ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2487 หนูที่ช่วยชีวิต + ตอนที่ 2488 ประสบเคราะห์ยากจะหนีพ้นจริงหรอ

ตอนที่ 2487 หนูที่ช่วยชีวิต

จอบส์ไม่ได้มีเวลาให้เลือกมากนัก เขาฝืนทนโดนแส้ฟาดไปทีหนึ่งเจ็บจนเหงื่อแตกพลั่ก

แส้ของเหมยเหมยถูกสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษโดยเหยียนหมิงซุ่น ดูเหมือนจะนุ่มนวลแต่กลับทำจากวัสดุโลหะผสมรุ่นใหม่ล่าสุด ยืดหยุ่น หากฟาดโดนเนื้อตัวต้องเจ็บเจียนตายแน่นอน

หนำซ้ำครั้งนี้เหมยเหมยยังใช้แรงทั้งหมดที่มีจึงทำเอาจอบส์กระอักเลือด เพิ่งทรงตัวได้ก็มีเสียงประหลาดแว่วมาจากด้านหลัง เขาหันขวับกลับไปก็ตกใจจนเหงื่อตก

ลูกแก้วเหล็กที่เขาหลบทันฝังเข้าไปในตู้ข้างกำแพง ตู้นั่นทำจากไม้ยางเชียวนะ หากเปลี่ยนเป็นหัวของเขา…

จอบส์เหงื่อผุดขึ้นเต็มหลัง นึกโชคดีที่ตัวเองเลือกแส้เพราะอย่างน้อยก็ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

“รนหาที่ตายเอง…งั้นก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน…”

จอบส์ยิ้มแสยะ เขาไม่สนเรื่องรักษาองค์ประกอบของร่างกายเหมยเหมยให้ครบครันอีกต่อไปแล้ว รักษาตัวสำคัญที่สุด ฆ่าหญิงงามชาวตะวันออกกับเจ้าอ้วนนี้ก็ยังมีเทวดาน้อยคนนั้นอยู่ ชัยชนะยังคงเป็นของเขา

“ใครจะตายก็ยังไม่แน่…ให้ฉันฟาดก่อนเถอะ!”

เหมยเหมยแค่นหัวเราะทีหนึ่งแล้วฟาดแส้ใส่อย่างแรง ถอดชุดเต้นระบำที่เกะกะออกอย่างรวดเร็วซึ่งข้างในเป็นเสื้อผ้าสีอ่อนทำให้คล่องตัวขึ้นเยอะเลย

จอบส์เช็ดเลือดบนหน้าออกแล้วแวบตัวหลบไปอยู่ที่ตู้ด้านหลังอย่างไร้ความกังวล ในมือกลับมีปืนเพิ่มขึ้นมากระบอกหนึ่ง เหมยเหมยเผลอสบถในใจแล้วรีบโถมตัวเข้าหาเล่อเล่อกับเสี่ยวเป่า

เล่อเล่อยิงลูกแก้วเหล็กติดต่อกันสามลูก จอบส์หลบได้หมดทุกเม็ด พอจะถ่วงเวลาบ้างเล็กน้อยแต่เขาก็ยกปืนขึ้นมาอย่างไว สายตาประกายวาวด้วยความกระหายเลือด

เสี่ยวเป่าสีหน้าเย็นชาแล้ววาดสองมือเป็นท่าแปลก ๆยืนนิ่งไม่กระดิกตัว

เหมยเหมยร้อนใจวิ่งด้วยความเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม แต่เธอยังไม่ทันวิ่งไปอยู่หน้าเด็กทั้งสองคนก็มีเสียงของจอบส์ดังแว่วมาจากด้านหลัง

“ให้ตาย…ออกไป…ออกไปให้หมด…”

จอบส์ตัวกระตุกเหมือนชักปัดป่ายมือทั้งบนทั้งล่าง ปืนในมือร่วงตกพื้นไปแล้วเพราะของสีดำที่ปีนตามลำตัวเขาเต็มไปหมดวิ่งพรวดพราดแถมยังส่งเสียงร้องจิ๊กจิ๊กไม่หยุด

ที่แท้ก็เป็นกลุ่มหนูที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนรายล้อมจอบส์ไว้จนมิดทำเอาคนมองรู้สึกขนลุกซู่แต่เหมยเหมยกลับมีแต่ความปลาบปลื้มใจ เป็นครั้งแรกที่คิดว่าเจ้าหนูเป็นสัตว์ที่น่ารักที่สุดในโลก

เธอฟาดแส้เกี่ยวเอาปืนมา เดิมคิดจะยิงจอบส์สักนัดหนึ่งแต่ก็กลัวทำร้ายหนู เธอจะลืมบุญคุณไม่ได้

“คุณน้า เอาปืนมาให้ผม!”

