ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1006 บังเอิญขนาดนี้
ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็เดินออกมาจากห้องลองชุด
ตะเข็บตัดเย็บอย่างประณีตเข้ารูปเอวเรียวของเธอ สีเหลืองสว่างที่สง่างามทำให้เธอดูนุ่มนวลและสดใส ดูดีไปทั้งตัวพาให้คนมองใจสั่น
ซ่างหยิงเกิดประกายร่องรอยความประหลาดใจในดวงตา แล้วเอ่ยชมว่า “สื้อสื้อ ชุดนี้เธอดูดีมากจริงๆ!”
“จริงเหรอคะ”
สื้อสื้ออดจะยิ้มไม่ได้ เหลือบมองตัวเองในกระจกเต็มตัว
“ดูดีมากจริงๆ ค่ะ” พนักงานร้านที่อยู่ข้างๆ ก็อุทานออกมาเช่นกัน
เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่ามันไม่เลว เธอจึงพยักหน้า “งั้นเอาตัวนี้ค่ะ”
“ไม่ดูตัวอื่นอีกเหรอจ๊ะ” ซ่างหยิงถาม
ถึงแม้ชุดกระโปรงนี้จะดูดีกับเธอจริง แต่เหมือนว่าแบบมันจะเชยไปหน่อย
เจียงสื้อสื้อไม่อยากลองอีกแล้ว เธอโอบไหล่ซ่างหยิงพลางออดอ้อนว่า “คุณน้าสะใภ้เล็กคะ เราไม่เลือกอีกแล้วได้ไหมคะ แค่ตัวนี้เถอะ ฉันชอบมากค่ะ”
ซ่างหยิงทำได้แค่ยอมตามใจ แล้วจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ “งั้นก็เอาเถอะจ้ะ เธอชอบคือสิ่งสำคัญที่สุด”
เธอหันหน้าไปบอกให้พนักงานร้านเอาไปแพ็ค ขณะที่เตรียมจะจ่ายเงิน ก็ถูกเจียงสื้อสื้อห้ามไว้
“คุณน้าสะใภ้เล็กคะ ฉันเองค่ะ”
พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ดึงบัตรเครดิตออกมายื่นให้พนักงานร้าน
ซ่างหยิงหันมองเธอทันที “เด็กคนนี้นี่ ฉันเป็นคนจ่ายต่างกันยังไง”
“ฉันโตแล้วนะคะ ฉันมีเงินค่ะ”
ซ่างหยิงหัวเราะ “นั่นคือของขวัญที่ฉันให้เธอ ไม่ได้เหรอ”
เจียงสื้อสื้อคิดอย่างจริงจัง “ถ้าคุณอยากให้ของขวัญฉัน ให้อย่างอื่นก็ได้ค่ะ”
“งั้นเธอชอบอะไรจ๊ะ” ซ่างหยิงถามตามคำพูดของเธอ
“สิ่งที่ฉันชอบมีเยอะแยะเลยค่ะ เดี๋ยวจะค่อยๆ บอกนะคะ”
ซ่างหยิงยังอยากถามให้ชัดเจนต่อ แต่พนักงานร้านก็เดินนำถุงช็อปปิ้งที่มีชุดกระโปรงอยู่ภายในเข้ามาพอดี
“คุณผู้หญิงคะ นี่ชุดกระโปรงของคุณค่ะ”
เจียงสื้อสื้อรับมา “ขอบคุณค่ะ”
ออกมาจากร้าน เจียงสื้อสื้อก็มองไปรอบๆ แล้วหันหน้าไปถามความเห็นของซ่างหยิง “เราจะไปซื้อของขวัญที่ไหนคะ น้าชายรองเขาชอบอะไรเหรอ”
“ที่น้าชายรองของเธอชอบที่สุดก็คือการดื่มชาจ้ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงเลิกคิ้ว “งั้นเราให้ใบชาไหมคะ”
ซ่างหยิงส่ายหน้า “ใบชามีคนอื่นให้อยู่แล้ว เธอให้ชุดน้ำชาไหมล่ะ ฉันจะพาเธอไปร้านหนึ่ง ที่นั่นขายชุดน้ำชาโดยเฉพาะ”
เมื่อพูดจบ ซ่างหยิงก็พาเธอเดินไปที่ลิฟต์
“น้าสะใภ้เล็กคะ ร้านที่คุณพูดถึงอยู่ที่ไหนคะ” เจียงสื้อสื้อเดินไปถามไป
“อยู่ที่ถนนสายเก่าหลังห้างสรรพสินค้าจ้ะ”
สภานที่ที่ซ่างหยิงบอก เจียงสื้อสื้อรู้จัก
