ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 121 ต้องการแต่งงาน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินถึงกับขมวดคิ้ว เขาเม้มปากพูด “ผมเชื่อแต่สิ่งที่ผมเห็น”

เจียงสื้อสื้อที่เขาเห็น ทำให้เขาชอบ เห็นใจ ในตัวเธอเหมือนมีพลังบางอย่าง จิ้นเฟิงเฉินไม่เคยรู้สึกอยากเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน เธอคือคนแรก

เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่มีวันยอมแพ้

“มันก็มีเวลาที่คุณมองคนผิด อย่าทำแบบนี้เลย จิ้นเฟิงเฉิน ถือว่าที่ผ่านมาไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลยได้ไหม? ปล่อยฉันไปเถอะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อสะบัดมือออกจากมือจิ้นเฟิงเฉิน หันหลังเดินจากไป

ทุกก้าว ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีมีดแทงที่หัวใจ

จิ้นเฟิงเฉิน อย่าหาฉันอีกเลยได้ไหม?

เธอกลัวครั้งต่อไปเธอจะห้ามใจตัวเองไม่ได้และลองคบกับเขา แต่เจียงสื้อสื้อรู้ดี เขาและเธอไม่มีวันลงเอยดีหรอก

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้วิ่งตามไป เขารู้ดี ในใจเจียงสื้อสื้อมีประตูปิดกั้นไว้ มันคือเรื่องอะไร เขาไม่รู้ และไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง

แต่ตัวเขาเองก็หลงรักเธออย่างจริงจังไปแล้ว เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเขาจะลืมได้อย่างไร แล้วจะให้เขาปล่อยมือไปแบบไม่รู้อะไรเลยได้อย่างไร

จิ้นเฟิงเฉินถอนหายใจ เขายืนตาตกอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

สีหน้าซูชิงหยิงที่บึ้งตึงก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับหรี่ตายิ้มขึ้นมา ห่างกันค่อนข้างไกล เธอไม่ได้ยินว่าสองคนนี้คุยอะไรกันบ้าง แต่ก็ดูออกว่า จิ้นเฟิงเฉินกันเจียงสื้อสื้อจากกันแบบไม่ค่อยดี

ทันใดนั้น ซูชิงหยิงยิ้มปากกว้าง เดินมา เหมือนเจอจิ้นเฟิงเฉินแบบบังเอิญ

ซูชิงหยิงยิ้ม แต่งตัวอย่างดี ดูสง่าจากหัวจรดเท้า ดูดีมีสง่ามาก

“เฟิงเฉิน คุณอยู่นี่เองเหรอ? ฉันหาคุณตั้งนาน ฉันไปหาคุณที่บ้านจิ้น คุณทำไมไม่รอฉันเลย”

จิ้นเฟิงเฉินตอบอย่างเฉื่อยชา “ผมลืม”

มันคือความจริง จิ้นเฟิงเฉินลืมไปว่าซูชิงหยิงก็จะมาร่วมงานเลี้ยงมหาลัยJ

ได้ยินแบบนี้ ซูชิงหยิงสีหน้าไม่ดี แต่ก็ปรับกลับมาทันที เธอก็พูดต่อว่า “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ งานสัมมนาในห้องประชุมจะเริ่มขึ้นแล้ว เราไปพร้อมกันเถอะ”

“อื่ม” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ตอบกลับเบาๆ

สองคนเพิ่งเดินจากไป เจียงนวลนวลกับหลานซือเฉินก็เดินออกมาจากหัวมุม เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาสองคนก็ไม่มีอารมณ์ฟังงานสัมมนาแล้ว กำลังจะจากไป นึกไม่ถึงว่าจะเจอซูชิงหยิงกับจิ้นเฟิงเฉิน

เกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งเดินจากไปกับเจียงสื้อสื้อไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้อยู่กับซูชิงหยิง เจียงนวลนวลขมวดคิ้ว ทำหน้างง แต่ก็ตามมาด้วยรอยยิ้ม

“พี่ซือเฉิน ดูจากสถานการณ์แล้วพี่สาวจะอยู่กับท่านประธานจิ้นคงเป็นไปได้ยากแล้ว”

ไม่ได้ยากอย่างเดียวแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ คุณชายอย่างจิ้นเฟิงเฉิน ก็ต้องคู่กับซูชิงหยิง เจียงสื้อสื้อเหรอ ไม่นาน จิ้นเฟิงเฉินก็เล่นจนเบื่อ ก็คงทิ้งไปทันที

แค่คิด เจียงนวลนวลก็ยิ้มมุมปาก

หลานซือเฉินก็ยิ้ม เพราะจิ้นเฟิงเฉินดีขนาดนี้ ถ้าเจียงสื้อสื้อคบกับเขา ในฐานะแฟนเก่าเขาคงไม่พอใจเท่าไหร่นัก

ทั้งสองคนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินออกไปจากมหาลัย

……

หลังจากที่เจียงสื้อสื้อจากไป ก็เข้าไปในห้องน้ำ ต้องพูดแบบนี้กับจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง ในใจเจียงสื้อสื้อเจ็บปวดกว่าใคร

ล้างหน้าเสร็จ เธอถึงรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ผ่านไปสักครู่ถึงสงบสติอารมณ์ได้ ดูเวลาแล้ว งานปราศรัยของรุ่นพี่ น่าจะใกล้เริ่มแล้ว เจียงสื้อสื้อกำลังจะเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อไปห้องประชุม ซูชิงหยิงก็เดินเข้ามา

“คุณเจียง บังเอิญจังนะคะ?” ซูชิงหยิงแกล้งทำเป็นตกใจ

ดูผู้หญิงที่แต่งตัวสวยสง่าตรงหน้า เจียงสื้อสื้อรู้สึกแปลกใจ “คุณซูมาร่วมงานด้วยหรือคะ?”

เธอจำได้ว่า ซูชิงหยิงเรียนจบจากต่างประเทศ ทำไมถึงมาร่วมงานสถาปนามหาลัยJ

เมื่อได้ยินคำถาม ซูชิงหยิงยิ้มแล้วตอบ “ใช่ค่ะ เฟิงเฉินพาฉันมา ฉันได้ยินชื่อเสียงมหาลัยJตั้งแต่ตอนอยู่ต่างประเทศแล้ว เลยรู้สึกสนใจ เขาก็เลยพาฉันมาดูค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้ออึ้งไปครู่หนึ่ง เธอก็ยิ้มขึ้นจางๆ ฟังดูแล้วก็ไม่ค่อยน่าเชื่อ ถามขึ้น “เหรอคะ?”

คิดอยู่ว่าทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่มหาลัยJ ที่แท้ก็มากับซูชิงหยิงนี่เอง……เธอยังนึกว่า เขารู้ว่าเธอกลับมาก็เลย……

“ใช่ค่ะ เขาก็แบบนี้แหละค่ะ ภายนอกก็ดูเฉื่อยชา พอได้ยินฉันอยากมา ก็รีบเคลียร์งาน ยังบอกว่าฉันกลับประเทศตั้งนานแล้ว ยังไม่มีเวลาพาฉันไปเที่ยวเลย เลยถือโอกาสมหาลัยJจัดงาน ก็เลยพาฉันมาค่ะ”

ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อยิ้มเฉื่อยๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

ซูชิงหยิงยิ้มแบบมีเชิง พูดต่อ “เราสองคนโตมาด้วยกัน รู้ใจกัน ครั้งนี้ฉันก็เรียนรู้อะไรหลายอย่างในบริษัทเขาเลยค่ะ คุณซู คุณคงรู้นะคะ ว่าครอบครัวเราสองคนอยากให้เราแต่งงานกัน”