ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2999 เฮ่อเหลียนเช่อที่น่าเศร้า + ตอนที่ 2300 เขาตายไปแล้ว

ตอนที่ 2999 เฮ่อเหลียนเช่อที่น่าเศร้า

เหยียนหมิงซุ่นไม่มองหนิงเฉินเซวียนที่ทำหน้าเจ็บปวดอีกต่อไป เจ้าบ้านี่ทำตัวเองทั้งนั้น เหตุที่เขาพูดไปทั้งหมดก็เพราะรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเฮ่อเหลียนเช่อบ้างก็เท่านั้น

ในชั่วขณะที่เฮ่อเหลียนเช่อถูกแสงกลืนกิน ฉับพลันเหยียนหมิงซุ่นก็เข้าใจการกระทำบ้าบิ่นในตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเฮ่อเหลียนเช่อได้

การถูกอบรมเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กโดยคนบ้าบิ่นอย่างหนิงเฉินเซวียน ทั้งยังถูกตีตราว่าเป็นเด็กมารผจญ ต่อให้เป็นเทวดาก็ต้องแปลงร่างเป็นปีศาจอยู่แล้ว เฮ่อเหลียนเช่อเป็นคนปกติได้สิแปลก!

ในท้ายที่สุดเขาก็ได้เจอผู้กอบกู้ของเขาแล้วค่อย ๆเปลี่ยนแปลงตนเองไปมากมาย แต่ทว่า–

ผู้กอบกู้ของเขาก็ถูกพ่อแท้ ๆของเขาฆ่าตาย!

เหยียนหมิงซุ่นเริ่มเห็นใจเฮ่อเหลียนเช่อเข้าแล้วจริง ๆ ชีวิตช่างน่าเศร้าเหลือเกิน หวังว่าหมอนี่จะผ่านมันไปได้!

ความจริงเมื่อครู่เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้พูดความจริงไปทั้งหมดว่าเฮ่อเหลียนเช่อพ้นขีดอันตรายแล้ว เพราะมีร่างกายของเหมยซูหานบวกกับยาวิเศษของเหมยเหมยจึงช่วยให้เฮ่อเหลียนเช่อฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว แค่ทำการผ่าตัดผิวหนังอีกไม่กี่ครั้งก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ฟื้นตัวเร็วกว่าเหยียนหมิงต๋าด้วยซ้ำ

นี่คงเกี่ยวข้องกับสภาพร่างกายที่แข็งแกร่งของเขา!

“ให้ฉันเจอเสี่ยวเป่าหน่อยได้ไหม?” หนิงเฉินเซวียนพร่ำขอ

เหยียนหมิงซุ่นลังเลครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าตอบตกลง

เสี่ยวเป่ามีเหมยเหมยคอยดูแลอยู่ตลอด เจ้าตัวเล็กเป็นเด็กดีพยายามทานข้าวทุกวัน ทานทุกอย่างเพราะเขาต้องรีบโต เช่นนี้เขาจะได้ไปตามหาคุณอาแล้ว

“หนิงเฉินเซวียนอยากเจอเสี่ยวเป่า” เหยียนหมิงซุ่นกลับมาบอกเหมยเหมย

“ไม่ให้เจอ ทำไมต้องให้เขาเจอด้วย? เขามีสิทธิ์อะไรต้องได้เจอเสี่ยวเป่า…” เหมยเหมยอารมณ์ขุ่นเคืองมาก เจ้าบ้านี่ทำคนตายไปมากเท่าไรยังมีหน้ามาเจอเสี่ยวเป่าอีกหรือ?

เสี่ยวเป่านั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กเฉพาะตัวของเขาเงียบ ๆ พร้อมยกถ้วยเล็กขึ้นมาทานบะหมี่ผักคำแล้วคำเล่า พอได้ยินชื่อเสี่ยวเป่า เขาก็เงยหน้าขึ้นใช้ดวงตาดำขลับจ้องพวกเขาขณะที่มุมปากมันแผล็บเพราะคราบน้ำมัน

“น้า…เสี่ยวเป่าอยู่นี่…”

เสี่ยวเป่าหลงคิดว่าเหมยเหมยมีเรื่องถึงเรียกเขาเลยชูแขนเล็กขึ้นแสดงตัวว่าเขาอยู่ตรงนี้ตลอด

“อืม…เสี่ยวเป่าเด็กดีนะ บะหมี่พอทานไหม?” เหมยเหมยอมยิ้มให้เขา

“เอาบะหมี่…ทานเยอะ ๆ…หายิวยิว(คุณอา)…” เสี่ยวเป่ายืดพุงเล็กแล้วตบเบา ๆก่อนจะซดบะหมี่เส้นสุดท้ายในถ้วยแล้วยื่นถ้วยเปล่าให้เหมยเหมย

เหมยเหมยสายตาหม่นลงพลางลูบศีรษะกลมกลึงของเสี่ยวเป่าด้วยรอยยิ้ม “เด็กดีนะ…น้าจะไปตักให้นะ!”

