ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1113 สามารถไปเจอแด๊ดดี้หม่ามี๊

“ฉันได้ส่งคนไปช่วยพวกกู้เนี่ยนที่อิตาลีแล้ว เว้นแต่ว่าเฟิงเฉินไม่อยู่ที่อิตาลี ไม่อย่างนั้นอิตาลีที่ใหญ่ขนาดนั้น ไม่นานก็ต้องหาเจอแน่” ฟางยู่เชินพูด

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ถอนหายใจอีกครั้ง “หวังว่านะ”

“การทำงานของบริษัทใหม่ได้หยุดไปแล้วใช่ไหม?” จิ้นเฟิงเหราก็ได้เปลี่ยนเรื่อง ถาม

ฟางยู่เชินหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ก่อนหน้าเรื่องของบริษัทซ่างกวนหยวนเป็นคนที่ดูแลเกือบทั้งหมด ตอนนี้หาคนของเธอไม่เจอ ไม่หยุดก็ไม่ได้ แต่ว่าไม่นานก็น่าจะเริ่มทำงานขึ้นมาใหม่”

“งั้นก็ดี”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ลุกขึ้น “ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านฉันไปรับเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียน”

……

ไม่ว่าจะเป็นจิ้นเฟิงเหราหรือฟางยู่เชิน ก็ได้ต่างพากันเลือกที่จะปิดบังพ่อจิ้นแม่จิ้นเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไป

“ทำไมเราเป็นคนพาตัวเด็กสองคนไป เฟิงเฉินล่ะ?” แม่จิ้นก็ได้ถามด้วยความสงสัย

ฟางยู่เชินหัวเราะ “ช่วงนี้เฟิงเฉินยุ่งเล็กน้อยครับ เขาก็ไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อ ก็ได้คิดให้พาเด็กสองไปอยู่เป็นเพื่อนไม่กี่วัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อด้วยพอดี”

แม่จิ้นไม่ได้สงสัยในคำพูดของเขาเลยสักนิด “ที่แท้แบบนี้นี่เอง ถึงว่าไม่กี่วันมานี้ไม่โทรมาที่บ้านเลย”

“คุณน้าครับ ช่วงนี้เฟิงเฉินได้จัดการกับการร่วมลงทุนที่สำคัญมาก เพราะงั้นพวกท่านก็พยายามไม่ต้องติดต่อไปหาเขานะครับ เขาจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน”

ที่ฟางยู่เชินพูดแบบนี้ ก็เป็นเพราะไม่อยากให้พ่อจิ้นแม่จิ้นติดต่อไปหาจิ้นเฟิงเฉิน กลัวว่าพวกเขาจะรู้เรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินหายตัวไป

แม่จิ้นพยักหน้า “ได้ น้ารู้แล้ว งั้นเราไปพูดกับเขาหน่อย รอให้ยุ่งเรื่องงานเสร็จ ก็พาสื้อสื้อกลับมา ไม่ต้องไปลำบากพวกเธอมาก”

“คุณน้า ไม่เป็นไรครับ ในบ้านมีคนเยอะหน่อยมันคึกคักกว่าครับ” ฟางยู่เชินพูดพร้อมยิ้ม

“แบบนั้นก็ไม่ได้” แม่จิ้นก็ได้ขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย “พวกเขาจะอยู่ที่ตระกูลฟางแบบนี้ตลอด ลำบากพ่อแม่ของเราเกินไป”

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “ครับ คุณน้า เดี๋ยวผมเอาคำพูดของคุณน้าไปบอกกับพวกเขา”

ใบหน้าของแม่จิ้นก็ได้มีรอยยิ้ม พูดกับเขาว่า “ปะ น้าพาเราไปหาเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนชั้นบน”

“ครับ”

ฟางยู่เชินก็ได้ตามหลังแม่จิ้นไปชั้นบน

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเล่นอยู่ที่ห้องของเล่น พึ่งเดินเข้าไป ก็สามารถที่จะได้ยินเสียงที่หัวเราะอย่างสนุกสนานส่งมา

แม่จิ้นก็ได้หัวเราะตามขึ้นมา หันไปมองฟางยู่เชิน “สองตัวซนนี้เล่นสนุกกันจริงๆ”

ฟางยู่เชินหัวเราะ ไม่พูดอะไร

เขาก็ได้เข้าไปในห้อง ก็ได้เห็นเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนได้เล่นกระดานสไลด์ไหลลงมาตามกันพอดี

เถียนเถียนก็ได้เห็นเขาก่อน ใบหน้าน้อยๆ ก็ได้เป็นประกาย ตะโกนด้วยความดีใจว่า “น้าชาย!”

เธอก็ได้รีบคลานออกมาจากบ่อลูกบอล แล้วก็ได้ปีนออกมาจากรั้วอย่างคล่องแคล่ว วิ่งไปทางเขา

“เถียนเถียน” ฟางยู่เชินก็ได้อุ้มเธอขึ้นมาในรวดเดียว

ทุกครั้งที่เห็นยัยตัวน้อยนี้ ใจดวงนี้ก็ได้ละลายเป็นน้ำทันที อ่อนโยนกว่าปกติ

เห็นพวกเขาสนิทกันแบบนี้ แม่จิ้นก็ได้หัวเราะออกมา “เถียนเถียนบ่นถึงเราตลอด บอกว่าเธอชอบเราที่สุดแล้ว”

ได้ยินแบบนั้น ฟางยู่เชินก็ได้เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “จริงเหรอครับ? เถียนเถียน”

