ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1058 ต่อหน้าเหมือนสนิทสนมลับหลังต่างวางแผนต่อกัน

เดิมทีตอนที่เขาเดินมาทางตนนั้น ใจของลี่ซาก็ดีใจอย่างห้ามไม่อยู่

เขาจำเธอได้

แต่ตอนที่เขามีสีหน้าที่ลำบากใจนั้น ใจของเธอก็ได้จมดิ่งลงไป มือที่วางไว้ทั้งสองข้างก็ได้กำแน่น

แสงก็ได้แวบผ่านตาไปสักพัก อยู่ๆ เบอร์เกนก็ได้ยื่นมือไปลากตัวผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ลี่ซาออกมาอยู่ข้างๆตน พูดเสียงดังว่า “เธอเป็นภรรยาของผม ลี่ซา”

ยังไม่รอให้พ่อบ้านยืนยัน ลี่ซาตัวจริงก็ได้กระชากหน้ากากออก ได้ตะคอกใส่เบอร์เกนอย่างโมโห “เบอร์เกน คุณจงใจ!”

ทุกคนอยู่ในความโกลาหล พูดคุยเสียงเบา

เหมือนคิดไม่ถึงว่าเบอร์เกนจะจำภรรยาของตัวเองผิด

แต่เบอร์เกนกลับปล่อยมือด้วยท่าทางที่นิ่งเรียบ ยิ้มมุมปาก “ขอโทษ ผมจำผิดคน”

“เบอร์เกน!” ลี่ซาจ้องมองเขาด้วยความโมโห

เขามองเธอออกแล้วแท้ๆ แต่จงใจไปลากคนอื่น เว้นแต่ว่าอยากให้เธอนั้นดูแย่

“ที่รัก วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ อย่าโมโหเลยนะครับ”

ต่อหน้าคนนอก เบอร์เกนก็ยังแกล้งทำเป็นรักภรรยาของตนมากๆ เข้าไปกอดไหล่ของเธอ แล้วพูดปลอบเบาๆ

“คุณจงใจ”

ลี่ซามองไปทางอื่น ไม่อยากสนใจเขา

“ถ้าผมเลือกถูกคนเลยทันที มันก็ไม่สนุกแล้ว จริงไหม?” เบอร์เกนก็ได้มองไปยังคนรอบข้าง ก็ได้พูดต่อ “ที่ผมทำแบบนี้ มันน่าดูกว่า ไม่จริงเหรอ?”

“แต่ว่าฉันเสียหน้านะ”

ลี่ซาคิดๆ ดูก็ยังโมโหอยู่ดี “ไม่ได้ คุณต้องพูดไปต่อหน้าทุกคน ว่าที่จริงคุณมองออกว่าฉันเป็นคนไหนตั้งแต่แรกแล้ว”

“เลิกโวยวายได้แล้ว ความอดทนของผมมีจำกัดนะ” เบอร์เกนก็ได้กดเสียงต่ำพูดเตือนข้างหูเธอ ใบหน้าก็ยังมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรักอยู่

คนอื่นดูแล้ว ยังคิดว่าเขากำลังหยอกคำหวานอะไรกับลี่ซา

ลี่ซาเข้าใจดี ปกติเขาไม่ร้อนไม่หนาวกับเธอ ถ้าเกิดทำให้เขาหงุดหงิด เป็นไปได้ว่าต้องไม่เจอหน้าเขาหลายวันแน่

สุดท้าย เธอก็ได้อดทน ก็ได้ยิ้มอ่อนหวาน “ให้ทุกคนเจออะไรที่ขายหน้าแล้ว ฉันก็แค่เล่นตลกกับเบอร์เกนเท่านั้นค่ะ”

“พวกคุณสองสามีภรรยานี้ชอบแหย่กันจริง อิจฉาความสัมพันธ์ของพวกคุณจัง”

พวกแขกก็ได้แสดงออกมาว่าอิจฉาพวกเขา มีแค่ชีซาที่ได้หลุดขำออกมา “ต่อหน้าเหมือนสนิทสนมลับหลังต่างวางแผนต่อกันแท้ๆ ยังแกล้งทำเป็นรักกันอีกทำไมเนี่ย”

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอสักพัก ก็ได้เตือนเธอ “ระวังคนอื่นได้ยินเอา”

ชีซาเบะปาก “พูดความจริง ถ้าเกิดพูดถึงเรื่องรักกัน นายกับเมียของนายเรียงที่สองล่ะก็ ไม่มีใครกล้าพูดว่าเป็นที่หนึ่งแล้ว”

ประโยคนี้สำหรับจิ้นเฟิงเฉินเป็นอะไรที่น่าฟังมาก

เขากับสื้อสื้อเจออะไรด้วยกันมากมายเกินไป ความรู้สึกของทั้งสองไม่ใช่ใครก็มาเทียบได้

พวกเรื่องวุ่นวายได้จบลง เบอร์เกนก็ได้พาภรรยาของเขาเดินไปยังกลุ่มแขกรอบๆ

พวกเขามาถึงหน้าจิ้นเฟิงเฉินกับชีซา

“ขอบคุณพวกคุณที่มาร่วมงานของภรรยาผม” เบอร์เกนยกแก้วเหล้าขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินได้ชนแก้วกับเขาทีหนึ่ง ก็ได้เงยหน้าดื่ม แกล้งถามแบบไม่สนใจว่า “คุณเบอร์เกน ธุรกิจบริษัทยาของคุณเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?”

