ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 112

ตอนที่ 112 ความทรงจำที่หายไป

“ประธานเจียงครับ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ผู้ช่วยชายชื่อว่าหลี่ฉ่างรู้สึกท่าไม่ดี จึงรีบเข้ามาช่วยประคอง

“ปวดหัวนิดหน่อย”

“เพราะอากาศเย็นเกินไปรึเปล่าครับ? งั้นไปดื่มน้ำด้านนั้นก่อนดีกว่าครับ”

“อื้อ”

เจียงหยู่นำไม้กอล์ฟยื่นให้กับผู้ช่วย ก่อนจะกุมศีรษะเดินไปยังเขตพักที่อยู่ด้านข้าง

พนักงานรีบยกน้ำอุ่นมาเสิร์ฟแก้วหนึ่งทันที

ตลอดชีวิตนี้ของเจียงหยู่ ทุกคนล้วนอยากมีชีวิตแบบนี้ทั้งนั้น

เกิดมาในตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก เป็นลูกชายคนโตที่เป็นผู้สืบทอดสกุลลำดับที่ห้าของตระกูลเจียง

มีพรสวรรค์เฉลียวฉลาด ร่างกายแข็งแรง

และยังเป็นนักเรียนที่จบจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์อีกด้วย หลังจากกลับประเทศมาก็ช่วยรับช่วงต่อกิจการของครอบครัว

หน้าตาหล่อเหลาไม่ธรรมดา การพูดการจาดูมีเสน่ห์สุขุมเยือกเย็น

คนที่สมบูรณ์แบบอย่างนี้ มักจะไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ อยู่แล้ว

ยกเว้นเมื่อห้าปีก่อน…….

เรื่องนี้ มีเพียงตระกูลเจียงเท่านั้นที่รู้

เมื่อ 5 ปีก่อน เจียงหยู่ได้ประสบอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง

ต่อมาต้องนอนอยู่ในโรงพยายามมากกว่า 3 เดือน

และต่อมา หลังจากที่บาดแผลสมานกันเรียบร้อยแล้ว เขากลับลืมสิ้นซึ่งความทรงจำตลอดทั้งปีเมื่อ 5 ปีก่อนไป

เมื่อ 5 ปีก่อน เจียงหยู่เพิ่งจะอายุแค่เพียง 22 ปี ตอนนั้นเขายังไม่ได้ไปต่างประเทศแต่อย่างใด

มันคือเหตุการณ์อะไรกันแน่ เขาอยู่กับใคร ข้างกายเขามีเพื่อนคนไหน

เขาจำไม่ได้จริง ๆ ทำไมถึงนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

ต่อมาหลังจากที่บาดแผลเข้าหายดีแล้ว ได้ให้มหาวิทยาลัยเก่าตรวจสอบ

นั้นก็คือมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิคเจียงเฉิง แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

เมื่อถามเพื่อนๆในเหตุการณ์วันนั้น แต่ทุกคนกลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

บอกแค่ว่าเป็นปีที่ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ไม่มีอะไรพิเศษเท่านั้น

แต่จิตใต้สำนึกได้บอกเขาว่า ในปีนั้นเขาได้หลงลืมเรื่องที่สำคัญบางอย่างไป

แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เขาก็นึกไม่ออก

ในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้ ภาพเศษเสี้ยวความทรงจำเหล่านี้มันได้แวบขึ้นมาเป็นระยะ ๆอยู่ตลอดเวลา

ในความรู้สึกที่ดูเลือนรางนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อของเขาอีกครั้ง

แต่ลักษณะของเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง เขาเองก็นึกไม่ออกจริง ๆ

“เรื่องที่ฉันให้นายช่วยตรวจสอบเป็นยังไงบ้าง?” เจียงหยู่ถามผู้ช่วย

“อื้อ ตรวจสอบแล้วครับ แต่ก็ยังไม่ได้เรื่องอะไร ประธานเจียง …..เรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน ผมคิดว่าคุณไม่ต้องไปยึดมันไว้มากเกินไปนะครับ …..มันก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนั้นคุณก้าวพลาดทำให้ตกหน้าผาลงมา เหล่าประธานกรรมการและคุณนายต่างพากันตกใจเป็นอย่างมาก โชคดีที่คุณไม่ได้เป็นอะไรมาก จนกระทั่งสูญเสียความทรงจำไป คุณหมอก็บอกแล้ว ว่าคุณเลือกที่จะสูญเสียความทรงจำส่วนตรงนั้นไปตามจิตใต้สำนึกของตัวเอง มันเป็นภาพความทรงจำของการตกหน้าผาที่ไม่อยากนึกถึง ทำไมคุณยังดื้อรั้นแบบนี้ละครับ?”

เจียงหยู่ดื่มน้ำอย่างช้า ๆ

“ความจริงแล้วมันไม่ใช่การยึดติดหรอก ฉันเพียงแค่รู้สึกว่า ความทรงจำในส่วนที่หายไปนั้น น่าจะมีความจริงที่ต้องการปกปิดไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่ปรากฏขึ้นมาเป็นภาพบ่อยขนาดนี้หรอก ….สำหรับฉันแล้ว มันก็แค่ขาดความทรงจำในช่วงระยะเวลาหนึ่งปี ชีวิตคนเราไม่มีทางสมบูรณ์พร้อมหรอก ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริง ตามหาส่วนที่มันหายไป ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยความเสียใจ”

“ประธานเจียงพูดถูกครับ แต่……. ถ้าหาความจริงเจอแล้ว พบว่ามันแตกต่างจากที่คุณคิดละครับ…..”

“อ่า? ยังไง?”

เจียงหยู่มองไปทางหลี่ฉ่าง นี่เป็นผู้ช่วยที่เขาเชื่อใจมากที่สุดของเขาคนหนึ่ง เขาทั้งฉลาด และมักเข้าใจหัวใจของเถ้าแก่เสมอ

“คุณบอกว่าในความฝันของคุณมีเด็กผู้หญิง ไม่ก็หัวสมองมีเด็กผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง …… ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่คุณรัก …. ตอนนี้คุณต้องการตามเขากลับมา แล้วภรรยาของคุณละครับจะทำยังไง? คุณจะหย่ากับเธอไหม? พูดอีกอย่างก็คือ คุณคิดจะทำยังไงกับภรรยา แล้วถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้นแต่งงานไปแล้วละ? คุณนึกได้ ไม่กลัวว่าตัวเองจะเจ็บปวดเหรอครับ?”

คำพูดเหล่านี้ของหลี่ฉ่าง เป็นความจริง เจียงหยู่ไม่เคยคิดเรื่องเหล่านี้มาก่อน

ใช่ ถ้าหาเด็กผู้หญิงที่อยู่ในหัวสมองเจอจริง ๆ แล้วเหวินเหวินจะทำยังไง?

จะหย่ากับเธอไหม?

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ เจียงหยู่ก็รู้สึกร้อนใจอย่างไม่ทราบสาเหตุขึ้นมาในทันที