เถียนเถียนพยักหน้าราวกับไก่จิก “จริงค่ะ เถียนเถียนชอบคุณน้าชายที่สุดแล้ว”

ฟางยู่เชินก็ได้บีบจมูกของเธอเบาๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ได้เต็มไปด้วยความเอ็นดู

เวลานี้ เสี่ยวเป่าก็ได้เดินไปตรงหน้าเขา ก็ได้เรียกอย่างว่าง่ายว่า “คุณน้าชายครับ”

ฟางยู่เชินก็ได้ก้มหน้า มองไปยังใบหน้าที่ได้นิ่งเรียบของเสี่ยวเป่า ยิ้มแล้วพูดว่า “เสี่ยวเป่าช่วงนี้ได้ประกอบแบบจำลองใหม่หรือเปล่า?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า “มีครับ”

จากนั้น เขาก็ได้ชี้ไปทางตู้โชว์ที่อยู่ข้างหลังของฟางยู่เชิน พูด “นั้นเป็นแบบจำลองใหม่ที่ผมได้ประกอบครับ”

ฟางยู่เชินก็ได้มองไปตามที่ที่เขาชี้

แบบจำลองเครื่องบินหนึ่งลำ แล้วก็แบบจำลองรถยนต์หนึ่งคัน

“เก่งจริงๆ นะ” ฟางยู่เชินก็ได้เอามือออกมาลูบหัวของเขา

ใบหน้าที่นิ่งเรียบของเสี่ยวเป่าก็ได้มีรอยยิ้มที่ดีใจขึ้นมาทันที

เพราะว่าน้าชายก็ได้ชอบแบบจำลองเหมือนกับเขา เพราะงั้นการที่ได้รับคำชอบจากน้าชาย ก็ได้ดีใจกว่าได้รับรางวัลที่โรงเรียน

“เสี่ยวเป่า เถียนเถียน อยากจะไปเที่ยวเล่นที่บ้านน้าชายหน่อยไหมครับ?” ฟางยู่เชินถาม

เถียนเถียนเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไรก่อนก็ได้ตอบ “อยากค่ะ หนูอยากไปเที่ยวที่บ้านคุณน้าชาย แล้วยังอยากที่จะกินบิสกิตที่ยายซ่างหยิงทำ!”

“บิสกิตที่ยายซ่างหยิงทำอร่อยที่สุดแล้ว” เถียนเถียนพูดไป ยิ้มตาหยี่

แม่จิ้นก็ได้มองเธอหงุดหงิดเล็กน้อย “ยัยแมวชอบกิน รู้จักกินอย่างเดียวเลยนะ”

ฟางยู่เชินก็ได้หัวเราะแล้วก็ลูบหัวของเถียนเถียน ก้มหน้าไปดูเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่าล่ะ อยากไปไหมครับ?”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า “อยากไปครับ”

ไปแล้วก็สามารถที่จะเจอกับแด๊ดดี้หม่ามี๊แล้ว

“งั้นพวกเราไปเก็บกระเป๋ากันเถอะ”

แม่จิ้นก็ได้พาสองจอมซนกลับไปเก็บกระเป๋าที่ห้อง

ฟางยู่เชินไปรอที่ชั้นล่าง ก็ได้เห็นจิ้นเฟิงเหรากับส้งหวั่นชีงกลับมาพอดี

เดิมที่จิ้นเฟิงเหราจะกลับมาบ้านตระกูลจิ้นพร้อมกับฟางยู่เชิน ใครจะรู้ไปพอมาถึงครึ่งทางก็ได้รับสายคุณภรรยาส้งหวั่นชีง เห็นบอกว่าตอนที่เดินห้างนั้นอยู่ๆ ท้องก็ได้เจ็บ

ส้งหวั่นชีงใกล้ถึงเวลาคลอดแล้ว ตกใจจนคนที่จะเป็นพ่ออย่างจิ้นเฟิงเหราก็ได้ทิ้งแขกแล้วก็ขับตรงไปที่ห้าง

“เป็นไง?” ฟางยู่เชินก็ได้ถามด้วยความเป็นห่วง

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้จะทำไงดี “คุณหมอบอกว่ากินของที่ไม่สะอาด”

ส้งหวั่นชีงที่อยู่ข้างๆ เขาก็ได้แลบลิ้นด้วยความรู้สึกผิด

ฟางยู่เชินก็ขำอย่างอดไม่ได้ “ก็ถือว่าทำเอาตกใจเปล่า แต่ว่าคนที่จะเป็นพ่ออย่างนายนั้นก็ต้องเตรียมตัวตั้งแต่แรกๆ ดีกว่า”

“ใช่น่ะสิ เพราะงั้นเรื่องนั้นก็ทำได้แค่รบกวนนายหน่อยนะ” จิ้นเฟิงเหราพูด

ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว “นายก็อยู่เป็นเพื่อนภรรยาที่ใกล้คลอดอย่างวางใจเถอะ ที่เหลือให้ฉันจัดการเถอะ”

“พวกคุณคุยอะไรกัน? ฉันทำไมฟังไม่รู้เรื่อง?” ส้งหวั่นชีงรู้สึกว่าพวกเขามีเรื่องปิดบังเธอ

“ไม่มีอะไรหรอก ผมประคองคุณขึ้นไปพักผ่อน”

จิ้นเฟิงเหราก็ได้ทำสีหน้าให้กับฟางยู่เชิน แล้วประคองส้งหวั่นชีงขึ้นไป