“ฉันตักเอง…” ป้าฟางเดินเข้ามารับถ้วยไปเติมบะหมี่ให้ครึ่งถ้วยเล็กเพราะไม่กล้าเติมมากเกินไป

ช่วงนี้เสี่ยวเป่าทานเยอะไปหน่อย ต้องลดปริมาณข้าวลงอย่างเหมาะสมไม่อย่างนั้นเจ้าตัวเล็กที่หน้าตาน่ารักเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจะกลายเป็นเจ้าหมูน้อยคงดูไม่ดี

“ทำไมจู่ ๆเจ้าตัวเล็กถึงเจริญอาหารขนาดนี้?” เหยียนหมิงซุ่นค่อนข้างแปลกใจ

เหมยเหมยดึงเหยียนหมิงซุ่นกลับเข้าห้องแล้วพูดเสียงเบา “ก่อนตายเหมยซูหานบอกเสี่ยวเป่าว่าเขาจะไปซ่อนตัว ให้เสี่ยวเป่าไปตามหาเขาตอนโต เสี่ยวเป่าหลงเชื่อ หลังจากนั้นก็ทานข้าวเยอะทุกวันเลย…เฮ้อ!”

ตอนนี้เธอเครียดแทบตาย เสี่ยวเป่ายังเด็ก คำลวงว่าแอบไปซ่อนตัวพอจะหลอกเสี่ยวเป่าได้ชั่วคราว แต่ถ้าเสี่ยวเป่าโตเมื่อไรคำพูดหลอกเด็กแบบนี้ต้องถูกเปิดเผยความจริงแน่นอน

ถ้าเกิดว่าเสี่ยวเป่ามาซักไซ้ถามเธออีก เธอควรตอบอย่างไรดีล่ะ?

“อย่ากังวลไป เสี่ยวเป่าไม่ใช่เด็กธรรมดา เขาจะต้องเข้มแข็งมากแน่นอน” เหยียนหมิงซุ่นปลอบเธอ

“อืม…” เหมยเหมยถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง หวังว่าอนาคตเสี่ยวเป่าจะยอมรับความจริงได้จริง ๆแล้วกัน!

แต่เธอกับเหยียนหมิงซุ่นต่างไม่รู้ว่าโดยทั่วไปแล้วเด็กที่มีไอคิวสูงจะยิ่งมีความคิดเป็นของตัวเอง โดยเฉพาะถ้อยคำหรือเรื่องราวฝังใจจะไหลไปตามกาลเวลาซึ่งมีแต่จะกลายเป็นความยึดติดแต่ไม่มีวันหายไปต่างหาก

………………………..

ตอนที่ 2300 เขาตายไปแล้ว

สุดท้ายเหยียนหมิงซุ่นก็พาเสี่ยวเป่าไปพบหนิงเฉินเซวียนเพื่อให้พวกเขาได้เจอกันเป็นครั้งสุดท้าย

ช่วงบ่ายหนิงเฉินเซวียนก็จะต้องถูกประหารชีวิตซึ่งเขามีสีหน้าเรียบนิ่งมากและไม่ได้พูดอะไรกับเสี่ยวเป่าเลย เพียงแค่เอาหยกเจ้าแม่กวนอิมอันหนึ่งให้เสี่ยวเป่าไว้เป็นของดูต่างหน้า

“ไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก” หนิงเฉินเซวียนโบกมือแล้วหลับตาลง

เหยียนหมิงซุ่นจูงมือเสี่ยวเป่าออกไป พอเดินถึงหน้าประตูหนิงเฉินเซวียนก็เอ่ยถาม “อาเช่อพ้นขีดอันตรายแล้วหรือยัง?”

“พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไม่ได้สติ” เหยียนหมิงซุ่นไม่ได้โกหกเขาอีกต่อไป

หนิงเฉินเซวียนถอนหายใจโล่งอกแล้วพึมพำเอง “ไม่เป็นไรก็ดี…ไปเถอะ!”

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องขอฝังร่วมกับเสี่ยวซีอีก บางทีอาจจะคิดได้แล้วหรือบางทีคิดว่าเอ่ยไปก็เปล่าประโยชน์จึงไม่คิดจะเอ่ยถึงอีก กระทั่งเหยียนหมิงซุ่นจากไปเขายังคงนั่งท่าคุกเข่าหันเข้าหากำแพง คล้ายกำลังขอไถ่โทษและกำลังสำนึกผิด…

เที่ยงตรงได้เวลาประหารหนิงเฉินเซวียน เขาไม่ได้ทิ้งคำสั่งเสียหรือจดหมายสั่งเสียไว้แต่จากไปอย่างสงบ

ทุกคนต่างถอนใจโล่งอกทีหนึ่ง ในที่สุดก็จบลงสักที!