เสียงของเสี่ยวเป่าเบาหวิว เขาเรียกหนูมามากมายขนาดนี้ทำให้เขาเหมือนถูกสูบแรงไปมากทีเดียว ดีที่มียาวิเศษของเล่อเล่ออยู่ทำให้พอจะทนไหว

“รับไว้!”

เสี่ยวเป่ารับปืนมาแล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่ ยกปืนเล็งเป้าไปที่จอบส์ก่อนที่หนูบนตัวเขาจะกระจายตัวหนีไปไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียวในชั่วพริบตาเหมือนเล่นมายากล

“ปัง”

เสียงปืนดังลั่น

จอบส์ถูกหนูกลุ่มใหญ่เล่นงานจนหัวเสียทำให้มือไม้ไม่คล่องตัวเท่าก่อนหน้านี้แต่ก็พอจะหลบกระสุนที่พุ่งมาที่หัวใจได้อย่างเฉียดฉิวแต่แขนซ้ายกลับโดนยิงเสียอย่างนั้น

แต่ยิงไม่โดนกระดูก กระสุนยิงโดนถาก ๆกระเด็นใส่กำแพงแล้วร่วงตกพื้น

จอบส์เนื้อตัวเกรอะไปด้วยเลือด นอกจากแผลจากกระสุนยังมีแผลรอยกัดจากหนูมากมาย เขาใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปีไม่เคยอนาถเท่าวันนี้มาก่อน และไม่เคยได้รับบาดเจ็บหนักเท่าวันนี้!

“รนหาที่ตาย!”

จอบส์บันดาลโทสะทำให้สัญชาตญาณดุร้ายในตัวถูกปลุกขึ้นมา เขาวิ่งไปมุมกำแพงหนึ่งอย่างไวก่อนจะมีปืนอีกกระบอกเพิ่มมาในมือ ไม่รู้ว่าเขาแอบซ่อนอาวุธไว้ในห้องชั้นใต้ดินนี้เท่าไร

“เล่อเล่อ ยิงมัน!”

เสี่ยวเป่าลั่นไกปืนติดต่อกันอีกหลายนัด เช่นเดียวกับเล่อเล่อที่ยิงลูกแก้วเหล็กติดต่อกันหลายลูก ขณะเดียวกันเหมยเหมยก็ฟาดแส้ลงไปด้วย

สามแม่ลูกร่วมแรงร่วมใจกันจนจอบส์มือเป็นระวิง ส่วนเจ้าพวกหนูที่กระจายตัวไปก็กลับมารวมตัวกันใหม่ วิ่งเข้าหาจอบส์อีกครั้งทำให้สถานการณ์ชุลมุน!

…………………………..

ตอนที่ 2488 ประสบเคราะห์ยากจะหนีพ้นจริงหรือ

แม้พวกเหมยเหมยจะได้เปรียบกว่าแต่จอบส์ก็ไม่ใช่คนอ่อนหัด เขาหยัดกายขึ้นได้ในเวลาอันรวดเร็ว จอบส์มีแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ถึงจะได้รับบาดเจ็บทว่าไม่ส่งผลกระทบใด ๆ แต่กลับเป็นพวกเหมยเหมย…

หมดแรงไปทีละนิด ๆ!

โดยเฉพาะเสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อที่เด็กที่สุดหมดแรงไปตั้งนานแล้ว เหมยเหมยยังดีในเมื่อเป็นผู้ใหญ่ก็ยังพอทนได้ต่ออีกหน่อย!

เธอกัดฟัน ต้องรีบจัดการเจ้าโรคจิตนี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็หนีไม่รอดทั้งเธอและพวกเด็ก ๆ!

เหมยเหมยใจร้อนรุ่มดั่งไฟเผาพลางถามเสี่ยวเป่า “ฉิวฉิวกับเสวี่ยเอ๋อร์ยังไม่มาเหรอ?”

“ยัง!”

เสี่ยวเป่าสีหน้าจริงจังเพราะพลังของเขาเริ่มร่อยหรอลงไม่สามารถควบคุมสัตว์ได้อีก หากฉิวฉิวกับเสวี่ยเอ๋อร์ยังไม่มาคุณน้ากับน้องสาวจะต้องถูกคนร้ายทำร้ายแน่!

เหมยเหมยร้อนใจยิ่งกว่า เธอไม่อยากตาย และยิ่งไม่อยากให้เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อเป็นอะไรไป

เจ้าโรคจิตนี่รู้ความลับช่องมิติของเธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทรมานเธออย่างไร!

ต้องรีบหาทางกำจัดเจ้าโรคจิตนี้เสีย!

