ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2539 บะหมี่ผักกาดดอง + ตอนที่ 2540 ใช่เหมยซูหานหรือเปล่า

ตอนที่ 2539 บะหมี่ผักกาดดอง

บ้านของเคย์โกะอยู่ที่โอซาก้า เป็นบ้านที่งดงามมาก มีสวนดอกไม้ทั้งหน้าบ้านและหลังบ้าน การตกแต่งบริเวณรอบ ๆเป็นสไตล์ยุโรปที่ให้ความรู้สึกสบาย ๆแตกต่างจากครอบครัวท้องถิ่นแบบดั้งเดิม

“ฉันและสามีต่างเรียนที่อเมริกาค่ะ เราพบรักกันที่อเมริกาด้วยเช่นกัน ดังนั้นสไตล์การใช้ชีวิตของพวกเราจึงสบาย ๆ ผู้ใหญ่ในบ้านจึงไม่ค่อยชื่นชอบมากนัก พวกเราจึงย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเลย” เคย์โกะอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“พอย้ายออกมาก็เป็นอิสระมากขึ้น ตอนอยู่กับผู้ใหญ่จะเคร่งครัดมาก เพราะอย่างไรก็ตามครอบครัวหนึ่งก็มีนายหญิงได้แค่คนเดียว!”

เหมยเหมยเข้าใจดี แม้ว่าคุณย่าหยางจะเป็นคนใจกว้างแต่บางครั้งก็ให้ความรู้สึกอึดอัด อย่างไรก็ไม่สบายเหมือนกับเมื่อก่อน แต่คุณย่าก็แก่ตัวมากแล้ว ถ้าให้แยกกันอยู่ก็คงไม่สบายใจ

“สามีของฉันเขาไปทำงานแล้วค่ะ ส่วนน้องชายของฉันน่าจะเดินเล่นอยู่แถวนี้ เดี๋ยวฉันไปถามคุณป้าก่อนนะคะ!”

เคย์โกะไม่เห็นน้องตัวเองจึงวิ่งไปถามคนใช้ที่สวนหลังบ้าน เขาไปเดินเล่นตามคาดจริง ๆด้วย

“พี่อิจิโร่ล่ะคะ? เขาไม่อยู่บ้านเหรอคะ?” เล่อเล่อหาตั้งนานแต่ไม่เจอจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เสี่ยวเป่าอดไม่ได้ที่จะเบะปากพลาง

ทำไมคุณป้าถึงกลับมาที่นี่อีกแล้วนะ?

ไปเที่ยวยุโรปดีกว่าตั้งเยอะ เฮ้อ!

“พี่อิจิโร่ไปเรียนหนังสือแล้ว ตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้วนะ!”

เคย์โกะบีบแก้มของเล่อเล่ออย่างเบามือแต่ก็ยังรู้สึกไม่พอจึงบีบต่ออีกหลายครั้ง ทั้งแก้มป่องทั้งนิ่ม เพลินดีจริง ๆ!

หรือว่าเธอจะมีลูกสาวน่ารักเหมือนเล่อเล่อเพิ่มอีกสักคนดีนะ?

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มีคนกลับมา เหมยเหมยได้ยินเสียงดังมาจากห้องโถง เคย์โกะรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “น้องชายฉันกลับมาแล้วค่ะ”

พอสิ้นเสียงก็มีคนเดินเข้ามา เขาเป็นชายหนุ่มที่สง่างามมาก แขนข้างขวามีผ้าคล้องอยู่ ช่วงบริเวณคิ้วมีความคล้ายคลึงกับเคย์โกะมาก พอเห็นเหมยเหมยเขาก็ตกตะลึงค้างไปพักหนึ่งแต่ไม่ช้าเขาก็ก้มโค้งคำนับอย่างสุภาพ

“นี่ก็คือจ้าวเหมย คนที่ช่วยอิจิโร่ไว้และลูกของเธอ เหมยเหมยนี่น้องชายของฉันค่ะ ยูทากาฮาชิ” เคย์โกะแนะนำ

“สวัสดีครับ ขอบคุณคุณมากจริง ๆนะครับ!”

ยูทากาฮาชิโค้งก้มต่ำ เหมยเหมยรีบตอบด้วยความสุภาพ “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ”

เคย์โกะบอกถึงเหตุผลที่เหมยเหมยมาที่นี่ “จริง ๆฉันก็สนใจในตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นมากเหมือนกันค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าต้องดูแลที่บ้าน เธอยังอยากจะไปหาตัวจริงที่นั่นเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะน่าทึ่งอย่างที่พูดไว้จริงไหม!”