ถนนสายเก่ามีชื่อเสียงในเมืองหลวง ที่นั่นมีร้านค้าของเก่ามากมาย แต่ว่าไม่เคยเห็นร้านชุดน้ำชาอะไรนั่นเลย
ช่วงเช้าบนถนนสายเก่าคนไม่พลุกพล่าน บางร้านก็ยังไม่เปิด
“อยู่ตรงไหนเหรอคะน้าสะใภ้เล็ก” เจียงสื้อสื้อมองซ้ายทีขวาที ก็ไม่เห็นร้านชุดน้ำชา
ซ่างหยิงพยักเพยิดคาง “อยู่ข้างหน้านั่นน่ะจ้ะ”
เจียงสื้อสื้อมองตามทิศทางที่เธอบอกแล้วก็ยังไม่เห็นร้านชุดน้ำชา
เดินไปประมาณสองถึงสามนาที ในที่สุดพวกเธอก็มาถึงหน้าประตูของร้านชุดน้ำชา
เป็นร้านเล็กๆ ที่ดูเก่ามาก
“เราเข้าไปกันเถอะจ้ะ”
ซ่างหยิงจูงเจียงสื้อสื้อเข้าไปในร้าน
ในร้านมีเพียงชายชราหนึ่งคน
ชายชราเพียงเหลือบมองพวกเธอเล็กน้อย แล้วก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ในมืออีกครั้ง
ไม่กระตือรือร้นเหมือนคนดูแลร้านอื่นๆ เลยแม้แต่น้อย
ซ่างหยิงไม่ได้ใส่ใจ เธอหันหน้าไปพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า “ทั้งหมดที่นี่มีแต่ชุดน้ำชาอย่างดี เธอเลือกเองเลยจ้ะ”
เจียงสื้อสื้อมองดูบรรดาชุดน้ำชาที่จัดเรียงอยู่บนชั้นวางแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ”
ถึงแม้เธอจะไม่รู้เรื่องชุดน้ำชา แต่ถ้าเลือกที่ดูดีก็พอได้
ไม่นาน เธอก็เห็นชุดน้ำชาเครื่องเคลือบสีเขียวชุดหนึ่ง
“คุณตาคะ ฉันต้องการชุดน้ำชาชุดนี้ค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกับชายชราที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็วางหนังสือพิมพ์ลง ลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินเข้ามา มองไปยังชุดน้ำชาที่เธอบอก แล้วถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “คุณแน่ใจนะว่าต้องการชุดนี้”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ ฉันต้องการชุดนี้”
ชายชราเอื้อมมือไปหยิบทั้งชุดน้ำชาลงมา ขณะนั้นเองก็มีเสียงหวานดังชัดมาจากหน้าประตู
“คุณปู่คะ”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมเสียงนี้ฟังดูคุ้นๆ
เธอหันไปมอง แล้วก็พบว่าเป็นซ่างกวนหยวน
“หยวนหยวน!” เธออดไม่ได้ที่จะร้องเรียกอย่างประหลาดใจ
อีกฝ่ายก็แปลกใจที่เห็นเธอเช่นกัน “สื้อสื้อ คุณมาที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันมาซื้อชุดน้ำชาน่ะ” เจียงสื้อสื้อมองชายชรา แล้วก็มองซ่างกวนหยวน ก่อนจะเลิกคิ้ว “หรือว่าพวกคุณ…รู้จักกัน”
ซ่างกวนหยวนเข้าไปคล้องแขนชายชราและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือคุณปู่ของฉันเองค่ะ”
พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็แนะนำกับผู้สูงอายุ “คุณปู่คะ นี่เพื่อนฉันค่ะ เจียงสื้อสื้อ”
“คุณปู่ สวัสดีค่ะ” เจียงสื้อสื้อรีบทักทายอย่างสุภาพ
ใจเธออดไม่ได้ที่จะรำพึงว่าโลกใบนี้มันช่างกลมจริงๆ
