ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 305
อนที่ 305 ลางร้าย
เจียงหยู่เรียกว่าเหวินเหวิน แต่ว่าหวาเหวินก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรเลย
“เหวินเหวิน เหวินเหวิน” เขาเรียกต่ออีกสองครั้ง
หวาเหวินถึงได้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เจียงหยู่ก็พบว่าสายตาของเธอไม่ค่อยเหมือนกับตอนปกติเท่าไหร่นัก
เธอมองเจียงหยู่อยู่หลายสินาทีถึงได้สติกลับคืนมา
“นายเข้ามาได้ยังไง?” ลมหายใจของเธอยังคงอ่อนแรงและผิดปกติ เหมือนกับว่าสามารถหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ
“ฉันได้ยินเสียงเธอร้อง ฝันร้ายเหรอ?”
หวาเหวิน……
เจียงหยู่หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดเหงื่อให้เธอ หลังจากนั้นก็กอดเธอไว้
เมื่อได้พิงหน้าอกที่อบอุ่นของเจียงหยู่ หวาเหวินถึงได้รู้สึกว่าตัวเองคือคนที่มีอุณหภูมิ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงมาก
เธอหายใจอย่างแผ่นเบา พิงอยู่กับหน้าอกของเขา อ่อนแออย่างมาก
“ฝันว่าอะไร? ถึงได้ตกใจกลัวขนาดนี้?”
“ฉัน……”หวาเหวินพยายามย้อนกลับไปนึกถึงฝันเมื่อกี้ แล้วก็รู้สึกว่าเริ่มกลับมาปวดหัวอย่างรุนแรงอีกครั้ง
“ไม่คิดแล้วๆ พวกเราไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องนั้นแล้ว มันผ่านไปแล้ว” พอเห็นว่าหวาเหวินเจ็บปวดมาก เจียงหยู่ก็รู้สึกปวดใจอย่างมากเหมือนกัน ได้แต่กอดเธอแน่นเพื่อปลอบใจเธอ
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หวาเหวินถึงได้ค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เธอมองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาตี3ครึ่งแล้ว……
เจียงหยู่ได้แต่กอดเธอไว้แบบนั้น กอดอยู่ตลอดไม่ยอมปล่อยมือเลย……
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว นายรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” หวาเหวินพูด
“ไม่ ฉันคิดดีแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะนอนเตียงเดียวกับเธอ”
“ไม่ต้องหรอก” หวาเหวินปฏิเสธ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เหวินเหวิน ฉันจะไม่แตะต้องเธอ……ฉันแค่รู้สึกว่าช่วงนี้เธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เอาแต่ฝันร้าย ฉันอยู่กับเธอแล้วเธอน่าจะดีขึ้นหน่อย”
หวาเหวินเอาแต่เงียบไม่ได้พูดอะไร……
ที่จริงแล้ว สภาพเธอค่อนข้างจะแย่มาก แต่ว่าสิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็คือ ทุกครั้งที่เจียงหยู่อยู่ด้วย เธอจะสบายใจมากๆ
เดาว่าน่าจะเพราะว่าในร่างกายของผู้ชายนั้นมีพลังหยางอยู่มาก เพราะฉะนั้นมันก็เลยสามารถลบล้างบรรยากาศประหลาดๆของฝันร้ายได้
“เอาแบบนี้นั่นแหละ ไม่อนุญาตให้ปฏิเสธแล้ว รอให้เธอสบายดีเมื่อไหร่ ไม่ฝันแล้ว ฉันค่อยกลับไปนอนที่เดิม”เจียงหยู่ลุบผมสีดำยาวของเธอ น้ำเสียงนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อ
หวาเหวินยอมรับ ว่าเธอรู้สึกชอบพอเจียงหยู่ ไม่ได้รู้สึกป้องกันหรือขับไล่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
เพราะฉะนั้นความอ่อนโยนและความห่วงใยของเจียงหยู่ทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลย
เช้าวันรุ่งขึ้น
ตอนที่เจียงหยู่ออกไปนั้น หวาเหวินยังคงหลับลึกอยู่
“เมื่อคืนเธอไม่ค่อยได้นอน เดาว่าน่าจะตื่นสายหน่อย พวกเธอเอาอาหารเช้าไปอุ่นหน่อยเธอ รอให้เธอตื่นมากิน” ก่อนที่เจียงหยู่จะไปทำงานก็ได้สั่งหยินซิ่งกับชุนเถาไว้
ตอนที่หวาเหวินตื่นขึ้นมานั้น ก็เป็นเวลา9โมง50นาทีแล้ว
เธอพึ่งได้หลับไปตอน6โมงนี่เอง ก็ได้นอนไปแค่3ชั่วโมงเท่านั้น
เพราะฉะนั้นเธอเลยดูซีดเซียวมาก
“คุณผู้หญิง จะทานอาหารเช้าไหมคะ?”
“ไม่อยากอาหารเท่าไหร่” หวาเหวินโบกมือ
“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันไปอุ่นนมร้อนๆให้ดีกว่าค่ะ” หยินซิ่งรีบเข้าห้องครัวไป
วันนี้หวาเหวินใส่เสื้อคลุมสีดำเป็นพู่ๆกับเลกกิ้งสีดำ ทั้งตัวสวมใส่แต่สีดำ
การแต่งตัวแบบนี้ ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่และสุขุม การแต่งตัวแบบนี้เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ใช่สไตล์ปกติของเธอ
“คุณผู้หญิง จะออกไปข้างนอกเหรอคะ?” เห็นว่าเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ชุนเถาก็เลยถาม
“อืม ฉันจะไปเยี่ยมย่าของฉันที่สุสานหน่อยน่ะ”
“ถ้ายังงั้นเดี๋ยวฉันไปด้วยค่ะ”
หลังจากนั้นชุนเถาก็ขับรถพาหวาเหวินไปสุสาน นายหญิงหวาถูกฝังไว้ที่นี่ ถูกฝังไว้กับท่านปู่หวา
หวาเหวินถือดอกเบญจมาศ ค่อยๆวางไว้หน้าหลุมศพอย่างนุ่มนวล
“คุณย่า อยู่ตรงนั้นสบายดีไหมคะ? ได้เจอคุณปู่ไหม? ถ้าเกิดว่าคุณย่ารับรู้ ได้โปรดอวยพรให้พี่สาวคนที่4ด้วย ตอนนี้เธอแต่งงานแล้ว หนูอยากจะให้เธออยู่กับหนูนานๆ……ได้อยู่กับคนที่เธอชอบไปจนถึงแก่เฒ่า” หวาเหวินกระซิบเบาๆ
ตอนนี้เอง ใบหน้าของชุนเถาก็เปลี่ยนไปแล้วก็ตะโกน “คุณผู้หญิง ตรงนั้นไฟไหม้ค่ะ”
หวาเหวินมองตามที่ชุนเถาชี้ ก็พบว่าป่าที่ไม่ไกลจากตรงนั้นไม่รู้ว่าโดนไฟกลืนกินไปตั้งแต่เมื่อไหร่……
และเปลวไฟนั้นก็ลุกโชติช่วง และกำลังลามมาที่อยู่อย่างดุร้าย
“ไฟไหม้ครั้งใหญ่ ลางไม่ดีแล้ว” หวาเหวินค่อยๆขมวดคิ้ว แค่รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น