ลำนำยอดหญิงจอมพิษ - บทที่237 การตายของวี่เฟยเหนียงเหนียง
ลำนำยอดหญิงจอมพิษ บทที่237 การตายของวี่เฟยเหนียงเหนียง
“แต่ข้าไม่ได้ฆ่านาง! เรื่องที่ข้าไม่เคยทำทำไมต้องยอดรับด้วย？！”
วี่เฟยเหนียงเหนียงมองดูกู้ชิวเหลิ่งอย่างเย็นชา จวินฉีเซิ่งไม่ได้ช่วยนางแก้ตัว ยังคงตกตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของวี่เฟยเหนียงเหนียงในเมื่อครู่อยู่
กู้ชิวเหลิ่งถือโอกาสพูดว่า: “การตายของหลิ่วกุ้ยเหรินเป็นเพียงความจริงที่ยืนยันว่าเจ้าเป็นคนฆ่าฉินเฟยเอง เจ้าฆ่า ฉินเฟยตาย และใช้วิธีเดียวกันฆ่าหลิ่วกุ้ยเหรินตาย คนในวังแคว้นฉีนี้ยังมีบุคคลที่สองที่เชี่ยวชาญในเรื่องพิษกู่ของเหมียวเจียงหรือ？ตอนนี้เจ้าน่าสงสัยมากสุด ผิดอาชญากรรมร้ายแรงทั้งสองแคว้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะได้รับผลกรรมอย่างไร？”
วี่เฟยเหนียงเหนียงจะไม่รู้ได้อย่างไรกัน นางบอกว่า”พระชายาของเซ่อเจิ้งหวางอยากโยนความผิดมาให้ข้าขนาดนี้ พระราชวังนี้ หรือว่าต้าเยียนของพวกเจ้าก็มีการมุ่งหมายอะไรบางอย่าง？”
อย่างที่ทราบกัน ขณะนี้ท้องพระคลังของแคว้นฉีว่างเปล่า ต้าเยียนมีความแข็งแกร่งในด้านทหาร บวกกับมีซีจิ้งที่แข็งแกร่งเช่นนี้เป็นผู้ช่วย หากสองแคว้นสู้สงครามกันในเวลานี้ ไม่มีเหตุผลที่จะพ่ายแพ้เลยจริงๆ
กู้ชิวเหลิ่งหรี่ตาเล็กน้อยและกล่าวว่า“วี่เฟยเหนียงเหนียงหมายความว่า ข้ากับเซ่อเจิ้งหวางเป็นคนใส่ร้ายเจ้า จากนั้นก็กระตุ้นให้ทั้งสองแคว้นเกิดสงครามกัน？”
“ใช่แล้วจะทำไม! ไม่มีทางเป็นไปได้รึ?”
จู่ๆอวี้ฉือจ้านก็หัวเราะ และพูดกับจวินฉีเซิ่งที่อยู่ข้างๆว่า: “ฮ่องเต้ฉีจำคำสัญญานั้นได้หรือไม่？”
ใบหน้าของจวินฉีเซิ่งแข็งทื่อ เขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไร? เพื่อสิ่งนี้แล้วเขาสูญเสียทองคำหนึ่งล้านตำลึงเงินและสองเมืองที่ร่ำรวยไป
“จำได้อยู่แล้ว ภายในห้าปี จะไม่ทำสงครามกับต้าเยียนโดยเด็ดขาด นี้เป็นสิ่งที่เซ่อเจิ้งหวางเสนอออกมา”
กู้ชิวเหลิ่งมองดูวี่เฟยเหนียงเหนียงที่อยู่บนพื้น กล่าวว่า: “คำขอที่เซ่อเจิ้งหวางเสนอเอง ยังสามารถบอกว่าพวกข้าเป็นคนทำเองหรึ?”
