ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1104 เพื่อผลประโยชน์ของผมด้วย
ทันทีที่เบอร์เกนกลับมาถึงบ้านพักส่วนตัวริมทะเล เขาก็พุ่งตรงไปที่ชั้นสอง
ยังไม่ทันที่พ่อบ้านจะรายงานสถานการณ์ให้เขาได้รู้
“โซเฟย่า”
เบอร์เกนเปิดประตูห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงทันที
“พ่อบ้าน”
“ท่านครับ ผมอยู่นี่ครับ” พ่อบ้านรีบเดินมาข้างๆเขา สองมือกุมไว้ด้านหน้าอย่างหวาดกลัว
เบอร์เกนหันกลับมา หรี่ตาลง แล้วจ้องมาที่เขาอย่างดุร้าย “คนล่ะ”
“คน คนถูกคุณผู้หญิงพาไปแล้วครับ” แม้ว่าพ่อบ้านจะกลัว แต่พ่อบ้านก็ยังตอบออกมาตามความจริง
เบอร์เกนก็โกรธจัดขึ้นมาทันที เส้นเลือดของเขาปูดโปนออกมา เขาตะโกนถามอย่างฉุนเฉียว “ก่อนฉันจะออกไป ฉันบอกนายไว้ว่ายังไง”
“ท่านครับ ผมขอโทษครับ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดพลาดของผมเอง”
เรื่องมาจนถึงจุดนี้แล้ว พ่อบ้านไม่กล้าหลบเลี่ยงความรับผิดชอบอีก จึงทำได้เพียงยอมรับความผิดทุกอย่างไว้เอง
“พวกไร้ประโยชน์” เบอร์เกนยกเท้าขึ้นถีบด้วยความโมโห
พ่อบ้านถูกเตะโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น ไม่กล้าส่งเสียงร้อง ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนทันที
“ท่านครับ คุณผู้หญิงยืนกรานที่จะพาคนไป ผมหยุดไว้ไม่ได้จริงๆครับ” พ่อบ้านอธิบาย
เบอร์เกนโกรธมากจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมด เขากัดฟันกรอด แล้วพูดว่า “ลี่ซา อเนรีย์”
กว่าเขาจะจับเจียงสื้อสื้อมาได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าจะถูกลี่ซาผู้หญิงขี้หึงเอาตัวไปซะได้
ลี่ซาท้าทายความอดทนของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขากลัวตระกูลอเนรีย์ที่อยู่เบื้องหลังเธอก็จริง
แต่ครั้งนี้ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ
……
ลี่ซาทำตามคำพูดของกู้เนี่ยน จะทำตัวเป็นภรรยาที่อ่อนโยนและเข้าใจสามี
ในอดีต เธอเอาแจ่ใจตัวเองไม่ฟังใคร อาศัยอำนาจของตระกูล เพื่อบังคับให้เบอร์เกนทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอจะเชื่อฟังเขา
เขาบอกให้เธอไปทางไหน เธอก็จะไม่ไปในทางตรงข้ามแน่นอน
“มารี เธอคิดว่าถ้าคุณผู้ชายของเธอเห็นการเปลี่ยนแปลงของฉัน เขาจะตกหลุมรักฉันอีกครั้งอย่างที่ท่านผู้นั้นบอกจริง ๆ หรือเปล่า”
มารีเป็นคนรับใช้ของลี่ซามาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงเข้าใจถึงปัญหาความสัมพันธ์เธอกับเบอร์เกนดี
“ต้องสำเร็จสิคะ คุณผู้หญิง” มารีพูด “คุณผู้ชายจะต้องดีใจมากแน่ๆค่ะ ที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของคุณผู้หญิง”
“จริงเหรอ” ลี่ซาตั้งตารอเป็นอย่างมาก
ในขณะนั้นเอง พ่อบ้านก็รีบเดินเข้ามา “คุณผู้หญิงครับ คุณท่านกลับมาแล้วครับ”
เมื่อลิซ่าได้ยินแบบนั้น เธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ “เบอร์เกนกลับมาแล้วเหรอ”
“ครับคุณหญิง”
ลี่ซารีบจับชายกระโปรงวิ่งออกไป
“คุณผู้หญิงครับ…” พ่อบ้านอยากเตือนเธอว่าคุณท่านอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทันการซะแล้ว
