ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1153 อย่าบอกฉันว่า คุณไม่มีความรู้สึกส่วนตัวแม้แต่น้อย

“รอแม่กลับมานะ”

เธอพูดเบาๆ จากนั้นก็ลงไปหาซ่างหยิง

ซ่างหยิงกำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว เห็นเธอเดินเข้ามา หรี่ตายิ้มพูดว่า “สื้อสื้อ น้าตุ๋นน้ำซุปปลาให้ เดี๋ยวอย่าลืมดื่มนะ”

มองดูซ่างหยิงใบหน้ายิ้มแย้ม ความซาบซึ้งเต็มเปี่ยมหัวใจ

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป กอดเธอไว้ มุดหัวไว้ที่คอของเธอ พูดด้วยความซาบซึ้ง “น้าสะใภ้เล็ก ของคุณค่ะ ขอบคุณที่ดูแลหนูขนาดนี้ ดีกับหนูขนาดนี้”

ซ่างหยิงยกมือตบหลังเธอเบาๆ สีหน้ามึนงง “หนูเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมถึงมาซาบซึ้งอะไรขนาดนี้?”

เจียงสื้อสื้อยกมือเช็ดน้ำตา ปล่อยเธอออก ยิ้มส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกซาบซึ้ง”

ซ่างหยิงหัวเราะอย่างเอือมระอา “เด็กโง่ น้าดีกับหนูมันเป็นเรื่องที่สมควร”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก

“ขึ้นไปพักข้างบน เดี๋ยวน้ำซุปเสร็จแล้ว น้าเรียกลงมากิน”

“น้าสะใภ้เล็ก หนูจะออกไปข้างนอก กลับมาค่อยดื่ม”

“ไปข้างนอก?” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “หนูจะไปไหน?”​

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจเธอมีความรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมากะทันหัน

“ไปซื้อของหน่อยค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพูดจบ ก็ขอโทษในใจตัวเอง ขอโทษ น้าสะใภ้เล็ก หนูไม่ได้ตั้งใจจะหลอกน้า เพียงแค่ไม่อยากให้น้ากังวล

“ออ” ซ่างหยิงไม่ได้สงสัย “ถ้าอย่างนั้นก็กลับมาเร็วหน่อย”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ จากนั้นพูดว่า “งั้นหนูไปก่อนนะคะ”

“ไปเถอะ ระวังเดินทางปลอดภัย”

“อืม”

เจียงสื้อสื้อมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วหันตัวเดินออกไป

มองดูหลังของเธอ ซ่างหยิงขมวดคิ้ว ทำไมรู้สึกว่าเธอผิดปกติ?

…….

ฟางยู่เชินกับกู้เนี่ยนรอเธออยู่นอกคฤหาสน์ พอเห็นเธอออกมา ก็เดินเข้าไปรับ

“เตรียมพร้อมหรือยัง?” ฟางยู่เชินถามเสียงเบา

เจียงสื้อสื้อตอบเบาๆ “อืม” คำเดียว “พวกเราไปเถอะ”

กู้เนี่ยนรีบเปิดประตูรถ เจียงสื้อสื้อรีบเข้าไปในรถ

ปิดประตูรถ กู้เนี่ยนกับฟางยู่เชินสบตากัน สายตาของทั้งสองคนค่อนข้างเคร่งเครียด พยักหน้าให้กัน แล้วขึ้นรถ

รถขับออกจากสวนในคฤหาสน์ ขับไปสถานที่นัดกับเบอร์เกน

ไปครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้ไหม ยังเป็นเรื่องคาดการไม่ได้ ทั้งสามคนในรถอารมณ์เคร่งเครียด ไม่มีคนพูด

เบอร์เกนกับมาร์ซิวเตรียมตัวเดินทาง ลี่ซาวิ่งออกมาจากห้องนอน

“พวกคุณจะไปไหน?” ลี่ซาถามเสียงดัง

เบอร์เกนหยุดฝีเท้า หันกลับมาตอบ “ออกไปพบคน คุณอยู่ในนี้ดีๆ เดี๋ยวผมก็กลับมา”

พอลี่ซาได้ยิน ก็วิ่งเข้าไปขวางเขา หรี่ตามองเขา “ไปพบใคร เจียงสื้อสื้อเหรอ?”

เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ลี่ซา หรือว่าผมไปพบใครต้องรายงานคุณด้วยเหรอ?”

“ถ้าคุณไปพบคนอื่น ไม่ต้อง แต่ถ้าหากไปพบเจียงสื้อสื้อ ต้องรายงาน”

เธอกลัวเขาแอบไปเจอนางแพศยาคนนี้ที่สุด

“ลี่ซา ไม่ว่าผมไปพบใคร ก็ไม่จำเป็นต้องรายงานคน ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจในจุดนี้” เบอร์เกนมองเธออย่างเย็นชา

บนใบหน้าอันหล่อเหลานั้นดูไม่พอใจอย่างชัดเจน

ลี่ซาก็เริ่มโกรธ “ถ้าอย่างนั้นฉันก็หวังว่าคุณจะจำไว้ว่าคุณเป็นสามีฉัน อย่าไปมีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนกับผู้หญิงคนอื่น”

“ลี่ซา” เบอร์เกนถูกเธอทำให้โมโห

มองดูเขาที่กำลังโกรธ ลี่ซากลับใจเย็นลง เธอยกมือช่วยเขาจัดเนกไท เงยหน้ามองแววตาอันเย็นชาของเขา มุมปากโค้งขึ้น “เบอร์เกน คุณอย่าลืมว่าคุณต้องการความช่วยเหลือตระกูลอเนรีย์ ก่อนทำเรื่องทุกอย่าง ต้องพิจารณาดีๆ”

“ทุกอย่างที่คุณต้องการ มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะช่วยคุณได้ ส่วนผู้หญิงคนนั้น เป็นไปไม่ได้”

เบอร์เกนจ้องเธอไว้นิ่ง ใบหน้าตึงเครียด มือที่วางอยู่สองข้างกำหมัดไว้แน่น

ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริง

เขาในตอนนี้ อย่าออกจากความช่วยเหลือของตระกูลอเนรีย์ไม่ได้

จากนิสัยที่บ้าคลั่งของลี่ซา ถ้าหากรู้ว่าเขาแอบไปเจอเจียงสื้อสื้อ ต้องไม่มีวันยอมแน่ จนอาจจะมีอันตรายถึงชีวิตเจียงสื้อสื้อได้

เมื่อพิจารณาข้อดีข้อเสียแล้ว เบอร์เกนเลือกที่จะเปิดเผย

“ผมจะไปเจอเจียงสื้อสื้อ”

คำพูดนี้ออกไป สีหน้าลี่ซาก็เปลี่ยนทันที อารมณ์แปรปรวนขึ้นมา “เบอร์เกน คุณอยากปิดบังฉันอีกแล้ว”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอตื่นตัว เขาก็แอบไปเจอนางแพศยาคนนั้นแล้ว

เบอร์เกนสีหน้าเรียบเฉย “ผมก็บอกคุณตอนนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“คุณ” ลี่ซากัดฟันแน่น ทนอาการโกรธของตัวเองไว้ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉันพูดถึงตระกูลอเนรีย์ คุณคงไม่เปิดเผยหรอกใช่ไหม”

“แล้วแต่คุณจะคิด

ลี่ซาจ้องเขาอยู่สักพัก แล้วพูด “ฉันไปกับคุณ”

ไม่ว่ายังไง เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาไปเจอนางแพศยาลำพังแน่

เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ลี่ซาคุณอย่าทำเกินไปได้ไหม? ผมไปพบเธอ เพราะเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”

“คุณอยากจะบอกฉันว่า คุณไปพบเธอเพราะเรื่องวิจัย อย่างนั้นเหรอ?”​

ลี่ซาหัวเราะเย้ยหยัน “เบอร์เกน อย่าบอกฉันว่า ไปพบเธอ คุณไม่ได้คิดอะไรเลย”

เบอร์เกนเงียบไปครู่หนึ่ง

“ฉันไปกับคุณ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยเจียงสื้อสื้อแน่” ลี่ซาพูดข่มขู่

จากนั้น เบอร์เกนก็ต้องยอม จึงต้องพาเธอไปพบเจียงสื้อสื้อด้วย