วี่เฟยเหนียงเหนียงไม่รู้เรื่องนี้ และเมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง จวินฉีเซิ่งจะไม่ปกป้องนางอีกต่อไป แม้ว่าจะปกป้องเหมียวเจียง ในขณะนี้ จวินฉีเซิ่งไม่มีทางสู้กับอวี้ฉือจ้านและกู้ชิวเหลิ่งแล้ว เพราะเขาไม่กล้าล่วงเกินต้าเยียน ในอดีตจวินฉีเซิ่งดูถูกต้าเยียน และอวี้ฉือจ้านเกินไป
วี่เฟยเหนียงเหนียงหันมองจวินฉีเซิ่งอย่างไม่รู้ตัว บนใบหน้าของจวินฉีเซิ่งดูเคร่งขรึม วี่เฟยเหนียงเหนียงรู้ว่า จวินฉีเซิ่งกำลังคิดอยู่ และคิดอยู่ว่า จะสละเหมียวเจียงและสละนางทิ้งอย่างไร
วี่เฟยเหนียงเหนียงกำหมัดไว้แน่นๆ เพียงได้ยินจวินฉีเซิ่งพูดว่า: “ตอนนี้แล้ว คดีทั้งหมดชี้ไปที่วี่เฟยเหนียงเหนียง แต่มันเป็นเรื่องใหญ่ ข้าคิดว่า ควรค่อยๆปรึกษากันดีกว่า”
ค่อยๆปรึกษากัน? กู้ชิวเหลิ่งเหมือนคิดอะไรออก และพูดว่า: “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็เชิญฮ่องเต้ฉีตัดสินใจ เพียงแต่ว่าการตายของฉินเฟยและหลิ่วกุ้ยเหรินนั้น ขอให้ฮ่องเต้ฉีพิจารณาอย่างรอบคอบ เช่นเดียวกับที่ฮ่องเต้ฉีกล่าว เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ต้องไม่ก่อให้เกิดภัยพิบัติใดๆที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก”
ตอนกู้ชิวเหลิ่งพูดคำนี้ ก็หันไปมองวี่เฟยเหนียงเหนียงเหมือนอย่างจงใจและไม่จงใจ หากวี่เฟยเหนียงเหนียงฉลาดพอ ก็คงจะรู้แล้วว่าจวินฉีเซิ่งจะทำอะไร
หลังจากกู้ชิวเหลิ่งและอวี้ฉือจ้านจากไป จวินฉีเซิ่งเหลือบศพของ “มู่หรงอี๋” ที่อยู่บนพื้น ทำเสียงเชอะใส่วี่เฟยเหนียงเหนียงแล้วจากไป
วี่เฟยเหนียงเหนียงยังไม่ทันได้บอกแม้แต่คำว่าถูกปรักปรำให้กับจวินฉีเซิ่งเลย
“จบแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว”
วี่เฟยเหนียงเหนียงได้เห็นชะตากรรมในอนาคตของตัวเองจากความโหดร้ายของจวินฉีเซิ่งที่มีต่อนางแล้ว
เพียงแต่นางไม่รู้ว่าเหตุใดจวินฉีเซิ่งจึงไม่ฆ่าชีวิตนางทิ้งในตอนนี้เลย
เป็นเพราะยังมีรักแท้ต่อนางอยู่อีกเล็กน้อย? จะเป็นไปได้อย่างไร?
หรือเพราะความเกรงกลัวต่อเหมียวเจียง? ความเป็นไปได้ของข้อนี้อาจมากกว่าสินะ
วี่เฟยเหนียงเหนียงนั่งทรุดตัวลงกับพื้น ไม่เห็นสายตาแปลกประหลาดของผู้คนรอบข้างเลย
คนเหล่านั้นมองนางเหมือนกำลังมองปีศาจ
ชิงจวี๋ประคองตัววี่เฟยเหนียงเหนียงขึ้นมาและพูดว่า”จะทำเยี่ยงไรดี？”
วี่เฟยเหนียงเหนียงกล่าวว่า”ยังจะทำไงได้ล่ะ？นิสัยของจวินฉีเซิ่งเป็นอย่างไร ข้ารู้ดีอยู่แล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้ข้ามีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน”
ดึกแล้ว กู้ชิวเหลิ่งยังไม่ขึ้นเตียงนอน แต่กำลังอ่านคำภีร์ร้อยกรอง เพื่อมาฆ่าเวลากลางคืนอันยาวนาน
อวี้ฉือจ้านสวมเสื้อคลุมให้กู้ชิวเหลิ่งแล้วพูดว่า”เป็นไรหรือ？ดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน?”
อวี้ฉือจ้านกอดกู้ชิวเหลิ่ง แต่กู้ชิวเหลิ่งก็เพียงแค่ยิ้มจางๆ : “ข้าแค่รอข่าวอยู่ ท่านจะรอเป็นเพื่อนข้าหรือ？”
“เป็นข่าวอะไรหรือถึงได้ทำให้น้องนางเร่งรีบเช่นนี้？ไม่แม้แต่จะนอนเลย？”
“ก็ต้องเป็นข่าวดีอยู่แล้ว”
กู้ชิวเหลิ่งยิ้ม ในเวลานี้ จีเฟิงที่นอกประตูก็เปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นฉากที่อวี้ฉือจ้านกับกู้ชิวเหลิ่งกำลังกอดกัน ก็รีบก้มหน้าลง และพูดว่า”มีข่าวมาว่า องค์หญิงเฟิงตกลงไปในสระบัวและจมน้ำตายแล้ว”
กู้ชิวเหลิ่งเพียงแค่ตอบอืมไป ราวกับว่าคาดเดาได้นานแล้ว
อวี้ฉือจ้านถามว่า”เกิดอะไรขึ้น？”
จีเฟิงพูดว่า“ตอนบ่ายมีคนพาองค์หญิงเฟิงไปเล่นที่สระบัว ต่อมาองค์หญิงเฟิงก็ตกลงไปในน้ำ รอบข้างก็มีเพียงนางกำนัลที่ว่ายน้ำไม่เป็นอยู่คนหนึ่ง ทั้งสองจมน้ำตายไปพร้อมกัน”
กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า“ข้ารู้แล้ว ยังมีข่าวอื่นอีกหรือไม่?”
