ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 124

ตอนที่ 124 ข่าวฉาวของเจียงหยู่

เจียงหยู่พยักหน้า

“ไม่อย่างนั้น? เธอคิดว่าอะไรละ?” เขามองเธอ พร้อมกับยิ้มออกมาบาง ๆ

หวาเหวินก้มหน้าลง เพราะกลัวจะถูกสังเกตเห็น

“ไม่มีอะไร”

เธอพูดออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย ก็เพราะฉันคิดว่าคำพูดเมื่อสักครู่มันหมายถึงฉันนะสิ ที่ไหนได้ดันเป็นกลอน

“ตอนที่ฉันเรียนอยู่เมืองนอก เพื่อนต่างชาติคนหนึ่งได้เขียนขึ้นมา ฉันเลยแปลมาเป็นภาษาจีน….. คัดลอกขึ้นมา”

“อื้อ ทำนองไม่เลวเลยนี่”

หวาเหวินยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย ตลอดการระประทานอาหาร ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องความวุ่นวายภายในรั้วมหาวิทยาลัยอีกแต่อย่างใด

หวาเหวินไม่ชอบพูด เจียงหยู่จึงได้นำเรื่องที่เกิดขึ้นภายในบริษัทเล่าให้เธอฟังแทน

เมื่อรู้สึกสนุก หวาเหวินก็ได้หัวเราะออกมา โดยไม่ได้คำนึงถึงมารยาทแต่อย่างใด

อีกด้านหนึ่ง แซ่จื๋อจ้วนนอนไม่หลับอีกครั้ง

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งวิดีโอให้แก่แซ่หลิงที่อยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร

“พี่สอง พี่คิดจะทำอะไรอีก?”

“หยาวหยาว ฉันจะบอกเธอว่า วันนี้ฉันเห็นเหวินเหวินเล่นเพลงของ Liszt เพลง Ghost Fire เธอรู้จักไหม คือแบบ…….โคตรเจ๋งเลยค่ะ”

แซ่หลิงแสดงสีหน้าโง่เขลาออกมา “เหวินเหวิน? ใคร? ”

เธอไม่ได้แสดงปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ กลับมา

“แน่นอนว่าเป็นหวาเหวิน เธอไม่ได้ตั้งใจฟังนี่?”

“ให้ตายเถอะ พี่ชายสุดที่รักของฉัน พี่สนิทกับเจ้าตัวไหม? พี่ไปเรียกเขาว่าเหวินเหวิน พี่ไม่รู้สึกสะอิดสะเอียน ไม่ชวนอ้วกบ้างเหรอ? พ่อกับแม่จะรู้ไหมว่าพี่นั้นแย่ขนาดนี้เนี่ย?” แซ่หลิงยกโทรศัพท์ห่างออกจากหูพร้อมกับกลอกตาไปมา

“ไอหยา เรื่องนี้มันไม่สำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญก็คือ…… ยิ่งฉันสัมผัสรับรู้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งค้นพบว่าเหวินเหวินนั้นเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจประเสริฐขนาดไหน และฉันก็ยิ่งรักเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จะให้ทำไงละ?”

“เยอะจริง”

“พูดให้มันดี ๆ หน่อย แซ่หลิง” คุณชายขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉันก็พูดดี ๆ แล้วไง เพราะพี่แย่เองต่างหาก? ทำสะใภ้หลุดมือเองแล้วยังจะไปตามจีบเขาอีก?”

“ฉันก็แค่เลอะเลือนไปชั่วขณะไหมเล่า…….. ดังนั้น ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดลอยไปอีกเด็ดขาด เหวินเหวินเป็นคนเก่ง ฮ่าฮ่า ตอนนั้นอ่า คนที่รังแกเธอในรั้วมหาวิทยาลัยคนนั้นถึงกับหน้าเสียไปเลย บทเพลงของ Liszt จะมีสักกี่คนที่เล่นได้รื่นหูขนาดนั้น”

ในตอนที่แซ่จื๋อจ้วนพูดเรื่องของหวาเหวินให้กับน้องสาวฟังนั้น เขาก็ได้แสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมาไม่น้อย

ถึงแซ่หลิงจะค้นพบว่า พี่ชายของตัวเองนั้นมีความสุขมากแค่ไหน

แต่ถึงอย่างไรพ่อแม่ พี่ชาย และพี่สะใภ้ต่างก็ไม่ได้สนับสนุนวิธีคิดของคนที่ชอบทำตัวเว่อร์วังอย่างเขาอยู่แล้ว

ดังนั้นเขาจึงได้ทำตัวเหมือนโพรงไม้ ไม่สนใจอะไร ต้องคอยแขวะสักหน่อย

“เอาละเอาละ ครั้งที่แล้วพี่ก็พูดแบบนี้ตอนถูกแมวข่วน พอมาครั้งนี้เมื่อเห็นเธอเล่นเปียโนพี่ก็มาพูดกับฉันอีก พี่บ้าไปแล้วจริง ๆ พี่…… ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันยังมีเรียนต่อ บ๊ายบาย……..”

เมื่อพูดจบแซ่หลิงก็วางสายไป

“ไอเด็กเวรคนนี้ ไร้ประโยชน์จริง ๆ ”

หลังจากที่วางสายไป แซ่จื๋อจ้วนก็กลัดกลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง

เขามั่นใจว่าตัวเองน่าจะตกอยู่ในห้วงแห่งความรักไปแล้ว……….

แต่ ทัศนคติที่เหวินเหวินมีต่อเข้านั้น จะจริงไหม?

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปต้องไม่ได้การแน่ ๆ ทำยังไงดีละ?

หรือว่า เขาจะต้องไปเรียนด้วยเหมือนกัน?

ไม่ได้ๆ เขาเป็นนักเรียนท๊อปของสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ ขืนกลับไปเรียนในมหาวิทยาลัยหมินจู คงได้ถูกคนหัวเราะเยาะแน่

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ถ้าพ่อรู้เข้า คงจะไม่ได้กินแค่รองเท้าแน่

ค่ำคืนที่แสนเงียบงัน

แซ่จื๋อจ้วนได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมานอนเล่นอยู่บนเตียง จนลืมเรื่องแมวการ์ฟิลด์ที่เขาซื้อมาตัวนั้นไปเสียสนิทใจ

จู่ ๆ ก็เขาส่งข้อความหนึ่งเข้าไปในกลุ่มของตระกูลร่ำรวยรุ่นที่สองว่า “ใครมีเรื่องฉาวโฉ่ของเจียงอยู่บ้าง ช่วยส่งมาให้ฉันหน่อย มีค่าตอบแทนให้”

เดิมทีเขาแค่พูดลอย ๆขึ้นมาเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเมื่อส่งประโยคนี้ไปแล้ว

จะมีคนแอดเข้ามาคุยเป็นการส่วนตัวกับเขาจริง ๆ

คน ๆ นั้นชื่อว่า หวางกาง เป็นลูกหลานในตระกูลเชื้อพระวงศ์ แต่เพราะเป็นแค่ญาติ ก็เลยไม่ได้รับความสนใจเท่าไหร่นัก ปกติแล้วก็มักจะเป็นลูกผู้ดีมีเงินที่ชอบกิน ดื่ม เที่ยวไปวัน ๆ

“พี่รองแซ่ ฉันมีข้อมูล อีกอย่างก็เป็นข่าวที่ฉาวมาก ๆ ของเจียงหยู่ด้วย”

“อ่า? พูดมา…….” แซ่จื๋อจ้วนสนใจอย่างมากทีเดียว จนทำให้เขาไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน

“พี่รองแซ่ พี่ดูนี่ก่อน เงินจำนวนหนึ่งแสนสามหมื่นหยวนในบัตรเครดิตของฉันยังไม่…….” เจ้าเด็กไร้สมองคนนี้ได้พูดประโยคนี้ขึ้นมา

“นายพูดมาก่อนเดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ ฉันจะดูว่ามันคุ้มค่ากับหนึ่งแสนสามหมื่นหยวนไหม?”