ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 164

ตอนที่ 164 ชดเชยด้วยเช็คธนาคาร

มีกิ๊บช่วยชีวิตไว้บนผม เธอมีนิสัยแบบนี้มาตั้งแต่ตอนไหนละ?

นั้นเป็นเพราะในวัยเด็กมาก ตอนที่หวาเหวินอายุได้ประมาณ 6-7 ขวบ

เธอและคุณย่าได้พาพี่เลี้ยงสองสามคนไปเก็บเห็ดและผักป่าตรงตีนภูเขาจงชุ่ย

หวาเหวินเดินออกไปไกล โดยพี่เลี้ยงก็ไม่ทันสังเกตเห็น

จู่ ๆ มีคุณลุงหน้าตาอัปลักษณ์คนหนึ่งที่แอบมาล่านกหายากในบริเวณใกล้เคียงได้เกิดอาการวิงเวียนจนเดินต่อไปไม่ไหวล้มลงไปบนพื้น

เมื่อเขาเห็นหวาเหวินหน้าตาสะสวย ในใจก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาทันใด

เมื่อหลอกล่อไม่สำเร็จเขาก็เลยเผยธาตุแท้ออกมา จากนั้นก็ปิดปากของหวาเหวินแล้วอุ้มเธอเข้าไปในป่าลึก

ในระหว่างที่หวาเหวินกำลังดิ้นพล่านอย่างสุดกำลังด้วยความวิตกกังวลอยู่นั้น เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าบนผมของเธอมีกิ๊บติดผมอยู่อันหนึ่ง

จากนั้นก็รีบดึงออกมาแล้วแทงไปบนดวงตาของผู้ชายคนนั้นทันที ก่อนจะถือโอกาสตอนที่เขาเจ็บวิ่งหนีไป

ต่อมานายหญิงแก่ตระกูลหวาก็ออกคำสั่งให้ไปตามหาคน ๆ นั้นในบริเวณนี้ทันที จากนั้นก็สั่งให้คนไปทำร้ายเขาและนำไปทิ้งไว้ในกองขยะเพื่อระบายความแค้นให้กับหลานสาว

แต่หวาเหวินตกอยู่ในอาการหวาดผวากับเรื่องนี้มาก จนถึงขั้นเป็นไข้ และป่วยอยู่แรมเดือนเลยทีเดียว

หลังจากสมานบาดแผลครั้งใหญ่ได้แล้ว เธอก็สามารถปกป้องตัวเองได้อย่างแข็งแกร่งมากขึ้น โดยที่ไม่ต้องมีชุนเถาและหยินซิ่งที่มีทักษะการต่อสู้แต่อย่างใด

ดังนั้นแค่เพียงพกของที่สามารถป้องกันตัวได้ติดตัวไปด้วย ไว้ใช้ยามกรณีฉุกเฉิน

นึกไม่ถึงว่า หลายปีมากนี้ เธอจะได้นำออกมาเล่นอีกครั้ง อีกทั้งยังเกิดขึ้นในรั้วมหาวิทยาลัยที่แสนบริสุทธิ์เช่นนี้อีกด้วย ช่างน่าหัวเราะเยาะจริง ๆ

การกระทำนี้ของหวาเหวินได้สร้างความตื่นตกใจให้กับจำนวนมาก จนถือว่าเป็นคนที่น่าเกรงขามที่สุดไปโดยปริยาย

ก่อนหน้านั้นก็ใช้เก้าอี้ฟาดใส่เดือนมหาวิทยาลัยจนหัวร้างข้างแตก ต่อมาก็ขู่จะแทงคอด้วยกิ๊บสีเงินในห้องน้ำอีก

นักศึกษาเหล่านี้ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน? ต่างก็พากันกลัวจนฉี่แทบราดกันทั้งนั้น ไม่กล้าเข้ามาใกล้เธออีกแต่อย่างใด

ดังคำกล่าวที่ว่า คนอ่อนแอกลัวคนแข็งแกร่ง คนแข็งแกร่งกลัวคนมีอำนาจ คนมีอำนาจกลัวความตาย