ลี่ซารีบลงไปข้างล่าง พอเห็นเบอร์เกนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ก็รีบเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
“เบอร์เกนคะ” เธอมองเขาด้วยสีหน้าดีใจ “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
เบอร์เกนลืมตาขึ้นมา ดวงตาของเขาเย็นชามาก
ความดีใจของลี่ซาชะงักไปกลางทาง แม้แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังเกร็งค้างไปด้วย
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ” เธอถามอย่างห่วงใย
“คนอยู่ที่ไหน” เบอร์เกนเอ่ยถาม
แน่นอนว่าลี่ซารู้ว่าเขากำลังถามถึงใคร แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “คน ใครคะ”
เบอร์เกนหรี่ตามอง “ลี่ซา อย่าท้าทายความอดทนของผมครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่” ลี่ซายังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก่อนจะยกยิ้มแล้วพูดต่อ “คุณอุตส่าห์มีเวลาว่างกลับมาทั้งที เดี๋ยวฉันไปสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารที่คุณชอบนะคะ”
เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังเตรียมจะเดินไปที่ครัว
“ลี่ซา”
เสียงคำรามต่ำของเบอร์เกนดังขึ้นมาจากข้างหลัง
ลี่ซาหยุดเดิน รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป เธอหลับตาลง ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันกลับมา
“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นถูกฉันพาไปเอง”
ลี่ซายอมรับ
เธอมองไปที่เบอร์เกนอย่างไม่เกรงกลัว
“คนอยู่ที่ไหน ส่งกลับมาให้ผม แล้วผมจะไม่ถือสาคุณเรื่องนี้”
เบอร์เกนตัดสินใจให้โอกาสเธออีกครั้ง
ลี่ซาพูดเบาๆ “หนีไปแล้ว”
“หนีไปแล้วอย่างนั้นเหรอ” เบอร์เกนลุกขึ้นยืนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พูดอีกครั้งสิ”
“จะให้พูดกี่รอบมันก็เหมือนกันค่ะ หนีไปแล้วก็คือหนีไปแล้ว”
“ลี่ซา อเนรีย์”
เบอร์เกนรีบเดินไปคว้าตัวเธอไว้ แล้วจ้องมองเธออย่างหงุดหงิด
ลี่ซารู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ก็ยังพยายามรักษาท่าทีสงบนิ่งไว้ “ฉันก็อยากพาเธอกลับมาที่นี่ ใครจะรู้ว่าเธอจะฉวยโอกาสวิ่งหนีไป”
เธอพยายามหาเหตุผลแก้ตัวให้ตัวเอง
แต่เบอร์เกนไม่เชื่อที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย “ลี่ซา ผมขอเตือนคุณไว้เลย ถ้าเธอเป็นอะไรไป ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ”
เขารู้จักนิสัยเธอดี
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แค่มีผู้หญิงเข้ามาใกล้เขา เธอจะแอบจัดการทิ้งทั้งหมด
ดังนั้น เขาจึงสงสัยว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นแบบเดียวกัน
คำพูดของเขาทำให้ลี่ซาโกรธขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
“เบอร์เกน คุณอย่าลืมว่าใครกันแน่ที่เป็นภรรยาของคุณ คุณข่มขู่ฉันเพื่อผู้หญิงคนอื่น มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
เบอร์เกนยิ้มอย่างเย็นชา “นอกจากเป็นภรรยาของผมแล้ว คุณก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว”
