ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1004 ต้องตัดทิ้ง
ตั้งแต่สั่งสมุนไพรล็อตนั้นมาแล้ว จอห์นก็มองหาโอกาสในการพยายามกอบกู้การร่วมมือกับเบอร์เกนอยู่ตลอด
เขาให้พิเอร์สติดต่อกับคนของเบอร์เกน แต่อีกฝ่ายให้คำตอบว่าตอนนี้เบอร์เกนไม่อยากเจอเขา
“คุณจอห์น เราต้องร่วมมือกับเบอร์เกนด้วยเหรอครับ”
พิเอร์สที่เจอความเย็นชาตอกย้ำกลับมาหลายครั้งแล้ว รู้สึกโมโหกับทีมเบอร์เกนมานาน แทบรอไม่ไหวว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ต้องร่วมมือกัน
จอห์นหันหน้ามองจ้องเขาอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ร่วมมือ นายคิดว่าเราสามารถวิจัยออกมาได้ด้วยตัวเองหรือไง”
พิเอร์สถูกขัดจนพูดไม่ออก
นักวิจัยไวรัสที่เก่งกาจที่สุดในโลกเกือบทั้งหมดล้วนอยู่กับเบอร์เกน หากพวกเขาต้องการพัฒนายาที่พวกเขาต้องการ ในความเป็นจริงก็ยังต้องพึ่งพาทีมของเบอร์เกน
ตอนนี้มีเพียงการร่วมมือ ถึงจะได้ผลประโยชน์ร่วมกัน
จอห์นคิดอย่างนี้ ถึงได้อยากกลับไปกอบกู้ความสัมพันธ์กับเบอร์เกน
“ไม่ได้ ฉันต้องไปหาเบอร์เกนด้วยตัวเอง” จอห์นบอก
“ได้ยินว่าช่วงนี้เบอร์เกนอยู่ในอิตาลีครับ บางทีเราอาจจะให้คนสืบหาที่พักของเขาได้” พิเอร์สแนะนำ
“งั้นยังไม่รีบไปอีก” จอห์นสั่งเสียงเข้ม
“ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
พิเอร์สรีบหันหลังเดินออกไป
จอห์นหรี่ตา ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้เขาต้องกลับไปร่วมมือกับเบอร์เกนอีกครั้งให้ได้
ไม่นาน พิเอร์สก็สืบพบที่พักของเบอร์เกน หลังจากนั้นเขาจึงรีบรายงานต่อจอห์นทันที
จอห์นนำคนไปยังโรงแรมที่เบอร์เกนอยู่โดยไม่รีรอ
เมื่อเจอจอห์นอีก เบอร์เกนก็สีหน้าไม่สบอารมณ์ “คุณจอห์น ผมคิดว่าผมได้พูดไปอย่างชัดเจนแล้วนะ คิดไม่ถึงว่าคุณยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีก”
เขาพูดหลายครั้งแล้วว่าเขาไม่อยากเจอจอห์นอีก และจะไม่ร่วมมือกับSAอีกแล้ว
แต่เห็นได้ชัดว่าจอห์นไม่เข้าใจคำพูดคน
“คุณเบอร์เกน ผมมาโดยไม่ได้รับเชิญต้องขออภัย”
บนใบหน้าจอห์นเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบ “ผมมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณโดยเฉพาะว่าผมสั่งสมุนไพรล็อตใหม่มาแล้ว”
“หืม” เบอร์เกนเลิกคิ้ว “สั่งมาใหม่งั้นเหรอ”
เป็นคำพูดที่กัดเน้นหนักมาก
ทว่าจอห์นฟังไม่ออก จึงพูดกลั้วหัวเราะว่า “ใช่แล้ว ผมเพิ่งสั่งซื้อจากคุณฟางเมื่อไม่นานมานี้เอง”
“คุณฟาง?”