“น่าทึ่งจริง ๆครับ อีกอย่างหานเหมยทำกับข้าวเก่งมาก แค่ซังเฟยพูดถึงอาหารฮวาเซี่ยไม่กี่อย่างเธอก็สามารถทำมันออกมาได้แล้ว แถมรสชาติก็เยี่ยมมากเลยครับ เพราะมีเธอที่นั่นถึงทำให้คุณภาพชีวิตของเราดีขึ้นมาก”

ยูทากาฮาชิยิ้มน้อย ๆแต่รอยยิ้มกลับมีความเศร้าหมอง

เขาไม่สามารถที่จะยืนเคียงไหล่ร่วมต่อสู้ไปกับผองเพื่อนได้แล้ว!

เหมยเหมยเริ่มมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคาดเดาไว้มากขึ้นกว่าเดิม หานเหมยคนนี้ไม่ใช่คนเดิมแน่นอน แต่ก็ไม่รู้ว่าวิญญาณในร่างของเธอเป็นแบบไหนกันแน่?

จะเป็นแบบที่เธอคิดหรือเปล่านะ?

“เธอทำอาหารอะไรเป็นบ้างคะ?” เหมยเหมยถามด้วยความสงสัย

“ก็อาหารทั่ว ๆไป อย่างเช่นหมูเส้นผัดพริก ผัดมะเขือ แล้วก็หมูตุ๋นน้ำแดงประมาณนี้แหละครับ ผมชอบกินผัดมะเขือมากที่สุด แล้วก็บะหมี่ที่เธอต้มอร่อยมาก แต่ว่าต้องใช้เครื่องปรุงพิเศษมากชนิดหนึ่ง เครื่องปรุงนี้มีชื่อที่ไพเราะมาก ชื่อว่าผักกาดหิ่น”

ยูทากาฮาชิพูดไปก็น้ำลายไหลไป เขารู้สึกว่าหานเหมยช่างน่าทึ่งจริง ๆ ไม่เพียงแต่อาหารที่อร่อย ชื่ออาหารก็ยังไพเราะมากด้วย

“ที่ตะวันออกกลางก็มีผักกาดหิ่นด้วยเหรอคะ?” เหมยเหมยสงสัยมาก

“แน่นอนว่าไม่มีครับ ซังเฟยเป็นคนเอามาให้ หานเหมยใช้มันต้มบะหมี่เรียกว่าบะหมี่ผักกาดดอง รสชาติอร่อยมากทีเดียว!” ยูทากาฮาชิอดไม่ไหวจนเลียริมฝีปากล่าง

เหมยเหมยใจเต้นตึกตัก บะหมี่ผักกาดดองงั้นหรือ?

……………………………………….

ตอนที่ 2540 ใช่เหมยซูหานหรือเปล่า

เหมยเหมยใจเต้นตึกตัก บะหมี่ผักกาดดองเป็นชื่อเรียกของคนทางใต้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ซังเฟยจะเป็นคนสอนหานเหมย ซังเฟยเป็นคนทางเหนือแท้ ๆ อีกอย่างผู้หญิงคนนี้แม้แต่ไข่ดาวก็ยังทอดไม่เป็นเลย

ดังนั้น…จึงเป็นไปไม่ได้ที่ซังเฟยจะเป็นคนสอนหานเหมยทำอาหาร

แต่ซังเฟยเป็นคนชอบกินจริง ๆเพราะเธอไปมาหลายที่ อาหารเลิศรสก็กินมาไม่น้อย พอพูดถึงก็สามารถเล่าได้เป็นฉาก ๆแต่ถ้าให้ทำก็คงเละไม่เป็นท่า

แต่สิ่งที่ทำให้เหมยเหมยตกใจก็คือในความทรงจำของเธอมีคน ๆหนึ่งก็ชอบบะหมี่ผักกาดดองเช่นกันและทานเป็นอาหารเช้าเสมอด้วย

“พ่อชอบกินบะหมี่ผักกาดดองมากเลยครับ แต่ตอนนี้คุณอาไม่อยู่แล้วเลยไม่มีคนทำให้พ่อทาน!” เสี่ยวเป่าพูดเสียงเศร้า

ทำไมหามานานขนาดนี้ก็ยังหาคุณอาไม่เจอสักทีนะ?

เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คล้ายกับคุณอาของเขามากแต่กลิ่นนั้นเป็นพลังหยิน เห็นได้ชัดว่าเป็นของผู้หญิง แต่คุณอาเป็นผู้ชาย ดังนั้นจะต้องไม่ใช่คุณอาอย่างแน่นอน!

เฮ้อ…ไม่รู้ว่าคุณอาไปเที่ยวที่ไหนแล้ว?