จีเฟิงส่ายหัวและพูดว่า“ยังไม่มีขอรับ”
นี่เป็นข่าวบ่ายแล้ว ตอนนี้ดึกดื่นแล้ว จวินฉีเซิ่งคงเริ่มลงมือแล้วสินะ?
ตอนนางกำนัลของหยินซวงซวงมาบอกข่าวนั้น กู้ชิวเหลิ่งกำลังดื่มชาที่ทำให้สดชื่น เพื่อขับไล่ความง่วงนอน
อวี้ฉือจ้านก็อยู่เคียงข้างกู้ชิวเหลิ่ง เมื่อนางกำนัลของหยินซวงซวงมา ทั้งสองยังกำลังพูดถึงปฏิรูปพจน์ในคำภีร์ร้อยกรองอยู่เลย
นางกำนัลโคล้งคำนับและกล่าวว่า“ฝ่าบาทและหยินเฟยเหนียงเหนียงเชิญท่านทั้งสองไปที่ตำหนักวี่เฉียน”
กู้ชิวเหลิ่งวางถ้วยชาในมือลงและกล่าวว่า“ข้ารู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้เลย”
อวี้ฉือจ้านห่มเสื้อคลุมให้กู้ชิวเหลิ่งไว้แน่นๆและพูดว่า”กลางคืนลมแรง เจ้าต้องใส่เยอะหน่อย”
กู้ชิวเหลิ่งพยักหน้า และพูดว่า”ข้ารู้แล้ว”
คนในนอกตำหนักวี่เฉียน กู้ชิวเหลิ่งมองไปรอบๆ เห็นได้ชัดคนยิ่งอยู่ยิ่งน้อย คงเป็นเพราะจวินฉีเซิ่งกำจัดพวกที่เกะกะตาทิ้งสินะ และผู้ที่เหลืออยู่ก็เป็นคนสนิทที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้
และในหมู่คนเหล่านี้ แม้แต่ชิงจวี๋คนสนิทที่สุดของวี่เฟยเหนียงเหนียงก็ไม่เห็นแล้ว
วี่เฟยเหนียงเหนียงผอมเพรียวราวกับคนชรา ผมขาวโพลนทั่วศีรษะ มองไม่ออกเลยว่าเป็นหญิงสาวแสนสวย ไม่ต่างกับตอนบ่ายวันนี้เลย
วี่เฟยเหนียงเหนียงกำลังนอนอยู่บนเปลหาม เห็นได้ชัดว่าถูกคนนำลงมาจากบนคาน บนคอยังมีรอยสีแดงที่เห็นได้ชัดเจน และรอยสีแดงแบบนี้ แม้จะถูกทำการปลอมแปลงเสร็จแล้ว แต่ไม่ต้องดูกู้ชิวเหลิ่งก็รู้ว่านี้คือฝีมือของจวินฉีเซิ่ง
“นางฆ่าตัวตายเพราะหวาดกลัวที่จะต้องถูกลงโทษ โทษคนอื่นไม่ได้”
ยังมองเห็นความเศร้าโศกบนใบหน้าของจวินฉีเซิ่งได้ เขาบอกว่า“เดิมทีข้าคิดที่จะไว้ชีวิตนาง แต่ใครจะไปรู้ว่ามันสายไปแล้ว”
กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า : “วี่เฟยเหนียงเหนียงตายสภาพเช่นนี้ ช่างทำให้คนรู้สึกตกตะลึงมากจริง แต่วันนี้เมื่อได้ยินข่าวการตายขององค์หญิงเฟิง ในใจของข้ายิ่งรู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างยิ่ง”
บนใบหน้าของจวินฉีเซิ่งก็เศร้าเช่นกัน: “นางเป็นลูกสาวคนเดียวของข้า”
กู้ชิวเหลิ่งหัวเราะเยาะเย้ย ถึงจะเป็นเช่นนั้น เจ้าก็ฆ่านางทิ้งด้วยมือของเจ้าเอง!