“เป็นพ่อค้ายาคนหนึ่ง อดีตหุ้นส่วนของคุณเฟิง”
“สมุนไพรชนิดเดียวกันเหรอ” เบอร์เกนถาม
จอห์นรีบพยักหน้า “อืม ชนิดเดียวกัน”
เบอร์เกนครุ่นคิดสักพัก หลังจากนั้นจึงสอบถามว่า “ทำไมจู่ๆ คิดอยากร่วมมือกับผม”
“เรื่องนี้…”
เบอร์เกนยิ้มเยาะขัดจังหวะ “จากระดับการวิจัยในปัจจุบันของกรุ๊ปคุณ เกรงว่าคงจะไม่สามารถวิจัยอะไรออกมาได้สินะ”
จอห์นหัวเราะแห้งที่ถูกแทงใจดำ “คุณพูดไม่ผิด ระดับของการวิจัยในSAกรุ๊ปไม่สูงจริงๆ”
“งั้นคุณคิดว่าผมยังจะตกลงร่วมมือกับคุณอีกเหรอ” เบอร์เกนมองเขาอย่างเย็นชา
“ผม…” จอห์นมีเหงื่อเย็นผุดออกหน้าผาก
ทั้งทั้งที่เขาเป็นผู้นำกรุ๊ป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเบอร์เกนพลังของเขากลับยังต่ำกว่าเล็กน้อย ยังคงรู้สึกหวาดๆ
“ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ใช่ไหม” เบอร์เกนกระตุกมุมปากยิ้มเยาะ “คุณคิดว่าผมต้องการสมุนไพรพวกนั้นเหรอ ถึงได้มั่นใจคิดจะร่วมมือต่อ”
“คุณเบอร์เกนยังร้ายกาจเหมือนเดิม เพียงแวบเดียวก็มองออก” จอห์นยิ้มอย่างจำยอม
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีสมุนไพรพวกนั้น”
เมื่อเบอร์เกนพูดแบบนี้ จอห์นก็ยิ้มค้างโดยฉับพลัน
นั่นสิ ทำไมเขาถึงได้ลืมพิจารณาเรื่องนี้ไป
ก่อนหน้านี้คุณเฟิงบอกว่ามีคนมาเสนอซื้อสมุนไพรในราคาที่สูงกว่าไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าความสงสัยในตอนแรกของเขานั้นไม่ผิด
“แล้วคุณมีสมุนไพรไหม” จอห์นถามอย่างลองเชิง
เบอร์เกนไม่ตอบโดยตรง “คุณว่าไงล่ะ”
เขาหันหลัง “จอห์น ถ้าคุณฉลาดพอ ก็ไม่ควรเล่นแง่กับผม”
จอห์นขมวดคิ้ว “คุณเบอร์เกน คุณหมายความว่ายังไง”
เบอร์เกนยิ้มอย่างเย็นชา “สมุนไพรในมือของคุณนั่นสั่งมาใหม่จริงเหรอ”
“แน่นอนสิ ผมยังมีรายการสั่งซื้ออยู่เลย”
จอห์นรีบให้พิเอร์สเอารายการมา
“คุณดูได้เลย” เขายื่นให้เบอร์เกน
เบอร์เกนกวาดตามอง เมื่อเห็นวันที่ในรายการ ดวงตาก็แวบแสงเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยน “เรื่องที่คุณบอก ผมยังต้องพิจารณา กลับไปรอคำตอบจากผมก่อน”
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบตกลงมาตรงๆ แต่เขาบอกว่าจะพิจารณาก็มีความหวังแล้ว
จอห์นรีบพยักหน้า “ได้ ผมจะรอข่าวดีจากคุณ”
พูดจบ เขาก็นำคนออกไป
เบอร์เกนมองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าครุ่นคิด
ถ้าสมุนไพรของจอห์นเป็นการสั่งมาใหม่จริง แล้วสมุนไพรที่สืบได้ก่อนหน้านี้คืออะไร
เขาหันไปมองลูกน้องที่ประตูแล้วออกคำสั่ง “ให้ป๋ายหลี่มาพบฉัน”
……
ทันทีที่ป๋ายหลี่รู้ว่าเบอร์เกนต้องการพบตน ก็รับไปทันที
“คุณเบอร์เกนมีอะไรจะสั่งเหรอครับ”