เหมยเหมยลูบศีรษะเสี่ยวเป่าเบา ๆ ใจเต้นระส่ำมากขึ้นกว่าเดิม คนที่เธอเดาก็คือเหมยซูหานเช่นกัน

เพราะว่าเหมยซูหานชอบบะหมี่ผักกาดดองมากที่สุด ทุกวันตอนเช้าจะต้องทานสิ่งนี้เป็นมื้อเช้าไม่เคยเบื่อเลย อีกอย่างฝีมือการทำบะหมี่ของเหมยซูหานก็ดีมาก แต่ก็ทำได้ดีแค่บะหมี่ผักกาดดองอย่างเดียว บะหมี่ที่ทำออกมามีรสชาติเฉพาะตัว ซึ่งแม้กระทั่งเธอก็ชอบทานมากเช่นกัน

“คุณทากาฮาชิคะ…เด็กผู้หญิงที่ชื่อหานเหมยนี่มีงานอดิเรกอะไรเป็นพิเศษไหมคะ? อย่างเช่น เธอชอบกินอะไร หรือว่าชอบทำอะไร?” เหมยเหมยถามขึ้น

เคย์โกะมองเธอด้วยความประหลาดใจ เธอรู้สึกได้ถึงความรีบร้อนของเหมยเหมยราวกับว่าสนใจในตัวเด็กผู้หญิงตะวันออกกลางคนนี้มาก

จู่ ๆ ยูทากาฮาชิก็หัวเราะออกมา “จะว่าไปแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อว่าหานเหมยน่าสนใจมากเลยทีเดียวครับ เธอเหมือนไม่มีสัญชาตญาณของความเป็นผู้หญิงมักจะเข้าห้องน้ำผิดอยู่บ่อย ๆ และเธอก็มักจะมีปัญหาในการจัดการปัญหาเฉพาะของสาว ๆบ่อยครั้งนักจนต้องให้ซังเฟยช่วยสอนเธอว่าใช้พวกสุขภัณฑ์อย่างไร เธอถึงค่อย ๆใช้เป็น ไม่รู้จริง ๆว่าที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตอย่างไร?”

เคย์โกะก็หัวเราออกมาเช่นกัน “บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอไม่มีโอกาสได้รู้วิธีที่จะใช้ของพวกนี้ละมั้ง?”

“ไม่ใช่แค่สาเหตุนี้นะ ผมก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน แต่หานเหมยมักจะทำให้ผู้คนรู้สึกแปลกใจ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครจริง ๆ อีกอย่างเธอไม่ชอบกินอาหารพื้นเมืองแต่ชอบกินอาหารฮวาเซี่ยมากกว่าผมเสียอีก โดยเฉพาะบะหมี่ผักกาดดองนั่น ทุกครั้งที่ต้มเสร็จมักจะเป็นเราสองคนที่แย่งกันกิน ต่อมาผักกาดหิ่นที่ซังเฟยเอามาใช้หมดแล้ว หานเหมยเลยหิวโหยแทบตาย!”

ยูทากาฮาชิพูดไปก็ยิ้มไป พอมองออกว่าเขาชอบหานเหมยมากทีเดียว แต่ทว่าไม่ใช่ความสัมพันธ์รักแบบชายหญิงแต่เป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น

“พวกคุณดูสิ นี่เป็นของขวัญที่หานเหมยให้กับผม โปสการ์ดที่เธอทำขึ้นเอง นี่เป็นพืชที่มีแค่ในพื้นที่นั้น สวยมากเลยใช่ไหมล่ะครับ?”

ยูทากาฮาชิพูดไปก็ติดลมจึงวิ่งไปที่ห้องของเขาแล้วหยิบโปสการ์ดอีกหลายใบมาให้พวกเหมยเหมยดู โปสการ์ดทำเองจากมือและวัสดุทั่วไปแต่กลับเป็นสิ่งที่ทำด้วยใจ

หลังจากใบไม้ที่สวยงามสองสามใบแห้งแล้วก็เอากาวติดแปะลงบนกระดาษอย่างประณีตเพื่อสร้างลวดลายที่ไม่เหมือนใคร แถมตกแต่งด้วยใบหญ้าบาง ๆฝังไว้ตรงกลางช่วยเพิ่มสุนทรียภาพทางศิลปะให้โปสการ์ด

“สวยงามมากจริง ๆ…ยูเธอให้พี่สักใบได้ไหม?”

เคย์โกะรู้สึกชอบมากจนละสายตาไม่ได้เลยจึงขอน้องชายสักใบ แต่ทว่ายูทากาฮาชิกลับแย่งกลับมา “ไม่ได้หรอก นี่เป็นของขวัญที่หานเหมยให้กับผม ผมจะต้องเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่ว่าวันหลังผมขอให้หานเหมยทำให้พี่ใหม่ได้นะ!”

“โอเค รอคอยโปสการ์ดของฉันจังเลย เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างมีฝีมือจริง ๆ ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจัง!” เคย์โกะถอนหายใจด้วยความเสียดาย

แต่เหมยเหมยกลับจมอยู่ในความคิด ความคิดกำลังต่อสู้กันอยู่ในหัวอย่างสับสน เธอจะไปตะวันออกกลางสักรอบดีไหมนะ?

…………………………….