ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1109 แค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง
“พวกเรามาหาหยวนหยวน เพราะมีเรื่องสำคัญที่จะถามเธอ” ฟางยู่เชินพูดเสียงเป็นกันเอง
ซ่างกวนเชียนถอนหายใจ “ผมไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน ผมเองก็กำลังตามหาเธออยู่เหมือนกัน”
ทั้งสามคนนิ่งเงียบไป
หลังจากผ่านไปสักพัก ซ่างกวนเชียนก็พูดขึ้นอีกครั้ง “พวกคุณมาหาเธอทำไม”
“ไม่รู้ว่าเธอพาน้องเขยของผมไปไว้ที่ไหนแล้ว” ฟางยู่เชินพูด
“อะไรนะ” ซ่างกวนเชียนคิดว่าเขาฟังผิดไป “จิ้นเฟิงเฉินอย่างนั้นเหรอ”
เขามองไปที่เจียงสื้อสื้อ จึงเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดจนไม่มีสีเลือด เหมือนกับว่าเธอจะเป็นลมเมื่อไหร่ก็ได้
ฟางยู่เชินพยักหน้า
ซ่างกวนเชียนยังคงไม่เชื่อ “พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า จิ้นเฟิงเฉินผู้ชายร่างใหญ่ขนาดนั้น จะถูกหยวนหยวนจับไปได้ยังไงกัน”
ฟางยู่เชินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “พวกเราเองก็หวังว่าจะเข้าใจผิดไปเอง แต่นี่มันเป็นความจริง ผมเองก็ไม่รู้ว่าหยวนหยวนใช้วิธีไหนพาเขาไปเหมือนกัน”
ซ่างกวนเชียนนึกถึงฐานะของซ่างกวนหยวน นักวิจัยทางการแพทย์
มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอที่จะพาใครสักคนไป
แต่เขาก็ยังไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้
“ผมคิดว่าพวกคุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ หยวนหยวนไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”
ถึงแม้ในเวลาปกติซ่างกวนหยวนจะไม่อยากเจอหน้าเขา แต่ในเวลาแบบนี้ เขาก็ยังอยากจะปกป้องเธอ
เจียงสื้อสื้อยิ้มเยาะ “เธอเป็นน้องสาวของคุณ คุณก็ต้องแก้ตัวแทนเธออยู่แล้ว ฉันคิดว่าคุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเธอแอบชอบสามีของฉัน และที่เธอเข้าหาฉัน ก็เพื่อจะเข้าใกล้สามีของฉันเท่านั้น ใช่ไหมคะ”
ใบหน้าของซ่างกวนเชียนดูบูดบึ้งเล็กน้อย เขามองออกไปทางอื่น ไม่กล้าสู้หน้าเจียงสื้อสื้อ
ร้อนตัวแล้วสินะ
“เดิมทีฉันคิดว่าเธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว น่าจะรู้วิธีระงับความรู้สึกของตัวเอง ไม่เข้ามาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเฟิงเฉิน แต่ความจริงแล้ว เธอกลับเห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง อีกทั้งยังแอบพาตัวของเฟิงเฉินไป ทำให้ฉันกับเฟิงเฉินต้องถูกแยกจากกัน และคุณในฐานะที่เป็นพี่ชายของเธอ กลับไม่คิดที่จะหยุดเธอ”
น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อเรียบนิ่งมาก แต่คำพูดของเธอเหมือนฝ่ามือที่ตบใส่หน้าซ่างกวนเชียนอย่างแรง
ใบหน้าของซ่างกวนเชียนเคร่งขรึมและซีดเผือดสลับกันไปมา ริมฝีปากของเขาขยับ แต่สุดท้ายก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ถ้าคุณรู้ว่าหยวนหยวนอยู่ที่ไหน ฉันหวังว่าคุณจะยอมบอกเรา เพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำผิดพลาดไปมากกว่านี้”ฟางยู่เฉินพูดเกลี้ยกล่อม
“ผมไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน” ซ่างกวนเชียนนยิ้มอย่างขมขื่น “บางทีพวกคุณอาจไม่รู้ว่าเธอเกลียดพี่ชายอย่างผมมากแค่ไหน ก่อนที่เธอจะไปอิตาลี ผมก็เคยพูดเกลี้ยกล่อมเธอแล้ว แต่เธอไม่ฟัง และยืนกรานหนักแน่นที่จะไป”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างยอมรับผิด “ผมยอมรับ ว่าผมรู้ว่าที่เธอไปเพื่อไปหาจิ้นเฟิงเฉิน”
เจียงสื้อสื้อหลับตาลง สองมือที่วางไว้ด้านข้างกำหมัดแน่น
เธอเสียใจจริงๆ
ถ้าหากเธอรู้ว่าซ่างกวนหยวนไปอิตาลี เธอจะรีบตามไปทันที บางทีอาจจะไม่มีเหตุการณ์พวกนั้นที่เกิดขึ้นก็ได้
จะว่าไปแล้ว เธอเองก็ผิดเหมือนกัน
เธอลืมตา แล้วหันกลับไปมองที่ฟางยู่เชิน ก่อนจะพูดว่า “พี่คะ เรากลับกันเถอะ”
“กลับกันเลยเหรอ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว “เราไม่…”
เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้น แล้วมองไปที่เขา “ฉันเชื่อว่าคุณซ่างกวนจะไม่โกหกพวกเราค่ะ”
เธอหันกลับไปมองทางซ่างกวนเชียน“เขาเป็นแค่คนน่าสงสารคนหนึ่ง”
พอได้ยินแบบนี้ ซ่างกวนเชียนก็ชะงักตกใจเล็กน้อย หรือว่าเธอจะมองออกว่าเขาชอบหยวนหยวน
“น้องกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมพี่ไม่เข้าใจเลยล่ะ” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วแน่น
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกเรากลับไปเถอะ”
เจียงสื้อสื้อถอนสายตาของเธอกลับมา แล้วหันหลังเดินออกไป
“คุณซ่างกวน ถ้ามีข่าวเกี่ยวกับหยวนหยวน อย่าลืมแจ้งให้พวกเราทราบให้เร็วที่สุดด้วยนะครับ”
“ได้ครับ”
ฟางยู่เชินมองลึกลงไปที่เขาก่อนที่ดวงตาของเขา ก่อนจะหันหลังเดินตามเจียงสื้อสื้อ
ซ่างกวนเชียนมองดูพวกเขาเดินจากไป พอพวกเขาเดินลับสายตาไป เขาก็ถอนสายตากลับมา แล้วล้มตัวลงบนโซฟา ก่อนจะยิ้มเยาะให้ตัวเอง
เดิมทีเขายังเป็นห่วงหยวนหยวน กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะเอาจิ้นเฟิงเฉินไปซ่อนไว้แบบนี้
เขารู้สึกเหมือนความจริงใจของตัวเองถูกเอาไปให้สุนัขกิน
……
ส้งหยาวมองดูฟางยู่เชินกับเจียงสื้อสื้อขึ้นรถมา จึงถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นยังไงบ้างครับ ได้เบาะแสของคุณหนูซ่างกวนไหมครับ”
ฟางยู่เชินส่ายหน้า “ไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ”
“ส้งหยาว นายหยุดถาม แล้วขับรถไปเถอะ” ฟางยู่เชินถอนหายใจ
เมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขาไม่ดี ส้งหยาวจึงไม่กล้าถามอะไรต่อ เขารีบสตาร์ทรถขับออกไป
“สื้อสื้อ น้องโอเคไหม” ฟางยู่เชินมองไปทางเจียงสื้อสื้อที่หลับตาทันทีที่ขึ้นมาบนอย่างกังวลใจ
เจียงสื้อสื้อส่ายหน้าเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งคิดมาก พี่เชื่อว่าอีกไม่นานกู้เนี่ยนจะต้องหาน้องเขยเจอแน่ๆ” ฟางยู่เชินพูดปลอบโยน
เจียงสื้อสื้อตอบกลับเพียง “อืม”เบาๆ แล้วหันหน้าไปทางอื่น
ฟางยู่เชินเห็นหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของเธอ เขารู้สึกปวดใจทันที แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร
จึงได้แต่เอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้ามากอดไว้ ปล่อยให้ศีรษะของเธอซบลงบนไหล่ของเขา เพื่อปลอบเธอโดยไร้เสียง
เจียงสื้อสื้อน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอกัดริมฝีปากของเธอแน่น ไม่ให้เสียงร้องไห้ดังออกมา
เฟิงเฉิน คุณอยู่ที่ไหนกันแน่คะ
……
ซ่างหยิงตกใจมากตอนที่เห็น ฟางยู่เชินอุ้มเจียงสื้อสื้อเดินเข้ามา เธอรีบเดินเข้าไปหา
เธอเหลือบมองเจียงสื้อสื้อที่กำลังนอนหลับอยู่ แล้วกระซิบถามเสียงเบา“ทำไมพวกลูกถึงกลับมากะทันหันแบบนี้ล่ะ”
“คุณแม่ครับ ผมอุ้มสื้อสื้อขึ้นไปนอนที่ห้องก่อน แล้วผมจะเล่าให้คุณแม่ฟังทีหลังนะครับ”
ซ่างหยิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ตกลง รีบพาขึ้นไปพักข้างบนห้องก่อนเถอะ”
ฟางยู่เชินอุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นไปชั้นบน เขาวางเธอลงบนเตียงเบา ๆ ก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ แล้วเช็ดน้ำตาที่ยังคงติดอยู่บนขนตาของเธอออกอย่างทะนุถนอม
“สื้อสื้อ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น หลับให้สบายนะ” เขาพูดเบาๆ
จากนั้น เขาก็หันหลังเดินออกจากห้องไป แล้วเดินลงไปชั้นล่าง
ซ่างหยิงกำลังรอเขาอยู่ที่ชั้นล่าง พอเห็นเขาเดินลงมา เธอจึงรีบถามเขาทันที “เกิดอะไรขึ้นกันแน่จ้ะ”
ฟางยู่เชินเหลือบมองที่เธอ แต่ยังไม่รีบร้อนตอบคำถาม แต่กลับเดินไปที่โซฟาห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลง
ซ่างหยิงรีบเดินตามไป
“ลูกคนนี้นี่ พูดอะไรสักอย่างสิ” ซ่างหยิงเริ่มร้อนใจ
“แม่ครับ เฟิงเฉินหายตัวไปครับ”
“อะไรนะ” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เจ้าลูกคนนี้ กำลังพูดเรื่องบ้าอะไร”
เธอคิดว่าเขากำลังพูดเล่น
ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าของเขาจนใจมาก “คุณแม่ครับ ผมไม่ได้พูดไร้สาระ น้องเขยหายตัวไปจริงๆครับ”
ซ่างหยิงยังคงไม่เชื่อ “เขาตัวใหญ่ขนาดนั้น จะหายตัวไปได้ยังไงกัน”
“เขาถูกคนพาตัวไปครับ” ฟางยู่เชินพูด
“ใครกัน”
“หยวนหยวนครับ”
พอได้ยินชื่อที่คุ้นเคยนี้ ซ่างหยิงก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ลูก…ลูกพูดว่าใครนะ”
“หยวนหยวนครับ ซ่างกวนหยวน”
“เป็นไปได้ยังไงกัน” ซ่างหยิงส่ายหน้า “ไม่ใช่สิ แล้วเธอจะพาตัวเฟิงเฉินไปทำอะไร”
“คุณแม่ครับ มีบางอย่างที่ผมกับสื้อสื้อยังไม่ได้บอกคุณแม่”
“เรื่องอะไรจ้ะ”
“คนที่หยวนหยวนชอบก็คือน้องเขยครับ”
เรื่องนี้ทำให้ซ่างหยิงตกใจมากกว่าเดิม “เป็นไปได้ยังไงกัน”
ฟางยู่เชินยิ้มแหย “คุณแม่เอ็นดูเธอมากเกินไปครับ เลยมองข้ามอะไรบางอย่างไป ถ้าหากมองให้ดีๆ จะพบว่าแววตาของเธอที่มองเฟิงเฉินมันแตกต่างจากคนอื่น”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้” ซ่างหยิงทรุดตัวลงบนโซฟา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
เธอจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่หยวนหยวนชอบจะเป็นจิ้นเฟิงเฉิน นี่มันยากที่จะยอมรับจริงๆ