“สวัสดีครับ” ชายชราเปลี่ยนท่าทีของเขาทันที พูดกลั้วหัวเราะว่า “ในเมื่อคุณเป็นเพื่อนของหยวนหยวน วันนี้ปู่ก็จะลดให้คุณ”
ทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็เป็นปลื้ม เธอมองไปที่ซ่างกวนหยวนแล้วขอบคุณอย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะคุณปู่”
ขณะที่ชายชราและซ่างกวนหยวนกำลังบรรจุชุดน้ำชา เจียงสื้อสื้อก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณน้าสะใภ้เล็กคะ คุณว่าทำไมบังเอิญขนาดนี้คะ ฉันจะซื้อชุดน้ำชา ก็ได้พบหยวนหยวน และร้านนี้ยังเป็นบ้านของหยวนหยวนด้วย”
ซ่างหยิงมองซ่างกวนหยวนที่อยู่ข้างชายชราแล้วถามอย่างแปลกใจ “เพื่อนของเธอมีแฟนหรือยังจ๊ะ”
ได้ยินเธอถามแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ จนชายชรากับซ่างกวนหยวนมองมา
เมื่อเห็นดังนั้น ซ่างหญิงจึงรีบดึงเธอออกไปด้านข้าง เลี่ยงสายตาของพวกเขา และกระซิบถามอีกครั้งว่า “เธอหัวเราะอะไร มีหรือยังไม่มี”
“คุณน้าสะใภ้เล็กคะ คุณยังจำก่อนหน้านี้ที่ญาติผู้พี่พูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งตอนทานอาหารได้ไหมคะ” เจียงสื้อสื้อไม่ตอบคำถาม
ซ่างหยิงครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้า “จำได้จ้ะ ทำไมเหรอ”
“ที่ญาติผู้พี่พูดถึงก็คือหยวนหยวนค่ะ”
ซ่างหยิงดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “หรือว่าเธอกับยู่เชินรู้จักกันนานแล้ว”
“ค่ะ ไม่เพียงรู้จัก ยังเป็นหุ้นส่วนธุรกิจด้วยนะคะ” เจียงสื้อสื้อมองซ่างกวนหยวนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสายตา แล้วพูดต่อไปว่า “และอีกอย่าง ญาติผู้พี่ชอบเธอค่ะ”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซ่างหยิงก็มีความสุขขึ้นมาทันใด “คิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กบ้านั่นในที่สุดก็เริ่มมีความคิดอ่าน มีผู้หญิงที่ชอบ งั้นฉันก็วางใจแล้ว”
เห็นเธอมีความสุขมาก เจียงสื้อสื้อจึงไม่อยากสาดน้ำเย็นใส่เธอ
ว่าตอนนี้ดูเหมือน ซ่างกวนหยวนจะไม่สนใจญาติผู้พี่ของเธอเลย
“สื้อสื้อ ชุดน้ำชาห่อเสร็จแล้วค่ะ” ซ่างกวนหยวนบอกพวกเขา
“โอเคค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
เจียงสื้อสื้อรีบเดินเข้าไป เมื่อเธอเตรียมจะจ่ายเงิน ซ่างกวนหยวนได้กดมือของเธอไว้
“สิ่งนี้ฉันให้คุณ”
เจียงสื้อสื้อรู้สึกไม่คาดฝัน รีบปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก ฉันจะเอาสิ่งนี้จากคุณได้ยังไง”
“ถ้าคุณพูดแบบนี้ ฉันโกรธแล้วนะ” ซ่างกวนหยวนถลึงตาจ้องเธอแสร้งทำเป็นโกรธ
เจียงสื้อสื้อธิบายอย่างหมดหนทาง “ไม่ใช่ ฉันซื้อสิ่งนี้ไปให้น้าชายรองน่ะ ก็เลยต้องจ่ายเงินเองดีกว่า”