ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 206

ตอนที่ 206 ใจเต้นนิดหน่อย

แท้จริงแล้วหวาเหวินก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องตอบอย่างไรถึงจะดี ถ้าหากว่าตอบไปตามตรงว่าไม่นึกเสียใจ ก็คล้ายจะตรงเกินไปหน่อย

คล้ายว่าเธอมีใจครุ่นคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเขา ถ้าหากจะพูดว่านึกเสียใจ นั่นก็เป็นการโกหก ตั้งแต่ตัวเองแต่งเข้าตระกูลเจียง ได้รับการดูแลอาหารเครื่องดื่มอย่างดี แน่นอนว่าไม่นึกเสียใจ

ดังนั้นไม่ว่าจะตอบอย่างไร ล้วนไม่ใช่คำพูดที่ดี หวาเหวินทำได้เพียงเงียบไม่พูดอะไร……

หลังจากที่ทั้งสองคนก็เงียบได้ประมาณสิบกว่าวินาที เจียงหยู่จูบลงเบา ๆ ที่มุมปากของหวาเหวินที่ไม่ทันได้วางแผนป้องกัน

หวาเหวินจ้องเขม็งตาโต ยังไม่ทันได้ตอบกลับ ก็ได้ยินเขาพูดอย่างอ่อนโยน “ราตรีสวัสดิ์ เหวินเหวิน”

ตลอดทางหวาเหวินกลับไปอาบน้ำ นอนบนเตียง คิดถึงจูบเมื่อสักครู่ ก็รู้สึกว่าใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา ร้อนผ่าว

จะพูดอย่างไรดี? จูบนั้นของเจียงหยู่ ที่จริงแล้วเพียงแค่จูบที่มุมปากของเธอเท่านั้น แต่นั่นกลับกระตุ้นคนได้มากกว่าจูบที่ริมฝีปากของเธอ

ผู้ชายคนนี้จริง ๆ แล้ว……จะบอกว่าเขาเป็นผู้มีฝีมือสูงในการจีบผู้หญิงใช่ไหม? ตรวจสอบอดีตของเขาอย่างละเอียด เขาก็ยังไม่มีประวัติด้านความรักแบบนี้เลยจริง ๆ

จะบอกว่าจิตใจของเขาบริสุทธิ์? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าเป็นไปได้ คนบริสุทธิ์ทำไมถึงได้คิดที่จะค่อย ๆ เข้ามายึดครองหัวใจของเธอได้ล่ะ?

หวาเหวินคิดไปคิดมาจนนอนไม่หลับ คิดไปถึงเจียงหยู่ คิดถึงจูบนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่นอนไม่หลับ

ที่จริงแล้วเธอยิ่งยุ่งเหยิงขึ้นไปอีกคือการไม่เข้าใจความรู้สึกภายในใจของตัวเอง เธอไม่รู้ นี่คือใจเต้นใช่หรือไม่?

เป็นเพราะว่าอยู่ด้วยกันมานาน จึงมีเขาอยู่ในความคิดหรือ?

หรือเป็นเพราะแท้จริงแล้วเขาเป็นคนดี เลยอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเขา เข้าไปใกล้เขา?

หวาเหวินลูบข้างมุมปาก จะปล่อยว่าแต่ลมหายใจของผู้ชายคนนั้นยังคงตกค้างอยู่……

หวาเหวินอยู่ที่ภูเขาจงชุ่ยตั้งแต่เด็ก กับคุณย่า และชุนเถาหยิงซิ่ง ยังมีคุณป้าอีกหลายคนที่อยู่ด้วยกัน

ที่จริงแล้วไม่เคยผ่านผู้ชายเลน ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่าเธอไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับความรักเลย เธอก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันคืออะไร?

ในตอนเช้าเธอตื่นค่อนข้างสาย เจียงหยู่ก็ได้ทานอาหารเช้าและออกไปทำงานแล้ว

สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนเย็น ชุนเถาและหยิงซิ่งไม่รู้ เธอเองก็ไม่สามารถพูดถึงได้

หลังทานอาหาร หวาเหวินให้ชุนเถาไปส่งเธอหาหวาฟ้าน โรงเรียนของหวาฟ้านที่จริงแล้วอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย

ตอนที่หวาเหวินไปถึง หวาฟ้านก็เพิ่งจะเลิกคาบเรียนพอดี ในมือถือหนังสือเรียน สวมเสื้อกันหนาวด้านล่างใส่กระโปรงจีบ ให้ความรู้สึกของอาจารย์เต็มเปี่ยม

“พี่สาวสี่ พอมีเวลาว่างคุยกันสักครู่ไหมคะ?”

“ได้สิ ไม่คิดว่าเธอจะมาหาฉัน” หลังจากครั้งนั้น หวาฟ้านและหวาเหวินไม่ได้ใกล้ชิดกันมากนัก หวาฟ้านพาหวาเหวินเข้าไปนั่งร้านกาแฟขนาดเล็กในโรงเรียน

“เหวินเหวิน เธอมาหาฉัน มีธุระใช่ไหม?”

“อืม” หวาเหวินพยักหน้า

“พูดเถอะ ดูว่าผมจะสามารถช่วยอะไรคุณได้บ้าง”

หวาเหวินลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงได้ถามออกไป “พี่สาวสี่คะ ที่จริงแล้วฉันอยากจะถามคุณ การชอบคนคนหนึ่ง รู้สึกอย่างไรหรือคะ?”

หวาฟ้านตกตะลึง ไหนเลยจะคิดว่าคำพูดไม่ทานอาหารบนโลกมนุษย์นี้จะเป็นคำถามของน้องสาวคนที่ห้า?

แต่หลังจากตอบโต้กลับ เธอก็ยิ้ม “คุณต้องการถามคุณกับเจียงหยู่หรือ?”

หวาเหวินแก้มแดงเล็กน้อย “ฉันไม่แน่ใจเลย ดังนั้นจึงคิดถึงคุณที่เคยมีความรักมากแล้ว อยากจะถามคุณ”

หวาฟ้านยิ้มอีกครั้ง “จะพูดอย่างไรดี? ความรู้สึกของการชอบคนคนหนึ่ง มันมหัศจรรย์มาก ก็คือเธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่สามารถเข้าใจเธอได้ ในตอนที่อยู่กับเขาแล้วสามารถเป็นตัวเองได้ ไม่ต้องเสแสร้งทำตัวเองให้ดี เวลาที่ไม่ได้เจอก็คิดถึง เมื่อได้เจอก็ดีใจคล้ายกับเป็นเด็ก แม้กระทั่งนำเขาไปอยู่ในแผนการในอนาคตของเธอโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ว่าที่ฉันพูดไปเป็นเพียงความรู้สึกของฉัน เรื่องของความรัก ทุกคนล้วนไม่เหมือนกัน ดังนั้นฉันก็ทำได้เพียงเป็นแนวทางอ้างอิงให้เธอเท่านั้น”

หวาเหวินพยักหน้า เธอเข้าใจความหมายของหวาฟ้าน

“น้องสาวห้า เธอชอบเจียงหยู่จริง ๆ แล้วใช่ไหม?” หวาฟ้านมองท่าทางสับสนของเธอ ก็เดาได้แล้วว่าภายในใจของเธอคิดอะไร