เหมยเหมยเรียกกำลังใจพลางล้วงของอีกกองใหญ่จากช่องมิติออกมา ลูกดอกปาเป้า มีดสั้น…รวมถึงผงยาที่เธอคิดค้นมันขึ้นมาในยามว่าง

จอบส์ตาเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม แลบลิ้นเลียเลือดสดของตัวเองมองเหมยเหมยด้วยสายตากระหาย

เขามั่นใจได้แล้วว่าหญิงงามชาวตะวันออกคนนี้ต้องรู้คาถาลับ เขาจะต้องควบคุมหญิงงามคนนี้ให้กลายเป็นหุ่นเชิดของเขาแล้วบงการเธอให้จงได้!

“ไอ้สารเลว…ไปตายซะ!”

เหมยเหมยแกะยาผงชนิดหนึ่งออกแล้วสาดใส่จอบส์ ในภาวะสถานการณ์รีบร้อนจึงไม่ทันดูให้ละเอียดดี แต่หากไม่ใช่ยาคันก็คงเป็นยาชา เพราะเธอทำยาผงเป็นแค่สองชนิดนี้เท่านั้น

จอบส์รีบกลั้นหายใจไว้แล้วหลบยาผงได้ไปกว่าครึ่ง มีบางส่วนที่หลบไม่ทันจึงสาดใส่เข้าลำตัว ตอนแรกไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จอบส์จึงไม่สนใจมันอีกพลางยกปืนเล็งขาของเหมยเหมย

เสี่ยวเป่ากับเล่อเล่อลงมือพร้อมกัน ลูกแก้วเหล็กหลายลูกกับกระสุนหนึ่งลูกพุ่งไปหากระสุนที่ถูกยิงออกมาในเวลาเดียวกัน เพียงแต่พวกเขาต่างหมดเรี่ยวแรงทำให้มีแรงไม่มากพอ ถึงจะชนลูกกระสุนแต่ไม่อาจสกัดกั้นแรงของกระสุนได้ ยังคงมุ่งมาทางเหมยเหมยเช่นเดิม

เหมยเหมยไม่ได้ว่องไวเท่าเด็กสองคนนี้จึงหลบไม่ทัน เธอเพียงแค่เบี่ยงตัวตามสัญชาตญาณทำให้กระสุนโดนแขนซ้ายเธอ เพราะเมื่อครู่ถูกสกัดจึงทำให้ลูกกระสุนเปลี่ยนทิศทาง

ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่ซ่านเรียกให้เหมยเหมยเผลอสูดปาก ไม่มีเวลาดูรอยแผลแล้ว เธอใช้แขนขวารีบฟาดแส้หมายจะเกี่ยวเอาปืนของจอบส์มาแต่จอบส์กลับไหวตัวทัน

“คนเลว…กล้าตีแม่ฉันเหรอ!”

เล่อเล่อสั่งสมแรงยิงลูกแก้วเหล็กออกไปราวกับลูกเสือดาวที่กำลังเกรี้ยวกราด เสี่ยวเป่าก็ยิงปืนใส่จอบส์ไปอีกหนึ่งนัด

จอบส์แค่นเสียงทีหนึ่งก็หลบลูกกระสุนได้อย่างง่ายดาย ยกปืนขึ้นอีกครั้งแล้วเล็งเป้าไปที่เล่อเล่อ ยัยเด็กตัวอ้วนนี้ไม่มีประโยชน์อะไรฆ่าไปเสียแล้วกัน

แต่เสียดายเลือดสดแสนอร่อย…

จอบส์แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างนึกเสียดายแล้วเหนี่ยวไกอย่างไม่ลังเล เหมยเหมยกัดฟันพุ่งตัวเข้าหาเล่อเล่อเหมือนคนบ้า เธอคิดจะใช้ร่างกายปกป้องลูกสาวแต่เสี่ยวเป่าไหวตัวเร็วกว่าจึงมายืนบังอยู่หน้าเล่อเล่อด้วยท่าทีหนักแน่น

“ไสหัวไป….ให้ตายเถอะ!”

จอบส์ชะงักทีหนึ่ง เขาทำใจฆ่าเสี่ยวเป่าไม่ลงจริง ๆ อนาคตคงตามหาเด็กชาวตะวันออกที่งดงามยิ่งกว่าเสี่ยวเป่าไม่ได้อีกแล้ว เขาไม่อนุญาตให้บนร่างกายของเด็กเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้มีรอยแผลแม้แต่น้อย!

เพียงแต่ความลังเลชั่วขณะนี้ทำให้เล่อเล่อถูกเหมยเหมยกับเสี่ยวเป่าคุ้มกันอยู่ในร่างพร้อมกัน เหมยเหมยเองก็ยัดเสียวเป่าไว้ใต้ร่าง เด็กสองคนนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้เธอต้องสละชีวิตตัวเองก็ตาม

เหมยเหมยหลับตาลง ความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้ามาในใจ ครั้งนี้เธอกลัวว่ายากจะหนีรอดไปได้แล้วจริง ๆ!

……………………