ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 322

ตอนที่ 322 หลงจนโงหัวไม่ขึ้น

คำถามนี้ของเจียงหยู่ทำให้หวาเหวินชะงักไป เพราะว่าเธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน

เธอเพิ่งจะอายุ22ปี และไม่เคยคิดหรือวางแผนเกี่ยวกับการมีลูกเลย ทว่าคำถามของเจียงหยู่นั้น ถ้าไม่ตอบ เขาคงจะผิดหวังมากเลยล่ะ

หวาเหวินที่อยู่บนหลังเจียงหยู่เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงจะพูดออกมาเบาๆว่า “ลูกสาว ถ้าเป็นลูกชายจะซนๆหน่อย ฉันกลัวจะสอนได้ไม่ดี”

เจียงหยู่ฟังจบก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที ส่วนหวาเหวินนั้นยังมีสีหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนเดิม “นายยิ้มอะไร?”

“ฉันแค่รู้สึกว่าคุณนายเจียงที่มีความสามารถรอบด้านมากมาย ไม่กลัวฟ้าดิน แต่กลับกลัวว่าจะเลี้ยงและสอนลูกได้ไม่ดี มีความหมายจริงๆ”

หวาเหวิน：…………..

“ฉันก็ชอบลูกสาวเหมือนกัน ฉันคิดว่าในอนาคตถ้าเรามีลูกสาวด้วยกัน และลูกหน้าตาเหมือนเธอ แล้วพวกเราก็สอนอะไรหลายๆอย่างให้ลูก ให้ลูกเรียนไวโอลินดีที่สุด จากนั้นให้ลูกได้เรียนเกี่ยวกับด้านดนตรี หลังจากที่เรียนจบ ให้ลูกเปิดคอนเสิร์ต​ของตัวเอง พวกเราก็ไปนั่งแถวหน้าชมการแสดงของลูก หลังจากที่ลูกโตแล้วไปมีครอบครัวของตัวเอง เราก็จะไม่ให้ลูกไปไหนไกล ให้อยู่ใกล้ตัวเรา จนกระทั่งเราแก่ ลูกก็ยังสามารถดูแลการกินการอยู่ของเราได้ สามารถพาฉันไปซื้อรองเท้า พาเธอไปซื้อเครื่องสำอาง…….มาร์คหน้าให้เธอ รวมถึง……..เราสามคนยังไปดูหนังด้วยกัน ไปดูการ์ตูน​ดิสนีย์ เราสามพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”

เจียงหยู่คิดไปค่อนข้างไกล จึงสามารถอธิบายภาพที่สวยงามออกมาได้ หวาเหวินฟังแล้วก็รู้สึกว่า ในวินาทีนั้นเธอจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ

ท่ามกลางบรรยากาศหิมะโปรยลงมาจากท้องฟ้า เจียงหยู่ที่ให้หวาเหวินขี่หลังอยู่ ค่อยๆเดินลงมาจากภูเขาจงชุ่ยทีละก้าว………

ภาพบรรยากาศที่​เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นแบบนี้ ตลอดจนในอนาคต ทุกครั้งที่หวาเหวินนึกถึง ก็จะจดจำความรู้สึกที่มีความสุขแบบนี้ได้

งานเฉลิมฉลอง​ของบริษัทยาจื๋อจ้วนจำกัด

เพราะการเป็นพรีเซนเตอร์​ของหวาผิงทำให้ยอดขายของบริษัทนั้นพุ่งสูง รวมถึงหุ้นในบริษัทก็พุ่งสูงขึ้น ทำให้แซ่จื๋อจ้วนอารมณ์​ดีมาก จึงจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงาน ในนามของบริษัทตระกูลแซ่ที่โรงแรมหรู รวมถึงทีมR&Dที่มาจากตะวันตกเฉียงเหนือ นั่นก็คือทีมของศาสตราจารย์ฟ้าน พวกเขามารับรางวัลกันทุกคน