เมื่อมาถึงตรงหน้าเบอร์เกน เขาก็ก้มศีรษะด้วยความเคารพทันที
“ป๋ายหลี่” เบอร์เกนจ้องเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
“ครับ”
“ก่อนหน้านี้นายสืบพบว่าในโกดังอีกแห่งของSAกรุ๊ปมีสมุนไพรล็อตหนึ่ง เรื่องนี้ยังจำได้ไหม”
ป๋ายหลี่ที่ก้มศีรษะต่ำอยู่ดวงตาเกิดแสงแวบเล็กน้อย เขาตอบอย่างใจเย็น “จำได้ครับ”
“แต่วันนี้จอห์นมาหาฉัน เขาบอกว่าสั่งสมุนไพรล็อตใหม่มาอีก เรื่องนี้นายเห็นว่ายังไง”
ป๋ายหลี่ใจเต้นแรงครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดไหม ทำไมรู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาดูเป็นการลองเชิงอยู่ในที
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเบอร์เกน พูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมไม่มีความเห็นครับ”
เบอร์เกนยิ้ม “นายซื่อสัตย์ดี”
“เขาสั่งยามาใหม่แล้วมาหาคุณ ก็คงจะอยากร่วมมือกับคุณต่อ” ป๋ายหลี่พูด
“นายพูดถูก” เบอร์เกนพยักหน้า “งั้นนายคิดว่าฉันควรตกลงไหม”
“งานวิจัยของเราต้องการสมุนไพรครับ”
ประโยคเดียวอธิบายทุกอย่าง
เบอร์เกนยื่นมือออกไปที่ไหล่ของเขา “ป๋ายหลี่ ฉันเชื่อใจนาย ถ้านายไม่ทรยศฉันมันจะเป็นการดีที่สุด นายควรรู้ไว้ว่าการทรยศฉันมันจะมีจุดจบยังไง ฉันไม่อยากเห็นนายมีจุดจบแบบนั้น”
ป๋ายหลี่ไม่แสดงสีหน้า “คุณเบอร์เกนวางใจ ผมจะไม่ทรยศคุณ”
เบอร์เกนเผยรอยยิ้มพึงพอใจ “ไปทำงานเถอะ”
หลังจากป๋ายหลี่ออกไป เบอร์เกนก็สีหน้าหมองคล้ำ
เขาเริ่มสงสัยป๋ายหลี่
ถ้าSAกรุ๊ปแอบเก็บสมุนไพรไว้จริง แล้วทำไมยังกล้ามาหาตนอีก
แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าจอห์นหน้าด้านพอ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การวิจัยในตอนนี้กำลังหยุดชะงัก ประสบปัญหาไม่น้อย สมุนไพรก็เป็นหนึ่งในปัญหานั้น
ตอนนี้มีคนส่งสมุนไพรมาให้ถึงหน้าประตู เขาจะปฏิเสธได้อย่างไร
……
เวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ประเทศจีนได้รู้ข่าวว่าเบอร์เกนกลับมาร่วมมือกับSAกรุ๊ปอีกครั้ง
เรื่องนี้จิ้นเฟิงเฉินคาดเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว
“สมุนไพรถึงแล้วเหรอ” จิ้นเฟิงเฉินถามคนในปลายสาย
“ยังครับ เดินทางทางทะเล มันไม่เร็วขนาดนั้น”
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา “ต้องหาทางตัดทิ้ง ให้มันไปไม่ถึงอิตาลี”
“เข้าใจแล้วครับ”
จิ้นเฟิงเฉินวางสายโทรศัพท์ สีหน้าท่าทีเย็นชา มุมปากเหยียดเป็นเส้นตรง
ในเมื่อก่อนหน้านี้ทำให้เบอร์เกนกับSAกรุ๊ปร่วมมือกันไม่สำเร็จได้ เช่นนั้นครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน