ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1180 เป็นฝ่ายยอมแพ้เอง

“ชั่วคราว”สองคำนี้ เจียงสื้อสื้อจงใจเน้นสองคำนี้หนักเป็นพิเศษ

กู้เนี่ยนฟังความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดเธอออก ผู้ชายอกสามศอกคนหนึ่งยิ้มอย่างเขินอาย

มองออกว่าเขาชอบเหลียงซินเวยจริง

อ่านเอกสารอยู่นานก็อ่านไม่เข้าหัว ฟางยู่เชินลุกขึ้นออกจากห้องหนังสือ คิดจะไปรินน้ำดื่มสักแก้วที่ชั้นล่าง เดินมาลงบันไดมาได้ครึ่งทาง ก็มองเห็นกู้เนี่ยนกลับมาพอดี

เขาก็ยืนตรงบันไดอยู่อย่างนั้น มองเจียงสื้อสื้อวิ่งไปตรงหน้ากู้เนี่ยน ซักถามเรื่องของเขากับเวยเวย

บทสนทนาของพวกเขา เขาได้ยินทั้งหมดเลย

มือที่จับราวบันไดอยู่จับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ความกลัวผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

หรือว่า เขาจะมองดูกู้เนี่ยนจีบเหลียงซินเวยอย่างนี้เหรอ

เจียงสื้อสื้อคุยกับกู้เนี่ยนเสร็จแล้ว หมุนตัวมา หางตาเหลือบมองเห็นร่างที่อยู่ตรงบันไดอย่างไม่ตั้งใจ ยิ้มแล้วถามว่า“พี่คะ พี่ทำอะไรอยู่ตรงนั้นคะ”

เสียงเจียงสื้อสื้อลากสติฟางยู่เชินกลับมา เขาเก็บอารมณ์ไว้แล้วก้าวลงชั้นล่าง เดินตรงไปหาเธอ

“กู้เนี่ยนกลับมาแล้วเหรอ”เขายิ้มให้กู้เนี่ยน

กู้เนี่ยนพยักหน้า“อืม กลับมาแล้วครับ”

“พี่คะ เมื่อกี้พี่ทำอะไร ทำไมยืนอยู่ไม่ให้สุ้มให้เสียง”เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างสงสัย

ฟางยู่เชินเลิกคิ้ว“พี่จะไปรินน้ำที่ห้องครัว”

เขาหมุนตัวยกขาเตรียมจะไปห้องครัว ทันใดนั้น เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หันหน้าไป ยิ้มให้กู้เนี่ยนพลางพูดว่า“กู้เนี่ยน ฉันรู้ว่านายมีความสามารถมาก แต่อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้เสียงานเด็ดขาด”

พูดจบ เขาจึงเดินไปทางห้องครัว

กู้เนี่ยนมีเครื่องหมายคำถามขึ้นในหัว “คุณหญิงครับ ทำไมจู่ๆคุณชายถึงได้พูดกับผมแบบนี้ละครับ”

เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว“อาจจะกลัวว่านายจะลืมเรื่องสำคัญมั้ง”

“ไม่มีทาง ผมอยู่ที่นี่ ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องของคุณชายแล้ว”

“ฉันรู้”เจียงสื้อสื้อยิ้ม“คำพูดของพี่ชายฉันนายอย่าเก็บไปใส่ใจเลย”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อเดินไปทางห้องครัว

“พี่คะ พี่ดื่มขนาดนี้เลยเหรอคะ” เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปใกล้ ถามอย่างระมัดระวัง

ฟางยู่เชินวางแก้วลง หันหน้าไป “ภายในใจว้าวุ่นเล็กน้อย”

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก ลองถามเขาว่า “เป็นเพราะเวยเวยเหรอ”

นัยน์ตาฟางยู่เชินเปล่งประกาย ไม่ส่งเสียงอะไร

เขานิ่งเงียบ สำหรับเจียงสื้อสื้อเงียบเท่ากับเป็นการยอมรับแล้ว

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิด พูดว่า “พี่คะ ถ้าพี่ชอบเวยเวย งั้นก็ต้องรีบ ไม่อย่างนั้นถึงเวลาถูกกู้เนี่ยนจีบติดแล้ว พี่ก็ได้แต่เสียใจทีหลัง”

“ช่างเถอะ” ฟางยู่เชินฉีกยิ้มมุมปาก “ตอนนี้พี่แค่อยากจะรีบเอาตัวน้องเขยกลับมา แล้วฟางซื่อกรุ๊ปช่วงนี้ก็มีเรื่องใหญ่หลายเรื่อง พี่ไม่มีเวลาและก็ไม่มีแรงคิดเรื่องของความรู้สึกหรอก”

“พี่คะ บางทีเราพลาดอะไรไปแล้ว ก็คือพลาดไปตลอดชีวิตนี้ พี่จะปล่อยไปแบบนี้จริงๆเหรอ”

เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้เขาต้องมาเสียใจในภายหลัง ไม่ว่าเขาและเหลียงซินเวยจะมีความสุขหรือไม่ในอนาคต ที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อมีพรหมลิขิตต่อกัน ไม่รักษามันไว้ ก็ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

“อืม” ฟางยู่เชินพยักหน้า “กู้เนี่ยนเป็นคนที่ดีมาก ฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นตัวเลือกที่อยู่ในอุดมคติของเวยเวย”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “แต่ถ้าคนที่เวยเวยชอบเป็นพี่ล่ะ”

ฟางยู่เชินอึ้ง“คนที่ชอบคือพี่เหรอ”

“อืม”

ฟางยู่เชินกลั้นหัวเราะไม่อยู่“เป็นไปไม่ได้ เธอเห็นพี่เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น”

ดูท่าเขาจะไม่รู้ความรู้สึกของเวยเวย เจียงสื้อสื้อถอนหายใจอีก พูดอย่างมีนัยแอบแฝงว่า“พี่คะ ใช้ใจมองใครสักคน อาจจะทำให้พี่พบสิ่งที่แตกต่าง”

“หมายความว่าอะไร”ฟางยู่เชินไม่เข้าใจคำพูดของเธอ

“หมายความตามที่พูดค่ะ” เจียงสื้อสื้อยักไหล่“ถ้าพี่อยากจะยกเวยเวยให้กู้เนี่ยนจริงๆ ฉันหวังว่าพี่จะไม่เสียใจภายหลัง”

เขาจะเสียใจภายหลังเหรอ

ฟางยู่เชินไม่เข้าใจ และก็ไม่ยอมที่จะคิดด้วย

สำหรับเขา ขอแค่เหลียงซินเวยมีความสุขก็พอแล้ว

“สื้อสื้อ คำพูดเธอหมายความว่าอะไร”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น ทำให้เจียงสื้อสื้อและฟางยู่เชินต่างตกใจ

หันกลับไปดู ก็คือซ่างหยิง

“น้าสะใภ้ คุณน้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”เจียงสื้อสื้อมองเธออย่างแปลกใจ

เดินมาโดยไม่มีเสียง คงจะไม่ได้ยินที่เธอพูดกับพี่ทั้งหมดหรอกนะ

“ฉันถามเธออยู่นะ ตกลงหมายความว่าอะไร”ซ่างหยิงไม่ตอบคำถามเธอ แต่ถามคำถามของตนเองซ้ำอีกครั้ง

เจียงสื้อสื้อมองฟางยู่เชิน ยิ้มแห้งๆ“ก็ความหมายเดียวกับที่ได้ยินนั่นแหละค่ะ”

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว สายตาคมกริบมองไปยังฟางยู่เชิน“ลูกชอบเหลียงซินเวยเหรอ”

“แม่ ผมชอบใครสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”ฟางยู่เชินสีหน้าท่าทางไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“สำคัญแน่นอน”ซ่างหยิงพูดเสียงเข้ม“ลูกจะชอบใครก็ได้ แต่จะชอบเหลียงซินเวยไม่ได้”

ได้ยินดังนั้น ฟางยู่เชินขมวดคิ้วอย่างแรง“ทำไมครับ เวยเวยไม่ดีตรงไหน”

“เธอดีทุกอย่าง แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ดีก็คือมีลูกแล้ว”ซ่างหยิงพูดออกมาตรงๆ

“แล้วยังไงครับแม่ หรือว่ามีลูกก็ไม่สามารถมีความสุขครั้งใหม่ได้เหรอรับ”

เป็นครั้งแรกที่ฟางยู่เชินพบว่าแม่ของตนเองยังมีความคิดหัวโบราณอยู่

“เธออยากจะมีความสุขครั้งใหม่ แม่ไม่มีอะไรจะพูด แต่ลูกจะชอบเธอไม่ได้”

มองเห็นท่าทางยืนหยัดของแม่ จู่ๆฟางยู่เชินก็ยิ้ม“แม่ ผมชอบเธอ แต่เพราะผมเห็นเธอเป็นเพื่อน ไม่ใช่อย่างนั้นแบบที่แม่คิด”

ได้ยินประโยคนี้ เจียงสื้อสื้อมองฟางยู่เชินอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขารู้มั้ยว่าตนเองกำลังพูดอะไรอยู่

ซ่างหยิงหรี่ตา“จริงเหรอ”

“จริงครับ แน่นอนว่าเป็นความจริง”ฟางยู่เชินยิ้มพลางตอบคำถาม

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขาซ่อนความขมขื่นไว้ในรอยยิ้ม

ครั้งนี้ ซ่างหยิงจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก“งั้นก็ดี ลูกมีเวลาก็นัดเสี่ยวอี้ออกมา ทั้งสองคนจะได้สานสัมพันธ์กัน”

ฟางยู่เชินพยักหน้า“ครับ”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วแน่น นับวันเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายจริงๆ

เห็นชัดว่าเวยเวย กลับเป็นฝ่ายยอมแพ้

เห็นชัดว่าไม่ชอบเย่เสี่ยวอี้ กลับตกปากรับคำขอของคุณน้าสะใภ้ คนผู้นี้ช่างมีความขัดแย้งอยู่มากมายเหลือเกิน