……

การตายของหนิงเฉินเซวียนไม่ได้สร้างความฮือฮาในเมืองหลวงมากนักเพราะนายใหญ่ประกาศต่อโลกภายนอกว่าหนิงเฉินเซวียนจากไปด้วยโรคร้าย เรื่องอื้อฉาวภายในไม่ควรแพร่งพรายไปข้างนอก ความบาดหมางภายในก็ควรจัดการให้จบกันข้างในไม่มีความจำเป็นต้องให้เป็นเรื่องใหญ่ถึงข้างนอกจนชาวต่างชาติเห็นเป็นเรื่องตลก

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนฤดูร้อนที่แสนร้อนระอุได้ผ่านพ้นไป เฮ่อเหลียนเช่อได้ออกมาจากห้องปลอดเชื้อแล้ว ผิวหนังบนตัวเขาแทบจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดรวมถึงเยื่อตาของเขาก็ถูกเปลี่ยนด้วยเช่นกัน

ส่วนร่างกายของเหมยซูหานทนต่อไปไม่ไหวจึงถูกถอดเครื่องช่วยหายใจออกเมื่อไม่กี่วันก่อนเฮ่อเหลียนเช่อฟื้น เหมยเหมยใช้โลงน้ำแข็งเก็บรักษาศพของเหมยซูหานไว้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องให้เฮ่อเหลียนเช่อได้เจอเป็นครั้งสุดท้าย

แม้เช่นนี้จะโหดร้ายไปหน่อย

แต่ถ้าไม่เจอคงโหดร้ายยิ่งกว่า!

วิญญาณของเหมยซูหานยังคงวนเวียนอยู่ในโรงพยาบาลตลอดและพลังชีวิตอ่อนลงเรื่อย ๆ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมวางใจหากไม่เห็นเฮ่อเหลียนเช่อฟื้น จนในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

เฮ่อเหลียนเช่อฟื้นขึ้นมาแล้วนึกแปลกใจกับการที่ตนมาอยู่ในโรงพยาบาลอย่างมาก แต่ไม่นานเขาก็รู้ว่าตนไม่ได้ตายและมีชีวิตรอดกลับมา เฮ่อเหลียนเช่อดีใจแทบบ้าจึงถอดสายยางหมายจะออกไปจากห้อง เหยียนหมิงซุ่นที่ได้รับแจ้งก็รีบเดินทางมาห้ามเขาไว้

“แกจะทำอะไร?”

“ฉันต้องไปหาซูหานกับเสี่ยวเป่า พวกเขาต้องร้อนใจแย่แล้วแน่ ๆ” เฮ่อเหลียนเช่อเบิกตากว้าง ยกกำปั้นขึ้น เห็นคิ้วของเหยียนหมิงซุ่นได้ชัดเจนเต็มสองตา

เฮ่อเหลียนเช่อฉงนอยู่ภายในใจ ชั่ววินาทีที่เขาถูกแสงกลืนกินทั้งดวงตาทั้งผิวหนังเหมือนถูกเข็มนับไม่ถ้วนทิ่มแทง เป็นความเจ็บที่ยากจะจินตนาการได้

เมื่อนั้นเขาก็คิดแล้วว่าต่อให้ตนมีชีวิตรอดกลับมาอย่างไรก็ต้องตาบอด

แต่ตอนนี้…ดวงตายังมองเห็น รวมถึงผิวหนังของเขาก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน

เฮ่อเหลียนเช่อยกแขนขึ้นลูบด้วยความแปลกใจ เหมือนจะนุ่มขึ้น ขาวขึ้นและลื่นมือขึ้นเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเหมือนผิวของผู้หญิงและสัมผัสที่คุ้นเคย

นี่มันอะไรกัน?

เฮ่อเหลียนเช่อชักรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา สัญชาตญาณของเขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

“ทำไมซูหานไม่มา? เขาไม่รู้ว่าฉันอยู่โรงพยาบาลเหรอ?” เฮ่อเหลียนเช่อรีบเอ่ยถาม

แม้แต่คู่อริอย่างเหยียนหมิงซุ่นยังมาแล้วทำไมเหมยซูหานถึงไม่รีบมาล่ะ?

ปกติต่อให้เขามีแผลถลอกบนมือเล็กน้อยเหมยซูหานก็ร้อนใจแทบตาย ครั้งนี้เขาบาดเจ็บหนักขนาดนี้ทำไมไม่เห็นเหมยซูหานล่ะ?

“แกบอกฉันมานะ เกิดอะไรขึ้นกับเขาใช่ไหม? งั้นไม่ต้องให้แกบอก…ฉันไปหาเอง…”

เฮ่อเหลียนเช่อผลักเหยียนหมิงซุ่นออกแล้ววิ่งพุ่งตัวออกไปข้างนอก เหยียนหมิงซุ่นรีบมาขวางทางเขาไว้แล้วพูดเสียงนิ่ง “เหมยซูหานตายไปแล้ว”

……………………..