คืนนั้นแซ่จื๋อจ้วนภูมิใจมาก ส่งมาเซราตีสิบคันออกไปในคราวเดียว

ทีมของศาสตราจารย์ฟ้านที่มาจากตะวันออกเฉียงเหนือ ได้รับรางวัลทีมสูงถึงแปดล้านบาท ในคืนนั้น ผู้คนต่างก็คึกคะนอง​ และดื่มด่ำสุราไปมากมาย

ในตอนนั้น แซ่จื๋อจ้วนกอดศาสตราจารย์ฟ้านไว้ “ศาสตราจารย์ฟ้าน ขอบคุณคุณอาที่ช่วยผมมาถึงจุดนี้ครับ ถ้าไม่มีคุณอา ก็จะไม่มีผมในวันนี้”

“เฮ้อ อย่ามายกย่องฉันแบบนี้นะไอ้เด็ก ถึงไม่มีฉัน แกก็ยังเป็นคุณชายตระกูลแซ่ ยังมีเงินให้ใช้แบบไม่มีวันหมด ฉันต้องขอบคุณแกมากกว่า ที่ให้โอกาสฉันในการแสดงศักยภาพ​ ทำให้ตาแก่อย่างฉัน กลับมาใช้ชีวิตอย่างมีประโยชน์อีกครั้ง ยังสามารถทำตามความปรารถนา​ของตัวเอง ในการพัฒนา​ผลิตภัณฑ์​ที่มีประโยชน์​ต่อประชาชน ในความสำเร็จครั้งนี้เป็นเพราะพวกเราเติมเต็มกันและกัน”

เมื่อแซ่จื๋อจ้วนได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ ทั้งสองคนชนแก้วแล้วดื่มด่ำสุราไปไม่ใช่น้อย

คนทั้งงานดื่มด่ำไปกับความสุขและความสันติภายในงาน…………

การเฉลิมฉลอง​นี้ยาวไปจนถึงเวลาตีสอง แซ่จื๋อจ้วนจำไม่ได้ว่าตัวเองนั้นเข้ามาในห้องสวีทของโรงแรมได้อย่างไร

ยังถามขึ้นอย่างสะลึมสะลือ​ว่า “ทางพวกศาสตราจารย์ฟ้าน จัดการเรียบร้อยดีใช่ไหม?”

“ท่านประธานแซ่วางใจเถอะค่ะ พวกศาสตราจารย์ฟ้านถูกพาไปพักที่โรงแรมแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิง แซ่จื๋อจ้วนก็เงยหน้าขึ้นมามอง การมองในครั้งนี้มันไม่สำคัญ เขาอึ้งไปทันที……….

แซ่จื๋อจ้วนรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าคือหวาเหวิน

“เธอๆๆ……….เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”แซ่จื๋อจ้วนชี้ไปยังเธอด้วยมือที่สั่น

“ฉันเห็นว่าคุณดื่มเยอะเกินไป เลยมาส่งคุณที่ห้องค่ะ”

“เธอรู้ไหมว่าฉันอยากเจอเธอมากแค่ไหน………ฉันรู้สึกว่า…….ฉันหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นเลย ฉันไม่อยากรอแม้แต่วินาทีแล้วจริงๆ………”

บางทีอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์​เหล้า แซ่จื๋อจ้วนพุ่งตัวไปเพื่อประทับบนริมฝีปากของผู้หญิง

แต่ยังไม่ทันโดนตัวเธอ เขาก็สร่างเมาเล็กน้อย……..เพราะกลิ่นเครื่องสำอางที่ฉุนบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ทำให้แซ่จื๋อจ้วนได้สติกลับมา

หวาเหวินไม่เคยใช้ของพวกนี้มาก่อน………เขาขยี้ตาแล้วมองดูอีกครั้ง

ใช่หวาเหวินที่ไหนกัน นี่มันเป็นผู้ช่วยที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในบริษัท เธอดูอ่อนเยาว์​และสวยจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถเทียบกับหวาเหวินได้

“ทำไมถึงเป็นเธอ?”แซ่จื๋อจ้วนตกตะลึง​