เบอร์เกนเลิกคิ้ว “ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับที่ตระกูลอันเตอร์เล่ก็ได้สนใจเรื่องยา?”

“อยากหาเงิน ไม่ว่างานอะไรก็ต้องลองบ้าง ไม่ใช่เหรอครับ?” จิ้นเฟิงเฉินถามกลับ

“ก็จริงครับ” เบอร์เกนพยักหน้า “ธุรกิจบริษัทยาของผมก็โอเคครับ ถ้าเกิดคุณสนใจล่ะก็ สามารถหาเวลามานั่งที่บริษัทได้”

“ครับ” จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไรก็ได้ตอบตกลงไปเลย

มุมปากของชีซาก็ได้กระตุก ไม่มีทางที่จะไปสักหน่อย ยังตอบได้เร็วขนาดนั้น

“คุณเป็นแฟนหรือภรรยาของเขาเหรอคะ?” ลี่ซาเดินมาข้างๆ เธอ ถามเสียงเบา

“ฉัน……” ชีซาไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรดี

ลี่ซาก็ได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ใช่เหรอ?”

ชีซายิ้ม “ฉันเป็นเพื่อนร่วมหุ้นกับเขาค่ะ”

“อ่อ ฉันยังคิดว่าพวกคุณเป็นแฟนหรือสามีภรรยากันซะอีกนะคะ”

ลี่ซามองเธอ แล้วก็มองจิ้นเฟิงเฉิน พูด “พวกคุณเหมาะกันมากค่ะ”

“ใช่เหรอคะ?” ชีซาก็ฝืนยิ้มมุมปาก เธอไปเหมาะกับจิ้นเฟิงเฉินตรงไหน?

พวกเขานั้นไม่เหมาะกันเลยสักนิด ก็มีแค่เจียงสื้อสื้อเท่านั้นที่ทนกับผู้ชายที่เหมือนกับภูเขาน้ำแข็งอย่างจิ้นเฟิงเฉินได้

“ฉันรักสามีของฉันมากค่ะ” อยู่ๆ ลี่ซาก็ได้พูดแบบนี้

ชีซาทำตัวไม่ถูกยิ่งกว่าเดิม เธอก็ได้หัวเราะแห้งๆ “มองออกเลยค่ะ”

“เขาก็รักฉันมากค่ะ” ลี่ซาพูดต่อ “อย่ามองว่าปกติเขานั้นเป็นคนเย็นชา ความจริงตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองก็ดีกับฉันมาก แคร์ฉันมากๆ เลยนะคะ”

“แบบนี้เหรอเองเหรอคะ” ชีซาก็ได้ยิ้มอย่างขอไปที

เธอนั้นไม่ได้รู้สึกสนใจเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยสักนิด อีกอย่างคนที่มีตาก็ดูออก ความสัมพันธ์ของพวกเขาสามีภรรยานั้นไม่มีเลยสักนิด

ทางชีซาก็ได้พูดคุยกับลี่ซาแบบขอไปที ทางจิ้นเฟิงเฉินกับเบอร์เกนก็ได้พูดเรื่องที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยไม่หยุด

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ก้มหน้ามองเหล้าในมือ ฟังเบอร์เกนพูดเรื่องการตลาดยาในช่วงนี้

“ถ้าเกิดคุณนั้นอยากจะเข้ามาร่วมด้านตลาดยา ต้องคิดให้รอบคอบนะครับ ไม่มียาใหม่ๆ เท่ากับไม่มีที่ยืนในตลาด”

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินได้สั่นไหว เปิดปากพูดออกไปเรียบ “จากคำพูดของคุณก็หมายความว่า คุณทดลองยาใหม่ๆ ได้แล้ว ใช่ไหมครับ?”

เบอร์เกนยิ้ม “ยาใหม่นั้นต้องมีแน่ครับ อีกอย่างต้องเป็นบริษัทผมเท่านั้นที่ทดลองยานี้ออกมาได้”

“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เขย่าแกล้งเหล้าบนมือ มุมปากก็ได้ชี้ขึ้น “ไม่รู้ว่ายาของคุณนั้นรักษาโรคอะไรเหรอครับ?”

“เรื่องนี้บอกไม่ได้ครับ” เบอร์เกนก็ได้ไปชนแก้วเหล้าของเขา ยิ้มแล้วพูด “นี่เป็นความลับของบริษัทครับ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ครับ เข้าใจครับ”