งของที่จวินฉีเซิ่งส่งมา ถึงแม้จะไม่ค่อยมีความเป็นไปได้ที่จะลงมือกับข้า แต่ว่าก็ยังต้องระวังเอาไว้ เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“ข้าน้อยขออำลา”

หลังจากที่จีเฟิงออกไปแล้ว กู้ชิวเหลิ่งถึงได้หยิบกล่องผ้าที่บนโต๊ะเครื่องแป้งออกมา ข้างในนั้นมีของขวัญแสดงความยินดีที่จวินหวาเทียนมอบให้นาง กู้ชิวเหลิ่งสวมกำไลข้อมือแบบไห่ถังที่อยู่ข้างในเอาไว้ในมือ

“จวินฉีเซิ่ง ถ้าหากมีวันหนึ่ง ท่านพบว่าคู่เคียงเรียงหมอนของตัวเองทรยศตัวเอง ท่านจะบ้าคลั่งเหมือนข้าในตอนนั้นหรือไม่?”

กู้ชิวเหลิ่งสูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ใจความสำคัญในวันนี้ก็คืองานเลี้ยงแห่งแคว้นในคืนนี้

ไม่ได้เจอกับหลิ่วอี๋เหนียงมานานมากแล้ว นางอยากจะเห็นจริงๆ แบกบัญชีหนี้เลือดของตระกูลมู่หรงเอาไว้ นางใช้ชีวิตอยู่อย่างไรบ้าง

ถึงเวลาใกล้พลบค่ำแล้ว วังหลวงที่เงียบสงัดตลอดในช่วงใกล้พลบค่ำราวกับถูกจุดประกายขึ้นมา ครึกครื้นขึ้นมาเป็นพิเศษ

กู้ชิวเหลิ่งสวมชุดไห่ถังที่จวินฉีเซิ่งส่งมา บนใบหน้าที่เดิมทีไม่มีการแต่งแต้มก็ถูกแต่งเติมด้วยการแต่งหน้าที่สวยหยาดเยิ้ม

นางซ่อนกำไลไห่ถังเอาไว้ในแขนเสื้อ ท่าทางจริงจังอย่างมาก

“จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหรือ?”

จีเฟิงพยักหน้า กล่าวว่า: “วันนี้คุณชายมู่หาคนส่งข่าวมาด้วยตัวเอง บอกว่าจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว”

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งเกี่ยวเป็นรอยยิ้มจางๆขึ้นมา กล่าวว่า: “ข้ารู้แล้ว เราออกไปตอนนี้เลยเถอะ”

จีเฟิงกล่าวว่า: “เกี้ยวนั่งที่อยู่นอกประตูรออยู่นานแล้ว”

เป็นเกี้ยวนั่งที่จวินฉีเซิ่งสั่งให้คนส่งมา

ใช้เกี้ยวนั่งที่จวินฉีเซิ่งส่งมา เพิ่มความสกปรกให้กับชื่อเสียงวีรบุรุษตลอดชีวิตของจวินฉีเซิ่ง

เกิดความหวั่นไหวต่อนางอีกครั้ง ไม่ใช่เรื่องดีอะไรหรอกนะ

จวินฉีเซิ่ง คืนนี้ข้าจะทำให้ท่านลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต

กู้ชิวเหลิ่งนั่งอยู่เกี้ยวนั่ง นางกำนัลนับสิบคนติดตามอยู่ด้านหลัง ให้เกียรตินางอย่างเต็มที่

มู่หรงอี๋เปลี่ยนเป็นชุดทางการของกุ้ยเฟย ฮองเฮาเหวินไม่สามารถร่วมงานได้เนื่องจากอาการป่วย เป่ยไห่เฟิงทำหน้าเคร่งขรึมเพราะไม่สามารถพูดได้ แต่ก็ขึ้นไปนั่งอยู่บนเกี้ยวนั่ง เดินหน้าไปทางตำหนักทีละก้าว

คืนนี้คือละครที่ยอดเยี่ยมรอบหนึ่ง ฮูหยินระดับเอกที่อยู่ด้านนอกประตูวัง ซึ่งก็คือหลิ่วอี๋เหนียงมารดาของมู่หรงอี๋ ก็ถูกขันทีกับนางกำนัลพาเข้ามาทีละก้าวทีละก้าวเช่นกัน

หลิ่วอี๋เหนียงอายุเกินสี่สิบแล้ว ดูแลรักษาผิวพรรณอย่างดี ยังสามารถเห็นลักษณะท่าทางในตอนอ่อนเยาว์ได้รางๆ พูดได้ว่าหญิงวัยกลางคน ที่ลักษณะท่าทางไม่ด้อยไปกว่าตอนสาวๆ

ท่าทางเชิดหน้าชูคอนั่น เหมือนกับหญิงสูงศักดิ์ที่ปีนขึ้นสู่อำนาจได้อย่างมาก