ตราบใดที่คุณหยิบยกเอาอำนาจที่ต้องพินาศไปพร้อมกันออกมาใช้ ไม่มีทางที่จะไม่มีคนกลัวอย่างแน่นอน

หวาเหวินไม่ได้ลงมือ ถ้าลงมือละก็ ก็คงจะโหดเหี้ยม จนกระทั่งบีบให้แหลกคามือเลยก็ได้

ข่าวลือเรื่องอันธพาลภายในรั้วมหาวิทยาลัยค่อย ๆ เริ่มแพร่กระจายออกไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัย

ใครจะไปคิดว่าอันธพาลภายในรั้วมหาวิทยาลัยหมินจู จะเป็นผู้หญิงที่สวยเหมือนกับเทพธิดาไปเสียได้?

แต่นี่เป็นความจริง ไม่อยากยอมรับก็คงจะไม่ได้

หลังจากนั้นสามวัน อาการบาดเจ็บของหยวนซ่าวก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว เขาไปทำการตัดไหมที่โรงพยาบาล

แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอหวาเหวินในโรงพยาบาลเสียได้ หรือพูดได้ว่าเขาเองก็รอให้หวาเหวินมาหาเหมือนกัน ถึงอย่างไรตั้งแต่เกิดเรื่อง ทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยกันเลย

หยวนซ่าวปลีกตัวออกจากครอบครัว แล้วหาสถานที่เพื่อพูดคุยกัน ทั้งสองคนมองหน้าอีกฝ่าย

“เธอ ฉัน…….” หยวนซ่าวรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ตั้งแต่รักษาตัวหลายวันมานี้ สภาพจิตใจของเขาสับสนมาก ถึงแม้ว่าจะถูกฟาดที่หัว แต่ก็ยังเกลียดเหวินเหวินไม่ลงอยู่ดี เพราะรู้สึกว่าวันนั้นตัวเองได้ทำเกินไปจริง ๆ ถ้าเขาจูบเธอต่อหน้าทุกคนมากมายในตอนนั้น คาดว่าเรื่องคงจะยิ่งแย่ไปกว่านี้? ถึงอย่างไรชื่อเสียงของผู้หญิงก็สำคัญกว่า ดังนั้นเขาเลยคิดวุ่นวายมาตลอด ว่าตัวเองสมควรที่จะต้องขอโทษ หรือรอให้หวาเหวินขอโทษก่อนดี?

“ในเมื่อพูดไม่ออกงั้นฉันขอพูดก่อนละกัน”

เมื่อหวาเหวินเห็นท่าทางตะกุกตะกักของเขา จึงไม่อยากเสียเวลา

“ดี ว่ามา” หยวนซ่าวพยายามทำให้ตัวเองนั้นสงบลง แล้วมองไปทางผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ทนายความฉันบอกว่า เขาได้ปรึกษาหารือกันแล้ว ครอบครัวของนายไม่ฟ้องศาลเอาความ”

“ใช่ ฉันพูดกับพ่อฉันแล้ว เรื่องนี้ฉันเป็นคนเริ่มก่อน ไม่ต้องถึงขั้นฟ้องศาล” หยวนซ่าวอธิบาย

“อื้อ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเรามาว่าด้วยเรื่องนอกเหนือกฎหมายดีกว่า นายต้องการเงินเท่าไหร่?”

“ฉันไม่ได้ต้องการเงิน” ครอบครัวของหยวนซ่าวถือว่าใช้ได้ ค่ารักษาพยาบาลก็ไม่เท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่ได้ต้องการเรียกร้องเงินจากเธอ

หวาเหวินไม่ได้สนใจเขา แล้วพูดต่อว่า “ฉันเห็นบิลของโรงพยาบาลเมื่อสักครู่แล้ว ค่านอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลต้องใช้เงินจำนวน 18,500 หยวน บวกกับค่าเสียเวลาและค่ารถของครอบครัวของนาย รวมทั้งค่าเสียหายทุกอย่างของนาย ฉันจะให้เงินจำนวน 200, 000 หยวนกับนาย”

ในขณะที่พูดเธอก็ได้ล้วงไปหยิบเช็คเงิน 200, 000 พอดียื่นออกไป