“เบอร์เกน” ลี่ซาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ แล้วมองหน้าเขาเขม็ง
“คุณผู้หญิง ใจเย็นๆก่อนค่ะ” มารีรีบวิ่งเข้ามา แล้วกระซิบบอกเธอ “อย่าลืมว่าคุณผู้หญิงต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองนะคะ”
เมื่อลี่ซาได้ยิน ถึงได้นึกขึ้นได้ว่าเธอทำอะไรลงไป
ไม่นาน เธอก็นิ่งสงบลง
เธอสูดหายใจเข้าลึก เก็บความโกรธของเธอไว้ในใจ แล้วยิ้มให้เขาอีกครั้ง “เบอร์เกนคะ เรื่องในวันนี้ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะค่ะ ฉันเองก็จะไม่โกรธคุณแล้วเหมือนกัน”
เบอร์เกนนึกว่าตัวเองฟังผิดไป นี่ยังใช่ลี่ซา อเนรีย์อยู่หรือเปล่า
เธอเก็บอารมณ์ของเธอได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ
“ฉันไปสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารเย็นนะคะ” ลี่ซาส่งยิ้มให้เขา
“ไม่ต้อง” เบอร์เกนพูด “บอกผมมา เธออยู่ที่ไหน”
เขายังเสียดายผู้หญิงน่าด้านคนนั้นอยู่
ลี่ซาจิกฝ่ามือตัวเอง พยายามรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ “ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าเธอหนีไปแล้ว”
“ลี่ซา คุณน่าจะรู้ดีว่าผมเป็นคนความอดทนต่ำ ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย”
“บังเอิญเหมือนกันค่ะ ฉันเองก็เป็นคนความอดทนต่ำ ไม่อยากพูดอะไรซ้ำๆ” ลี่ซามองหน้าเขานิ่ง
เบอร์เกนจ้องหน้าเธออยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้น้ำเสียงของเขาดูเบาลงมาก
“ลี่ซา คุณน่าจะรู้นะว่าเธอสำคัญแค่ไหน ถ้าไม่มีเธอ การวิจัยของคูรี่ก็จะไม่สำเร็จ และความพยายามทั้งหมดของผมก็จะไร้ประโยชน์ ดังนั้น คุณคืนเธอมาให้ผม โอเคไหม”
ลี่ซาขมวดคิ้ว “ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าหนีไปแล้ว ต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อฉัน”
ในตอนนี้เอง คาร์อันซึ่งยืนอยู่ข้างเขาอย่างเงียบๆ ก็พูดขึ้นมา
“ท่านครับ คุณผู้หญิงไม่ได้โกหกนะครับ ผู้หญิงคนนั้นหนีไปแล้วจริงๆ”
เบอร์เกนเงยหน้าขึ้นมองเขา ในใจยังสงสัยอยู่
เหมือนจะเดาความคิดของเขาออก ลี่ซาจึงรีบพูดขึ้นมา “ฉันอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นก็จริง แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะลงมือ เธอก็หนีไปก่อนแล้ว”
พูดถึงตรงนี้ สีหน้าของลี่ซาดูไม่ค่อยพอใจนัก
“คุณแน่ใจนะ ว่าคุณไม่ได้โกหกผม” เบอร์เกนเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ฉันโกหกคุณไปเพื่ออะไรคะ” ลี่ซาไม่ตอบแต่ถามกลับแทน
เบอร์เกนพยักหน้า “ได้ ผมจะเชื่อคุณชั่วคราว ถ้าผมจับได้ว่าคุณโกหกผม การแต่งงานของเราก็ไม่มีความจำเป็นจะคงอยู่อีกต่อไปแล้ว”
“เบอร์เกน เพื่อผู้หญิงคนเดียว คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไง” ลี่ซาพูดอย่างโมโห
“ผมไม่ได้ทำเพื่อผู้หญิงคนเดียว แต่ผมทำเพื่อผลประโยชน์ของผมด้วย”
เบอร์เกนมองเธอนิ่ง ก่อนจะเดินจากไป
“เบอร์เกน” ลี่ซารีบตามออกไป “คุณไม่กินข้าวเย็นที่บ้านเหรอคะ”
“ไม่อยากกิน”
ทิ้งไว้แค่สามคำ เบอร์เกนก็เดินจากไปทันที
ลี่ซาทั้งโมโหทั้งผิดหวัง เธอถอนหายใจแรง เมื่อไหร่เขาจะตกหลุมรักเธอจริงๆสักที